บทที่2 คุณพ่อเป็นฮีโร่ของเขือเข่อ

และในเวลาเดียวกันนี้ ทางโรงพยาบาลเหรินหมิน บอดี้ การ์ดชุดสูทสีดำบุกเข้าไปในห้องผู้ป่วย แล้วไล่บุคลากร ที่กำลังช่วยเหลือเขือเข่อออกไป

เจียงอวี้โหรวร้อนรน ตะโกนร้องอย่างเจ็บปวด “พวกนาย เป็นใครกัน? พวกนายจะทำอะไร? ลูกสาวของฉันจะทน ไม่ไหวอยู่แล้วนะ!”

กๆๆ

เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นกระเบื้อง ดังขึ้นในห้อง ฉุกเฉิน เหมือนดั่งเสียงนาฬิกาแห่งความตาย

ชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่งใส่สูทสีขาวเดินเข้ามา มุม ปากยิ้มเยาะเย็นชา “เจียงอวี่โหรว ว่ายังไง เงื่อนไขที่ฉัน บอกเธอทบทวนมารึยัง? อุบัติเหตุครั้งนี้ ก็แค่การเตือน เล็กๆน้อยๆ แค่เพียงเธอตอบตกลงเงื่อนไขของฉัน ยอม นอนกับฉันไม่กี่คืน ค่ารักษาของลูกสาวเธอฉันจะจ่ายให้ ทั้งหมด แล้วฉันยังจะหาหมอที่ดีที่สุดให้ด้วย”

เจียงอวี้โหราหันไปมองชายหนุ่มคนนั้น คิ้วขมวด เต็มไป ด้วยความเกลียด พุ่งเข้าไปแล้วขย่าคอเสื้อของอีกฝ่าย ตะโกนอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ “จินไท! นายนี่เอง นาย ให้คนมาชนลูกสาวฉัน! ทำไมนายต้องทำแบบนี้ ทำไม? เธอเพิ่งจะสี่ขวบ สี่ขวบเองนะ…..ฮือๆๆ…”
เจียงอวี้โหรวร้องไห้อย่างหนัก น้ำตาระเบิดไหลรินไม่หยุด แล้วใช้กำปั้นทุบตีชายหนุ่มตรงหน้าไม่

เปี๊ยะ!

จินไทตบหน้าเจียงอวี่โหรวอย่างแรง จากนั้นก็จับข้อมือ ของเจียงอวี่โหรวอย่างแน่น แล้วพูดเตือนอย่างดุดันว่า *เจียงอวี่โหรว! เธอเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเอง! ฉันเสียอะไร ไปกับตัวเธอตั้งเยอะ แต่เธอกลับทำตัวเมินเฉย! ฉันรู้ว่า เขือเขือเป็นทั้งหมดของเธอ ดังนั้น ฉันเลยจะทำลายมัน ฉันก็แค่หารถบรรทุกคันหนึ่ง จงใจชนใส่ ง… เธอฟังสิ เป็นเสียงที่ไพเราะขนาดไหน

“อ๊าๆๆ! จิน! นายมันปีศาจ! นายมันโรคจิต! ฉันจะแจ้ง ตำรวจจับนาย! ฉันจะสู้กับนายให้ถึงที่สุด!

เจียงอวี่โหรวทนไม่ไหว พยายามที่จะสะบัดให้หลุด แต่ ว่าจินไทก็ฟาดมือตบลงมาอีกครั้ง จากนั้นก็ดึงผมของ เจียงอวี่โหรวอย่างแรง บีบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ของเธอ แล้วพูดว่า “เธอจะต่อกรกับฉัน? เชื่อมั้ยละ แค่ ฉันพูดคำเดียว ทั้งโรงพยาบาลก็จะไม่มีใครกล้ามารักษา ให้ลูกของเธอ!!! หรือว่า เธอจะยอมดูยัยเด็กกำพร้าที่น่า สงสารนี่ตายในโรงพยาบาล?!”

“เธอฟังสิ….”
จีนไปพูดเตือน

บนเตียงคนไข้ เขือเข่อที่หายใจแผ่วใส่หน้ากาก ออกซิเจนไว้ สายตาอ่อนแรงมองดูเจียงอวี่โหรวที่ถูกจิน ไทรังแก แล้วยื่นมือที่เต็มไปด้วยเลือดออกมาอย่างสน เครือ “แม่คะ คุณเป็นคนไม่ดี…..ปล่อยแม่ของหนูนะ คุณ พ่อของหนู…..กำลังจะกลับมา คุณแม่บอกว่าคุณพ่อจะ กลับมาหาเขือเข่อ คุณพ่อจะต้องตีนายแน่ๆ….คุณพ่อคือ

“อือๆๆ!”

เจียงอวี้โหรวที่ถูกจินไท่บีบคางไว้และขยับไม่ได้ ใบหน้า นั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ครวญครางอย่างเจ็บปวด “เข่อ เข่อ ลูกสาวของแม่ แม่ผิดเอง…..

จากนั้น เจียงอวี่โหรวก็งอเข่า คุกเข่าลงตรงหน้าของจิน ไท่ กอดขาของเขาไว้ ร้องขอความเมตตา “คุณชายจิน คะ ฉันขอร้องละ ปล่อยฉันและลูกสาวของฉันไปเถอะค่ะ เขือเขือเพิ่งจะสี่ขวบเอง เธอเพิ่งสี่ขวบนะ ขอร้องละ ไม่ว่า คุณพูดอะไรฉันยอมทั้งนั้น ขอร้องละ ให้หมอมารักษาลูก ของฉันเถอะ…..

เจียงอวี่โหรวก้มหัวคำนับลงบนพื้นกระเบื้องไม่หยุด เสียงดังปึกๆ หน้าผากถึงกับเลือดออก
จินไท่หัวเราะเยาะ ย่อตัวลงแล้วจับหน้าที่เต็มไปด้วย น้ำตาของเจียงอวี้โหรว แล้วส่ายหน้า “เจียงอวี่โหรว ถ้ารู้ ว่าจะเป็นแบบนี้แล้วจะดื้อรั้นแต่แรกทำไมละ ฉันก็ไม่ได้ อยากทำอย่างนี้ เธอดูเธอสิ ร้องไห้ขนาดนี้ ฉันเสียใจนะ”

พูดแล้วจินไท่ยังล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อสูท แล้วเช็ดน้ำตาให้เจียงอวี่โหรวเบาๆ เจียงอวี่โหรวตัวสั่น ไม่กล้าหลบ

“เอาละ ฉันให้เวลาเธอสิบนาที รีบแต่งหน้า ฉันรอเธอ ที่รถข้างนอก จําไว้ การเลือกของเธอ ตัดสินความเป็น ความตายของลูกสาวเธอ”

พูดแล้ว จินไท่ก็ขยับเข้าใกล้ใบหูของเจียงอวี่โหรวด้วย รอยยิ้มร้ายกาจ พูดเสียงเบาว่า “ฉันอดใจรอไม่ไหวที่ เธอจะเป็นของฉันแล้ว เจียงอวี่โหรว เธอเป็นของฉัน ฮ่าๆ

จินไทออกจากห้องฉุกเฉิน ออกมานอกห้อง สายตา อำมหิตของเขาจ้องมองไปที่ลูกน้อง แล้วพูดว่า “เดี่ยว หลังจากที่เธอออกมาแล้ว ไม่ว่าบุคลากรทางการแพทย์ คนไหนก็ห้ามเข้าไปช่วยเด็กกำพร้านั่น! ฉันต้องการให้มัน ตาย!”

“ครับ คุณชายจิน!”
ลูกน้องตอบรับ

เจียงอวี้โหรวที่อยู่ในห้องผู้ป่วย คลานไปที่หัวเตียง แล้ว จับมือเชื้อเชื่อไว้แน่น แล้วเช็ดน้ำตาที่ไหลจากหางตาออก “เขือเชื่อ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องร้อง คุณแม่อยู่นี่ แม่อยู่นี่”

“แม่คะ เขือเขือเจ็บ เจ่อเข่อเจ็บไปทั้งตัวเลย คุณพ่อจะ มาหาเขือเขือเมื่อไหร่คะ….แม่คะ แม่อย่าไปกับคนไม่ดี คนนั้นนะ…” เข่อเข่อที่อยู่บนเตียงคนไข้ มองเจียงอวี่โหร วด้วยดวงตาใสแบ๊ว

เจียงอวี้โหรวเช็ดน้ำตาออก สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วจูบ ลงบนหน้าผากของเขือเข่อ ริมฝีปากสั่นเครือ น้ำตาริน ไหล “เขือเข่อวางใจได้ คุณแม่ออกไปแป๊บเดียว เดี๋ยวก็ กลับมา นี่คือเบอร์โทรของคุณพ่อ ถ้าหนูคิดถึงคุณพ่อก็ พูดกับโทรศัพท์….คุณพ่อจะต้องกลับมาแน่นอน หนูอยาก เจอคุณพ่อที่สุดเลยไม่ใช่หรอ เขือเข่อต้องเข้มแข็งนะ….”

เจียงอวี้โหรวพูดจบ ก็ยัดโทรศัพท์เข้าใส่มือเข่อเข่อ จาก นั้นก็ลุกขึ้น มองดูลูกสาวที่น่าสงสารของตัวเอง แล้วเอา กระเป๋าเข้าห้องน้ำ เขียนคิ้ว ทาแป้ง ทาลิปสติก

สุดท้าย เจียงอรี่โหรวมองดูตัวเองที่สวยงามในกระจก และกลั้นน้ำตาที่ขอบตาไว้ แล้วแอบเอามีดปอกผลไม้ที่เตรียมเอาไว้ใส่เข้าไปในกระเป๋า

จากนั้น เธอออกจากห้องผู้ป่วย เดินออกจากโรง พยาบาล มาถึงหน้าประตู มองเห็นรถ Benz S-Class ที่ จอดอยู่หน้าประตู

เจ้ยงอวี้โหรวจับกระเป๋าไว้แน่น สูดหายใจลึกๆ แล้วก้าว

ขึ้นรถ

*ออกรถ”

จินไทนั่งอยู่ในรถ สูบซิการ์ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สะใจ

และในตอนนี้ ในห้องฉุกเฉิน บุคลากรทางการแพทย์ อยากจะเข้ามารักษาเข่อเข่อ แต่ว่าลูกน้องของจินไท ขวางพวกเขาไว้ และขู่ว่า “คุณชายจินมี่คำสั่งว่าห้ามใคร เข้าใกล้ห้องฉุกเฉินนี้สักก้าว! คนที่ขัดคำสั่งให้ฆ่าทิ้ง!”

“แต่ว่า เด็กสาวในนั้นถ้ายังไม่รีบทำการผ่าตัดก็กำลังจะ ตายแล้วนะ!”
บุคลากรทางการแพทย์ทั้งหลายตื่นตระหนกจนจะ ร้องไห้ พวกเธอทําได้แค่เพียงขึ้นมองเด็กสาวบนเตียง คนไข้ ร่างกายสั่นไม่หยุด เลือดไหลออกจากบาดแผลไม่ หยุด

“แม่คะ เปอเซอเจ็บ…..คุณพ่อ พ่อจะกลับมาเมื่อไหร่คะ แม่ถูกคนไม่ดีพาตัวไปแล้ว เข่อเขือเหนื่อยจัง เขือเขือเจ็บ มากเลย….”

เขือเข่อที่ตัวเล็กๆ จับโทรศัพท์ที่เจียงอวี่โหรวทิ้งไว้อย่าง แน่นหนา แล้วพูดกับสายที่โทรออกไปแล้ว

และในตอนนี้เอง ชายชุดสูท/คนหนึ่งเดินเข้ามาด้วย ใบหน้าโหดเซี้ยม แย่งเอาโทรศัพท์ในมือเขือเข่อไปแล้ว โยนเสีย

“ยัยเด็กนี่ โทรหาใครกัน! อยากตายหรอ!” ลูกน้องสูท ดำคนนั้น พูดด้วยน้ำเสียงโมโห แล้วดึงเอาหน้ากาก ออกซิเจนของเขือเข่อทิ้ง

เขาโยนความหวังของเขือเข่อทิ้ง แล้วยังดึงเอาความหวัง ที่จะมีชีวิตรอดของเขือเข่อทิ้งด้วย….

“อ๊ะ…ไม่น…..นคือคุณพ่อ คือคุณพ่อ…..ฮือๆๆ…. เขือเขือร้องไห้เสียใจอย่างมาก เนื่องจากอารมณ์แปรปรวน ทำให้กระทบบาดแผลและภายใน แล้วกระอัก เลือกออกมา ลมหายใจแผ่วลงในทันที

“คุณพ่อคะ เชื้อเข่อจะยังได้เจอพ่อมั้ย คุณแม่บอกว่าพ่อ เป็นฮิโร่ เป็นชิโร่…

จนสุดท้าย เขือเข่อเอาแต่พึมพำคำนี้

บุคลากรทางการแพทย์เห็นภาพนี้ แล้วเช็ดน้ำตาไม่หยุด เอ็นดูมาก มีหลายคนที่ทนดูไม่ไหว หลบไปร้องไห้

พ่อของเด็กอยู่ที่ไหนกันแน่เนี่ย!!!

มๆๆ!

ในตอนนี้เอง ท้องฟ้านอกโรงพยาบาล มีเสียงเครื่องบิน รบดังขึ้น!

คนในโรงพยาบาลต่างก็วิ่งออกมา รวมทั้งบุคลากร ทางการแพทย์ของห้องฉุกเฉินด้วย! พวกเขามองผ่าน หน้าต่าง เห็นเครื่องบินรบลำหนึ่งลงจอดที่ลานจอดรถ หน้าโรงพยาบาล แล้วเหยียบรถที่จอดอยู่ที่พื้นจนเละ!

จากนั้น!
ชายหนุ่มสูงหล่อคนหนึ่ง ถีบประตูเครื่องบินรบออก แต่ง กายชุดทหาร ท่าทางมีอำนาจมาก โดดลงจากเครื่องบิน รบ วิ่งตรงเข้ามาในโรงพยาบาล แล้วตะโกนว่า “เขือเข่อ พ่อกลับมาแล้ว!”

ด้านหลังของเขา หลงเจียงทั้งแปดของเสินหลงเตี้ยนที่ ลึกลับที่สุดในทหารโผู้หลงก็กระโดดตามลงมาจากเครื่อง บินรบ แล้ววิ่งเข้าโรงพยาบาล

ทั้งโรงพยาบาล เต็มไปด้วยบรรยากาศที่น่ากลัว!

เซียวจ้านอยู่ตรงหน้าห้องฉุกเฉิน เมื่อเขาเห็นลูกสาวของ ตัวเองนอนอยู่บนเตียงคนไข้ เลือดท่วมตัว และหายใจไม่ ออก เขาถึงกับสติแตก ในใจรู้สึกจุก เจ็บปวดเจียนตาย!

“คุณพ่อ คุณพ่อใช่มั้ยคะ? ในที่สุดคุณพ่อก็มาหาเข่อ เข่อ คุณพ่อฮีโร่ของหนูกลับมาหาเข่อเข่อแล้ว…..

บนเตียงคนไข้ เข่อเข่อที่กำลังจะตาย หันหัวเล็กๆมามอง ดูเซียวจ้านที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา มุมปากฉีกยิ้มแสน น่ารัก ลักยิ้มนั้น เหมือนกับเซียวจ้านมากๆ

“เขือเข่อ ลูกสาวของฉัน…”
เขียวจ้านเห็นภาพนี้ ใจสั่นระรัว ห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่

ห้าปีของความสัมพันธ์ครอบครัว เกี่ยวข้องทางสาย เลือด เซียวจํานเต็มไปด้วยความเสียใจและโทษตัวเอง!

“คุณพ่อคะ คุณแม่เคยบอกว่า พ่อเป็นฮีโร่ของเขือเข่อ พ่อจะต้องกลับมาหาเข่อเข่อแน่นอน จะปกป้องเข่ออ เข้อเข่อไม่ใช่เด็กกำพร้าอีกแล้ว เชื่อเชื่อมีความสุขจัง เลย…

เช่อเข่อพูดจบประโยคนี้ด้วยรอยยิ้ม แล้วเธอก็ค่อยๆ หลับตา เครื่องวัดการเต้นของหัวใจส่งเสียงดังตึ๊ดยาวๆ

บุคลากรทางการแพทย์ที่หน้าประตู เห็นการปรากฏตัว ของเซียวจ้านในตอนนี้ และคำพูดสุดท้ายของเขือเข่อ ต่างก็ร้องไห้เสียใจ และเช็ดน้ำตาไปหยุด

น่าสงสารจริงๆ

ในเวลาสุดท้าย เด็กสาวคนนั้นก็ได้เจอกับคุณพ่อที่ตัว เองอยากเจอแต่ไม่เคยได้เจอ

แต่ว่า อยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่ก็ต้องห่างกับเพราะความตาย และแยกจากกันอีกครั้ง
เชียวล้านตะโกนอย่างเสียใจ ร่างกายแสดงออกถึงความ ต่อต้านอย่างรุนแรง เขาพุ่งเข้าไป แล้วต่อสู้กับลูกน้อง ทั้งสาม ร่างกายร่วงลงจากหน้าต่าง ปีงสามเสียงกระทบ ลงพื้นท่วมไปด้วยเลือด

จากนั้น เซียวจ้านพุ่งเข้าไป คุกเข่าลงพื้นตรงหน้าเตียง คนไข้เสียงดังปีก เต็มไปด้วยน้ำตา แล้วจับหน้าผากของ เขือเข่อไม่หยุด “เขือเข่อ พ่อกลับมาแล้ว หนูลืมตามองดู พ่อสิ ดูพอล!”

“พริบ!”

กระอักเลือดออกมา เซียวจ้านตกใจ บาดแผลใน ร่างกายที่เก็บไว้อย่างเนิ่นนาน ตอนนี้กำลังออกฤทธิ์ พร้อมกัน!

“อ๊า!! ลูกสาวของพ่อ! พ่อไม่ให้หนูตาย!! พ่อไม่ให้หนู ตายแน่นอน!”

เซียวจ้านตะโกนอย่างโมโห เงยหน้าตะโกนเสียงดัง จาก นั้น เขาก็อุ้มเขือเข่อขึ้นมาจากเตียงคนไข้ เข่อเข่อที่เลือด ท่วมตัวและหมดลมไปแล้วถูกเขาอุ้มไว้ในอ้อมกอดอย่าง แน่น
“บึง!”

หน้าประตูห้องฉุกเฉิน อยู่ๆก็มีชายหนุ่มสูทดำ 7-8 คนถือ ไม้กระบองบุกเข้ามา พวกเขาล้วนเป็นคนของคุณชายจิน เมื่อเห็นเซียวจ้านและคนอื่นๆก็ตะโกนออกมาอย่างโมโห “แม่งเอ้ย! ตีมัน! กล้าขัดคำสั่งของคุณชายจิน ตีมันให้ ตาย!”

“ฮ่ม!!!”

เซียวจ้านดวงตาแดงก่ำ มีความโกรธและความอำมหิต แผ่ออกมาจากตัวมากมาย ความอำมหิตนี้ทำเอา บรรยากาศทั่วโรงพยาบาลมืดมนลง ก้อนเมฆลอยมา บดบังแสงจากทั่วสารทิศ

“ฆ่า!!”

เสียงคำรามอย่างน่าเกรงขาม เหมือนดั่งเสียงมังกร พลัง เสียงสะท้อนทั่วโรงพยาบาล!

ไม่ต้องให้เซียวจ้านลงมือ ด้านหลังเขามีลูกน้องที่เขาพา มา หลงเจียงทั้งแปดของเสินหลงเตี้ยน หลงยีจนถึงหลง ปา ออกมือมุ่งตรงไปฆ่าลูกน้องพวกนั้น ในตอนนั้น ลูก น้องพวกนั้นก็ล้มลงในกองเลือด

บุคลากรทางการแพทย์พวกนั้น ตอนนี้ก็ยืนอยู่หน้าประตู มีสีหน้าประหลาดใจและน้ำตานองหน้า เลี่ยงไม่ ได้ที่จะมองดูเซียวจ้านที่เต็มไปด้วยความอำมหิตอุ้มเขือ เบ่อผ่านหน้าพวกเขาไป

ด้านหลังเขา มีหลงยีจนถึงหลงปาที่เพิ่งฆ่าลูกน้องของ คุณชายจิน คล้ายกับเทพแห่งความตายคอยปกป้องอยู่ ด้านหลังเซียวจําน

แต่ว่า เซียวจ้านเพิ่งเดินไม่กี่ก้าว เท้าค้างบนอากาศก็ กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง เขาอุ้มเขือเข่อไว้แล้วล้มลง คุกเข่าข้างหนึ่งบนพื้น

“หัวหน้ากอง!”

หลงยีรีบเข้าไปหาพยุงเซียวจ้านไว้ จึงได้เห็นเซียวจ้าน ที่เลือดออกจากปาก จ้องมองนอกประตูด้วยดวงตาแดง ก่ำ “แจ้งคำบัญชาของฉัน! ทหารโผู้หลงสามแสนนาย! เคลื่อนย้ายจากเป่ยเหลียงมายังเมืองซูหางด้วยความเร็ว ที่สุด!!! แล้วแจ้งคำบัญชาการเงินหลง! หลงจุนทั้งสี่! ทหารม้าหู้หลงทั้งสามพันนาย! ไม่ว่าอยู่ที่ไหนของโลก ไม่ ว่าต้องแลกด้วยอะไร! จงมาปรากฏตัวที่เมืองซูหางซะ!!!”

พูดพวกนี้จบ เซียวจ้านก็ล้มลง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ