ตอนที่10 เส้นทางที่หลงใหล

เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ฉินจูนถอดเสื้อกันฝน พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาว่า : “ฉันแค่อยาก ถามว่าเธอวิ่งมาทำอะไรที่นี่?”

“ฉัน ฉัน……..ๆฝนก็ตกลงมาอย่างกะทันหัน! ฉันหลง ทาง….” ทันใดนั้น บนท้องฟ้าก็มีฟ้าแลบทำให้กระท่อม และข้างนอกสว่างเหมือนตอนกลางวัน ยังทำให้เสี่ยวชิง พูดขาดตอน

ในช่วงเวลาที่ฟ้าแลบส่องสว่างจ้าฉับพลัน ฉินจุ้นกับ เสี่ยวซิงต่างฝ่ายต่างมองเห็นกันชัดเจน พวกเขามีช่วง เวลาหนึ่งจ้องมองกัน เสียงฟ้าร้องดังก้อง ทันใดนั้น เหมือนสรรพสิ่งทุกอย่างบนโลกถูกสั่นสะเทือนแตกเป็น เสี่ยงๆ

“กรี๊ด……” เสี่ยวซิงร้องเสียงแหลมกระโจนโผเข้าสู่ อ้อมกอดฉินหุ้น สองมือกอดที่คอของฉินกู้นอัตโนมัติ ฉินจูนสูง 182 เซนติเมตร เสี่ยวซิงต้องเขย่งเท้าถึงจะ กอดถึงคอเขาได้ ผ้าห่มได้หล่นลงมาจากตัวเธอตั้งแต่ ที่เธอกระโดดลงจากเตียงแล้ว แต่เธอกลัวเสียงฟ้าร้อง มาก เลยทำให้เธอไม่รู้ตัว

“เธอกำลังทำให้ฉันทำผิดกฎหมายนะ?” ฉินจุ้นก้ม ศีรษะหยอกเสี่ยวซิงที่หรี่ตาอยู่ในอ้อมกอด

“กรี๊ด…” เธอปล่อยแขนออกจากคอเขาอย่างลุกลี้ ลุกลน ถอยหลังออกหนึ่งก้าว ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ความหวาดกลัวเมื่อสักครู่ยังหายไปไม่หมด ในช่วงเวลาสั้นๆ เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

เสี่ยวซิงไม่รู้ว่าการกระทำของเธอนี้ถึงจะทำให้คนเป็น บ้าจริงๆ เพราะรูปร่างที่สวยงามของเธอนั้นถูกปรากฏ อยู่ต่อหน้าฉินจูน เปลวไฟพลิ้วไหว ฉินจุ้นรู้สึกว่าสายตา ของตัวเองนั้นชัดเจนเพิ่มมากขึ้น ในสายตาลึกลับของ เขานั้นมองกวาดสายตาไปทั่วเรือนร่างของเสี่ยวซิง

เมื่อเสี่ยวชิงปะทะเข้ากับสายตาฉินจูนเข้า เธอรีบ ตอบสนองกลับมาอย่างรวดเร็ว ก้มเอวหยิบผ้าห่มขึ้นมา ห่อตัว มือจับสองมุมของผ้าห่มแน่น หน้าก็แดงไปหมด แล้ว ก้มศีรษะลงในใจแอบด่าตัวเอง: ทำไมถึงลืมว่าตัว เองยังไม่ทันใส่เสื้อผ้า? เสียงฟ้าร้องก็ทำให้ตัวเองตกใจ ขนาดนี้ ใช้ไม่ได้จริงๆ

ในกระท่อมเงียบๆ มีเพียงเสียงลมหายใจของพวกเขา

ฉินจูนถอดเสื้อสูทวางไว้บนพนักพิง จากนั้นดึงมือ ถือออกมาต่อสายโทรออก “หม่ามี้! ลมฝนข้างนอก แรงมากผมว่าผมกับเสี่ยวซิงคงต้องค้างที่นี่สักคืน แล้ว! “พูดจบ ฉินจูนก็วางสายอย่างมีชีวิตชีวา แล้วเอา มือถือไปวางไว้บนโต๊ะ

“พวกเราจะค้างที่นี่หรอ?” เสี่ยวซิงหดตัวอยู่มุมกำแพง ถามอย่างอึดอัด

“ถ้าฝืนกลับไป ฟ้าแลบฟ้าร้องข้างนอกไม่แน่อาจผ่าพวกเราตายกันหมด!” ฉินจู้นถือโอกาสนั่งลงบนเก้าอี้

“อืม…กรี๊ด…” ข้างนอกเสียงดังอีกแล้ว เสียงฟ้าแลบ สนั่นหวั่นไหว เสียงร้องของเสี่ยวซิงเหมือนครั้งที่แล้ว

มุมปากฉินจั่นยกขึ้น บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอย่าง ไม่ตั้งใจ ยกก้นขึ้นไปนั่งลงบนเตียง ยื่นแขนไปทาง เสี่ยวซิงที่นั่งหดตัวอยู่ที่มุมกำแพง ตอนนี้ ฟ้าแลบไป ทั่วท้องฟ้าที่มืดมิด เสี่ยวชิงไม่ทันได้คิดอะไรมาก ก็รีบ เข้าไปใกล้ฉินจูนในอ้อมอกที่กว้างนั้น แต่ครั้งนี้ เธอไม่ ลืมจับผ้าห่มที่อยู่บนตัวไว้อย่างแน่น

เสี่ยงฟ้าร้องนั้น เสี่ยวซิงมือหนึ่งกอดเอวฉินจูนไว้แน่น อีกมือหนึ่งดึงผ้าห่มบนตัว ปลายจมูกฉินจูนได้กลิ่น อ่อนๆธรรมชาติบนตัวเธอทำให้คนรู้สึกสดชื่นสบาย ก้ม หน้าหรี่ตามอง เธอหลับตาอยู่ ใบหน้าเล็กๆทาบอยู่บน อกตัวเอง ขนตายาวงอนขึ้นอย่างน่ารัก เธอในเวลานี้ เหมือนตุ๊กตาที่ได้รับความหวาดกลัว

ฉินจุ้นยื่นมือลูบผมสีดำสนิทของเสี่ยวซิง ศีรษะเสี่ยวซิ งอยู่ใต้คางเขาอย่างใกล้ชิด

ได้กลิ่นหอมละมุนเข้าไปอยู่ในใจของฉินจูน แปดปี แล้ว เป็นครั้งแรกที่เขามีความรู้สึกพิเศษเกิดขึ้นกับผู้ หญิง

เสี่ยวซิงรู้สึกถึงความกว้างของอ้อมกอดนั้นไล่ความ หนาวเย็นออกไปหมด แขนที่มีแรงของเขานั้นขับ ไล่ความกลัวของเธอไปได้ความเป็นลูกผู้ชายในตัวเขา ทำให้เธอใจเต้นเร็วขึ้น ในใจเกิดความคิดขึ้นมา กะทันหัน เธอไม่อยากออกจากอ้อมกอดที่อบอุ่น! ในใจ เสี่ยวซิงเข้าใจดี แต่นี่เป็นเพียงแค่ความเพ้อฝันเฉยๆ แต่ว่าคืนนี้อ้อมกอดนี้ตกเป็นของเธอ! เรื่องที่ทำให้ เธอดีใจคือ คืนนี้เสื้อเชิ้ตของเขาไม่มีกลิ่นน้ำหอมเลย มี เพียงกลิ่นของเขา เสี่ยวซิงยิ้มหวาน ยิ้มอย่างสดใส

ก้มศีรษะมองเห็นรอยยิ้มสดใสของเธอ ฉินจุ้นชะงัก ตอนนี้เสียงฟ้าผ่าก็แลบขึ้นอีกครั้งรอยยิ้มของเธอก็ ปรากฏท่ามกลางฟ้าแลบที่เหมือนแสงตอนกลางวัน ตามด้วยเสียงฟ้าร้องที่หายไป ไม่รอให้เสียงฟ้าผ่าลง ฉินจุ้นก้มศีรษะลง จับริมฝีปากนั้นเชยขึ้นค่อยๆจับสอง

ตอนนี้สมองของเสี่ยวซิงว่างเปล่า กลั้นลมหายใจ หัวใจรัดแน่น ร่างกายขยับไม่ได้ มือที่ดึงผ้าไว้ก็ไม่มีแรง ผ้าหลุดลงมา เธอโดนจูบครั้งแรก อีกทั้งคนที่จูบยังเป็น คนที่เธอแอบชอบอยู่ด้วย เสี่ยวซิงไม่รู้ตอนนี้ใจเธอตื่น เต้น ดีใจ อายหรือว่ากลัว

ฟ้าแลบผ่านไปไม่นานเสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้น ขณะที่ เสียงฟ้าร้องดังสนั่น แขนทั้งสองข้างของเสี่ยวซิงยื่น มากอดที่คอของฉินกู้น