ตอนที่ 8 สับสน

หลายปีที่ผ่านมา เขาคบกับผู้หญิงตามอำเภอใจไป ทั่ว ในใจเขารู้ว่าผู้หญิงพวกนั้นส่วนใหญ่ก็เห็นแก่เงินใน กระเป๋าสตางค์ของเขา ทุกคนล้วนแต่มีรูปร่างหน้าตา ดีๆทั้งนั้น ฉินจูนไม่เคยปฏิเสธกับผู้หญิงประเภทนี้ และ ไม่ลังเลที่จะจ่ายเงินก้อนโตให้พวกเธอเลย แน่นอน ความสุขชั่วครั้งชั่วคราวทำให้สบายใจก็จริงแต่หลังจาก นั้นก็เหลือแต่ความอ้างว้าง ดังนั้นเขาจะไม่ไปพัวพันกับ ความยุ่งยากของพวกผู้หญิงที่มีจิตใจดีงามเด็ดขาด พอ เห็นพวกเธอแล้วเขาจะหลบไปไกลๆ เพราะเขารู้ว่าสิ่งที่ พวกเธอต้องการเขาให้ไม่ได้

แต่ว่าเสี่ยวซิงที่นอนอยู่ข้างหลังเขากลับทำให้เขา มีความรู้สึกที่ไม่เหมือนกัน เธอที่อยู่ในใจของเขาไม่ เหมือนกัน เธอไร้เดียงสา สดใส และน่ารักมาก! พอ คิดถึงตรงนี้แล้วฉินจูนก็ขมวดคิ้วทันที และหัวเราะเยาะ ตัวเองขึ้นมา เขาจะมาหวั่นไหวกับเด็กคนนี้ได้ยังไง? นี่ มันเป็นไปไม่ได้! ตั้งแต่แรกที่ช่วยเธอไว้ก็เพราะความ สงสาร ต่อมาให้เธอทำสัญญาเป็นภรรยา สาเหตุก็ เพราะเธอเป็นคนว่าง่ายคงไม่สร้างปัญหาให้เขาแน่นอน เรื่องเมื่อคืนเป็นเพราะเขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งก็เท่านั้น วัน นี้ทำไมจู่ๆก็คิดถึงเธอขึ้นมา? ฉินจูนถามใจตัวเอง งั้นก็ เป็นเพราะ….สมองเขาคงเลอะเลือนไปชั่วขณะ? ฉินจู้ นแก้ตัวให้กับตัวเอง……

เสี่ยวซิงที่นอนอยู่อีกฝั่ง ในใจตอนนี้รู้สึกทั้งน้อยใจทั้ง โทษตัวเอง ทำไมถึงไปถามเขาแบบนั้นนะ? วันนี้ทั้งวัน ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เวลาทั้งวันล้วนคิดถึงแต่เขา พอกลางดึกเจอเขาเลยลืมตัวถามคำถามที่ไม่ควรถามออก ไปทันที รอเขาทั้งคืน แต่เขาตอบมาแค่สั้นๆคำเดียวแล้ว ก็ขึ้นเตียงนอน ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น

เสี่ยวซิงนึกถึงเมื่อคืนคนที่อ่อนโยนและอ้อมกอดที่ อบอุ่นคนนั้น แต่เสี่ยวซิงรู้ว่าสิ่งที่เธอนึกถึงเป็นแค่ความ คาดหวังที่บริสุทธิ์ เธอกับเขา……..อยู่กันคนละโลก!

“เซี่ยเสี่ยวซิง เลิกฝันได้แล้ว! เจ้าชายคงไม่มาสนใจซิ นเดอเรลล่าทุกครั้งหรอก” เสี่ยวซิงหลับตาลง

ในห้องนอนเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจของกัน และกัน……

ชีวิตการเป็นอยู่ต่อจากนี้ ถึงแม้เสี่ยวซิงอยากเห็นคน ที่เธอนึกถึงทุกวันก็ตาม แต่เสี่ยวซิงจะไม่ยอมโง่รอเขา ดึกๆดื่นๆถึงจะกลับมาอีกต่อไปแล้ว แต่ว่าความเคยชิน ทำให้เธอรอจนได้ยินเสียงฝีเท้าที่สุขุมหนักแน่นของเขา ถึงจะเข้านอนอย่างสุขสงบ

เสี่ยวซิงผู้ว่างงานไม่มีอะไรทำ ทุกเช้าตื่นขึ้นมาทำ อันดับแรกก็คือนำเสื้อผ้าที่ฉินจูนเปลี่ยนไว้ไปซักแล้ว รีดให้เรียบร้อย อย่างน้อยเพราะฉินจูนเธอถึงได้มีทุก วันนี้ เพราะเขาช่วยเธอไว้ เขามีบุญคุณต่อเธอ นอกจา กลึกๆในใจที่แอบรักเขาแล้ว เธอยังรู้สึกขอบคุณและ อยากตอบแทนเขาด้วยใจจริง นี่ก็เป็นสิ่งเดียวที่เธอ ทำเพื่อเขาได้ตอนนี้! ทุกๆวันเสี่ยวซิงก็จะซักรีดเสื้อผ้า ของฉินกู้นอย่างละเอียดเรียบร้อย แน่นอนว่าบางครั้ง เสี่ยวซิงก็จะเห็นเส้นผมยาวๆของผู้หญิงติดเสื้อเชิ้ตของเขามาด้วย หรือพวกรอยลิปสติกที่อยู่บนคอเสื้อ บาง ครั้งยังมีกลิ่นน้ำหอมที่ไม่ซ้ำกลิ่นอีกด้วย ทุกครั้งที่เจอ สถานการณ์แบบนี้ เสี่ยวซิงจะรู้สึกเจ็บปวดใจนิดๆ สูด ลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วกลับมาตั้งใจซักเสื้อผ้าให้ สะอาดและรีดให้เรียบร้อย

หลังจากทำพวกนี้เสร็จ เสี่ยวซิงก็จะไปที่สวนดอกไม้ เรียนรู้การปลูกและจัดแต่งดอกไม้กับคนสวน เธอยังไป ขอหนังสือเกี่ยวกับการปักดอกไม้กับป้าจาง และเอามา ลองปักแจกันดอกไม้ในบ้าน เธอมอบดอกไม้ให้คุณแม่ ในนาม……..เหยาเฟินชอบดอกไม้ที่เธอปักเองอยู่หลาย กระถาง บางทีเสี่ยวซิงก็คิด รอให้เธอกับฉินจุ้นสัญญา จบลง เธอจะไปทำงานที่ร้านดอกไม้ รอเก็บเงินได้สัก ก้อนก็จะเปิดร้านดอกไม้เป็นของตัวเอง เธอพบมาว่าคน ไต้หวันเป็นคนชอบดอกไม้มาก บางที พอนึกถึงต้องจาก ฉินจูนไป ในใจเสี่ยวซิงก็รู้สึกขมขื่น เพราะหลังจากนั้น เธอก็จะไม่ได้เจอเขาอีกต่อไป!

ฉินเจี้ยนหาวและเหยาเฟินก็พอใจเสี่ยวซิงมาก เพราะ เธอรู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวประพฤติตัวเรียบร้อย ปกติ ก็ไม่ค่อยออกจากบ้าน ไม่พูดมาก เรื่องกินเรื่องใช้ก็ไม่ จู้จี้จุกจิกแม้แต่น้อย แม้กระทั่งเสื้อผ้าของฉินจูนก็เป็น คนซักเอง เพียงแต่เหยาเฟินดูออกว่าเธอกับอาจูนไม่มี ความสนิทสนมเหมือนคู่สามีภรรยาที่พึ่งแต่งงานกัน ใน ใจก็รู้สึกเป็นห่วงพวกเขา

วันนี้ช่วงเวลาใกล้ค่ำ เสี่ยวซิงเดินไปเดินมาอยู่ในสวน ดอกไม้จนเดินเข้ามาถึงท่ามกลางต้นมะพร้าวต้นใหญ่ ของตระกูลฉิน เสี่ยวซิงกลัวมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยกล้าเข้าไปในป่าใหญ่คนเดียว

ในใจคิดถึงแต่คุณแม่และน้องชายตลอดไม่รู้ว่าเวลา นี้พวกเขาอยู่กันยังไงนะ นัยน์ตาของเสี่ยวซิงเหม่อลอย เดินไปข้างหน้า ในขณะที่เธอรู้สึกตัวขึ้นก็พบว่าตัวเอง เดินเข้ามาในป่ามะพร้าวแล้ว

พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน ส่องลงมาต้นมะพร้าวกลาย เป็นสีส้ม นกที่อยู่บนต้นไม้กระโดดไปมาร้องเสียงจี้จี้ จ้าจ้า ทําให้สวนที่เงียบสงบกลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาก นี่คือ สถานที่เงียบสงบไม่มีความขัดแย้ง

มองเห็นใต้ต้นไม้ใหญ่มีม้านั่งหินอยู่ เสี่ยวซิงเดินหน้า ไปนั่งตรงนั้น ยื่นแขนออกมาบิดขี้เกียจ เงยหน้ามอง ท้องฟ้า พร้อมกับส่งเสียงออกมาอย่างผ่อนคลาย! ช่วง บ่ายทั้งวันนี้เธออยู่แต่ในสวนปลูกดอกไม้กับคนสวน แขนของเธอชาไปหมดแล้ว เสี่ยวซิงนั่งกอดอกอยู่ม้านั่ง หินชมวิวรอบๆป่านี้

หลังจากที่พักผ่อนได้สักพัก เสี่ยวซิงมองพระอาทิตย์ ที่กำลังตกดิน พูดในใจว่าเริ่มดึกแล้ว! ควรกลับได้แล้ว ล่ะ แต่วันนี้สวรรค์เหมือนกับอยากให้เธอเจอความ ลำบากสักหน่อย ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าผ่าขึ้น ฝนเท่าเม็ด ถั่วเขียวก็ตกลงมา

เสี่ยวซิงรีบลุกขึ้น ยกสองมือขึ้นบังศีรษะไว้วิ่งตรง ไปอีกฝั่งของป่า แต่ฝนยิ่งตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่นาน กระโปรงของเสี่ยวซิงก็เปียกไปหมด! ฟ้าก็มืดลงทุกที เสี่ยวซิงปืนลืมตาท่ามกลางสายฝน วิ่งไปตามทางกลับบ้าน แต่ดูเหมือนต้นไม้รอบด้านเหมือนกันหมด แยก ไม่ออกว่าทางไหนคือทางกลับบ้าน! วนเวียนอยู่จุดเดิม เสี่ยวซิงคิดอย่างท้อแท้ว่า : เธอหลงทางแล้ว!

ฝนตกหนักขึ้นทุกที เสี่ยวซิงตัดสินใจวิ่งไปทิศทาง เดียว เธอคิดว่าในป่ามะพร้าวนี้มากสุดก็แค่สองไมล์ วิ่ง ไปเรื่อยๆยังไงก็เจอทางออก

วิ่งอยู่ท่ามกลางสายฝนได้สักพักก็สะดุดต้นหวายล้ม ลง เสี่ยวซิงเดินโซเซหลังจากที่ลุกขึ้นมา เสื้อผ้าของ เธอเต็มไปด้วยขี้โคลน อีกทั้งฝนก็ยิ่งตกหนักขึ้นเรื่อยๆ กระทบกับใบหน้าเธอจนเจ็บไปหมด มองไปรอบๆด้าน ก็ยังแยกทางกลับบ้านไม่ออก เสี่ยวซิงก้มศีรษะอย่าง หมดหวัง! เสี่ยวซิงค่อยๆเดินอยู่ท่ามกลางสายฝน เธอ กลัวว่าถ้าไม่ระวังจะสะดุดล้มอีก!

ทันใดนั้น เสี่ยวซิงเห็นข้างหน้ามีกระท่อมสวยงาม อยู่หนึ่งหลัง น่าจะเข้าไปหลบฝนได้ เสี่ยวซิงรีบวิ่งไปที่ กระท่อมอย่างรวดเร็ว