บทที่ 1 ข้าไม่มีวันแต่งกับนาง

เสียงพูดคุยที่เริ่มดังเอะอะโวยวายแทบจะกลบดนตรีที่อึกทึก ในหอจันทร์ฉาย ขณะที่บนเวทียกระดับเตี้ยๆ มีสาวงามนับสิบ นางร่ายรำในชุดหลากสีตระการตา หอนางโลมแห่งนี้เลื่องชื่อ ที่สุดในเมืองหลวงแคว้นหมิง ในหมู่บุรุษไม่ว่าระดับใดต่าง ปรารถนาจะมาเยี่ยมเยือนสักครั้ง แต่ค่าบริการที่สูงลิ่วทำให้มี เพียงเหล่าคุณชายเงินหนากระเป๋าหนักเท่านั้นจะมาเยือนได้

คืนนี้จวิ้นอ๋อง หมิงจิ้นเหอ แม่ทัพภาคเหนือผู้เกรียงไกร ฉายา ปีศาจภูเขา เหมาหอจันทร์ฉายเพื่อเลี้ยงฉลองให้กับแม่ทัพนายก องคนสำคัญที่ร่วมขับไล่ชนเผ่าที่รุกรานชายแดนออกไปได้สำเร็จ

“ข้าขอคารวะท่านแม่ทัพอีกหนึ่งจอก” หลี่เจียง สหายคน สนิทและรองแม่ทัพฝ่ายซ้ายคู่ใจ ยกจอกเหล้าขึ้น

นายทหารทั้งหมดพร้อมใจกันลุกขึ้นพูดพร้อมกัน “พวกเราขอ คารวะท่านแม่ทัพ”

“ดี ข้าขอขอบใจพวกเจ้าอีกครั้งที่พร้อมใจกันสู้ศึกครั้งนี้แบบ ยอมตายถวายหัว จนเราได้ชัยชนะ” หมิงจิ้นเหอลุกขึ้นจาก เหล้าเหนือศีรษะ “ดื่ม!!

ฟานซิวอิงแอบมองชายหนุ่มร่างสูงสง่าที่ยืนดื่มด้วยอาการ ตะลึง ‘เขาคือ หมิงจิ้นเหอ จนอ๋องคนนั้นหรอกนี่? ไหนว่าเป็น ปีศาจภูเขารูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว หนวดเครา รุงรัง ชอบแบกดาบใหญ่ ฆ่าคนราวผักปลา ตาไม่กระพริบ นางนึกถึงเพลงพื้นบ้านที่นางเคยชาวยินชาวบ้านร้องเด็ก เมื่อท่าน พ่อส่งจดหมายมาบอกข่าวให้นางเตรียมตัวหมั้นหมายกับเขา ตามพระประสงค์ของฮองไทเฮา นางถึงกับตบอกด้วยความ ขัดเคือง คิดแผนอยู่นานเพื่อให้เขาปฏิเสธตนเอง

ฟ้าเริ่มมืดตอนที่นางในชุดเสี่ยวเอ้อ เดินมาถึงตรอกใกล้ๆ นักเลงสองคนขวางนางไว้เพราะอยากได้เงินไปดื่มสักเล็กน้อย นางกลับโต้เถียงทำให้ฝ่ายนั้นคิดจะลงมือทำร้าย เป็นเขาที่ ปรากฏตัวช่วยเหลือไว้มุมที่นางยืนอยู่ค่อนข้างสลัว เขาจึงไม่ได้ สังเกตใบหน้านางชัดเจน เพียงพยักหน้ารับเมื่อนางกล่าว ขอบคุณ แล้วเดินมาทางหอจันทร์ฉาย นางยิ้มเยาะ แม้จะพอใจ ในรูปโฉมที่สง่างาม ใบหน้าราวเทพสลักและความเก่งกาจ แต่ เมื่อเห็นเขาอยู่ในสถานที่เช่นนี้ กลับลบล้างความประทับใจที่มี ไปเสียสิ้น เสียดายที่เป็นแม่ทัพผู้เก่งกาจ ผดุงคุณธรรม แต่หาก ชมชอบการมาหอนางโลมคงจะไม่อาจเป็นสามีที่ดีนัก

“เจ้าจะแอบอยู่ทำไม? รีบเอาเหล้าไปส่งที่โต๊ะจนอ๋องสี ไม่ เห็นว่า เหล้าหมดกาแล้ว” หัวหน้าเสี่ยวเอ้อ รีบไล่นางที่แต่งกาย ในชุดบุรุษไปทำหน้าที่

คุณหนูฟ่านรีบยกกาเหล้าไปส่งที่โต๊ะ นางพยายามก้มหน้า เพื่อไม่ให้ใครจับพิรุธได้ แต่ในเมื่อทุกคนล้วนดื่มเหล้า ชมโฉม นางรำบนเวที ใครเล่าจะมาสนใจสังเกตเสี่ยวเอ้อชายที่แต่งกาย ซอมซ่อ

“ท่านแม่ทัพ ข้าได้ยินว่า ที่ท่านเข้าวังเพราะฮองไทเฮามีพระ ประสงค์ให้ท่านหมั้นกับบุตรีท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายใช่หรือไม่?”รองแม่ทัพฝ่ายขวายิ้มเข้า

“ฉินอี้นั่ว การข่าวของเจ้าดีเกินไป” ท่านอ๋องหน้าเคร่ง

“แม่ทัพหมิงไม่มีทางแต่งงานกับนางหรอก รูปร่างหน้าตานาง สู้นางรำบนเวทีไม่ได้ สักคน แถมยังเติบโตที่บ้านนอกอีก ข่าวว่า นางเป็นคนไม่รู้กริยาแบบคุณหนู ยังไม่รู้หนังสืออีกด้วย” มู่หลี่ เฉียงหันไปตอบแทนนาย

ปัง! เขาทุบโต๊ะดังลั่นจนทุกคนสะดุ้ง

“ข้าไม่มีวันแต่งกับนาง” หมิงจิ้นเหอที่เริ่มมึนเมาประกาศกร้าว องค์ชายผู้เย่อหยิ่งรู้สึกโมโหยิ่งนัก เขารู้ว่าที่ฮองไทเฮาต้องการ ยัดเยียดหลานสาวให้เพราะอยากจะเกี่ยวดองอำนาจทางการ ทหารไว้กับตัว ในฐานะที่เขาเป็นแม่ทัพใหญ่ภาคเหนือ มีทหาร ในสังกัดมากที่สุดในแคว้น หากมีเขาเป็นหลานเขย ย่อมจะ ทำให้เหล่าข้าราชสำนักยำเกรงนางยิ่งขึ้น ฮองไทเฮาไม่ใช่ มารดาที่แท้จริงของฮ่องเต้ นางจึงต้องรักษาฐานอำนาจอย่างเข้ม แข็ง

ฟานซิวอิงตกใจที่เขาทำราวกับจงเกลียดจงชังนางนักหนา นางแอบเหลือบมองเขาก่อนถอยหลังไปเล็กน้อยรอฟังเรื่องราว ตอ

“ท่านเคยพบนางแล้วหรือ ข้าได้ยินมาว่า คุณหนูฟ่านร่างกา ยอ่อนแอต้องไปอยู่หัวเมืองเพื่อรักษาตัวตั้งแต่ยังเล็ก คุณชาย ใหญ่ตระกูลฟานหล่อเหลาปานเทพบุตรแล้วน้องสาวจะขี้เหร่ได้ ยังไงกัน?” ฉินอี้นั่วยังเคลือบแคลงใจ ข่าวที่เขาได้ยินมากับสิ่งที่มู่หลี่เฉียงกล่าวช่างสวน

หญิงจิ้นส่ายหน้า ตั้งแต่คนส่งข่าวเกี่ยวตัวไม่สนใจจะภาพจวนเสนาบดีฝ่ายส่งให้ สั่งให้ หลี่เฉียงดูแล้วเอาไปทิ้ง

“ข้าแล้ว ภาพวาดของนาง หาความงดงามได้ คู่ควรกับ แม่ทัพของแม้นิดท่านอ๋องปฏิเสธการหมั้นหมาย “ท่านขอให้พิจารณาบุตรีของตนครั้งครั้งจน รําคาญแทน”

แบบเท่ากับลือเกี่ยวกับนางมูลความจริงน่ะบุตรสาวตนเองแย่ขนาดนี้ยังจะกล้ายัดเยียดให้ท่าน” ฉันส่ายหน้า คนเหลือต่างวิจารณ์ไปทำนองเดียวกัน

คุณหนูฟ่านยืนหน้ารอรับใช้อยู่ด้านได้ยินทุก ถ้อยคำ หน้ากับร้อนผ่าวด้วยความโกรธ ท่านของนาง ทําไมต้องคอยตามตื้อหลายครั้ง ทำกับนางแย่เสียเต็ม ประดา

แต่งคุณหนูตระกูลฟานเด็ดขาดแม้เริ่มยืนเซ แต่จนอ๋องหน้าคมสันเหยียดเต็มความชูจอกเหล้าขึ้นประกาศหน้าเหล่าทหาร สร้างรับดังสนั่น สะท้านสะเทือนใจ ฟานซิวอิง นางไม่คิดว่า ความทำให้ท่านอ๋องปฏิเสธการหมั้นกับนางได้ กลายเป็นความอัปยศให้ผู้คนเหยียดหยันทั้ง ตัวนางและบิดา

“ในเมื่อท่านแม่ทัพปฏิเสธนางแบบนี้แล้ว คงไม่มีคุณชาย ตระกูลใดกล้ามาสู่ขอนางเป็นภรรยาแน่

“พวกเจ้าเลิกพูดถึงนางได้แล้ว โน่นแน่ะแม่นางหลี่ใกล้จะ ออกมาให้ยลโฉมแล้ว” บุรุษทั้งหมดเริ่มยุติการถกเถียงเมื่อ นางเริ่มถอยเข้าหลังฉาก ไม่นานนักแม่นางหลี่ที่เป็นดาวเด่น หอจันทร์ฉายก็ปรากฏตัวในชุดสีชมพูสดสวย ที่ผ่านมานางขาย เพียงฝีมือการเล่นพิณ อันโดดเด่น แต่ไม่ยอมขายเรือนร่าง จวบ จนสองวันที่ผ่านมามีประกาศว่าหอจันทร์ฉายจะเปิดการประมูล ตัวนาง

“ท่านแม่ทัพ ท่านน่าจะประมูลนะ แม้แต่สาวใช้อุ่นเตียงก็ยัง ไม่มี ข้าว่าถือโอกาสเชยชมสาวงามบริสุทธิ์ผุดผ่องก่อนจะเดิน ทางกลับพยัคฆ์เหินเถอะ” หลี่เฉียงกระเช้า เขาเป็นคนเดียวที่ กล้าหยอกล้อท่านอ๋องผู้มีใบหน้าเคร่งขรึม หากไม่เติบโตมาด้วย กัน รักกันดุจพี่น้องคงถูกสั่งโบยจนไม่มีหลังจะให้ขาด

“ก็ดี ข้าสนใจ” หมิงจิ้นเหอที่หงุดหงิดกับการปะทะคารมกับ ฮองไทเฮา เมื่อเห็นสหายยุยงส่งเสริมก็นึกครึ้มใจ นานทีเขาจึงจะ หลับนอนกับนางโลม แต่เพราะความถือตัว จึงเน้นเฉพาะรายที่ เปิดประมูลครั้งแรกเท่านั้น

‘หึ! นินทาข้าจบแล้ว คิดจะประมูลหญิงคณิกาหรอก อย่า หวังเลยว่า คืนนี้ท่านจะได้เสวยสุข