บทที่ 13 ใครโกหกกันแน่?

เจนอารีตะลึงงัน

คนๆ นี้ไม่พูดดีแล้ว พอพูดก็น่าโดนทุบแบบนี้ มีเจ้านาย เป็นแบบไหนก็มีลูกน้องเป็นแบบนั้นจริงๆ เจ้าสารเลวนี่ก็ เหมือนกันกับเบรย์เดน

เลขาธิการโดมินิคกรุณาคุมความประพฤติด้วย ในอีก เจ็ดวันข้างหน้า เราจะเป็นเพื่อนร่วมงานกัน คุณล้อเล่น แบบนี้ มันไม่เหมาะเลยจริงๆ ” เจนอารีกล่าวด้วยสีหน้า จริงจัง

โดมินิคร้องออเบาๆ ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเรื่อง แล้วพูด ว่า “วันนั้นที่เธอตบฉันอย่างไม่ดูผิดดูถูกนี่ เหมาะสมมาก หรอ? ”

เจนอารียิ้มอ่อน “ทำไมฉันคิดว่าตอนนี้ฉันอยากตบหน้า นายอีกแล้วกันนะ? ”

โดมินิคเลิกคิ้วขึ้น “เธอก็ลองดูสิ ว่าครั้งนี้ฉันจะยอมให้ เธอตบง่ายๆ มั้ย? ”

เจนอารี: “อย่าเล่นแบบนี้กับฉัน แฟนเก่าของเพื่อนฉันไม่ คิดจะสนใจสักนิด ”
โดมินิค: “เธอกับมาทิลด้าต่างกันมาก คุณนี่ล้อเล่นด้วย ไม่ได้เลยจริงๆ

เจนอารีร้องเหอะๆ

โดมินิคหยิบเสื้อคลุม แล้วหันไปเปิดประตู “ยังจะกินมื้อ เที่ยงด้วยกันมั้ย? ”

เจนอารี: “ไม่กิน อิ่มแล้ว ”

โดมินิคหัวเราะเบา ๆ ก่อนออกไป ทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ ว่า “ทีหลัง อย่ามาพูดถึงมาทิลด้ากับฉันอีก ขยะแขยง”

อกของเจนอารียกขึ้นยกลงด้วยความโกรธทันที คำพูดนี้ ของโดมินิคช่างดูถูกคนจริงๆ

ในขณะนั้นเอง มาทิลด้าก็โทรเข้ามา นัดเจนอารีมากิน ข้าวด้วยกันตอนเที่ยง แล้วบอกว่ามาถึงชั้นล่างแล้ว

เจนอารีตอบตกลงอย่างเป็นธรรมชาติ ก่อนออกไปก็ เหลือบมองเสื้อตัวนั้นที่เธอตากไว้ที่หน้าต่าง

ตอนนี้อากาศร้อน ตากมาตั้งนาน เสื้อก็แห้งแล้ว
เจนอารีเก็บเสื้อ แล้วเตรียมจะคืนให้เบรย์เดนตอนที่ไม่มี

ใครอยู่

แต่เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องทำงานของเบรย์เดน และ มองไปที่ล็อคลายนิ้วมือที่ประตู เจนอารีก็ตระหนักได้ว่า เธอไม่มีสิทธิ์เข้าออกห้องทำงานของประธานตามอำเภอ ใจ ทุกคนในบริษัท HE กรุ๊ป นอกจากเบรย์เดนเองแล้วมี เพียงโดมินิคเท่านั้นที่มีสิทธิ์นี้

เจนอารีจนปัญญา จึงได้แต่เก็บเสื้อไว้ในกระเป๋า แล้วลง ไปตามนัดที่ นล่าง

สิ่งที่เจนอารีคิดไม่ถึงก็คือมาทิลด้าไม่ได้มาคนเดียว ลินคอล์นก็มากับเธอด้วย

เจนอารีชะงักฝีเท้า รู้สึกว่าวันนี้ออกมาโดยไม่ได้ดูปฏิทิน

เรื่องไม่สบายใจพวกนี้มาต่อๆ กันเลย

“อารีที่รักทางนี้” มาทิลด้าเห็นเจนอารีแล้ว เธอก็รีบ โบกมือเรียก

เจนอารีที่เดิมที่คิดจะถอยออกไปอย่างเงียบๆ ก็ได้แต่ ฮึดสู้แล้วเดินเข้าไป

“อารีที่รักเธออยากกินอะไรหรอ? รีบสั่งเถอะ ฉันและ ลินคอล์นสั่งเซทคู่รักมาแล้ว “มาทิลด้ากอดแขนลินคอล์นไว้ มอย่างมีความสุข

“ฉันอะไรก็ได้” สายตาของเจนอารึกวาดตามองผ่านมือ ประสานกันของทั้งสองคนเบาๆ พวกเขาสองคน อยู่ด้วย กันอย่างเป็นทางการแล้วหรือ?

“โอเค งั้นฉันจะช่วยเธอเลือกเอง” มาทิลด้วยกมือ เรียกบริกรมาสั่งสเต็กเนื้อให้เจนอารี จากนั้นจึงพูดกับ ลินคอล์นว่า “ที่รัก ทำไมคุณไม่ทักทายเจนอารีล่ะ? ”

ลินคอล์นที่ไม่เคยส่งเสียงออกมา จึงยิ้มให้เจนอารีเล็ก น้อย แล้วพูดว่า “สวัสดี! ”

นิ้วของเจนอารีขดตัวเล็กน้อย จากนั้นจึงยิ้มแล้วพูดว่า “สวัสดี! ”

ช่างดีจริงๆ เธอกับเขาในที่สุดก็กลายเป็นคนแปลกหน้า

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่งลินคอล์นก็พูดกับมาทิลด้าด้วย น้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำนะ” พูดจบก็ลุก ขึ้นอย่างสง่าแล้วออกจากที่นั่ง

“โอเค กลับมาเร็วๆ นะ” มาทิลด้าปล่อยลินคอล์นไป อย่างไม่เต็มใจ จนกระทั่งลินคอล์นเดินจากไปไกลและ หายไปจากสายตาของเธอ เธอจึงถอนสายตากลับมายิ้มเจื่อนๆ มองเจนอารีแล้วพูดว่า “ทำไงดีอ่ะ อารีที่รัก ฉัน รักเขามากขึ้นเรื่อยๆ เลยจริงๆ ฉันรู้สึกเหมือนฉันห่างเขา ไม่ได้สักวินาทีเลย ”

สีหน้าของเจนอารีแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าจะรับคำนี้ยังไง

มาทิลด้าถอนให้ใจกับตัวเอง เธอก็ไม่ได้ต้องการให้เจน อารีตอบอะไร เธอจึงย้ายไปนั่งข้างๆ เจนอารีแล้วพูด เสียงเบาว่า”อารีที่รักวันนี้เธอไปทำงานที่ HE น่าจะเจอโด มินิคแล้วนะ เขา… เขาได้พูดอะไรเธอมั้ย? ”

เจนอารีเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจว่าทำไมมาทิ ลด้าถึงมาที่นี่ตอนเที่ยงชวนเธอกินฉันว

“จู่ๆ เธอก็มองฉันขนาดนั้นทำไม?” มาทิลด้า กระวนกระวายเมื่อโดนเจนอารีมอง กัดริมฝีปากและพูด ว่า “โดมินิคบอกเธอใช่ไหมว่า… ว่าฉันนอกใจ? ”

เจนอารีพยักหน้าเบาๆ อย่างไม่ออกความเห็น

มาทิลด้าโกรธจนหน้าอกของเธอขยับขึ้นลง น้ำตาของ เธอไหลออกมา เธอจับมือของเจนอารีและอธิบายอย่าง คับข้องใจว่า “อารีที่รักเธออย่าเชื่อเขานะ นอกใจการกระ ทำต่ำๆ อย่างนั้น ฉันจะไปทำได้ยังไง? ฉันไม่ได้ทำนะ โด มินิคเป็นคนสงสัยไปเอง ฉันกับลินคอล์นหลังเลิกกับเขา แล้วถึงอยู่ด้วยกัน วันนั้นที่เธอลากกระเป๋าเดินทางมาหาฉันที่บ้าน นั่นเป็นครั้งแรกของเรา…ครั้งแรกที่เริ่ม เกิดความสัมพันธ์กัน เธอก็รู้ ตอนนั้นฉันเลิกกับโดมินิคไป แล้ว ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจนอารีก็รู้สึกว่ามีบางอย่างระเบิดใน หัว

“เธอว่าไงนะ?” วันนั้น เธอกับลินคอล์น … มีความ สัมพันธ์ระหว่างชายและหญิง? ” เจนอารีจะไม่ลืมว่า ลินคอล์นเคยอธิบายให้เธอฟังซ้ำแล้วซ้ำอีก ว่าวันนั้นเขา ไม่เคยแตะต้องมาทิลด้าแม้แต่นิ้วเดียว

“อืม ใช” ใบหน้าของมาทิลด้าแดงระเรื่อ “เขา คืนนั้นเขา เมา แต่… เขาก็ยังอ่อนโยนมาก… อ่อนโยนเป็นพิเศษ…”

“อ่อนโยน?” เจนอารีรู้สึกเพียงว่าเลือดในตัวเธอแข็งตัว หมดแล้ว เธอรู้มาตลอดว่าลินคอล์นเป็นคนอ่อนโยน แต่ เธอไม่เคยรู้ว่าตอนอยู่บนเตียงเขาอ่อนโยนแบบไหนกัน เพราะตอนนั้นเธอกับเขา เป็นรักแรกที่บริสุทธิ์จนบริสุทธิ์ ไม่ได้อีกแล้ว ถึงแม้ความรักจะอบอุ่น แต่ทุกอย่างก็อยู่ใน การรักและให้เกียรติ ไม่เคยล้ำเส้น

แต่ตอนนี้มาทิลด้ากลับกำลังบอกเธอว่าลินคอล์น….อ่อนโยนมาก!
มาทิลด้าใช้มือของเธอปิดหน้าอย่างเขินอาย “ทำไมเธอ ยังถามอีกนะ? เรื่องแบบนี้… พูดละเอียดไม่ได้ คร่าวๆ คร่าวๆ ก็เขาเป็นคนที่อ่อนโยนถึงในกระดูกจริงๆ เลยล่ะ ฉันชอบเขา ชอบมากมาก อา ไม่พูดแล้ว อายคนจะตาย แล้ว *

เจนอารีมองมาทิลด้าที่เขินอายจนกลายเป็นแบบนี้ อ้า ปากค้าง แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

ในขณะนั้น ได้แต่รู้สึกจุกในอกเท่านั้น

มาทิลด้าจมอยู่ในความสุขของเธออย่างสมบูรณ์ เธอ พูดอีก: “ทำไมคอล์นยังไม่กลับมา ฉันจะไปหาเขา อารี ที่รัก เธอนั่งคนเดียวไปก่อนนะ” พูดจบ ก็ลุกขึ้นเดินไป ทางห้องน้ำ

เจนอารีใช้มือก่ายหน้าผาก ตอนนี้เธออยากจะไปจริงๆ เธอแยกไม่ออกแล้วว่าใครโกหกกันแน่ ลินคอล์นหรอ? หรือเป็นมาทิลด้า? หรือว่าโดมินิค?

อาหารมื้อนี้ เธอกินไม่ลงแล้ว

เจนอารีลุกขึ้นกำลังจะไป แต่ลินคอล์นก็กลับมา

เจนอารีได้แต่กลับไปนั่งบนเก้าอี้ มองลินคอล์นที่กลับมา เพียงคนเดียว แล้วพูดว่า “ทิลด้าไปหานายแล้ว ”
ล่นคอล์นพูดเบาๆ “อาจจะคลาดกันละมั้ง ” เขาพึ่งกลับ มา เขาไม่มีทางที่จะไปแน่

เจนอารึก้มหน้าลงเล็กน้อย กัดริมฝีปากเบาๆ ตอนนี้ เธอ อยากจะถามลินคอล์นจริงๆ ว่าใครโกหกกันแน่ แต่พอคิด อีกที ยังจะจำเป็นต้องรู้ด้วยหรอ?

เธอเป็นที่ปล่อยมือก่อน และลินคอล์นกับมาทิลด้าก็จับ มือกันแล้ว เธอจะไปถามในฐานะอะไร?

“เธอมีอะไรจะพูดมั้ย?” ลินคอล์นเข้าใจเจนอารีอย่างไม่ ต้องสงสัย ต่อให้เป็นแค่การแสดงออกทางสีหน้าเล็กๆ เขาก็พอจะเดาใจของเจนอารีได้นิดหน่อย