บทที่ 2

บรรยากาศในห้องประชุมชวนให้อึดอัดใจ กล่องเพลง ยืนก้มหน้านิ่งไม่กล้าเงยขึ้น สิ่งที่ทำให้เธอหายใจไม่ทั่ว ท้องคือสายตาดุดันคู่นั้นที่จ้องมาไม่กะพริบตั้งแต่หล่อน เข้ามาข้างใน ทำให้แทบไม่กล้ากระดิกตัว ภายในใจเกิด ความกลัว สองมือชื้นเหงื่อประสานตรงหน้าต้กรอให้เวลา ผ่านไปโดยเร็ว

รัดเกล้าพยายามเรียกความสนใจจากทุกคู่สายตา แต่ สําเร็จเพียงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น เพราะสายตาดุดัน สีฟ้าเข้มคู่นั้นมองผู้ช่วยของหล่อนตาไม่กะพริบ อีกฝ่าย หรือก็นั่งสั่นก้มหน้าจนน่าขัดใจ

“กล่องเพลง เอาเอกสารไปแจก” หล่อนบอก

ท่าทางกล่องเพลงเก๋ ๆ กัง ๆ ด้วยความประหม่า และรูป ร่างหน้าตาไม่สะสวยเข้าตากรรมการทำให้ใครหลายคน ส่ายหน้าระอา

“คุณรัดเกล้า หัวหน้าคุณไปไหน ทำไมปล่อยให้ พนักงานแต่งตัวแบบนี้มาทำแทน”

“เอ่อ ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีหัวหน้าป่วยกะทันหัน

“แล้วทำไมไม่เอาคนอื่นที่คล่องแคล่วกว่านี้มาทำ
“ประชุมต่อ ผมไม่มีเวลามานั่งฟังพวกคุณทะเลาะกัน ทั้งวัน และผมไม่มีปัญหากับเครื่องแต่งกายของพนักงาน พวกคุณคิดแบบนั้นไหม” เสียงทุ้มกังวานดังขึ้นพร้อมกับ ที่ทุกเสียงเงียบลง

พอถูกถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก อากาศในห้องก็เย็น เฉียบเสียวสันหลังวาบ พร้อมเห็นพ้องต้องกัน พยักหน้า รับอย่างขัดไม่ได้

กล่องเพลงเงยขึ้นสบสายตาคมคู่นั้น พลันหัวใจเต้นแรง เหมือนตกอยู่ในภวังค์ ปลื้มใจไม่น้อยที่ได้รับความช่วย เหลือจากเขา ดวงหน้าขาวซับสีระเรื่อชวนมอง เมื่อครู่ได้ เห็นเขาแค่ด้านข้าง หัวใจสาวน้อยก็เต้นรัวแทบหลุดจาก อก

ฟิลลิปกระตุกยิ้ม มองท่าทางเชิญชวนสวมบทเป็นสาว ไร้เดียงสาแล้วอยากอาเจียน ผู้หญิงก็เป็นเหมือนกัน หมด เรียกร้องความสนใจ และคงหนีไม่พ้นเพื่อให้ได้สิ่ง ที่ต้องการ แก้วแหวนเงินทอง ชื่อเสียง ผู้หญิงก็เหมือนกัน หมด

“กล่องเพลง แจกเอกสาร” รัดเกล้าสั่งเสียงลอดไรฟันไม่ ให้รบกวนสมาธิของคนอื่น ๆ

“ค่ะ ๆ” กล่องเพลงก้มหน้าลงหอบเอกสารเต็มอ้อมแขน ส่งผลให้หน้าอกหน้าใจคู่อวบนั้นเด่นเต็มสายตาฟิลลิป
สวรรค์แกล้ง ฟ้าส่ง หรือความขี้เหนียวของเจ้าหล่อนที่ ไม่ยอมเปลี่ยนรองเท้าคู่ใหม่ ส้นรองเท้าคัชชูคู่เก่าถึงได้ หัก ส่งผลให้ร่างบางล้มลงนั่งบนตักกว้างอย่างเหมาะเจาะ

“อุ๊ย!”

ฟิลลิปนัยน์ตาเข้มเหมือนถูกกระแสไฟหลั่งไหลทั่วทั้ง ร่าง ขนอ่อนลุกชัน ตรงกลางกายชายตื่นตัวปวดหนึบเมื่อ สะโพกกลมกลึงทับอย่างพอดี ความต้องการในกายถูก กระตุ้นโดยง่าย ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่ทำให้เขากรุ่นโกรธคือ กลิ่นกายหอมจากเจ้าหล่อนที่ทำให้การควบคุมตัวเองของ เขาแทบขาดสะบั้น อยากจัดการเสื้อผ้าแสนเชยบนร่าง เธอทิ้งแล้วโรมรันให้หนำใจ

“ลุกไปจากตัวผมด้วยคุณผู้หญิง” เสียงเข้มลอดผ่าน ไรฟันพร้อมสายตาดุดัน ร่างกายหนุ่มเคร่งเครียดไปทุก สัดส่วน แต่พยายามสงบนิ่ง ยามสะโพกเจ้าหล่อนเบียด ไปมายิ่งกระตุ้นความปรารถนาจนปวดร้าว

“ว้าย! เพลงไม่ได้ตั้งใจค่ะ อุ๊ย!” กล่องเพลงพยายาม ขยับลุกจากตัก แต่พอลุกขึ้นก็เหมือนมีแรงฉุดให้นั่งลง ตามเดิม ใบหน้ากระจ่างใสลุกลี้ลุกลนยันมือกับหน้าขา แกร่ง และนั่นทำให้เจ้าของตักคำราม

“ให้ท่า?” ฟิลลิปกัดฟันถามเสียงเข้ม สายตาดุมองเสี้ยวหน้าเจ้าหล่อน ไม่คิดว่าผู้หญิงแสนเชยคนนี้จะทำให้ เขาต้องการถึงเพียงนี้มาก่อน

“เปล่านะคะ เพลงไม่ได้จะทำแบบนั้น พอดี…”

“เอาเถอะ แต่ถ้าคุณเปลี่ยนชุดเชย ๆ เป็นเซ็กซี่กว่านี้ อาจสำเร็จก็ได้” เจ้าของฝีปากจัดจ้านบอก แต่สายตายัง มองนิ่งที่ใบหน้าของเธอ พร้อมสอดแขนใต้รักแร้ยกร่าง บางขึ้นอย่างง่ายดาย ทำราวกับเธอไม่มีน้ำหนัก

“คุณไม่เชื่อเหรอคะ” กล่องเพลงถามตามความคิด ก่อน จะต้องยกมือปิดปากตัวเองแล้วถอยห่าง

“เอ่อ ต้องขอโทษแทนพนักงานที่เสียมารยาทด้วยนะคะ ออกไปข้างนอกเดี๋ยวนี้” รัดเกล้าเข้ามาดึงร่างบางออก ห่าง

“ค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าตอบรับด้วยความอับอาย

“ไม่ต้อง ประชุมต่อ เราเสียเวลามามากแล้ว” ฟิลลิปสั่ง สายตาคมกวาดมองรอบ ๆ ทุกคนต่างหลบหน้าไม่กล้าหือ

กล่องเพลงเม้มปากแน่นข่มความเสียใจไว้ ปลอบใจตัว เองให้เข้มแข็งเหมือนทุกครั้ง หญิงสาวมองตรงไม่เหลียว มองใคร ภาวนาให้การประชุมนี้จบลงโดยเร็ว
ผิดกับอีกคนที่นั่งมองหญิงสาวแล้วรู้สึกหงุดหงิดที่ถูก เจ้าหล่อนเมินเฉย แถมร่างกายตอบสนองสัมผัสจาก เธออย่างรวดเร็ว หรือเขาอาจขาดผู้หญิงมานานเกินไป สายตาคมเห็นความผิดปกติของรองเท้าคู่ที่เจ้าหล่อนสวม อยู่ ก่อนจะหันมาสนใจการประชุม

เลขาฯ หนุ่มนั่งข้าง ๆ สังเกตเห็นกรามแกร่งบดเข้าหากัน แน่น ก่อนจะสลับไปมองผู้หญิงแสนเชยไม่สะดุดตา แต่ ต้องเก็บความแปลกใจไว้เงียบ ๆ

การประชุมกินเวลานานเกือบชั่วโมงทีเดียว ทำให้คนทน ความอึดอัดอยู่นานสองนานถอนหายใจเมื่อทุกอย่างจบ ลง กล่องเพลงลุกขึ้นทำความเคารพ เธอรอให้ทุกคนออก ไปก่อนแล้วค่อยเก็บเอกสารตามทีหลัง

หญิงสาวมองฟิลลิปเดินออกไปจากห้อง ท่าทางยโสเย่อ หยิ่งไม่ต่างจากที่คนเล่าลือกัน ดูสูงส่งต่างจากเธอลิบลับ ความน้อยเนื้อต่ำใจแล่นสู่ใจสาว เธอเดินเก็บเอกสารบน โต๊ะ แต่ยังไม่ทันได้ขยับ แรงกระชากที่แขนรุนแรงพอ ทําให้ร่างเธอขยับตาม

“เมื่อกี้เธอตั้งใจให้ท่าท่านประธานใช่ไหม รัดเกล้า ตวาดเสียงดังลั่นอย่างไม่ไว้หน้า สายตาริษยามองหญิง สาวที่ไม่มีอะไรเด่นกว่าตนแต่ถูกท่านประธานช่วยไว้ถึง สองครั้ง
“เพลงเปล่านะคะ รองเท้ามันเสียจริง ๆ” กล่องเพลงสาย หน้าปฏิเสธเร็ว ๆ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิดไปอีกคน

“ตอแหล! ฉันเห็นอยู่” รัดเกล้าบีบแขนจนอีกฝ่ายทำหน้า

“เพลงไม่ได้ทำนะคะ” กล่องเพลงส่ายหน้าเร็ว ๆ พยายามแกะมือที่บีบจนเจ็บร้าว

“อะแฮ่ม พอดีผมลืมเอกสาร คุณรัดเกล้าช่วยเอาผลสรุป ของปีที่แล้วมาให้ผมทีนะครับ” อัลโดนิโอผลักประตูเข้า มาอย่างถือวิสาสะ สายตาคมภายใต้กรอบแว่นบางมอง มือที่จับต้นแขนกล่องเพลง

“ตอนนี้เลยเหรอคะ” รัดเกล้าปล่อยมือแล้วใช้ร่างบังอีก ฝ่าย ปรับอารมณ์พูดเสียงอ่อนเสียงหวาน

“ใช่ครับ หรือคุณไม่สะดวก”

“ได้ค่ะ” รัดเกล้าตอบรับทันที ก่อนหันหลังสั่งกล่องเพลง “เก็บเอกสารแล้วกลับแผนกไปซะ”

กล่องเพลงก้มหน้าสะอื้น รีบร้อนหอบเอกสารเต็มอ้อม แขนออกจากห้องประชุมทันทีด้วยความรู้สึกเสียใจ