ตอนที่12 ดินแดนแห่งความฝัน

เมื่อเห็นเขาหลบหน้าหนีนิ่งเงียบไม่พูดอะไร เสี่ยว ซิงไม่รู้ว่าตัวเองได้พูดอะไรผิดไปหรือเปล่า กำลังจะ อ้าปากพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นบนท้องฟ้าก็มีแสง สายฟ้าแลบมาอย่างรวดเร็ว เสี่ยวซิงรีบนั่งย่อลงอย่าง กะทันหัน กอดไหล่สองข้างไว้แน่น เธอรู้ว่าจะมีฟ้าร้อง ตามมาอีกแล้ว

ฉินจูนเห็นท่าทางกลัวของเธอนั้น ก็โยนบุหรี่ในมือทิ้ง อย่างไม่รู้ตัว วิ่งไปหน้าเตียงกอดเสี่ยวซิงที่ท่าทางกลัว ไว้แน่น รอเสียงฟ้าร้องที่จะตามมา………

สติในตอนนี้เหมือนพังทลายไป ฉินจุ้นรู้สึกว่าเหมือน กับว่าตัวเองบ้าไปแล้วจริงๆ สายตาของเขาในช่วงเวลา นี้กลับรู้สึกว่าเสี่ยวซิงสวยมากจนฉุดไม่อยู่ ทำให้คนทน ไม่ไหวอยากที่จะเข้าใกล้และเข้าใกล้มากกว่านี้ ค่อยๆ เข้าใกล้เธอ

“จั๊กจี้! ” ร่างกายเสี่ยวซิงที่ถูกผิวอาการขนลุกบน ร่างกายของเขา ทำให้เธอหัวเราะคิกคักไม่หยุด

เสียงหัวเราะของเธอทำให้ฉินจูนดึงสติกลับมา เธอ เป็นเด็กผู้หญิงที่ไร้เดียงสา เขาไม่อยากจะทำร้ายเธอ! เขาพูดกับตัวเอง : เธอไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ถ้าให้ ใจเธอไม่ได้ ก็อย่าทำร้ายเธอ!

ฉินจุ้นยืนมือไปหยิบพรมมาห่มบนตัวเธอ กอดเธอแล้ว หลับตาลง “นอนเถอะ! ดึกแล้ว ” หลังจากนั้นก็ไม่ขยับเขยื้อนใดๆเลย

เสี่ยวซิงแอบมองใบหน้ารูปหล่อที่นอนอยู่ข้างเธอนั้น หลังจากนั้นก็หลับตาลงเหมือนกัน เสี่ยวชิงก็ได้เข้าไป ในดินแดนแห่งความฝันอย่างรวดเร็ว แต่ว่าฉินจุ้นก็ไม่ ได้นอนง่ายเหมือนเธอ ตอนก่อนใกล้รุ่งอรุณเขาตื่นขึ้น มาอย่างสะลึมสะลือนั้น

นกที่เกาะบนต้นไม้ด้านนอกนั้นก็เริ่มร้อง เมื่อตอนที่ แสงพระอาทิตย์ยามเช้าส่องมาที่ห้องไม้เล็กนั้น เสี่ยว ซิงลืมตาที่งัวเงียขึ้นมา นอนหลับครั้งนี้ทั้งหอมหวานและ หลับลึกจริงๆ เลื่อนสายตาไปมองฉินหุ้นที่อยู่ข้างเธอนั้น ทั้งแขนของเขายังโอบเอวของเธอไว้อยู่ มองใบหน้าที่ หล่อเหลามีเสน่ห์นั้น เสี่ยวซิงก็รู้สึกเขินและมีความสุข แพร่กระจายไปทั้งใจ

ฉินจุ้นที่สะลึมสะลือนั้นก็รู้สึกว่าคนข้างกายเขาค่อยๆ ขยับอย่างเบาๆเขาค่อยๆลืมตาอย่างช้าช้า เสี่ยวซิงเห็น เขาตื่นแล้ว ก็รีบหลับตาลงทันที ปกปิดใจที่ลุกลี้ลุกลน ไว้

“ตื่นแล้วก็ไม่ต้องมาแกล้งหลับเลย! เจ็ดโมงแล้ว ผม ยังต้องทำงานนะ! ” ฉินจูนลุกขึ้นมาจากเตียง

“อือ! ” เสี่ยวซิงเสียงไม่พอใจ แล้วลุกขึ้นมานั่งเหมือน กัน แต่ว่ากระดุมเสื้อเชิ้ตขาวที่เธอสวมใส่นั้นถูกฉินกู้น ดึงหลุดออกหมด เธอทำได้แค่เอามือดึงเสื้อมาห่อตัว เธอเองไว้ หลังจากนั้นก็หาบางสิ่งบนเตียง!
“คุณหาอะไร? ” ฉินจิ้นหยิบเสื้อสูทที่อยู่บนเก้าอี้มาใส่ สวมใส่เสื้อสูทที่ไม่มีเสื้อเชิ้ต ถ้าเป็นคนอื่นแต่งตัวแบบ นี้ต้องน่าเกลียดแน่ๆ แต่ฉินจุ้นใส่แล้วกลับได้สไตล์ใหม่ แผ่นหน้าอกเปลือยเปล่าที่แข็งแรงนั้นเติมเสน่ห์เฉพาะ ตัวให้เขาอย่างมาก

“ไม่…ไม่มีอะไร! ” มือซ้ายของเสี่ยวซิงกำไว้แน่น

“ไปเถอะ! ” ฉินจูนเดินไปอุ้มเสี่ยวซิงที่อยู่บนเตียง

“ฉัน…ฉันเดินเองได้! ” ถ้ากลับไปแบบนี้ถูกคนอื่น เห็นจะทำยังไง เธอก็เขินนะซิ

“คุณใส่แบบนี้จะเดินกลับเองได้ไง? ” ฉินจุ้นก้มลงไป ย้อนถามเสี่ยวซิง และอุ้มเธอออกจากห้องไม้นั้นไปด้วย

ก้มมองสภาพตัวเอง เสี่ยวซิงก็ไม่โต้กลับอีก อีกทั้ง อยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างนี้ก็รู้สึกดีมากๆ เขาเหมือน ภูเขาลูกใหญ่ เธอเองเหมือนกับต้นไม้ต้นเล็กๆ ต้นไม้ต้น เล็กๆเกิดบนภูเขา ตอนนี้เสี่ยวซิงก็เหมือนต้นไม้เล็กที่ ภูเขาทำให้ใจเธอสั่นสะเทือน

อากาศยามเช้าในดงมะพร้าวสดชื่นมากกว่าที่ใดๆ มีน้ำค้างที่เกาะกลุ่มกันบนพืช อากาศชื่นจนทำให้เสื้อ เชิ้ตที่เสี่ยวซิงสวมใส่นั้นเริ่มเปียก ร่างกายรู้สึกหนาว นิดหน่อย เสี่ยวซิงก็เอนไปใกล้ในอ้อมกอดของฉินจูน เข้าไปอีก