บทที่6 เจียงอวี่โหรว ฉันกลับมาแล้ว

เซียวจ้านตัดสาย สีหน้าบูดบึ้ง มีรังสีอำมหิตแผ่กระจาย ออกมาทั่วร่าง แล้วก้าวเท้าขึ้นรถจี๊ปทหารที่อยู่หน้าประตู พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันลา ออกจากตำแหน่งหัวหน้ากองทหารเป่ยเหลียง! แจ้งคำ บัญชา! ทุกคนในเสินหลงเตี้ยน มาปรากฏตัวที่ซูหางให้ เร็วที่สุด! หลงอู่จนถึงหลงปา พวกนายอยู่เฝ้าคฤหาสน์!”

“หัวหน้ากองครับ ท่านจะลาออกจากตำแหน่งหัวหน้า กองทหารเป่ยเหลียงจริงๆหรอครับ?”

หลงยีถามอย่างร้อนรน มีความไม่เต็มใจ! ราชาแห่งเป่ย เหลียงๆ นั่นเป็นถึงฮีโร่ที่โดดเด่นที่สุดของยุคสมัยนี้ เป็น สัญลักษณ์ของทั้งประเทศหลง และยิ่งเป็นอนุสาวรีย์ใน ใจของพวกเขา!

“ไม่จำเป็นต้องพูดมาก ออกตัวสู่ Buckingham Palace!” เซียวจ้านพูดอย่างเย็นชา ดวงตาฉายแววอำมหิตอย่าง ถึงที่สุด

เจียงอวี่โหรว ฉันกลับมาแล้ว!

ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถแย่งเธอไปจากข้างกายฉันได้! และยิ่งห้ามทำร้ายเธอ
หลงยีได้ยินคําสั่ง ก็ตะโกนขึ้นว่า “หลงยีขอติดตาม หัวหน้ากองไปจนตาย! ตั้งแต่วันนี้ หลง เองก็ขอลาออก จากทุกตำแหน่งของทหารโผ้หลง! กลับสู่เสินหลงเตี้ยน!”

“หลงเอ้อขอติดตามหัวหน้ากองไปจนตาย! ตั้งแต่วัน นี้ หลงเอ้อเองก็ขอลาออกจากทุกตำแหน่งของทหารโผ้ หลง! กลับสู่เสินหลงเตี้ยน!”

หลงยีจนถึงหลงปา ต่างก็ลาออกจากตำแหน่งทั้งหมดใน ทหารโผ้หลง! ตั้งแต่วินาทีนี้ พวกเขาไม่เกี่ยวข้องกับทหาร โพ้หลงอีก แต่ว่ากลายเป็นหลงเจียงทั้งแปดเสินหลงเตี้ย นที่มีชื่อเสียงสะท้านโลก!

เสินหลงเตี้ยน ถึงแม้ว่าจะมีความเกี่ยวข้องกับทหารโผ้ หลง แต่ก็ไม่ได้เป็นของประเทศไหน ไม่ใช่ของผู้มีอำนาจ คนใด มันเป็นของเซียวจ้านเท่านั้น!

เซียวจ้านมองดู ไม่จำเป็นต้องพูดมาก ก็เข้าใจได้ถึง ความคิดในใจของลูกน้องพวกนี้ หลงยีจนถึงหลงซื่อขึ้น มาบนรถ เหยียบคันเร่งแล้วรถจี๊ปทหารก็พุ่งตัวออกไป อย่างแรง! ส่วนหลงอู่จนถึงหลงปานั้นอยู่เฝ้าที่คฤหาสน์

อีกด้านหนึ่ง หลงเก๋อที่สำคัญและลึกลับที่สุดของประเทศหลง ตอนนี้ในห้องโถงที่มีการรักษาเฝ้าระวังอย่าง ใกล้ชิดที่สุด มีคนแก่สี่คนที่สีหน้าไม่ดีนั่งอยู่ที่โต๊ะกลม

ฉินห้านโก๋คนนั้นถอนหายใจอย่างเอือมระอา วาง โทรศัพท์ลงแล้วพูดว่า “ไอ้เด็กแข็งกร้าวนั่นทำไมไม่รอให้ ฉันพูดจนจบก่อนนะ?!”

“ตาแก่ฉิน ไอ้เด็กนั่นตัดสายแกแล้ว?” คนแก่รูปร่างอ้วน เตี้ยคนหนึ่งที่ใส่แว่นกรอบทอง ยิ้มใส่ฉินห้านโก๋อย่างล้อ เลียน “ไอ้เด็กนั่นนิสัยแบบนี้ก็ช่างเถอะ ทหารโผู้หลงสาม แสนนาย พวกนายตัดสินใจจะทำยังไง?”

ในตอนนี้ เจียงว่านหลงที่อยู่อยู่ตรงหน้ากำแพงที่มีรูป วาดมังกรสีทองขนาดใหญ่เก้าตัว หน้าตาเคร่งเครียด ท่าทางจริงจัง กอดอกไว้แล้วพูดว่า “ทหารโผู้หลงให้ฉีเฟิง จัดการไปก่อน ทุกคนที่กำลังเคลื่อนที่ ให้รอรับคำสั่งอยู่ กับที่! ส่วนการลาออกของเซียวจ้านก็ไม่ต้องไปสนใจ ขอแค่มันอยากกลับมา มันก็ยังเป็นราชาแห่งเป่ยเหลียง ที่มีชื่อเสียงสะท้านโลก! ตำแหน่งนี้ ฉันจะเก็บไว้ให้มัน เสมอ!”

“เฮ้อ เจ้าเด็กคนนี้ ชีวิตน่าสงสาร กว่าจะเติบโตมาถึงจุด ที่อยู่ในวันนี้ พวกเราจะมองดูเขาทำผิดไม่ได้ แน่นอนว่า เขาเสียสละเพื่อประเทศหลงมามาก พวกเราก็ไม่สามารถ จะไปทำลายจิตใจของเจ้าเด็กนั่น และก็ไม่สามารถ ทำลายจิตใจของทหารโผู้หลงสามแสนนายแจ้งคำบัญชาของฉัน ส่งทหารคนสนิททีมหนึ่งไปยังชุ หางให้เร็วที่สุด ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร พวกเขามีสิทธิ์ที่จะ จัดการเอง จำไว้ ภารกิจของพวกเขาคือไปปกป้องเจ้าเด็ก นั่นกับองค์หญิงน้อยของประเทศหลงของพวกเรา

ผู้อาวุโสทั้งสามได้ยินคำนี้ สีหน้าก็รื่นเริงทันที “ตาแก่ เจียง รอคำนี้ของแกอยู่เนี่ยแหละ!”

ในตอนนี้ ภายในห้องดีลักซ์ของ Buckingham Palace ที่มีชื่อเสียงของเมืองซูหาง มีชายหนุ่มที่แต่งตัวดีหลาย คนกำลังถกเถียงและดื่มเหล้าคุยธุรกิจกัน คุณชายใหญ่ จินนั่งอยู่ที่นั่งหลัก ใบหน้าแดงก่ำ จิบเหล้าหนึ่งอีก มองดู เจียงอวี่โหรวที่คุกเข่าเทเหล้าให้ตัวเขาอยู่ตรงหน้า

เขายื่นมือออกมา แล้วจับเข้าที่ข้อมือนุ่มลื่นของเจียงอ วี่โหรว ทำเอาเจียงอวี่โหรวตกใจกลัว “คุณชายใหญ่จิน ท่าน…..

“เหอะๆ! เจียงอวี่โหรว มาถึงจุดนี้แล้วเธอยังจะเสแสร้ง ทำเป็นใสซื่อทำไมอีก! มานี่ มาดื่มกับฉันนี่!” คุณชายจินอ อกแรงดึง ดึงเอาเจียงอวี่โหรวที่ใส่เดรสสีขาวเข้าไปอยู่ใน อ้อมกอด!

เจียงอวี่โหรวไม่ทันระวัง ล้มลงบนตัวของคุณชายใหญ่ จิน คุณชายจินใช้มือลูบไล้ตั้งแต่ใบหน้าของเธอลงไปจากนั้นก็เข้าใกล้แล้วสูดกลิ่นตัวของเจียงอวี่โหรวอย่าง แรง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแสยะ “อืม! หอมจริงๆ! แม่ ม่ายอย่างเธอน่าหลงใหลที่สุดจริงๆด้วย!

เจียงอวี่โหรวหวาดกลัว ต่อต้านจนตัวสั่นไปทั้งตัว!

เธอผลักจินไทออกอย่างแรง ยืนตัวสั่นอยู่ด้านข้าง ดวงตามีแต่น้ำตาและความหวาดกลัว โค้งตัว 90 องศา แล้วพูดว่า “ขอโทษค่ะคุณชายใหญ่จิน ฉันจะกลับ ฉันจะ กลับไปดูลูกสาวฉันค่ะ!”

พูดจบเขียงอวี่โหรวถือกระเป๋าแล้วอยากจะวิ่งออกไป แต่ว่าจินไทนั้นจับแขนของเจียงอวี่โหรวแล้วดึงไว้ จากนั้น ก็ง้างมือขึ้น ฟาดลงบนหน้าของเธออย่างแรง!

ฝ่ามือนี้ ทําเอาเจียงอวี่โหรวล้มลงกับพื้น บนใบหน้ามี รอบฝ่ามือสีแดงชัดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว!

“ปีง!” จินไม่ถีบโต๊ะชาพลิกล้ม เหล้าหกเกลื่อนพื้นไป หมด เขาชี้หน้าด่าเจียงอวี่โหรว “เจียงอวี่โหรว! เธอได้สิ่ง ที่ดีแท้ๆแล้วยังทำเป็นไม่เอา?! ฉันชอบเธอก็เป็นบุญของ เธอแล้ว แต่เธอกลับไม่รับไว้ดีๆ! ฉันจะบอกให้เธอรู้ว่าถ้า วันนี้เธอไม่ดูแลฉันให้พอใจ เธออย่าคิดจะเดินออกจากที่

พูดแล้วจินไท่ก็ย่อตัวลง จับคางของเจียงอวี่โหรวไว้อย่างแรง จ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของ เธอ จิกผมของเธอไว้แล้วพูดอย่างโมโหว่า “เจียงอวี่โหร ว! บอกตามความจริง ทั้งโรงพยาบาลล้วนเป็นคนของฉัน ทั้งนั้น เพียงฉันพูดแค่คำเดียว ลูกสาวของเธอก็รอตายได้ เลย! ไปคิดให้ดีๆว่าเธอจะยอมหรือไม่ยอม

“ไม่นะ ไม่นะ! ขอร้องละ คุณชายใหญ่จิน ปล่อยลูกสาว ฉันไปเถอะ เธอเพิ่งจะอายุสี่ขวบเอง ขอร้องละค่ะ” เจียงอ วี่โหรวร้องไห้อย่างเจ็บปวด คุกเข่าขอร้องให้จินไทปล่อย ไป

ณ ตอนนั้น เธอทั้งอ่อนแอและหวาดกลัวอย่างมาก เธอ หวังอยากจะให้มีผู้ชายสักคนที่จะยอมมาช่วยเหลือ ปกป้องเธอ

และในตอนนี้เองมีหญิงสาวฝ่ายประชาสัมพันธ์คนหนึ่ง บุกเข้ามา หยางเย่น ดึงเจียงอวี่โหรวขึ้นมา พูดกับจินไท่ ด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชายใหญ่จินคะ ใช้อารมณ์ให้เสีย บรรยากาศทำไมละคะ เอาอย่างนี้ คุณดื่มกับท่านๆทั้ง หลายไปก่อน ฉันจะคุยกับเธอให้เองค่ะ”

จินไท่ยิ้มเยาะ หยางเย่นก็รีบพยุงเจียงอวี่โหรวออกจาก ห้องมาที่ห้องน้ำหญิง

“เป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นไรใช่มั้ย? เธอดูเธอสิ ทำไมจะต้อง เป็นศัตรูกับจินไทละ? เขาเป็นถึงคุณชายใหญ่ของตระกูลจินเชียวนะ เรามีเรื่องด้วยไม่ไหวหรอก” หยางเย่น ยืมแอลกอฮอล์และไม่สําลีมา ค่อยๆเช็ดที่แผลบนใบหน้า และมุมปากของเจียงอวี่โหรว “คุณชายใหญ่จินนี่ก็ลงมือ รุนแรงจริงๆ ทำไมถึงท่ากับเธออย่างนี้นะ”

ดวงตาเจียงอวี่โหรวหม่นหมอง มองดูตัวเองในกระจก น้ำตาไหลริน จับหยางเย่นไว้แล้วพูดว่า “พี่เย่นจื่อ พี่มีวิธี ที่จะพาฉันออกไปมั้ย เข่อเข่อยังอยู่ในโรงพยาบาล เธอ จะไม่ไหวอยู่แล้ว ฉันต้องกลับไป ต้องกลับไป!”

สีหน้าหยางเย่นเต้มไปด้วยความเห็นใจ ดวงตาแดง ก๋า แล้วกอดเจียงอวี้โหรวไว้ในอ้อมกอดของเธอเอง แล้วค่อยๆตบหลังเจียงอวี่โหรว “น้องอวี่โหรว ไม่ใช่ว่าพี่ เย่นจื่อไม่ช่วยเธอ แต่ว่าฉันเองก็ไม่มีวิธี เธอก็รู้ คุณชาย ใหญ่จินโหดร้ายเกินไป วันนี้เธอตกลงมากับเขา ถ้าหาก หนีไปตอนนี้ ไม่เพียงแต่เธอ แต่เย่อเข่อก็จะมีอันตราย ด้วย เชื่อฟังพี่ เธอยอมคุณชายใหญ่จินเถอะ ไม่ทำเพื่อ ตัวเองก็คิดทำเพื่อเย่อเข่อนะ เธอบอกว่าเธอยังอยู่รอให้ ช่วยชีวิตที่โรงพยาบาลไม่ใช่หรอ…”

“ฮือๆๆ!” เจียงอวี่โหรวร้องไห้เสียงดังอย่างนานกว่าจะ สงบลงได้

เธอเหมือนกับตัดสินใจแล้ว มองดูตัวเองที่อ่อนแรงใน กระจก หยิบเอากระเป๋าเครื่องสำอางออกมา “พี่เย่นจื่อ ฉันรู้แล้วค่ะ แต่ว่าฉันอยากขอร้องพี่อย่างหนึ่ง”
หยางเย่นเช็ดน้ำตาออกแล้วพูดว่า “เธอพูดมาเลย พี่ เย่นจื่อจะต้องช่วยเธอทำให้ได้

เธอรู้จักเจียงอวี่โหรวมาปีกว่าแล้ว รู้ว่าเจียงอวี่โหรวใช้ ชีวิตลําบากแค่ไหน โดยเฉพาะตัวเองยังเลี้ยงลูกคนเดียว เวลาที่สามารถช่วยได้ หยางเย่นก็จะช่วยเสมอ

“ไปดูเย่อเข่อแทนฉันหน่อย ถ้าหากว่าเธอถามถึงฉัน ก็ ให้บอกว่าฉันกําลังทํางาน รอฉันทํางานเสร็จแล้วจะกลับ ไปดูเธอ” เจียงอวี่โหรวจับมือหยางเย่นไว้แน่น สายตาเต็ม ไปด้วยความขอร้องอ้อนวอน

หยางเย่นตอบรับพยักหน้า เห็นว่าเจียงอวี่โหรวแต่งหน้า เสร็จแล้ว หันหลังไปเพื่อจะเดินผ่านโถงทางเดินที่เหมือน ดั่งทางปีศาจ เข้าสู่ห้องที่น่ากลัวเหมือนดั่งนรก!

ในตอนนั้น หยางเย่นทนไม่ไหวอีกแล้ว เช็ดน้ำตาออก กัดฟันกระทืบเท้าวิ่งเข้าไป แล้วดึงมือเจียงอวี่โหรวไว้ “ไม่ ได้นะ! ฉันจะมองดูเธอเดินเข้าไปในกองไฟไม่ได้! ฉันจะ พาเธอออกไปเอง!”

เจียงอวี่โหรวนิ่งค้าง ถูกหยางเย่นลากไปไม่กี่เมตร อยู่ๆก็หยุดฝีเท้า “พี่เย่นจื่อ พี่เย่นจื่อ!… ขอบคุณพี่มาก ขอบคุณมากจริงๆ แต่ว่า นี่เป็นสิ่งที่ฉันเลือก ฉันไม่อยาก ดึงพี่มาเกี่ยว ยิ่งไม่อยากดึงครอบครัวพี่มาเกี่ยว
“แต่ว่า ที่นั่นมันคือนรกนะ! คนพวกนั้นโหดเช้ยมมากนะ! ฉันเคยเห็นผู้หญิงบางคนถูกพวกมันเล่นจนตายมาเองกับ ตา! ฉันจะคอยมองดูเธอตายไปแบบนี้ไม่ได้!” หยางเย่ นร้อนรนจนร้องไห้ออกมา

เจียงอวี่โหรวส่ายหน้า สูดหายใจเข้าลึกๆ เช็ดน้ำตาออก “นี่อาจจะเป็นผลกรรมของฉันมั้งคะ”

เธอยอมแล้ว พระเจ้าไม่ยุติธรรมกับเธอขนาดนี้ เธอก็แค่ หญิงสาวบอบบาง จะต่อต้านยังไงละ?

“เจียงอวี้โหรว! พ่อของเขือเข่อละ! ทำไมนานขนาดนี้ แล้วยังไม่เคยเห็นพ่อของเบ่อเบ่อเลย! สถานการณ์อย่าง นี้แล้วแท้ๆ เขาอยู่ที่ไหน? ทำไมถึงไม่ออกมาช่วยเหลือ เธอ! เขายังนับว่าเป็นผู้ชายอยู่มั้ย!” หยางเย่นร้อนรน ใน ใจก็เกลียดชายหนุ่มคนนั้นที่เจียงอวี่โหรวไม่อยากพูดถึง คนที่เป็นพ่อของเขือเข่อ ผู้ชายเลวๆคนที่ไม่เคยปรากฏ ตัวให้เห็นสักครั้ง!

เจียงอวี่โหรวยิ้ม จับมือหยางเย่นไว้ “เขา อาจจะไม่รู้ด้วย ซ้ำว่าตัวเองมีลูกสาว ห้าปีแล้ว เขาอาจจะลืมฉันไปแล้ว ก็ได้ค่ะ”

จากนั้นเธอก็เช็ดน้ำตาออก แล้วก็ยิ้ม “พี่เย่นจื่อ ขอบคุณ ที่ดูแลกันมานานขนาดนี้นะคะ”
พูดจบเจียงอวี่โหรวก็หันหลังมองไปที่ประตูห้องที่ปิดไว้ อย่างสนิท ถ้าเปิดออกก็คือนรก แต่ว่า เธอไม่มีทางเลือก อื่น

ในตอนนั้น เจียงอวี่โหรวหลับตา คิ้วและขนตาที่สวยงาม สั่นเล็กน้อย หางตามีน้ำตาไหลรินลงมาไม่กี่หยด

“เซียวจ้าน นายรู้มั้ย? พวกเรามีลูกสาวคนหนึ่ง เธอชื่อ เขือเข่อ ถ้าหากง่านายได้รับสายนั้น ถ้าหากว่านายยังไม่ ลืมฉัน ขอร้องละ กลับมาหาเข่อเข่อนะ”

“เซียวจ้าน ขอโทษนะที่ฉันดูแลปกป้องลูกสาวของพวก เราได้ไม่ดี”

“เขือเข่อ แม่ขอโทษนะ…….

เจียงอวี่โหรวลืมตาแล้วเปิดประตูออก เดินเข้าไป นั่นมัน คือเหว คือนรก! ผู้คนที่อยู่ด้านในที่เหมือนดั่งปีศาจ ตอนนี้ กำลังมองเจียงอวี่โหรวที่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

จินไทโบกมือ แล้วเทเหล้าให้เจียงอวี่โหรวแก้วหนึ่ง “เจียงอวี่โหรว ในที่สุดเธอก็คิดได้! ลงโทษเธอก่อนแก้ว หนึ่งละกัน!”
เจียงอวี่โหรวรับแก้วเหล้ามา ไม่พูดมากอะไร ยกดื่มจน หมด จินไทและคนอื่นๆมองดูรูปร่างที่น่าหลงใหลของ เจียงอวี่โหรว และยังลำคอที่เหล้าไหลรินลงไป ทุกคน ต่างก็ยิ้มอย่างลามก

“พี่บ!”

แต่ว่า วินาทีต่อมา เจียงอวี่โหรวดึงเอามีดปอกผลไม้ออก มาจากกระเป๋า แล้วแทงไปยังจินไทที่อยู่ตรงหน้าตะโกน อย่างโมโหว่า “ฉันจะให้แกชดใช้ชีวิตให้ลูกสาวฉัน

จินไท่สองตาเบิกโพลง รีบหันหลบ แต่ก็ยังถูกมีดแทงไป ที่แขนขวาของเขา แล้วเลือดก็ไหลออกมา

“เซี้ย! เจียงอวี่โหรว เธออยากตายหรอ!”

จินไท่เข้าไปถีบเจียงอวี่โหรวกระเด็นไปชนกับหน้าต่าง บานใหญ่ ลูกถีบนี้ทำเอาเจียงอวี่โหรวเลือดพุ่งออกจาก ปาก เธอลุกยืนขึ้นอย่างโซเซ มีเลือดเต็มปาก มองเห็นจิน ไท่ล้วงเอาปืนออกมาอย่างโมโห เล็งมาที่เธอ ชักไกปืน แล้วตะโกนอย่างโมโห “นังมารยา! ไปตายซะ!

ปัง!

เสียงปืนดัง!
ปากกระบอกปืนมีสะเก็ดไฟ ลูกปืนที่วิ่งไปอย่างรวดเร็ว ผ่านอากาศ พุ่งเข้าไปยังร่างกายของเจียงอวี่โหรว แล้วก็ มีเลือดสีแดงไหลออก! เลือดพวกนั้นย้อมเดรสสีขาวของ เจียงอวี่โหรวอย่างไว คราบเลือดย้อมสีออกมาดั่งกับสี พลัมเลือด

“ บ!”

เจียงอวี่โหรวถูกลูกกระสุนพุ่งเข้าใจ ท่าเอาเธอหลังงอ ชนเข้ากับกระจกจนแตก แล้วกระเด็นออกนอกหน้าต่าง!

ในตอนนั้น กระจกที่แตก บาดเข้ากับใบหน้าและแขน ของเธอภายใต้แสงไฟและแสงจันทร์ แสดงให้เห็นถึง บรรยากาศค่าคืนของ Buckingham Palace และตึกสูง ใหญ่ของเมืองนี้!

สวยจัง นี่คือสิ่งที่เจียงอวี่โหรวคิด มุมปากของเธอค่อยๆ ปรากฏรอยยิ้มที่สวยงามและบริสุทธิ์ที่สุดบนโลกนี้

และในตอนนี้ ภายใต้ Buckingham Palace รถจี๊ป ทหารหลายคันที่วิ่งมา เสียงเบรกที่ทำลายความเงียบของ บรรยากาศในค่ำคืน!

เซียวจ้านนั่งอยู่ในรถ ขณะที่เงยหน้าก็ได้ยินเสียงปืนที่ ดังมาจากชั้นบน เสียงปืนดังปัง จากนั้น กระจกที่แตก มีร่างกายบอบบางคนหนึ่งกระเด็นออกมาจากหน้าต่าง!

ในตอนนั้น ดวงตาเซียวจ้านแดงก่ำ ความอำมหิตแพร่ กระจายออกจากตัว ทำเอาบรรยากาศก้อนเมฆบน ท้องฟ้าแตกออก!

ร่างกายนั้น เขาคิดถึงมาห้าปี ดูไม่ผิดแน่นอน!

เจียงอวี่โหรว!

“ไม่!”

ฮม!

เซียวจ้านตะโกนอย่างโมโห ถีบประตูรถพุ่งออกไปอย่าง กับสายฟ้า! ในตอนนั้น ความเร็วของเขาถึงขีดจำกัดของ มนุษย์บนโลกนี้ อารมณ์ความรีบเร่งนั้น เหมือนดั่งมังกร!

เซียวจ้านพุ่งออกไป แล้วเหยียบขึ้นไปบนรถหลายคัน จากนั้นก็ถอยหลังแล้วกระโดดออกไปอย่างรวดเร็ว! รถ หรูหลายคันถูกแรงใต้เท้าของเขาทำเอาหลังคารถเละ!

ส่วนเขา ขณะที่กระโดดขึ้น กางแขนออก ใช้ความ แข็งแกร่งดั่งสายฟ้า เข้าไปรับเจียงอวี่โหรวที่ตกลงมาด้วยความรวดเร็ว!

ฮึม!

สองแขนของเซียวจ้านแบกรับแรงกดดันกว่าพันหมื่น กิโล เข้าไปรับเจียงอวี่โหรวไว้ จากนั้นก็ลงพื้นด้วยสอง เท้า ทำเอาบนถนนแตกร้าว!

เจียงอวี่โหรวเงยหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเลือด เมื่อ มองเห็นใบหน้าที่อยู่ในสายตานั้น ดวงตาเธอก็แดงก่ำ น้ำตาไหลรินออกมา!

เป็นเขา! เป็นเขา! เขา……ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!

คือเซียวจ้านของเธอ!

ในขณะที่เจียงอวี่โหรวมองดูเซียวจ้านด้วยใบหน้าที่เต็ม ไปด้วยน้ำตา เซียวจ้านเองก็มองดูหญิงสาวที่อยู่ในอ้อม กอดด้วยดวงตาแดงก่ำ! ทั้งสองคน ก็มองดูกันอยู่อย่างนั้น มองกันอยู่อย่างนั้น……

“อวี่โหรว ขอโทษ ฉันมาช้าเกินไป” ริมฝีปากเซียวจ้าน สั่นระริก ในที่สุดก็พูดคำนี้ที่ถูกเก็บไว้ในใจมาห้าปี

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ