บทที่7 เอาชีวิตทิ้งไว้

ใบหน้าเจียงอโหรวเต็มไปด้วยน้ำตา เม้มปาก ริมฝีปาก สั่นไม่หยุด มองดูสิ่งตรงหน้าอย่างไม่กล้าเชื่อ มองดู ใบหน้าที่เด็ดเดี่ยวของผู้ชายตรงหน้า

ในตอนที่เธอหมดหวังอยากตายที่สุด….เซียวจ้านปรากฏ ตัวแล้ว! ใช่แล้ว ผู้ชายที่ตัวเองคิดถึงมาห้าปี มาปรากฏตัว ในวินาทีสุดท้าย

คิดถึงตรงนี้ เจียงอวี่โหรวก็ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา “ฮือๆๆ นายกลับมาแล้ว ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว…..

เซียวจ้านมองดูเจียงอวี่โหรวที่บอบบางในอ้อมกอด มีแต่ น้ำตา เขายื่นมือออกมา ค่อยๆเช็ดรอยเลือดบนใบหน้า ของเจียงอวี่โหรว เมื่อเห็นรอยกระสุนที่แขนขวามีระยะ ห่างจากหัวใจเพียงแค่ฝ่ามือเดียว ร่างกายของเซียวเจี้ย นก็แผ่รังสีอำมหิตออกมา! สมควรตาย! สมควรตาย!!!

“อ๊า! ฮือๆๆ…” ส่วนชั้นบนสุดที่สูงกว่าหลายสิบชั้น ด้านหลังกระจกบานใหญ่ที่ถูกชนแตก จินไท่เหยียบ หยางเย่นที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลและเอาแต่ ตะเกียกตะกาย

หยางเย่นมองดูเจียงอวี่โหรวที่ถูกชายคนหนึ่งที่มีแรง มหาศาลช่วยไว้ น้ำตาไหลริน มุมปากปรากฏรอยยิ้มที่ตื้นตันใจ! เธอถูกภาพที่เซียวจ้านกระโดดขึ้นไปรับตัว เจียงอวี่โหรวไว้ทำเอาตกใจ!

นี่มันทําเอาตื้นตันใจมากกว่าภาพในภาพยนตร์ซะอีก! ชายคนนั้น เหมือนดังอัศวิน ขณะเดียวกัน สมองของ หยางเย่นก็คาดเดาสิ่งหนึ่ง หรือว่าจะเป็นเขา….พ่อของ เขือเข่อ?!

“น้องอวี่โหรว ในที่สุดเธอก็รอจนถึงวันนี้ ในที่สุดก็รอ จนถึงวันนี้แล้ว หวังว่าเธอและเขาจะมีชีวิตอยู่อย่างดี อย่า ได้มาสถานที่แบบนี้อีกแล้ว……

สุดท้าย หยางเย่นค่อยๆปิดตาพูดประโยคพวกนี้ภายใต้ ปากกระบอกปืนของจินไท

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้น จินไท่ยิงเข้าใส่ขาทั้งสองข้างของหยาง เย่น เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วอาคาร จากนั้นเขาก็จ้อง มองเซียวจ้านและเจียงอวี่โหรวที่อยู่ด้านล่างด้วยสายตา อาฆาต ตะโกนอย่างโมโห “เซี้ย! เซี้ยๆๆ!! ลงไปข้างล่าง เดี๋ยวนี้! ฉันจะฆ่านั่งมารยานั่น!”

“ตึกๆๆ!”

เสียงฝีเท้าดังก้องทั่วอาคาร ไม่นาน จินไท่ก็พาลูกน้องเสื้อสูท หลายคนมาปรากฏตัวที่หน้าประตูหลักของ Buckingham Palace แล้วก็มองเห็นเซียวจ้านที่อุ้มเขียง อวี่โหรวไว้แน่นค่อยๆลุกขึ้นยืน!

“เซี้ย! แกเป็นใคร?! ถึงได้กล้ามาทำลายเรื่องดีๆของฉัน! แกอยากตายหรอ?!” จินไท่เข้าไปหาเซียวจ้านด้วยท่าทาง ไม่พอใจ ยกปืนเล็งเข้าที่กลางคิ้วของเซียวจ้าน!

ในตอนนั้น ที่ลานกว้าง ปืนของจินไท่ห่างจากกลางคิ้ว ของเซียวจ้านเพียงแค่หนึ่งแขน! ลมพัดเย็นๆ ท้องฟ้ามีนก บินผ่านมากรีดร้องส่งเสียงเหมือนดั่งเสียงที่มาจากนรก!

แต่ว่า เซียวจ้านไม่มองจินไท่ดีๆด้วยซ้ำ แต่กลับอุ้มเจียง อวี่โหรวที่เต็มไปด้วยเลือดไว้ มองดูเธออย่างไม่คลาด สายตา ความรู้สึกผิดตลอดห้าปีมานี้ ตอนนี้พุ่งพรวดออก มาทีเดียว!

วินาทีต่อมา เซียวจ้านอ้าปากพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง และขมขื่น “ขอโทษ อวี่โหรว ฉันพาเธอกลับบ้านนะ พา เธอไปหาเขือเข่อ

เจียงอวี่โหรวซบลงบนอกของเซียวจ้าน พยักหน้าอย่าง อ่อนแรง ตอนนี้เธอเหนื่อยมากๆ….มีเพียงอ้อมกอดนี้ ทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับมาตลอดห้าปี เธอยอมให้เวลาหยุดลงในวินาทีนี้ ให้เธอซบบนอกที่อบอุ่นนี้

พูดจบ เซียวจ้านก้าวเท้าจะเดินผ่านหน้าจินไท่ นี่ทำให้ จินไทโมโหมาก ปืนในมือเล็งไปที่หน้าผากของเซียวจ้าน ตะโกนอย่างโมโหว่า “ถ้าแกกล้าพาเธอไป ฉันก็จะยิงแก ตาย!”

จินไท่เองก็ไม่ใช่ว่าไม่มีสมอง ตอนนี้เขาเดาฐานะของ ชายตรงหน้าออกแล้ว! เขาก็คือชายคนนั้นที่ทำให้เจียงอ วี่โหรวลืมไม่ได้และปฏิเสธตัวเองไม่หยุด พ่อของยัยเด็ก กําพร้านั่น!!!

แต่ว่า เซียวจ้านเพียงหันไปมอง สายตานั้นทำเอาจินไท ตกใจนิ่งค้างอยู่กับที่! นั่นมันสายตาที่น่ากลัวขนาดไหน กันเชียว เหมือนกับราชาปีศาจที่เดินออกมาจากสุสาน น่า กลัวเป็นอย่างมาก!

สายตาที่น่ากลัวมาก! เหมือนกับว่าเพียงแค่อีกฝ่ายอยาก ทำ เพียงนิ้วเดียวก็สามารถฆ่าตัวเองได้เลย!

จินไท่ร้อนรน ถอยหลังกลับอย่างไม่รู้ตัว พูดออกมา ว่า “ฉันเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลจิน พ่อฉันชื่อ จิน เจิ้งหลง เป็นถึงหนึ่งในสี่หัวหน้าของผู้มีอำนาจในเมือง ซูหาง! แก….ถ้าแกกล้าแตะฉัน แก และผู้หญิงคนนี้ รวม ทั้งยับเด็กกำพร้าที่รอตายอยู่ที่โรงพยาบาล จะต้องตาย ทั้งหมด!”
จินไท่พูดประโยคนี้จบ เหมือนกับถูกดึงขึ้นมาจากน้ำ และหมดแรงแล้ว!

เขาเองก็ไม่รู้ทำไมอยู่ๆตัวเองถึงได้หวาดกลัว ทำไมถึง ต้องเอาชื่อเสียงของพ่อตัวเองออกมาข่มขู่ชายตรงหน้า แต่ว่า ความหวาดกลัวนั้นไม่ใช่ของปลอม

ตอนนี้เองเจียงอวี่โหรวก็รู้สึกตัวขึ้น อดทนต่อความเจ็บ ปวดพูดว่า “เซียวจ้าน ปล่อยฉัน ไม่อย่างนั้น พวกเรา จะหนีไม่พ้นสักคน นายไปก่อน ช่วยดูแลเอเย่อแทน ฉัน เข่อเข่อยังอยู่ที่โรงพยาบาล เธออยากเจอนายมา ตลอด…..”

ในตอนนี้ เจียงอวี่โหรวตัดสินใจแล้ว เธอจะต้องปกป้อง เซียวจ้านไว้ ถึงแม้ตัวเองจะตายก็ไม่เป็นไร

แต่ว่า เจียงอวี่โหรวที่ตะเกียกตะกายถูกเซียวจ้านกอด แน่นขึ้น แล้วพูดด้วยรอยยิ้มเบาๆว่า “สบายใจได้ ฉันให้ คนพาเขือเข่อไปยังที่ที่ปลอดภัยแล้ว”

ในตอนนี้ เจียงอวี่โหรวที่ได้ยินประโยคนี้ น้ำตาก็รินไหล ร้องไห้เสียงดังออกมา ในที่สุดก้อนหินในใจก็ถูกปล่อยลง “จริงหรอ? ฮือๆๆ….

“อ๊ากๆๆ! ไปตายซะ! ไปตายซะ!” จินไท่ทนไม่ไหวแล้ว เขาไม่อยากรอนานกว่านี้แล้ว จึงชักไกปืนขึ้น!
แต่ว่า ในขณะนั้นเอง เขายังไม่ทันรู้สึกตัวว่าเกิดอะไร ขึ้นแขนของตัวเองก็ถูกงอ 90 องศาแล้ว และในขณะ เดียวกันปืนที่อยู่ในมือ ก็ไปอยู่ในมือของเซียวจ้านแล้ว!

หลังจากนั้นครึ่งนาที จินไท่ก็กอดแขนขวาที่ถูกหัก ไว้คุกเข่ากรีดร้องอยู่บนพื้น มองดูชายหนุ่มตรงหน้าที่ เหมือนดั่งอสูรด้วยร่างกายสั่นเทา “ไม่! แกห้ามฆ่าฉัน! พ่อ ฉันคือจินเจิ้งหลง! ถ้าหากแกไม่ฆ่าฉัน! ฉันจะให้เงินแก! 1 ล้าน 10 ล้าน พันล้าน! ได้หมดเลย! ขอร้องละ อย่าฆ่า ฉัน!”

สายตาเซียวจ้านเย็นชา มือหนึ่งกอดเจียงอวี่โหรวที่ยืน ไว้แล้ว อีกมือถือปืนเล็งไปที่จินไท่ ท่าทางเย็นชาอย่าง ถึงที่สุด “แกสมควรตาย!”

“ไม่นะ…ไม่นะ…เขาเป็นถึงคุณชายใหญ่ตระกูลจิน พวก เรามีปัญหาด้วยไม่ได้นะ! รีบหนีเร็ว!” เจียงอวี่โหรวกลัวว่า เซียวจ้านจะฆ่าจินไท่ด้วยความโมโหชั่วขณะ ทำให้เกิด เรื่องใหญ่โต จึงได้เข้าไปขวางเซียวจ้าน

และในตอนนี้ ลูกน้องสิบกว่าคนของจินไท่ก็ดูว่าถึงเวลา ที่เหมาะสมแล้ว ต่างก็เอากริชและไม้กระบอกพุ่งเข้าใส่ เซียวจ้าน
“ปกป้องคุณชายใหญ่จิน!”

มองดูสิบกว่าคนที่พุ่งเข้ามา เจียงอวี่โหรวกลัวจนปิดตา แต่สีหน้าของเซียวจ้านนั้นนิ่งมาก! เขากอดเจียงอวี่โหรว ไว้ ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ! สายตามองดู พวกลูกน้องที่จะพุ่ง เข้ามาต่างก็หยุดอยู่กับที่ไม่กล้าเข้าใกล้!

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ความอำมหิตในตัวของผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ

“ไปสิ! เข้าไป! ฆ่ามันซะ! ใครฆ่ามันได้ ฉันให้เงิน 1 ล้าน! ไม่สิ สิบล้าน!” ตอนนี้เองจินไท่ก็รีบวิ่งไปหลบไว้ แล้ว ตะโกนอย่างโมโห

ภายใต้รางวัลที่มากมาย จะต้องมีผู้คนที่กล้าหาญอยู่

แล้ว!

“อ๊าก!” ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหว ตะโกนแล้วเอากริชแทง

ไปที่เซียวจ้าน!

แต่ว่า เซียวจ้านเพียงแค่ถีบออกไปหนึ่งทีตรงหน้าอก ของคนๆนั้น มีเสียงดังปึก ลูกน้องคนนั้นก็กระเด็นออกไป กว่าสิบเมตร แล้วตกลงอย่างแรงบนรถ Bentley คันหนึ่ง เสียงดังปึก ฝากระโปรงรถถึงกับยุบลงไป!
ต่อจากนั้น ก็มีร่างกายกระเด็นออกจากตัวเซียวจ้านล้ม ลงไปบนพื้น

ส่วนจินไทที่หลบอยู่ เห็นภาพที่เซียวจ้านแข็งแกร่งขนาด นี้ ก็กลืนน้ำลายไม่หยุด หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ!

เขาหันหลัง อยากจะหนีไปเ

แต่ว่า มีเสียงดังฟับ เซียวจ้านยกเท้า เตะกริชที่ตกบนพื้น ออกไป! กริชนั่นลอยผ่านบรรยากาศยามค่ำ ปักเข้าไปที่ ขาขวาของจินไท่ดังนึก!

“อ๊า! อ๊ากๆๆ! แกอย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา!” จินไท่ล้ม ลงบนกองเลือด จับขาขวาที่เลือดไหลไม่หยุดไว้ มองดู เซียวจ้านที่เดินเข้าไปทีละก้าวอย่างกับยมบาลด้วยสีหน้า หวาดกลัว!

เซียวจ้านเดินช้ามาก ความรู้สึกอยากจะฆ่ามีมากจนถึง ที่สุด! เขาจะปล่อยจินไทนี้ไปได้ยังไงกัน! คนเลวที่สั่งให้ คนมาชนลูกสาวของตัวเองจนเกือบตาย! ไอ้คนนี้ที่เกือบ ยิงเจียงอวี่โหรวตาย! เขาแทบอยากจะฆ่ามันตอนนี้ด้วย ซ้ำ! แต่ว่า เขาทำไม่ได้! เซียวจ้านจะให้มันตายไปอย่างนี้ ไม่ได้ เขาจะทำให้มันรู้สึกตายทั้งเป็น!

และยังมีตระกูลจิน ที่จะต้องรับผลกรรมที่เจ็บปวด!
เขียวจ้านโมโห! ไฟความโมโหของราชาเป่ยเหลียง สามารถแผดเผาทุกอย่างได้!

“ไม่! ไม่นะ! เซียวจ้าน ขอร้องละ อย่าใจร้อน!” เจียงอวี่ โหรวรีบดึงเซียวจ้านที่เหมือนดั่งนักฆ่าไว้ พูดด้วยใบหน้า เต็มไปด้วยน้ำตา “เขาเป็นถึงคุณชายใหญ่ตระกูลจินของ ซูหาง พ่อของเขาจินเจิ้งหลงเป็นบุคคลใหญ่โตที่แค่เพียง กระทืบเท้าก็สามารถทำให้ซูหางสะเทือนได้ เราสู้ไม่ไหว หรอก! ขอร้องละ ปล่อยเขาไป! ฉันไม่อยากให้นายและ เขือเขือเกิดเรื่องอีกแล้ว….ฮือๆๆ…”

เซียวจ้านหยุดฝีเท้า กอดเจียงอวี่โหรวไว้ หน้าผากแปะ ติดไว้กับหน้าผากของเธอ พูดว่า “อวี่โหรว เธอรู้มั้ย? ถึง แม้ฉันจะปล่อยมันไป มันก็ไม่มีทางปล่อยพวกเราหรอก เชื่อฉัน ฉันจัดการได้”

หันหลังไป เซียวจ้านเก็บเอากริบบนพื้นมาหลายเล่ม เดินเข้าไปด้านหลังของจินไท่ที่กำลังคลานอยู่บนกอง เลือดทีละก้าวๆ

ในตอนนั้น จินไท่คลานสุดชีวิต เขาอยากจะหนี อยาก จะหนีจนกรีดร้องอย่างเป็นบ้า

แต่ว่า เซียวจ้านยกมือแทงกริช กริชหลายอันปักเข้าไปที่ แขนขาทั้งสี่ของจินไท่ ทำเอาเขาล้มลงกับพื้น!
“อ๊าก! แกกล้าทําอย่างนี้กับฉัน แกจะต้องตายอย่างเจ็บ ปวดแน่! ไม่เพียงแต่แก ผู้หญิงนั่นข้างกายแก และยังมี ลูกสาวนั่นของแก จะต้องตายไปกับแกแน่!” จินไทตะโกน อย่างกับเป็นบ้า เขาในตอนนี้ แขนขาทั้งสีถูกกริชตรึงไว้ กับพื้น ขยับตัวไม่ได้ เพียงขยับนิดหน่อย ความเจ็บปวดก็ ทําเอาเขาเจ็บจนตัวสั่น!

เจียงอวี่โหรวปิดตาไว้ ไม่กล้ามองดูภาพนี้ เธอพูดเร่ง อย่างร้อนรน “เซียวจ้าน นายรีบไป รีบไป! คนของตระกูล จินกำลังมาแล้ว ถ้ายังไม่ไป นายก็จะหนีไม่ได้แล้ว! ถือว่า ฉันขอร้องละ รีบไป!”

เซียวจ้านเงียบ มองดูเจียงอวี่โหรวตรงหน้าที่ผลักเขาไม่ หยุด เพียงแค่ตระกูลจินเล็กๆของซูหาง เขาไม่ได้ใส่ใจ ด้วยซ้ำ เพียงแค่ยกมือก็สามารถทำลายทิ้ง

“อ๊า….” อาจจะเป็นเพราะใช้แรงเยอะไปจนกระทบกับ แผล เจียงอวี่โหรวกรีดร้อง แทบจะล้มลงไป เซียวจ้านรีบ เข้าไปพยุงเธอไว้ “อวี่โหรว เธอไม่เป็นไรนะ?”

ล้มลงบนอ้อมกอดของเซียวจ้าน เจียงอวี่โหรวก็น้ำตา ไหล “นายรีบไป! ขอร้องละ! ฉันไม่อยากให้เขือเขือเสีย พ่อไป…”

และในตอนนี้ น้ำเสียงดั่งสายฟ้าดังมาแต่ไกล “อยากไป หรอ! ทำร้ายหลานชายฉัน เอาชีวิตทิ้งไว้!!!”
ทันใดนั้น รอบด้านของ Buckingham Palace ก็มีรถ บุกเข้ามา มีคนใดดลงจากรถกว่าร้อยคน ล้วนถือดาบยาว และไม้กระบองไว้ ตามหลังชายหนุ่มใบหน้าเครียดสูบ ไปปไว้และใส่เสื้อโค้ตสีดำสวมหมวกทรง Panama