ตอนที่ 7 อบอุ่น

เสี่ยวซิงรู้สึกว่าท้องไม่ปวดเท่าเมื่อกี้แล้ว หน้าฟุบลง บนอกเขา ได้ยินเสียงหัวใจเขาเหมือนจะเต้นเร็วและ แรงกว่าเมื่อกี้……..ยวซิงเริ่มรู้สึกตาปรือๆ ในอ้อมกอด ทั้งกว้างและอบอุ่น ทำให้เธอรู้สึกมั่นคงอย่างมาก เธอ ใกล้จะเข้าไปในโลกแห่งความฝันแล้ว

ได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ ฉินจูนก้มศีรษะลง เห็นเสี่ยวชิงหลับไปแล้ว แต่มุมปากเธอยังคงมีรอยยิ้ม อ่อนๆ ใบหน้าของฉินจูนก็เผยรอยยิ้มขึ้นมา ค่อยๆวาง เธอลงบนเตียง ห่มผ้าห่มให้เธอ สุดท้ายก้มศีรษะจุ๊บบน หน้าผากเธอลงไปโดยไม่รู้ตัว

หลังจากนั้นเขาค่อยๆสาวเท้าเดินเข้าห้องอาบน้ำ ดู ท่าคืนนี้เขาต้องอาบน้ำเย็นแล้วล่ะ! คิดไม่ถึงนังหนู ที่บริสุทธิ์คนนี้ บนเรือนร่างก็มีกลิ่นอายที่ทำให้คน หลงใหลได้ ทันใดนั้นฉินจุ้นรู้สึกว่าเสี่ยวซิงคนนี้น่าสนใจ ขึ้นมาหน่อย!

เช้าวันที่สอง แสงพระอาทิตย์สาดส่องเข้ามาบนเตียง ไม้ในห้องนอน

เสี่ยวซิงตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย ยื่นแขนสองข้างออก มาบิดขี้เกียจ มองบนกำแพงเลยเก้าโมงไปแล้ว! เมื่อคืน เธอปวดท้องมาก ประจำเดือนมาสามครั้งแล้ว ทุกๆครั้ง จะปวดมากกว่าครั้งก่อน หันไปมองผ้าห่มของฉินจุ้นที่ พับเก็บอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย! เวลานี้เขาออกไป ทำงานแต่เช้าแล้ว
เสี่ยวชิงนึกถึงเมื่อคืนเขากอดเราแน่นแบบนั้น ใบหน้า ก็แดงขึ้นมาทันที จำได้แค่ว่าเขากอดเราไว้สักพัก จาก นั้นเธอก็นอนหลับไป ในฝันยังเหมือนกับมีคนมาจับหน้า ผากตัวเอง เสี่ยวซิงก็ไม่แน่ใจว่าฉันจุ้นจุ๊บเธอ หรือตัว เองแค่ฝันไป! แต่เธอรู้ว่าฝันนั้นหว๊านหวาน

ขณะนี้ ประตูถูกเคาะเบาๆสองที

“เข้ามาค่ะ!” เสียวชิงตอบรับผ่านประตู

ต่อมาประตูถูกดันออก ป้าจางพาสาวใช้เข้ามา

“คุณนาย คุณรู้สึกดีขึ้นไหมคะ? ท้องไม่เจ็บแล้วใช่รึ เปล่า?”

ป้าจางเดินเข้าไปที่หน้าเตียงนอนถามด้วยสีหน้าที่เต็ม ไปด้วยความกังวล

“ป้ารู้ได้ไงคะว่าฉันปวดท้อง?” เสี่ยงซิงถามด้วยความ สงสัย ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้บอกใครเลยนะ?

“เมื่อเช้าก่อนที่คุณชายจะออกไปได้บอกกับฉันไว้ค่ะ ยังสั่งให้เคี่ยวน้ำตาลแดงให้คุณ! น้ำตาลแดงนี้ช่วยได้ เยอะค่ะดื่มตอนกำลังร้อนๆเถอะ เย็นแล้วจะไม่ค่อยได้ ผลนะ” ป้าจางส่งสัญญาณให้สาวใช้ที่อยู่ด้านหลัง ม ถ้วยที่ยังมีไอร้อนของน้ำแกงสีแดงเข้มฟุ้งออกมา

“อืม!” เสี่ยวชิงรับถ้วยมา ดื่มอย่างระวัง น้ำตาลแดง ร้อนมากยังหวานอีกด้วย แต่ที่หวานกว่าคือในใจของเสี่ยวซิง เธอรู้สึกถึงความใส่ใจของคนที่ชอบเย็นชาต ลอด

“จำไว้นะคะ ช่วงกี่วันนี้ห้ามถูกน้ำเย็นเด็ดขาด! คุณนายพวกเราขอตัวลงไปก่อนนะคะ” ป้าจางพาสาว ใช้ออกจากห้อง

เสี่ยวซิงนั่งอยู่ที่หัวเตียงจิบน้ำตาลแดงในถ้วยทีละ นิดๆ

ตกดึก เสียวซิงฝ่าฝืนไม่ได้เข้านอนเร็ว เธอพิงที่หัว เตียง ในมือถือรีโมทเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อย แต่สายตา เธอไม่ได้สนใจบนจอทีวีเลย เธอมองออกไปนอกหน้า ต่างบ่อยๆ ดูว่ามีแสงไฟจากหน้ารถส่องเข้ามาไหม เธอ นั้นทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจรอฉินจุ้น! ทั้งวัน ที่สมองเธอ มีแต่เงาของเขา เธอไปหารูปเขาออกมาจากห้องนอน ตั้งแต่เด็กจนโต ที่แท้ตอนเด็กเขาเป็นเด็กผู้ชายที่เตี้ยๆ อ้วนๆ หลังจากโตขึ้นรูปร่างก็ไม่เหมือนเดิม! ดูแล้ว ใบหน้าของเสี่ยวซิงก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มเป็นครั้งแรก ที่ เสี่ยวซิงมีความคิดที่อยากจะเข้าใจเขาทั้งหมด

เสี่ยวซิงรู้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเขาเป็นเพียง แค่สัญญา รอถึงเวลาของพวกเขาก็จะไม่ได้พบเจอ กันอีกต่อไป เพราะเขาคือผู้อำนวยการสูงส่ง คุณชาย บ้านรวย แต่เธอเป็นเพียงซินเดอเรลล่าสาวใช้กระจิริด ลูกสาวชาวประมง! ถึงแม้สมองจะรู้อยู่ชัดเจนแต่ว่า เสี่ยวซิงก็ยับยั้งสมองตัวเองไม่ให้คิดถึงเขาไม่ได้

แม้แต่ตอนนี้ก็ยังรอเขาอย่างสุดใจ เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร คืนนี้ก็อยากเจอเขามาก

เมื่อเข็มนาฬิกาบอกเวลา12โมง ฉินจุ้นยังคงไม่กลับ มา

เสี่ยวซิงเงยหน้ามองที่นอกหน้าต่างไม่มีแม้แต่ สัญญาณแสงไฟรถยนต์ เสี่ยวซิงถอนหายใจ สายตา หันมามองจอทีวี ดูละครน้ำเน่าเที่ยงคืนในทีวี แววตา ของเสี่ยวซิงเริ่มลุกโชนขึ้น….….…..

เมื่อเข็มนาฬิกาชี้ไปที่สองนาฬิกา ฉินจูนค่อยๆดัน ประตูห้องนอนออก ลืมตาเห็นเสี่ยวซิงพิงหลับอยู่ที่หัว เตียง หันไปมองทีวีที่เปิดอยู่ เขาค่อยๆขมวดคิ้ว ดึก ขนาดนี้แล้วทำไมเธอถึงยังไม่นอนดีๆ?

ฉินจูนเดินไปปิดทีวี หลังจากนั้นถอดสูทออกและ เสื้อเชิ้ตเปลี่ยนเป็นชุดนอนอย่างไว เมื่อกี้เขาอาบน้ำ ที่โรงแรมแล้ว คืนนี้ เขากับโมเดลคนหนึ่งร่วมทานข้าว เย็นด้วยกัน หลังจากนั้นก็เข้าโรงแรมด้วยกัน เรื่องที่ไม่ พอใจของเมื่อคืนได้ระบายกับโมเดลคนนั้น ที่น่าแปลก คือทำไมในสมองเขารู้ชัดเจนว่าคนนั้นไม่ใช่เสี่ยวซิง แต่ สมองเขาเห็นหน้าของเสี่ยวซิงผ่านเข้ามาทันที เมื่อกี้ ระหว่างนั่งรถกลับมาตลอดทางเขาก็คิดถึงเสี่ยวซิงอยู่ ไม่รู้ว่าเธอนอนรึยัง?

ฉินจุ้นเดินมาถึงข้างหน้าเสี่ยวซิงที่นอนหลับอยู่ ค่อยๆ หยิบรีโมทในมือออก จ้องมองเธอที่นอนฝันอยู่ ก้มเอว ดึงผ้าห่มให้เธอ ขณะที่เสี่ยวซิงขยับตัว ฉินจูน รีบหันตัว เดินไปอีกฝั่งของเตียงใหญ่ทันที
“ดึกป่านนี้แล้วทำไมคุณพึ่งจะกลับมา?” เสี่ยวซิง ลืมตาที่สะลึมสะลือมองเห็นเขาใส่ชุดนอนพูดออกมา โดยไม่ทันคิด แต่คำพูดที่พูดออกไป เธอก็เสียใจภาย หลังแล้ว!

เธอมีสิทธิ์อะไรไปถามเขา? หรือว่าใช้สิทธิ์ที่เธอเป็น ภรรยาในสัญญาของเขา?

ฉินจูนอึ้งนิดหน่อย คาดไม่ถึงเสี่ยวซิงจะถามเช่นนี้ ลังเลอยู่สักพัก นัยน์ตาสีดำสนิทมองเสี่ยวซิงพูดอย่าง เย็นชาว่า “คืนนี้มีงานเลี้ยงที่เลี่ยงไม่ได้” หลังจากนั้นก็ พลิกตัวขึ้นเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นแล้วยื่นมือไปปิดโคมไฟที่ ติดผนัง

ฉินจุ้นที่นอนหันหน้าเข้าฝั่งที่รองเตียง เวลานี้ไม่มี อาการง่วงแล้ว แววตาเงียบขรึมจ้องมองข้างนอกผ้า ม่านสีขาวแสงดาวสว่างสลัวๆ จิตใจกลับไม่รู้ไปทางไหน สองเดือนที่ผ่านมาพวกเขาพูดคุยกันน้อยมาก เมื่อกี้ใน น้ำเสียงเธอนั้นเขาฟังออกถึงความใส่ใจ บ่นและถาม ที่ ผ่านมาอันยาวนาน ฉินจูนไม่เคยรู้สึกการที่มีผู้หญิงคน หนึ่งอยู่ในบ้านรอเขากลับมา ความรู้สึกนี้ ห่างไกลแปด ปีเต็มๆ แปดปีก่อนเขาถูกผู้หญิงคนหนึ่งควักหัวใจไป แล้ว