บทที่ 8

คำพูดของฟิลลิปทำให้บทสนทนาที่เกือบเป็นวิวาทหยุด ลงพร้อมเสียงฮือฮาจากคนอื่น ๆ กล่องเพลงมองชายหนุ่ม พานแก้มแดงเรื่อ จากคนพูดฉะฉานกลายเป็นติดอ่าง กะพริบตาถี่ ๆ

“ท่านประธานพูดเรื่องอะไรคะ จบประชุมแล้วแยกย้าย กันไปทํางานดีกว่าค่ะ”

“เชิญทุกคนออกไปข้างนอกด้วย ผมมีเรื่องต้องคุยกับ กล่องเพลงตามลำพัง”

กล่องเพลงกลืนน้ำลายลงคอ มองชายหนุ่มแววตาตื่น พร้อมขยับถอยหลังรักษาระยะห่างไว้ ภายในใจโทษ ความปากไวใจเร็วที่เผลอกระตุกหนวดเสือจนต้องมา เดือดร้อนใจภายหลัง

“รู้อะไรไหม ผมไม่เคยอดทนกับใครเท่าคุณมาก่อน และ ไม่เคยมีใครกล้าต่อปากต่อคำกับผมแบบที่คุณทำ

“เหรอคะ สงสัยเขาไม่กล้าพูดต่อหน้าท่านประธานแน่ ๆ”

“และรู้ไหมว่าคนที่กล้าทำแบบนั้นจุดจบจะเป็นยังไง”
“สายแล้ว ดิฉันมีงานต้องเคลียร์ คงอยู่คุยกับท่าน ประธานไปได้ ขอตัวก่อนนะคะ

ร่างบางหมุนตัวกลับเตรียมวิ่งหนีออกไป แต่ถูกกระชาก แขน ส่งผลให้กายสาวปะทะกับแผงอกแข็งแรง พร้อมริม ฝีปากถูกปล้นจูบแรกไปอย่างเราร้อน จูบรุนแรงราวกับ ลงโทษ

แต่ถูกความไม่ประสาเปลี่ยนเป็นจูบหวานอ่อนโยน ลิ้น ใหญ่ต้อนลิ้นเล็กอย่างย่ามใจเมื่อเจ้าหล่อนเปิดปากให้ เขาสอดเข้าไปอย่างถนัด มืออีกฝ่ายซ้อนท้ายทอยให้ เงยรับสัมผัสมากขึ้น สายตาคมมองดวงหน้าแดงก่ำ เสียง ครางต่อต้านหลุดมาเป็นบางครั้งเมื่อลิ้นตนถูกดูดดึงไว้

“อื้อ…

“จูบไม่เป็นสับปะรดสักนิด แต่ผมสอนคุณได้กล่อง เพลง”

เอ่ยเสียงทุ้มแผ่วเบาชิดริมฝีปากอมชมพู ก่อนจะแนบ จูบลงไปอีกครั้ง เฝ้ากวาดน้ำหวาน สอนให้เจ้าหล่อนรู้จัก จูบตอบ และถึงอีกฝ่ายจะทำได้ไม่ดี แต่ยิ่งสร้างความ ปรารถนาแก่กายชายจนปวดร้าวไปทั้งร่าง

“อื้อ…”
ดื่มกับรสจูบที่ทำเขาติดใจ แต่ยิ่งทรมานกายให้โหย หาสัมพันธ์ขั้นสุดท้ายจากเจ้าหล่อนอย่างเร่าร้อน สะโพก สอบทิ้งน้ำหนักกับขอบโต๊ะทำงาน โอบเอวเล็กให้ฮังกาย กับร่างตน ลุ่มหลงในรสจูบ

เกือบสิบนาทีทั้งคู่ยังไม่ยอมออกจากห้องประชุม ทำให้ พนักงานคนอื่น ๆ จับกลุ่มส่งสายตาเข้าไปข้างใน แต่ถูก มู่ลี่กันไว้ไม่ให้เห็น

“เจ้ว่าพวกเขาจะทำอะไรกัน”

“อะแฮ่ม คุยอะไรกันอยู่หรือครับ” อัลโดนิโอถาม สายตา คมมองทั้งคู่นิ่ง

ทั้งสองไม่ตอบแต่แยกย้ายกลับไปนั่งทำงานของตัวเอง คงไม่ได้มีแค่พวกนี้ที่สงสัย เพราะเขาเองก็สงสัยเช่นกัน ว่าเจ้านายกำลังทำอะไรอยู่ข้างในนั้น

ผ่านไปอีกไม่ถึงห้านาที ร่างกล่องเพลงก็วิ่งออกจากห้อง นั้นด้วยใบหน้าแดงก่ำ ตามด้วยฟิลลิปที่อารมณ์ดีผิดกับ ก่อนหน้านี้ลิบลับ แล้วเดินออกจากแผนกไปท่ามกลาง สายตาอยากรู้อยากเห็นของพนักงาน

“ฉันอยากได้ประวัติเธอ” ทันทีที่เข้าลิฟต์ ผู้บริหารสั่งลูก น้องด้วยเสียงทุ้ม
“เธอทีเจ้านายว่าคือคนไหนครับ วันนี้ในห้องประชุมมีผู้ หญิงหลายคน

“อัลโตนิโอ ก้านายยังกวนประสาทฉันก็เตรียมหางาน ใหม่ได้เลย” ชายหนุ่มคำราม

“ผมจะรีบหาประวัติกล่องเพลงให้ครับ รวมถึงสถานะ ของเธอด้วย”

ฟิลลิปปรายตาดุลูกน้องด้วยความหมั่นไส้

“แล้วคนที่หาเรื่องเธอล่ะครับ เจ้านายจะให้จัดการเลย ไหม” ฟรานเซสถามต่อ

“ปล่อยไปก่อน”

“ครับ”

สองลูกน้องหันมองกัน คำตอบแฝงความมั่นใจและเต็ม ไปด้วยแผนการ แต่จะเป็นอะไรนั้นยากจะคาดเดาได้ วันนั้นฟิลลิปได้ประวัติของกล่องเพลงอย่างละเอียดยิบ พร้อมความเบิกบานในอก

เช้าวันใหม่ สายฝนยังเทกระหน่ำไม่หยุดตั้งแต่เช้ามืดจน ตอนนี้สายมากแล้ว ร่างบางต้องเดินจากป้ายรถเมล์เข้าบริษัทเพราะวันนี้ไม่มีคนมาส่ง ในมือถือรมขณะเดิน เลียบฟุตพาท ละอองฝนเริ่มทําเสื้อผ้าสีอ่อนซึมเห็นข้าง ในโดยที่เจ้าหล่อนไม่รู้ตัว

ขณะก้าวเท้าเดินไปอย่างมั่นคง คลื่นน้ำบนถนนสาด กระเซ็นใส่ร่างจนเปียกโชกตามแรงขับรถที่วิ่งผ่าน เธอที่ เดินชิดด้านในสุดหยุดก้มมองตัวเองแล้วหันโวยวายต่อว่า รถคันนั้น

“ขับรถประสาอะไรไม่ดูคนบ้าง เปียกจนได้”

เพราะเสียงที่ดังกลบฝนทำให้คนเดินผ่านไปมาเริ่มมอง แต่สายตาที่มองดูแปลกชอบกล ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะน้ำ ฝน อีกไม่กี่ก้าวก็ถึงบริษัทแล้ว แต่สภาพเธอเช่นนี้คงต้อง คิดใหม่เรื่องทำงานเพราะไม่มีชุดสำรองเตรียมไว้

ปั้น! เสียงแตรรถดังขึ้นพร้อมกระจกฝั่งผู้โดยสารลดลง ร่างบางยืนข้างถนนหันมอง พอรู้ว่าใครเจ้าหล่อนก็เบี่ยง หน้าหนี

“ขึ้นรถ”