บทที่ 8 หนี้แสนล้าน

เมื่อคิดถึงพ่อของเขาหลินโยวเทียน หลินหมิงก็อารมณ์ เสียอีกครั้ง

ตอนแรก ครอบครัวพวกเขามาทำงานที่เมืองโหมตู เริ่ม หาแรก บริษัทของพ่อเขามีคนทําไม่ถึงยี่สิบด้วยซ้ำ เป็น ได้แค่บริษัทเล็กๆทั่วไป

แต่ว่า หลังจากที่มีความก้าวหน้าครั้งสำคัญทาง เทคโนโลยี ที่ทำให้บริษัทก้าวกระโดดไปอย่างรวดเร็ว จากราคาสองล้านถึงยี่สิบล้าน สองร้อยล้าน สองพันล้าน จนถึงราคาตลาดสองแสนล้าน

ระยะเวลาสั้นๆไม่ถึงสองปี ตระกูลหลินก้าวกระโดดเป็น เศรษฐีในเมืองโหมตู

แต่ทว่าพ่อของเขาก็ถูกคนอื่นใส่ร้าย ทำให้หุ้นของ บริษัทซบเซาลง สุดท้ายทำให้บริษัทล้มละลาย

เทคโนโลยีที่ได้รับการจดสิทธิบัตรของบริษัทก็ถูกเรียก กลับโดยรัฐเช่นกัน

แต่พ่อของเขา หลินโยวเทียน เพราะเรื่องนี้ก็ทำให้ติด หนี้สองแสนล้านด้วย เพราะไม่มีกำลังใช้หนี้ได้สุดท้าย เลยต้องเข้าคุก
หลินหมิงเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ก็ความรู้สึกเครียดมาก เขาไม่ ได้มีเพียงแค่ปัญหาของตัวเขาแต่ยังมีเด็กเจ็ดคนอีกด้วย

ที่สําคัญที่สุด ก็คงเป็นหนี้สองแสนล้านก้อนนั้น

อย่าพูดถึงแสนล้านเลย แม้แต่ร้อยล้าน คนจนส่วนมาก ทั้งชีวิตก็ยังหาเงินไม่ได้มากขนาดนี้เลย เมื่อก่อนหลิน หมิงเป็นคนขี้เกียจเอาแต่ใช้เงินไปวันๆ ตัวเองก็ยังไม่มี ประสบการณ์ด้านการทำงาน และยังไม่มีประสบการณ์ ด้านการลงทุนหรือทำธุรกิจตอนนี้มีแต่หนี้ก้อนใหญ่ทับตัว เขาเอาไว้ ทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออก

หลินหมิงหยุดคิดเรื่องนี้ จากนั้นก็มุ่งหน้าไปหาเป้ยซิง

เหยากับลูกๆ

ไม่ว่ายังไง เรื่องทั้งหมดต้องค่อยๆแก้ไปทีละเรื่องกังวล มากเกินไปก็ไม่ทำให้เรื่องดีขึ้นมาได้ นี่คือการแก้ปัญหา ของหลินหมิง

เขาเชื่อเรื่องทุกอย่างย่อมมีทางออกอยู่เสมอ รถถึงภูเขา ย่อมมีถนนสร้างไว้แล้ว

สุดท้ายที่สำคัญสุด คือตอนนี้เขามีระบบอยู่ หนี้แสน ล้านอาจจะใช้หมดในเวลาไม่นานก็ได้ ถึงเวลานั้น เขาก็ สามารถพา พ่อออกจากคุกได้
ขับรถถึงชุมชนจื่อยวนอย่างรวดเร็ว หลินหมิงลงจากรถ วิ่งขึ้นหออย่างเร็ว

ถ้าเขาจำไม่ผิด หนึ่งชั่วโมงก่อน เป้ยซิงเหยาพูดว่าอีก สองชั่วโมง จะเป็นเวลากินข้าวของเด็กๆ ตอนนี้เหลืออีก แค่สิบหน้าที่ก็จะถึงสองชั่วโมงแล้ว

“เหยาเหยา ฉันกำลังมาแล้ว เปิดประตูเร็ว”

เมื่อถึงหน้าประตู หลินหมิงก็ตะโกนเสียงดัง แต่กลับไม่ กล้าเคาะประตูดังสาเหตุเพราะกลัวเด็กๆทั้งเจ็ดกลัว

เสียงเท้าจากด้านในดังขึ้น

ประตูห้องถูกเปิดออกหลินหมิงมองเป้ยซิงเหยาตรงหน้า

“กลับมาอีกทำไม? “เป้ยซิงเหยามองหลินหมิง ด้วย ใบหน้าเฉยเมย

“แค่กแค่ก…..งไปตรวจดีเอ็นเอเสร็จ กลับมาหาเธอไง วางใจได้ฉันจะรับผิดชอบลูกๆเอง”หลินหมิงยิ้มแห้งๆ และ รีบพูดคำมั่นสัญญา

“เข้ามาสิ เด็กๆกำลังจะตื่นแล้ว มาช่วยกันตักนมผงหน่อย”

เป้ยซิงเหยาพูดจบ ก็ตรงไปที่โต๊ะห้องนั่งเล่นและทำต่อ อย่างเร่งรีบ

หลินหมิงมองไปบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยขวดนมเด็ก สักพัก เป่ยซิงเหยาเอาขวดนมเด็ก และใส่นมตามด้วยน้ำอุ่น

จากนั้นก็เขย่าขวมน้ำอย่างแรง และเช็คอุณหภูมิ

เห็นท่าทางเร่งรีบของสาวสวยตรงหน้า หลินหมิงอดไม่ ได้อมยิ้ม

“นายเหม่ออะไรอยู่? รีบมาช่วยสิ เดี๋ยวเด็กๆจะตื่นแล้ว เดี๋ยวจะวุ่นวายกว่านี้นะ”เป้ยซิงเหยาเงยหน้ามองหลินห มิงที่กำลังเหม่อก็ขมวดคิ้ว และตะโกนออกไป

“ก็แค่ชงนมไม่จำเป็นรีบขนาดนี้ก็ได้? “หลินหมิงไม่เชื่อ