บทที่ 4

ด้านคนที่ตกเป็นหัวข้อสนทนานั่งชื่อเกินกว่าจะเข้าใจ ว่าพวกนั้นกำลังพูดถึงตน ในหัวเอาแต่คิดถึงฟิลลิป ถึง พยายามสลัดเขาออกไปหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ

“อุ๊ย! คุณรัดเกล้า การประชุมเป็นยังไงบ้างคะ” วิสุ พนักงานคนเดิมเดินขวางทางรัดเกล้าที่ทำหน้าบอกบุญ ไม่รับเข้ามา สายตาแหลมคมปราดมองอีกฝ่าย ก่อนจะ เห็นหลังกล่องเพลงแล้วพานหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม

“หล็กไปให้พ้น” รัดเกล้ามองรอยยิ้มเยาะเย้ยแล้วตวาด ด้วยความหงุดหงิด ก่อนกระแทกร่างชนอีกฝ่าย

“สมน้ำหน้ายายรัดเกล้านะ อยากเด่นแต่โดนขโมยซีน

“คงเจ็บใจน่าดู” เสียงหัวเราะลั่นดังขึ้น แต่ชั่วครู่ทั้งหมด ก็แยกย้ายกลับไปทำงานของตนเอง

เวลาพัก เที่ยงมาถึง กล่องเพลงเลือกซื้อขนมปังกับน้ำ เก๊กฮวยของโปรด เธอหลบขึ้นไปนั่งกินข้าวที่โต๊ะทำงาน เงียบ ๆ คนเดียว

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคุยกันของพนักงาน ในแผนก พวกนั้นพอเห็นว่าใครนั่งอยู่ก่อนหน้า ทั้งความ หมั่นไส้และริษยา หนึ่งในนั้นจึงเดินเข้ามาใกล้ ส่งถุง มะม่วงฝานเป็นแผ่นให้
“กล่องเพลง มะม่วงแรดไหมจ๊ะ หวานซ่อนเปรี้ยวกำลัง อร่อยเลย

“ไม่ดีกว่าค่ะ”

กล่องเพลงส่ายหน้าปฏิเสธ คำพูดเหมือนไม่มีอะไร แอบแฝง แต่เต็มไปด้วยความแดกดันที่เธอรับรู้ได้ กล่อง เพลงอดทนทำงานต่อให้หมดวัน พยายามไม่สนใจ สายตาและคำพูดของเพื่อนร่วมงาน เข้มนาฬิกาบอกเวลา เลิกงาน เสียงแจ้งเตือนจากมือถือก็ดังขึ้น

พี่เมฆ : “เลิกงานหรือยัง พี่ไปรับนะครับ”

เมฆาเป็นรุ่นพี่ที่เรียนคณะเดียวกัน คอยมารับมาส่งเมื่อ มีเวลา ครอบครัวของเขาทำธุรกิจร้านอาหาร ครั้งหนึ่ง เธอเคยถูกสารภาพรัก แต่ความรู้สึกที่มีให้ไม่ใช่ชายหญิง เธอไม่อาจรับความรู้สึกนั้นไว้ได้ ทำได้แต่เว้นระยะห่างไว้ เท่านั้น

ร่างบางเดินออกมาจากบริษัท เห็นเมฆาในชุดเสื้อยืดกับ กางเกงยีนซีด ๆ ขาด ๆ ตามแฟชั่นสมัยนี้ยืนพิงสะโพกกับ รถกระบะ

“ดอกไม้สำหรับคนสวยครับ” ช่อดอกกุหลาบสีชมพูสลับ แดงช่อเล็กถูกส่งให้
“แหม ไม่ต้องซื้อมาให้ก็ได้ค่ะ เสียดายเงินเปล่า ๆ”

“สำหรับคนพิเศษ แค่นี้ไม่เป็นไร”

“พี่เมฆก็รู้ว่าเพลงไม่ได้คิดอะไรกับพี่แบบนั้น” กล่อง

เพลงทำหน้ากระอักกระอ่วนใจพลางบอกปัด

“ไม่คิดตอนนี้แต่ต่อไปไม่แน่ น้ำหยดลงหินทุกวันหินยัง

กร่อน สักวันเพลงอาจเปิดใจให้พี่ก็ได้”

“พี่เมฆมานานหรือยังคะ แล้วแก้มมาด้วยไหมคะ”

กล่องเพลงถาม พลันสายตาเหลือบเห็นรถยุโรปหรู แวว ตาหม่นหมองลงถนัดตา เพียงได้เห็นความหรูหราอู้ฟู่ของ เขาพานให้นึกย้อนมองตัวเอง คนธรรมดาเช่นเธอคงมี สิทธิ์แค่ฝันหวานเท่านั้น

“เป็นอะไรเหรอ”

“เปล่าค่ะ เรากลับกันเถอะ” กล่องเพลงส่ายหน้า ซ่อน แววตาเศร้าไว้แทนที่ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเปิดประตูรถ เข้าไปนั่งข้างหน้า ทันทีที่เข้ามาเสียงทักทายสดใสก็ดัง ขึ้น

“จ๊ะเอ๋”
“นึกว่าไม่มาด้วย ไม่เห็นลงจากรถ กล่องเพลงถาม กาญมณีเป็นเพื่อนที่รู้จักตอนเรียนและเข้าไปทำงานที่ไร่ ของเมฆ

“มีคนไม่ให้ลงไปเป็น กรด. กาญมณีพูดน้ำเสียงประชด แดกดันคนที่เพิ่งเปิดประตูรถเข้ามาด้านใน “กลับบ้านกันเถอะเรา อย่าทิ้งอะไรไร้สาระเลย” เมฆา

ขับรถออกจากตรงนั้น พูดแหย่คนนั่งข้างหลัง

“ใช่สิ ในสายตาพี่เมฆ แก้มไม่มีสาระอะไรอยู่แล้วนี่” หญิงสาวตัดพ้อ

“คิก คิค ทะเลาะกันเหมือนคู่รักเลย”

“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย” กาญมณีปฏิเสธเสียงสูงพร้อม สะบัดหน้าหนี พวงแก้มแดงระเรื่อ กล่องเพลงระบายยิ้ม เมื่อเห็นท่าทีของเพื่อน ดูอาการอย่างไรก็แปลเป็นอย่าง อื่นไม่ได้…

สายตาคมมองตรงไปยังกล่องเพลงที่กำลังยิ้มรับช่อ ดอกไม้จากผู้ชายหน้าตายิ้มแย้มจนน่าหมั่นไส้ ส่งผลให้ ในอกกรุ่นด้วยความโกรธเคือง

หึ! มีแฟนอยู่แล้วยังกล้าอ่อยผู้ชายไปทั่ว เธอก็ไม่ต่าง จากผู้หญิงที่หวังผลประโยชน์ สายตาดูแคลนและรอยยิ้มสมเพชมองคู่รักตรงหน้า ความรู้สึกบางส่วนถูกทำลาย ลงก่อให้เกิดความรู้สึกผิดหวัง แต่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น สายตาเย็นชาก็ปกปิดความรู้สึกทั้งหมดไว้

“เธอคนนั้นถูกเพื่อนร่วมงานต่อว่าที่ไปเผลอนั่งตักเจ้า นาย” อยู่ ๆ อัลโตนีโอก็พูดขึ้น

“แล้วบอกฉันทำไม

“เปล่าครับ ผมพูดให้โอเมนฟัง ดูนี่สิ” อัลโตนิโอส่งมือถือ ให้โอเมน แต่ถูกผู้เป็นนายแย่งไปก่อน

“ไอ้นี่วอนเรอะ” ฟิลลิปอ่านข่าวที่โอเวอร์เกินจริง ก่อน จะโยนกลับไปให้ลูกน้องแล้วนั่งไขว่ห้าง กอดอกอย่างไม่ สนใจ

“ถ้าเจ้านายสนใจเธอ ผมตามให้เอาไหมครับ”

“ไอ้อัลโดนิโอ ถ้ายังไม่หยุด แกได้เดินกลับแน่”

อัลโดนิโอยอมหุบปากแต่ซ่อนยิ้มขำไว้ ด้านคนขู่ลูกน้อง นั่งหงุดหงิดมองออกไปข้างนอก ตลอดเส้นทางกลับสมอง เขาคิดถึงแต่ผู้หญิงแพศยาคนนั้น ปรามาสเจ้าหล่อนเป็น ตัวหายนะ เขาต้องกำจัดหล่อนออกจากหัวให้ได้โดยเร็ว