บทที่ 05 มาเถอะ ไปลงนรกด้วยกัน

เป็นลินคอล์นนั่นเอง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่เขาก็มายืน อยู่ข้างหลังเจนอารีแล้ว

เหมือนเมื่อวานเช่นเคย ผู้ชายคนนี้ตัวสูงและเสื้อเชิ้ต ราวกับหิมะ อยู่ใต้แสงอาทิตย์ดวงตาและคิ้วราวกับภาพ วาด ประกายราวกับดวงดาว

ทั้งสองคนสบตากัน เจนอารีหยุดชะงักทันที

และเช่นเดียวกัน ตอนเห็นลินคอล์น

ลินคอล์นสบตาเจนอารีแล้วยื่นกระเป๋าผู้หญิงที่มี ลักษณะงดงามที่ถืออยู่ในมือตลอดให้เจนอารี ก่อน จะยิ้มมุมปากราวกับดอกไม้บานสะพรั่งในฤดูใบไม้ผลิ อากาศที่อบอุ่น เสียงอ่อนโยนสั่นไหวไปในอากาศ “กระเป๋าที่คุณลืมไว้เมื่อวาน ฉันเอามาคืนให้คุณ”

เจนอารีสบตากับเขาสักพัก ก่อนจะยื่นมือไปรับไว้ พอ จะอ้าปากพูด กลับพบว่าตัวเองพูดไม่ออกมาสักคำ

และอาร์เธอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ นิ้วมือสิบนิ้วที่อยู่ใต้แขน เสื้อก็กำหมัดแน่นจนลึกเข้าไปในเนื้อความโมโหก็พุ่งขึ้น มาระเบิดเต็มอก :กระเป๋าที่ลืมไว้เมื่อวาน? ทำไมถึงลืม กระเป๋าไว้? นอนด้วยกัน เอาด้วยกันแล้ว ตอนออกมาถึงกับลืมเอากระเป๋าออกมาด้วยงั้นเหรอ?

บวกกับรอยจูบบนตัวของเจนอารีเมื่อวาน วินาที อาร์ เธอร์ราวกับยิ่งมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองคาดคะเนไว้

“กินอาหารเช้าหรือยัง?” สายตาของลินคอล์นไม่ได้ ละเลยไปจากเจนอารีแม้แต่น้อย แค่ค่าทักทายก็เต็มไป ด้วยความอ่อนโยนและความเป็นห่วง เหมือนเมื่อหนึ่งปี ก่อนเช่นเคย

“กินแล้ว” เจนอารีไม่กล้าตอบว่ายังไม่ได้กิน ถ้าหาก เขาถือโอกาสมาชวนเธอไปกินข้าวเช้าด้วย เธอต้องหา ข้ออ้างอะไรเพื่อปฏิเสธเขา? เพราะเธอกำลังโกหกอยู่เธอ เลยไม่กล้าตอบอย่างมั่นใจจนทําให้เสียงเธอแผ่วเบาลง

แต่แล้ว เพียงแค่การพูดคุยถามตอบแบบง่ายๆ แต่พอ เข้าไปในหูของอาร์เธอร์กลับกลายเป็นอีกความรู้สึกหนึ่ง ไปเลย เขารู้สึกรำคาญหูมากเพราะเจนอารีไม่เคยใช้น้ำ เสียงอ่อนโยนแบบนี้พูดกับเขามาก่อนเลย

“คู่ชายหญิงสารเลว!” อาร์เธอร์อดความกระวนกระวาย ใจไม่ไหวอีกแล้วอยู่ๆก็ตะโกนออกมา

ทันใดนั้น ผู้ปกครองและเด็กนักเรียนที่เดินไปมาอยู่ รอบบริเวณก็หยุดเดิน หันมามองพวกเขาทั้งสามคนพร้อมกัน

เจนอารีเปลี่ยนสีหน้าทันทีและจ้องไปที่อาร์เธอร์ “คุณ เป็นบ้าอะไรเนี่ย ที่นี่เป็นโรงเรียนนะ

อาร์เธอร์ยิ้มประชดแล้วตั้งใจพูดเสียงดัง “ทําไม อาย คนอื่นหรือไง? คุณยังมีหน้าไปมีชู้ แต่ไม่กล้ายอมรับหรือ ไง?”

ประโยคสุดท้ายเปรียบเสมือนก้อนหินหนึ่งก้อนที่ทำให้ เกิดคลื่นใหญ่ ผู้ปกครองและนักเรียนที่อยู่รอบบริเวณ ทำหน้าตกใจกันหมด ผู้ปกครองและนักเรียนคนอื่น ที่เห็นตรงนี้วุ่นวายกันก็รีบเข้ามามุงดูกัน เสียงพูดคุย นินทาก็ดังขึ้นมา

เจนอารีตะลึง อยู่ๆเธอก็รู้ว่าอาร์เธอร์กำลังจะทำอะไร อยู่ ผู้ชายคนนี้มันเลวจนทำให้คนขนลุก

“อาร์เธอร์ คุณอย่ามาใส่ร้ายคนอื่นไปมั่วนะ ระยะ เวลาที่ฉันแต่งงานกับคุณ ฉันไม่เคยทำอะไรที่ต้องรู้สึก ผิดกับคุณมาก่อน ถ้าคุณยังมีจิตสำนึกพอก็อย่ามา วุ่นวายตรงนี้ นี่คือที่ทำงานของฉัน รบกวนคุณออก ไปจากตรงนี้” เจนอารีโมโหจนตัวสั่น

ถึงแม้วันก่อนเธอเมาจนไปมีวันไนท์สแตนด์กับคนอื่น แต่นั่นมันเกิดขึ้นหลังหย่ากันต่างหากและที่สำคัญเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับสินคอล์นเลยแม้แต่น้อย แต่อาร์เธอร์ กลับดึงเขาเข้ามาเกี่ยวข้องนี่เป็นเรื่องที่เจนอารีทนไม่ไหว มากที่สุด

อาร์เธอร์อิจฉาริษยาจนร้อนตาแล้วจะยอมหยุดเพียง แค่นี้ได้ยังไง นัยน์ตาเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แล้วจ้องไปที่ลินคอล์น พูดเสียงดังลั่นจนทำให้คนรอบ บริเวณได้ยินฟังชัด “ครูเจนอารีของฉัน ตอนนี้ชู้ของ คุณก็อยู่ตรงนี้แล้วไง ทำไมไม่ยอมรับค่ะ ถือว่าเป็นคน มีการศึกษาสินะ ถึงได้ปากแข็งแบบนี้! เป็นยังไง เป็นชู้ คนอื่นก็ทำตัวให้เหมือนลูกผู้ชายหน่อยสิคุณ อย่าเก่งแต่ เรื่องบนเตียงอย่างเดียว………………..

ตั้งใจจะพูดคำเลวร้ายพวกนี้แต่ยังไม่ทันได้พูดจบ หน้า อาร์เธอร์ก็โดนต่อยเข้าไปเต็มๆจนทำให้มีเสียงน่าเวทนา ร้องออกมา

“อย่าพูดดูถูกเธอ” ลินคอล์นผู้ชายที่อ่อนโยนราวกับ หยก ในวินาทีนี้ ตาก็แดงเดือดยังไม่ทันได้พูดก็ลงมือ กระทำก่อน

“ลินคอล์น คุณกล้าต่อยฉันงั้นเหรอ? คุณคิดว่าคุณ เป็นใคร? ฉันจะเอาคุณให้ตายไปเลย” อาร์เธอร์ลูบตรง บริเวณที่โดนต่อย จากนั้นก็พุ่งเข้าไปด้วยความโหดร้าย
เขาเปรียบเสมือนคนที่เล่นพนันแล้วแพ้จนบ้าคลั่งใน ความสัมพันธ์ครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายแพ้มาตลอด ต่อให้ สุดท้ายเขาหลอกใช้วิธีจนได้แต่งงานกับเจนอา แต่กลับ ไม่เคยได้ตัวและได้ใจเธอเลย นี่เลยเป็นเหตุผลที่เขาไป มีชู้ก่อน

อย่างน้อยผู้หญิงอย่างนิวลินก็ยอมให้ตัวและให้ใจกับ

เขา

แต่ว่าในใจลึกๆก็รู้สึกไม่ยอม และไม่ยอมมากๆ จน กระทั่งได้เจอลินคอล์นอีกครั้งความรู้สึกไม่ยอมที่อัดอั้น ในใจมานานก็ระเบิดออกมา ไม่สนใจศักดิ์ศรีและบุคลิก ตัวเองแล้ว เขาอยากลากเจนอารีและลินคอล์นลงนรก ด้วยกัน

ผู้ชายสองคนต่อยตีกันหน้าโรงเรียนเพื่อผู้หญิงหนึ่งคน ทำให้ทั้งโรงเรียนวุ่นวายไปหมด

ผู้ปกครองที่ล้อมรอบมาดูต่างก็พูดคุยนินทาเจนอารี ครั้งแล้วครั้งเล่า บอกว่าเธอเป็นคุณครูแต่มีการกระทำ ที่ไม่เหมาะสม อุตส่าห์เป็นครูแต่กลับเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี รอบตัวก็มีนักเรียนของเจนอารีไม่น้อย สายตาแต่ละคน ที่มองเจนอารีก็เริ่มเปลี่ยนไป

เหตุการณ์ในตอนนี้ เปรียบเสมือนคนเป็นร้อยเป็นพันที่ รุมต่อว่า ทุกคนต่างชี้หน้าตำหนิเพียงเท่านั้น
เจนอารียืนอยู่กับที่ ไม่สามารถอธิบายอะไรได้ ทั้งตัว เย็นเฉียบ ราวกับอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง

สุดท้ายการต่อยตีกันในครั้งนี้ของอาร์เธอร์ และ ลินคอล์นก็โดนยามโรงเรียนมาห้ามไว้และเชิญทั้งสองคน ออกจากโรงเรียนอย่างไม่เกรงใจ

เจนอารีก็โดนเรียกเข้าไปในห้องผู้อำนวยการโรงเรียน โดนว่าตำหนิไปสักพักใหญ่ก็โดนพิจารณาหยุดงานอย่าง ไม่มีข้อแม้

เพราะมันเป็นเรื่องการทะเลาะวิวาทที่ไม่เหมาะสม ผู้ ปกครองและเด็กนักเรียนต่างก็อยู่ในเหตุการณ์หมด มัน ไม่ได้เกี่ยวข้องแค่ชื่อเสียงของเจนอารีเพียงคนเดียว แต่ มันพัวพันไปถึงชื่อเสียงของทั้งโรงเรียนด้วย

ดังนั้น ตอนเดินออกมาจากโรงเรียน เจนอารีก็รู้ทันที เลยว่าไม่ว่าเธอจะผิดหรือไม่ โรงเรียนก็ไม่มีทางให้เธอ กลับไปอีกแน่นอน

ข้างนอก แสงแดดสอดส่องแต่เจนอารีกลับไม่รู้สึกถึง ความอบอุ่นเลย หลังจากที่หย่ากันเสร็จ ตอนนี้เธอยังมา ตกงานอีก ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ

“อารี!” ในขณะที่เจนอารีเดินไปเรื่อยๆด้วยความฟุ้งซ่าน ด้านหลังก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา
เจนอารีตัวสั่น แค่ฟังเสียงก็จำคนได้ เสียงอันนี้เคยจำ ลึกซึ้งเข้าไปจนถึงไขกระดูกเธอ และแน่นอนเธอรู้ว่าคน นี้เป็นใคร จึงค่อยๆหันหลังกลับมา ก็เห็นว่าลินคอล์น ยืนอยู่หลังเธอ

ที่แท้เขายังไม่ได้ไปไหน

“ขอโทษจริงๆ ที่ฉันทำให้คุณต้องตกงาน” ลินคอล์น มองเจนอารีอย่าลึกซึ้ง หน้าผาก ตาและปากต่างเป็น แผลหมด

อาร์เธอร์นี่โหดร้ายจริงๆ

เจนอารีเห็นแล้วเจ็บใจ ขอบตาเริ่มแดง “คุณครู ฉัน เหมือนเดินทางรอยซ้ำของครูเลย คราวหลังฉัน…..…..จะ ไม่เป็นครูอีกแล้ว”

คำว่าครู ทำเอาลินคอล์นม่านตาหดลง ก่อนจะยิ้มแห้ง ด้วยความขมขื่น “ที่จริงไม่ได้เป็นครูมันก็ดีนะ อย่าง น้อยปีนี้หนึ่งปี ฉันก็เป็นอิสระ และตอนนี้คุณเองก็อิสระ แล้ว”

เจนอารียิ่งยิ้มด้วยความขมขื่น อิสระเหรอ แค่ยังมี ชีวิตอยู่ มันก็ไม่มีทางมีอิสระได้จริงๆหรอก “ตอนนั้นก็ เพราะฉัน คุณเลยเป็นคุณครูไม่ได้ ตอนนี้ถือว่าพวก เราหายกันนะ”
วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะลินคอล์นปรากฏออกมา อาร์เธอร์ ก็คงไม่ทำให้เรื่องมันวุ่นวายแบบนี้ แต่จะให้เจนอารีโทษ ลินคอล์น เธอก็คงทำไม่ได้แน่นอน

“ตอน…………… ได้ยินเจนอารีพูดถึงตอนนั้น อยู่ๆ ลินคอล์นก็จับมือเจนอารี แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทั้งอบอุ่น และอาลัยรัก “อารีที่จริงพวกเรายังกลับไปเป็นเหมือน ตอนนั้นได้นะ ฉันรู้ว่าคุณหย่าแล้ว พวกเราคืนดีกัน เถอะ”