บทที่ 06 ซิ่งรถ

เจนอารีชะงักไป

ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ค่อยตั้งสติได้ แล้วรีบดึงมือตัวเอง กลับมา “คุณพูดอะไรของคุณ? ตอนนี้คุณเป็นคนที่มี แฟนอยู่นะ”

“ฉันไม่..….………..ๆลินคอล์นก็นึกขึ้นได้ “คุณหมายถึง มาทิลด้าใช่ไหม? ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ”

เจนอารีส่ายหน้า พลางมองหน้าลินคอล์นราวกับมอง คนไม่รู้จัก “พวกคุณเอาก็เอากันแล้ว แต่คุณกลับมาบ อกว่าไม่มีอะไรงั้นหรือ? หรือว่าคุณกำลังอยากเล่นกับ ความรู้สึกของมาทิลด้า? คุณครูกลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่ เมื่อไหร่? นั่นเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันนะ”

ลินคอล์นรีบอธิบายอย่างจนปัญญา “ฉันกับเธอไม่ได้ เป็นอะไรกัน แต่เธอกำลังตามจีบฉันอยู่ ซึ่งฉันสัญญา ว่าเมื่อคืนฉันแค่เมา เธอเลยพาฉันกลับไปที่บ้านเธอและ ฉันสาบานว่าฉันไม่ได้แตะต้องเธอแม้แต่นิดเดียวเลย”

“แต่ทิลด้าบอกว่าคุณเป็นแฟนของหล่อน..…..…..

“นั่นเธอยอมไปเองฝ่ายเดียวต่างหากล่ะ”
เจนอารีเงียบไปสักพัก “ต่อให้เป็นแบบนี้แต่คุณก็เป็น คนที่ทิลด้าชอบ”

ลินคอล์นขมวดคิ้ว “คุณก็เลยยอมยกฉันให้เธอนั้น หรือ?”

เจนอารียิ้มประชดตัวเอง “ฉันจะไปมีสิทธิ์บอกว่าย อมที่ไหนล่ะ ระหว่างคุณกับฉันมันจบไปนานแล้วไม่ใช่ หรือ?”

อยู่ๆลินคอล์นก็ยื่นแขนสองข้างดึงเจนอารีเข้าไปกอด “พวกเราเริ่มต้นใหม่ได้

มีเพียงเสื้อผ้าบางๆกั้นอยู่ เจนอารีสัมผัสได้ถึงความ อบอุ่นของลินคอล์นเหมือนกันเมื่อก่อนไม่เคยเปลี่ยน กลิ่นกายที่มีกลิ่นของแสงอาทิตย์ งดงามจนทำให้เธอ รู้สึกละอายใจตัวเอง

“มันสายไปแล้ว!” เจนอารีหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด ตอนที่เธอเมาและยอมยกครั้งแรกของตัวเองให้ผู้ชายคน อื่นอย่างง่ายดายแบบนั้น เธอก็ไม่มีทางเหมาะสมกับเขา อีกต่อไป

มันสายไปแล้ว

ในหัวสมองของเจนอารีกลับมีภาพหน้าตาอันหล่อเหลาแต่ก็น่ารังเกียจของเบรย์เดนขึ้นมาทันทีเอง เลย

ยืดมือเตรียมจะผลักลินคอล์นออก

“ไม่สายไปหรอก!” ลินคอล์นไม่ยอมปล่อยมือ ก่อนจะ ใช้แขนทั้งสองข้างรัดเอวเจนอารีแน่นขึ้น ทำเอาทั้งสอง คนตัวติดแน่น

และพอดีกับที่มีรถโรลส์รอยซ์ที่ดึงดูดสายตาผู้คนมา จอดอยู่ตรงหน้าทั้งสองคนพอดี ล้อรถนั้นเกือบเชียบ โดนขากางเกงของลินคอล์น ลินคอล์นตกใจจนรีบ ปล่อยเจนอารี

พอกระจกรถลดลงมา ใบหน้าผู้ชายที่เพอร์เฟคจนไม่มี ข้อตำหนิก็ปรากฏเข้าไปในสายตาของเจนอารีอย่างไม่มี

สัญญาณ

“ขึ้นรถสิ!” สายตาอันเย็นชาของเบรย์เดนกวาดมองบน ตัวลินคอล์นสุดท้ายมาหยุดอยู่บนหน้าเจนอารี

เจนอารีมองเบรย์เดนแล้วชะงักไปสักพัก

จู่ๆผู้ชายคนนี้โผล่ขึ้นมาตรงนี้ได้ยังไง?

แต่ว่ามาทันเวลาพอดีเลย
เจนอารีเปิดประตูรถและนั่งเข้าไปอย่างไม่ลังเล เธอไม่ อยากไปพัวพันกับลินคอล์นอีกต่อไปแล้ว เพราะเธอกลัว ตัวเองจะหวั่นไหวจริง

“อารี อย่าไปนะ………. ลินคอล์นอยากห้ามไว้แต่เจน อารีขึ้นรถปิดประตูเรียบร้อย และวินาทีต่อมารถก็วิ่ง ออกไปไกลแล้ว มีแต่ควันรถที่พ้นใส่หน้าเขาอย่างเต็ม เปา

มองจากกระจกรถ เจนอารีเห็นได้ชัดว่าลินคอล์นวิ่ง ตามรถมาสักพักแต่เบรย์เดนขับเร็วเกินไป เพียงพริบตา เดียวเมื่อมองไปอีกรอบก็ไม่เห็นวี่แววของลินคอล์นแล้ว

ในใจของเจนอารีก็รู้สึกโล่งขึ้นมาทันที จบแล้ว มันจบ ลงไปอีกครั้งแล้ว

ในตอนนั้น ความสัมพันธ์ความรักของครูและนักเรียน ระหว่างเธอกับเขาไม่เป็นที่ยอมรับของสังคม และ ลินคอล์นต้องทุ่มเทความปวดร้าวลงไปด้วยข้อแลก เปลี่ยน : นั่นคือการโดนยกเลิกใบประกอบวิชาชีพครู และยังทำให้แม่ตัวเองโมโหจนเสียชีวิต

เพราะเหตุนี้ ตอนนั้นต่อให้เธอและเขารักกันมากแค่ ไหน แต่สุดท้ายก็จบด้วยการเลิกกัน และในตอนนั้น อาร์เธอร์ก็มายุ่งกับเธอไม่หยุด ตอนนี้เมื่อกลับมาคิดดูแล้วตอนนั้นมีเรื่องเกิดขึ้นมากมายในเวลาเดียวกัน และ มันอาจจะเป็นฝีมือของอาร์เธอร์

“ผู้ชายของคุณ เยอะดีนะเนี่ย” เบรย์เดนจับพวง มาลัยรถด้วยหน้าตาเฉยชา พลางพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ และไม่มีอารมณ์ร่วมอะไร

เจนอารีที่กำลังจมอยู่กับความทรงจำโศกเศร้าในอดีตก็ หันหน้ามาด้วยความโมโห และทันใดนั้นความโมโหก็พุ่ง สูงมากกว่าเดิม ผู้ชายคนนี้มันปากร้ายจริงๆ เวลาเจอ หน้ากันไม่เคยมีคำพูดดีๆเลย

“ใช่ คุณก็เป็นหนึ่งในนั้น การปากร้ายใส่กัน ใครจะ ทําไม่เป็นล่ะ

เบรย์เดนยิ้มด้วยความโมโห “คุณมายั่วจนทำให้ฉัน โมโหนะ!” เพิ่งพูดจบ จู่ๆเขาก็ยึดแขนยาวของเขามาลาก เจนอารีกระชากเข้าไปในอ้อมกอดเขา นั่งลงบนต้นขา ของเขา

“คุณทำอะไรเนี่ย ขับรถอยู่นะ” เจนอารีตกใจเตรียม หนีออกมา แต่ผู้ชายคนนั้นกลับล็อกมือสองข้างเธอไว้ บนพวงมาลัย แล้วปล่อยมือพลางเหยียบคันเร่ง

จู่ๆรถก็พุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และทิศทางพวง มาลัยก็อยู่ในกำมือของเจนอารี
เจนอารีรีบจับพวงมาลัยไว้ก่อนอันดับแรก ก่อนจะ เหยียบเบรกรถทันที แต่พอเธอเพิ่งยกขาขึ้นขาอีกข้าง ของเบรย์เดนก็ทับลงมา พลางหนีบขาสองข้างเธอไว้ ทำให้เธอขยับไม่ได้

ทีนี้เจนอารีก็ไปไหนไม่ได้และไม่กล้าไปด้วย ใน สถานการณ์แบบนี้ ถ้าไม่ระวัง อาจจะทำให้รถเสียหาย และคนเสียชีวิตได้

“ทำไม? แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ?” มือสองข้างที่ว่างเปล่า ของเบรย์เดนก็จับไปที่เอวของเจนอารีและขยับไปติดตัว จากด้านหลัง ริมฝีปากที่เยือกเย็นถูไถไปที่คอของเจน อารี “เมื่อกี้ปากของคุณมันพูดเรื่องลามกเก่งกว่านี้ไม่ใช่ เหรอ?”

“คุณ……….มามั่วนะ” เจนอารีรู้สึกทั้งตัวเหมือนโดน ไฟช็อต ตั้งแต่คอเธอจนนิ้วมือทำเอามือที่จับพวงมาลัย รถอยู่สั่นเบาๆ

เบรย์เดนมองดูท่าทีของเจนอารีด้วยความพอใจ “คุณ เป็นผู้หญิงที่เคยหย่าจริงหรือเปล่าเนี่ย? ทำไมฉันรู้สึกคุณ ดูใสซื่อจัง หรือว่ากำลังแกล้งแสดงต่อหน้าฉันเนี่ย?”

“คุณจะคิดยังไงก็ตามใจละกัน” เจนอารียิ้มด้วยความ โมโหแต่เธอไม่อยากอธิบาย แต่กลับเห็นผู้ชายคนนี้เอาสมุดเล่มสีแดงออกมาจากลิ้นชักในรถ เป็นใบหย่า ของเธอและอาร์เธอร์นั่นเอง

คืนนั้นใบหย่ามันตกบนรถของผู้ชายคนนี้จริงด้วย

เบรย์เดนเปิดดูใบหย่าแล้วพูดด้วยเสียงเบื่อหน่าย “ดู จากวันที่ที่คุณหย่าเนี่ย คุณเกือบทำให้ฉันเป็นชู้แล้ วนะเนี่ย” กลางวันเพิ่งจะหย่ากัน พอตกกลางคืน ก็carsex ช่วงระยะตรงกลางระหว่างนี้ห่างกันเพียงไม่กี่ ชั่วโมงเท่านั้นเอง

เจนอารีสำลัก “พูดจาให้มันรู้เรื่องหน่อย”

เรื่องไร้สาระที่เกิดขึ้นหลังจากดื่มเหล้าคืนนั้น เธอไม่ อยากกลับไปคิดเลย

เบรย์เดนก็ไม่โมโหแล้วพูดต่อ “สามีเก่าหน้าตาก็ไม่ใช่ ไม่ดี ทําไมถึงหย่ากัน?”

“มันไม่เกี่ยวกับคุณ” คนอย่างอาร์เธอร์เธอก็ไม่อยาก พูดถึงเหมือนกัน

เบรย์เดนหยักคิ้ว “เพราะผู้ชายคนเมื่อกี้งั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่” เจนอารีเปลี่ยนจากท่าทีที่เดิมแรกไม่สนใจ