บทที่ 3

ฟิลลิปเปิดประตูห้องทำงานด้วยอารมณ์เดือดดาล สูด ลมหายใจเข้าลึก พยายามทำให้เลือดที่กำลังสูบฉีดแรง สงบลง แต่ยิ่งพยายามเท่าไรก็รู้สึกถึงยามที่เจ้าหล่อน ขยับสะโพกบนตัก ความต้องการเต้นในอกอย่างบ้าคลั่ง

เป็นครั้งแรกที่เขาเป็นเช่นนี้ แต่ที่น่าโมโหที่สุดคือผู้หญิง แสนเชยคนนั้นไม่ได้มีอะไรเข้าตา เทียบไม่ติดกับคู่ขาที่ ผ่านมาของเขา ทั้งการแต่งกายแต่งหน้าที่ไม่เข้าตา ไม่ ตรงสเปก แต่ร่างกายกลับเรียกร้องหาแต่เธอ

“ชิบ!” กายหนาทิ้งน้ำหนักลงบนโซฟาพิงหลัง ดวงตาทั้ง สองมองตรงอย่างใช้ความคิด

อัลโดนิโอเงยหน้าจากแท็บเล็ตมองผู้เป็นนายที่ยังทำ หน้าหงุดหงิดแล้วซ่อนยิ้ม ตั้งแต่ติดตามอีกฝ่าย ตลอด หลายสิบปีเจ้านายถูกขนานนามว่าจอมเย็นชา ไม่เคยมี อาการเช่นนี้กับใครหน้าไหน

“จะให้ไล่เธอออกเลยไหมครับ เผื่อเจ้านายจะอารมณ์ดี ขึ้น”

“สู่รู้ ไม่ต้อง” ฟิลลิปส่งสายตาเข้มให้ลูกน้อง มองหน้าอีก ฝ่ายก็รู้ว่าจงใจพูดยั่ว

“ผมแค่หวังดีเท่านั้นนะครับ”
“จะออกไปดี ๆ หรือจะให้ถีบออก

คำรามขู่ แต่ไม่ใช่แค่นั้น เท้าในรองเท้าไซซ์สี่สิบสี่ยกขึ้น มาด้วย ส่งผลให้เลขาฯ โค้งกายเดินออกจากห้องโดยง่าย กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่น

อัลโดนิโอปิดประตูห้องซ่อนรอยยิ้มขำ เจอเข้ากับโอ เมนและฟรานเซสที่เดินเข้ามาหา พวกนี้ถึงไม่ได้อยู่ใน เหตุการณ์ แต่ก็พอเห็นอาการโกรธของผู้เป็นนาย

“เจ้านายเป็นอะไรไป เห็นหงุดหงิดตั้งแต่ออกจากที่ ประชุมแล้ว หรือกำไรบริษัทตกวะ”

“อยากรู้?”

“ไม่อยากรู้จะถามเรอะ ถามแปลก ๆ” ฟรานเซสบอก อีก ฝ่ายเป็นคนมุทะลุแต่เชื่อฟังคำสั่ง เว้นแต่ใจร้อนไปหน่อย

“ฉันจะได้ให้นายไปถามคำตอบจากเจ้านายแทน

“ไปให้โดนถีบออกมาเหรอ ไม่เอาด้วยหรอก”

สองลูกน้องส่ายหน้าเร็ว ๆ พูดพร้อมกัน เวลาฟิลลิปอา รมณ์เสียทุกคนไม่อยากสู้หน้า แต่เขาไม่เคยลงไม้ลงมือกับลูกน้อง และทุกคนรู้ว่าจะรับมืออย่ รมณ์ไม่ดี นั่นก็คืออยู่ให้ห่างเข้าไว้ ฟิลลิปอา

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” อัลโตนิโอเดียนานสองหนุ่ม ใบหน้าเรียบเฉยมองรัดเกล้าถือเอกสารมาใกล้

“รัตน์เอารายงานสรุปประจำปีมาให้ท่านประธานค่ะ หญิงสาวถือแฟ้มแน่นไม่ยอมส่งต่อให้ สายตามองไปทาง ประตูกระจกสีดำ

“เจ้านายกำลังอารมณ์ไม่ดี ผมว่าคุณฝากไว้ที่ผมดีกว่า อัลโตนิโอยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มว่างเปล่า รับแพิ่มมาอ

“อารมณ์ไม่ดีเพราะเรื่องนั้นหรือเปล่าคะ รัตน์จะจัดการ ให้

“อาจไม่ใช่ก็ได้ครับ อย่าคิดแทนเจ้านายเลย ทำหน้าที่ ของตัวเองให้ดีที่สุดก็พอ”

“รัตน์ขอตัวก่อนนะคะ

รัดเกล้ามองอ้อยอิ่งตรงประตูห้องทำงาน ก่อนจะยอม ถอดใจเดินออกจากตรงนั้น
“ตอนประชุมเกิดอะไรขึ้น เล่าให้ฟังหน่อย”

“หรือจะเกี่ยวกับเรื่องนี้” โอเมนซูมือถือให้ทั้งคู่ได้ดู เนื้อหาข้างในนั้น

“โอ้ ต้องบอกเจ้านายไหม หรือไล่เธอออกเลย” ฟรานเซ สร้อง

“หึ นายคิดว่าไงล่ะ” อัลโดนิโอยิ้มเล็กน้อยกับเรื่องที่ ลุกลามไปทั่วบริษัท และหวังว่าเธอคนนั้นจะอดทนได้

“นายยิ้มแบบนั้นแสดงว่าไม่โดนอะไร แล้วเรื่องนี้ล่ะ ทำ ยังไงต่อ”

“ฟรานเซส นายจัดการได้ใช่ไหม”

“สบายมาก” ฟรานเซสระบายยิ้มแล้วแย่งมือถือโอเมน มากด เพียงไม่กี่ครั้งข้อมูลในกลุ่มถูกล้างประวัติออก ทั้งหมด พนักงานในนั้นต่างถามไถ่กัน พอรู้ว่าเป็นฝีมือ ใครทุกคนก็พากันแยกย้าย ไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นอีกเลย

เหตุการณ์อุบัติเหตุที่หลายคนโทษว่าเป็นความตั้งใจ ของกล่องเพลงเสียมากกว่าลามไวยิ่งกว่าไฟป่า ถึงเกิด ขึ้นสถานที่มิดชิด แต่พนักงานทั่วทั้งบริษัทต่างได้รับภาพ และข้อความต่าง ๆ นานาในกลุ่มไลน์บริษัท ภาพที่กล่อง เพลงนั่งตักท่านประธานอย่างถือดีถูกเผยแพร่ให้พนักงานได้รู้

ร่างบางเดินกลับแผนก เพราะเจ้าหล่อนเดินก้มหน้าไป ยังโต๊ะทำงานของตัวเอง จึงไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาอิจฉา แกมหมั่นไส้มองตามมาราวกับจะกินเลือดกันเนื้อ

“ตาย! เห็นใส ๆ ไม่นึกว่าจะร้ายกาจแบบนี้

“ก็เห็นแต่งตัวเป็นป่า ไม่คิดว่าจะไวไฟขนาดนี้”

“หรือที่เห็นภายนอกมันเชื่อถือไม่ได้สินะ”

“เขาเรียกว่าอะไรนะ ร้ายลึก”

“มันได้ยินไหมนั่น”

พนักงานคนเดิมจีบปากจีบคอพูดเมื่ออีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะ สนใจอะไรกับคำพูดของพวกหล่อนเลย