บทที่9 ชดใช้ทั้งบ้านตระกูลเจียง
“ท่านสาม เราไม่ตามหรอครับ? ปล่อยให้พวกมันหนีไป อย่างนี้เลยหรอครับ?” ลูกน้องข้างกายของจินเจิ้งซาน ถาม แต่ที่ได้รับกลับมาคือฝ่ามือของจินเจิ้งซาน ฟาด ทำเอาเขาล้มลงกับพื้น
“ตามแม่แกสิ! พวกแกมันขยะ! เขาแค่สองคนยังชนะ พวกแกได้! ไปให้พ้นไป
ในใจจินเจิ้งซานโมโหมาก มองดูถนนที่ว่างเปล่า แล้วก็ มองลูกน้องที่ล้มอยู่บนพื้น เจ็บใจที่สุด!
แม่งเอ้ย! เล่นโดนคนใหญ่คนโตแล้ว? แต่ว่าทั้งหมดในซู หาง จะมีใครกล้าเป็นศัตรูกับตระกูลจิน?!
“เร็ว! ส่งฉันกลับ! เรื่องนี้ จะต้องบอกกับพี่ใหญ่!” จินเจิ้ง ซานเองก็รู้ดีแล้วว่าเรื่องนี้จะต้องให้ผู้นำออกหน้าเอง!
จินไทนี่มันไปมีเรื่องกับคนที่ไม่ควรมีเรื่องด้วย!
คนพวกนั้น อาจจะเป็นคนของฝ่ายทหารประเทศหลง! ไม่อย่างนั้น คงไม่มีความสามารถแบบนี้ได้หรอก!
คฤหาสน์หลั่งเยว่ เจียงอวี่โหรววิ่งลงจากรถจี๊ป วิ่งอย่าง โซซัดโซเซเข้าไปในห้องนอน ด้านหลังมีรอยเลือดยาว เป็นทาง!
เมื่อเธอเห็นเชอเบ่อที่นอนอยู่บนเตียงอย่างปลอดภัย ณ ตอนนั้น ดวงตาเธอแดงก่ำ น้ำตารินไหลออกมา เธอ ปิดปากไว้ เดินเข้าไปที่เตียง ค่อยๆย่อตัวลง จับใบหน้า เล็กๆของเขือเข่อแล้วพูดว่า “เขือเข่อ แม่กลับมาแล้ว แม่ เอง เข่อเข่อ……..
หมอเซียนทั้งสามที่อยู่ด้านข้าง ตอนนี้ก็ตกใจจากที่เห็น เจียงอวี่โหรวบุกเข้ามาและยังเลือดท่วมตัวด้วย!
นี่คือภรรยาของหัวหน้ากองงั้นหรอ?
บาดแผลทั่วร่างกาย เธออดทนมาขนาดนี้ได้ยังไงกัน?
นี่ก็คือความเข้มแข็งของคนเป็นแม่?
“นายหญิง! นายหญิง!! เร็ว จัดห้องให้กับนายหญิง!”
ทันใดนั้น หมอเซียนฮั่วก็เห็นเจียงอวี่โหรวเป็นลมล้มลง ที่ข้างเตียง แต่ถึงแม้จะเป็นลมไปแล้ว มือของเธอก็ยังจับ มือเล็กๆของเข่อเข่อไว้แน่น
ไม่นาน เจียงอวี่โหรวก็ถูกจัดแจงไปยังห้องที่อยู่ด้านข้าง หมอเซียนทั้งสามลงมือพร้อมกัน จัดการบาดแผลของ เจียงอวี่โหรว!
บนเตียง ขณะที่ตัดแขนเสื้อด้านขวาออก แผลกระสุน ปืนที่น่ากลัวนั้นทำเอาหมอเชียนทั้งสามอึ้ง! แรงกระแทก ขนาดนี้ ผู้หญิงบอบบางอย่างเธออดทนมาจนถึงตอนนี้ได้ ยังไงกัน! ที่น่ากลัวกว่าก็คือ ทั้งๆที่เธอเสียเลือดมากเกิน ไป แต่กลับยังอดทนได้จนถึงตอนนี้เ
“เอเอ เอเอไม่ต้องกลัว แม่จะต้องช่วยหนูแน่นอน แน่นอน….” ขณะที่ผ่าตัด เจียงอวี่โหรวที่ไม่ได้สติ แต่ก็ยัง คอยพีมนําชื่อของเขือเข่อ
“เซียว….เซียวจ้าน นายจะต้อง….มีชีวิตรอดกลับมา ฉัน เสียนายไปไม่ได้ เขือเขือเองก็เสียพ่อไปไม่ได้……
เมื่อได้ยินพวกนี้ หมอเซียนทั้งสามเองก็ตื้นตันใจ น้ำตา ไหล ถึงแม้ว่าจะเจอกับความตาย แต่ก้นลึกหัวใจของ เจียงอวี่โหรวก็ยังคิดถึงแต่ลูกสาวของตัวเอง และเซียว จ้านที่ไม่ได้เจอมาตลอดห้าปี
คืนนั้น ผ่านพ้นไปอย่างปลอดภัย
วันถัดมา เจียงอวี่โหรวลุกขึ้นจากเตียงอย่างแรง ดึง ผ้าห่มออกอย่างตื่นกลัว ลงจากเตียงด้วยชุดนอนสีชมพูเธอวิ่งออกไปด้วยเท้าเปล่า ถามด้วยสีหน้าร้อนรนว่า “เขือเข่อ! เข่อเข่อ! หนูอยู่ไหน?!”
หลงอู่วิ่งเข้ามาพูดว่า “พี่สะใภ้! พี่สะใภ้ครับ! คุณอย่า ร้อนรน เขือเขือไม่เป็นอะไร เธออยู่ที่ห้องข้างๆครับ”
เจียงอวี่โหรวได้ยินประโยคนี้ ก็ผลักหลงอู่ออก แล้ว เข้าไปยังห้องของเขือเข่อ ในตอนที่เห็นเขือเข่อ ก้อนหิน ในใจเธอถึงได้วางลงได้
จากนั้น เธอเดินเบาๆเข้าไปข้างเตียง ดวงตาแดงก่ำ งอ ตัวพิงหัวเล็กๆของเขือเข่อ วางหัวไว้อย่างนั้น น้ำตาที่หาง ตาเองก็ไหลอยู่อย่างนั้น
“แม่คะ….เขือเข่อไม่เป็นไร เขือเขือเจอคุณพ่อแล้ว ได้ เจอคุณพ่อแล้ว…” ทันใดนั้น น้ำเสียงอ่อนแรงดังขึ้น สอง มือที่ตื่นเต้นของเจียงอวี่โหรวไม่รู้ว่าจะวางตรงไหน น้ำตา ไหลรินหนักกว่าเดิม “เข่อเข่อ หนูตื่นแล้ว หนูทำแม่ตกใจ แทบตาย แม่คิดว่าจะไม่ได้เจอหนูอีกแล้ว ฮือๆๆ…..
“แม่คะ….อย่าร้องไห้….แค่กๆ….เขือเข่อไม่เป็นอะไรค่ะ เขือเข่อไม่เจ็บ….” เข่อเข่อที่อ่อนแอ สีหน้าที่ดีขึ้นเพียง เล็กน้อย แต่ว่าเด็กน้อยอย่างเธอ กลับยื่นมือออกมาจับ มือเจียงอวี่โหรวไว้ พูดคำพูดนี้ที่ทำเอาผู้คนเห็นใจ
เธอเพิ่งจะสี่ขวบ แต่กลับดูเติบโตและเชื่อฟังมากกว่า ผู้ใหญ่ทุกคน
ในตอนนั้น เจียงอวี่โหรวรู้สึกได้ว่าใจตัวเองสลาย พยัก หน้าและเช็ดน้ำตาไปหยุด “อื้ม แม่ไม่ร้องไห้ เข่อเขือเด็ก ดี เจ่อเข้อเป็นลูกรักของแม่ เป็นความภาคภูมิใจของแม่”
“แม่คะ….แล้วพ่อละ? เขือเข่อคิดถึงพ่อแล้ว…..เขาอยู่ ไหนคะ? เขาจะไม่เอาเข่อเข่ออีกรึป่าว….ฮือๆๆ….. เข่อ เข่อพูดอย่างอ่อนแรง ร้องไห้เสียงเบา
เขือเข่อตัวน้อย ในใจคอยเอาแต่คิดถึงเซียวจ้าน เธอ ไม่เคยเจอพ่อมาห้าปี ถูกคนอื่นเอาแต่เรียกว่าเด็กกำพร้า กว่าจะได้เจอกับพ่อ เข่อเข่อกลัวจะเสียเขาไปมากๆ
“คุณพ่อไม่เป็นไร เดี๋ยวคุณพ่อก็กลับมา เขือเขือเด็กดี นอนหลับสักพักเดี๋ยวก็จะได้เจอคุณพ่อแล้ว” เจียงอวี่โหร วพูดปลอบเข่อเข่อ ในใจเธอเองก็ไม่มั่นใจ ว่าเซียวจ้านยัง มีชีวิตอยู่มั้ย
และในตอนนี้ หลงอู่เดินมาพูดว่า “พี่สะใภ้ครับ คุณควร จะพักผ่อนแล้ว เบ่อเบ่อเองก็ควรพักผ่อนแล้วครับ”
เจียงอวี่โหรวจากเย่อเข่อมาอย่างไม่เต็มใจ ในตอนที่หันหลังจะเดินจากไป อยู่ๆเขือเข่อก็ถามขึ้นว่า “คุณลุงคะ คุณพ่อไม่กลับมาเพราะเขือเข่อรึป่าวคะ? คุณช่วยเข่อ เข่อหาคุณพ่อได้มั้ยคะ?”
หลงอู่ตื้นตันใจ ชายหนุ่มคนหนึ่ง ในตอนนี้เองก็มีน้ำตา “เขือเขือเด็กดี คุณพ่อไม่เป็นอะไร เขาจะกลับมาแน่นอน! หนูหลับพักผ่อนดีๆ ตื่นมาก็จะได้เจอคุณพ่อแล้ว”
“อื้ม! เข่อเข่อเป็นเด็กดี….เขือเข่อนอนหลับ….” เข่อเข่อ พึมพำเบาๆ จากนั้นก็หลับไป
เจียงอวี่โหรวเดินออกจากห้อง มองไปที่หลงอู่ด้วยใจ หน้าร้อนรน ถามว่า “เซียวจ้านอยู่ที่ไหน?ทำไมเขาถึงยัง ไม่กลับมา? เขาคงไม่.……..
พูดถึงนี่เจียงอวี่โหรวรู้สึกว่าทนไม่ไหวแล้ว มีซ้ายจับเสื้อ ตรงหน้าอกไว้อย่างแน่น
หลงอู่พูดว่า “พี่สะใภ้ครับ คุณสบายใจได้ พี่ใหญ่ไม่เป็น อะไร เขามีเรื่องทำให้ล่าช้าระหว่างทาง ไม่นานเขาก็จะ กลับมาแล้วครับ”
“จริงหรอ?” เจียงอวี่โหรวถามจี้ แล้วก็ถูกส่งเข้าไปใน ห้องนอน
แต่ว่า ไม่นานเธอก็เปลี่ยนเสื้อชุดหนึ่ง ไม่สนการขัด ขวางของหลงอู่และคนอื่นๆ พูดว่า “พวกนายไม่ต้องตาม ฉันมา ฉันไปเดี๋ยวก็กลับ ถ้าหากว่าเซียวจ้านกลับมาแล้ว บอกเขาว่า ฉันรักเขา บอกให้เขาดูแลลูกสาวของพวกเรา ให้ ”
พูดจบ เจียงอวี่โหรวก็ลากเขาร่างกายที่อ่อนแรง แล้วไป เรียกรถที่หน้าประตูคฤหาสน์ บอกกับคนขับรถว่า “รบกวนคุณไปส่งที่บ้านตระกูลเจียงตรงเขตหลงข่าวค่ะ”
เขารู้ว่าเซียวจ้านก่อเรื่องใหญ่แล้ว นั่นเป็นถึงคุณชาย ใหญ่ตระกูลจินนะ เธอจะไปขอให้คนช่วย ที่เจียงอวี่โหรว คิดออกตอนนี้ก็คือตระกูลเจียง
แต่ว่า ห้าปีแล้ว หลังจากที่เธอถูกไล่ออกจากตระกูล เจียง ก็ไม่เคยกลับไปอีกเลย ตอนนี้จะกลับไปที่นั่น เจียง อวี่โหรวรู้สึกไม่มั่นใจเลย มือเล็กๆตื่นเต้นจนถูกับเสื้อของ ตัวเอง มองดูวิวนอกหน้าต่างที่ผ่านไป
และหลังจากที่เจียงอวี่โหรวออกไปได้สิบกว่านาที เซียว จ้านก้าวเท้าอย่างร้อนรนเข้าไปในคฤหาสน์ “อวี่โหรว ฉัน กลับมาแล้ว!”
ตอนนี้เขารู้สึกอยากจะเจอเจียงอวี่โหรวอย่างทนรอไม่ ไหว รอไม่ได้สักวินาทีเดียว!
“หัวหน้ากองครับ นายหญิง…..เธอไม่อยู่ที่คฤหาสน์ครับ” หลงอู่พูดเสียงเบา
เซียวจ้านได้ยินอย่างนั้น สีหน้าก็เคร่งขรึม ถามว่า “ไม่ อยู่? เธอไปที่ไหน?! ทำไมพวกนายไม่ตามเธอไป!”
หลงอู่อธิบายว่า “หัวหน้ากองครับ นายหญิงไม่ให้เรา ตามไป แต่ว่าท่านอย่าเพิ่งใจร้อน ผมจัดคนไว้ นายหญิง น่าจะไปบ้านตระกูลเจียงที่เขตหลงข่าว ผมเดาว่า นาย หญิงน่าจะอยากให้ตระกูลเจียงช่วยเหลือครับ”
“ตระกูลเจียง?!” เซียวจ้านหายใจเข้าลึกๆ หันหลังพูดกับ หลงซานที่อยู่ข้างๆว่า “เร็ว! ส่งฉันไปบ้านตระกูลเจียง!”
เขากังวลว่าเจียงอวี่โหรวจะได้รับอันตรายอีก! ผู้หญิง บอบบางคนหนึ่ง และยังมีบาดแผล เธอไปบ้านตระกูล เจียงแล้วจะทําอะไรได้?
ถ้าหากว่าเจียงอวี่โหรวเกิดเรื่องอีก เซียวจ้านจะต้องรู้สึก ผิดไปจนตายแน่!
ส่วนอีกด้าน เจียงอวี่โหรวลงรถที่หน้าประตูบ้านตระกูล เจียง ตรงหน้าก็คือบ้านตระกูลเจียงที่หรูหรา สองข้าง ประตูคือกำแพงหินลวดลายนกฟีนิกซ์ ตรงหน้าประตูสี ทอง ยังมีรูปปั้นสิงโตสองตัว
ส่วนตรงกลางลานบ้าน มีบ่อน้ำพุมังกรพ่นน้ำตัวหนึ่ง
เจียงอวี่โหรวสูดหายใจเข้าลึกๆ ก้าวเท้าเดินไปยังหน้า บ้านตระกูลเจียง เธอเคาะประตูเบาๆ “มี….มีคนอยู่มั้ย?”
ประตูบ้านถูกเปิดออก สิ่งที่ปรากฏในสายตาของเจียง อวี่โหรวก็คือใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งที่สวยงามมาก และมีสีหน้าภาคภูมิ ดูถูก และเย็นชา
“โอ๊ะ วันนี้พระอาทิตย์ออกจากตะวันตกรีไง นังมารยา ที่ถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลเจียงในปีนั้นถึงได้กล้ามาที่ บ้าน!” เจียงเหม่ยเหยียนสองแขนกอดอก มองดูเจียงอวี่ โหรวที่หน้าซีดด้วยสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยาม
“พี่คะ ขอโทษค่ะ ฉัน….ฉันอยากเจอคุณปู่ ฉันมีเรื่องจะ ขอร้องท่าน…..” เจียงอวี่โหรวจับเสื้อของตัวเองไว้แน่น ตัว สั่นระริก และในขณะเดียวกัน เธอรู้สึกว่าตัวเองเวียนหัว และแขนขวาก็มีความรู้สึกเจ็บเป็นระลอก
เจียงเหม่ยเหยียนหัวเราะเยาะ แล้วก็ผลักเจียงอวี่โหรวอ อก ไปโดนกับแผลของเจียงอวี่โหรวพอดี ทำเอาเจียงอวี่ โหรวล้มลงไปนั่งลงกับพื้นเย็นๆ
เธอหัวเราะอย่างไร้ความรู้สึก “ขอโทษ?! เธอทำผิดต่อ ฉันหรอ? ต่อบ้านตระกูลเจียงต่างหาก! ถ้าไม่ใช่เพราะนัง มารยาอย่างแก ที่พยายามจะคลอดยัยเด็กกําพร้านั่น ตระกูลเจียงของเราจะกลายเป็นเรื่องตลกของ เมืองซูหางงั้นหรอ?! ดีนี่ เธอคุกเข่าแล้วก้มหัวคำนับดังๆ สิบครั้ง ถ้าหากว่าฉันพอใจ จะช่วยเธอส่งต่อคำพูดเอง คำนับสิ”
เจียงอวี่โหรวล้มลงกับพื้น มองดูเจียงเหม่ยเหยียนด้วย ดวงตาแดงก่ำ เธอรู้ดีว่านี่คือการที่เจียงเหม่ยเหยียนอ ยากจะดูถูกตัวเธอ! แต่ว่า เธอไม่มีทางเลือก
เจียงอวี่โหรวคำนับใส่เจียงเหม่ยเหยียน ทุกครั้งที่งอตัว หน้าผากขาวๆของเธอก็จะกระทบกับพื้น เพียงแค่สาม ครั้ง หน้าผากของเธอก็มีแต่เลือด!
“พี่คะ ขอร้องละ ให้ฉันเข้าไปเถอะ ขอร้องละ” เจียงอ โหรวขอร้องไม่หยุด
เจียงเหม่ยเหยียนก้มมองเจียงอวี่โหรวที่คุกเข่าคำนับอยู่ ตรงหน้าของตัวเธอ รู้สึกรำคาญอย่างมาก “พอแล้ว! หมา จรจัด! แกมันนังมารยา! ไม่คิดเลย ว่าตอนนี้แกจะตกต่ำ ขนาดนี้! ฉันให้แกคำนับแกก็คำนับ? เหอะๆ เป็นคนที่ไร้ ประโยชน์จริงๆ!”
คำนับครบสิบครั้ง เจียงอวี่โหรวเงยหน้า หน้าผากขาว นวลตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดไหลลงตามแนวคิดและใบหน้า หยดลงบนพื้นหินสีเทา
“พี่คะ แบบนี้ได้รึยัง?” เจียงอวี่โหรวรู้สึกว่าร่างกายของ ตัวเองจะทนไม่ไหวแล้ว เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเรือใน มหาสมุทร ที่จะล้มลงได้ตลอดเวลา แต่ว่าความร้อนรนใน ใจ ทําให้เธออดทนคุกเข่าไว้
เธอจะช่วยเชียวจ้าน ช่วยเขือเข่อ นอกจากบ้านตระกูล เจียง ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว
พริบ!
แต่ว่า สิ่งที่เจียงอวี่โหรวได้รับก็คือเจียงเหม่ยเหยียนสั่ง ให้คนใช้สาดน้ำสกปรกใส่! ในวินาทีนั้น เจียงอวี่โหรว เปียกไปทั้งตัว บาดแผลที่หัวไหล่ก็ถูกกระทบและเจ็บปวด อย่างที่สุด!
ส่วนเจียงเหม่ยเหยียนนั้นหลบไปไกล ใช้มือปิดปลาย จมูก หัวเราะอย่างประชดประชัน “นังมารยาอย่างแกเนี่ย นะอยากเจอคุณปู่? ฝันไปเถอะ!”
“ยังคุกเข่าอยู่นี่ทำไม! ไปให้พ้น! ตระกูลเจียงของเรา ไม่ มีนังมารยาอย่างแก!” เจียงเหม่ยเหยียนพูดเสียงดัง ง้าง มืออยากจะฟาดลงบนใบหน้าที่บูดเบี้ยวของเจียงอวี่โหรว!
เจียงอวี้โหรวสต์แตก ความผิดหวังในใจของเธอกระตุ้น เข้ากับอารมณ์ เพียงครู่เดียว เธอรู้สึกว่าหัวหนักอึ้ง หนัก มาก หนักมาก……..
“เซียว… เซียวจ้าน ฉันเหนื่อยจังเลย…..นายอยู่ที่ไหน? เขือเข่อ แม่ขอโทษ แม่ปกป้องหนูไม่ได้ แม่ไม่ดีเอง….. เจียงอวี่โหรวพึมพำ ส่วนในภาพที่เบลอ ก็คือเจียงเหม่ยเห ยียนฟาดมือมาตบ!
ส่วนในตอนนี้ รถจี๊ปที่มาจากที่ห่างไกลอยู่ดีๆก็จอดลง! เซียวจ้านมองเห็นภาพที่เจียงเหม่ยเหยียนสั่งให้คนใช้ สาดน้ำสกปรกผ่านกระจกรถยนต์!
เขาโมโหขึ้นมาในทันที! ดวงตามีความโหดเหี้ยม! เขา เปิดประตูรถออก ก้าวบนรองเท้าบูตพุ่งเข้าไปหา
ผู้หญิงของเซียวจ้าน สมควรได้รับการดูถูกจากคนอื่น ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!!!
ใครกล้าทำลายเธอ เขาจะทำลายทั้งหมดของตระกูล
เจียง!
ฝ่ามือของเจียงเหม่ยเหยียน ค้างอยู่กลางอากาศ มือ หนึ่งที่เหมือนดั่งเหล็ก จับมือเล็กของเธอไว้แน่น!!!
เจ็บจัง! เจ็บมาก!
“กล้าแตะเธอ! ทั้งตระกูลเจียงก็จะต้องคุกเข่าขอให้เธอ
ให้อภัย!!!”
เสียงดั่งเทพแห่งความตายดังก้องอยู่หน้าประตูบ้านของ ตระกูลเจียง!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ