ตอนที่ 2 ช่วยเธอไว้

“จับเธอไว้! อย่าหนีนะ! จับเธอ……” ได้ยินเสียงหลายคน ที่ใส่เสื้อกั๊กสีดำไล่ตะโกนมาจากด้านหลัง เสี่ยวซิงกลัว สุดขีด เธอรู้ว่าถ้าหากถูกจับกลับไป เถ้าแก่อ้วนคนนั้นคง เล่นงานเธอแน่ ถึงแม้เธอยังไม่ค่อยเข้าใจความสัมพันธ์ ระหว่างชายหญิงสักเท่าไร แต่ก็สังหรณ์ใจได้ว่าถ้าเธอ ถูกจับกลับไปจริงๆ ชีวิตเธอต้องจบสิ้นแน่

ท่ามกลางความวุ่นวาย เสี่ยวชิงชนใส่แนวผนังกำแพง ในขณะที่เธอจะล้มลงไป เธอรู้สึกได้ว่ามีแขนที่แข็งแกร่ง ประคองเธอไว้ เสี่ยวซิงลืมตาขึ้น เห็นใบหน้าที่หล่อเหลามี ราศี คนๆนี้ทั้งหล่อและสง่างาม ระหว่างคิ้วขมวดกันอย่าง ดุดันราวกับถูกสร้างมาตั้งแต่เกิด เพียงแต่นัยน์ตาคู่นั้น กลับเย็นชาจนน่ากลัว! สายตาที่เยือกเย็นนั้นกำลังสำรวจ เธออยู่

“จับเธอไว้!” คนที่ไล่ตามมาด้านหลังแล้ว เสี่ยวซิงคิด ที่จะก้าวเท้าวิ่งต่อไป แต่แขนของเธอถูกคนๆนี้จับไว้อยู่ เธอวิ่งหนีไปไม่ได้

“คุณฉิน!” พวกที่ใส่เสื้อกั๊กดำตามมาถึง ก็รีบหยุดก้ม ศีรษะทำความเคารพทันที

“นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ฉินจูนมองพวกเขาด้วยสายตาที่ เย็นชา

“คนนี้….…..พวกเขาอึ้งพูดไม่ออกสักคำ

“ฉันขอร้องนะ! ช่วยฉันด้วยๆ! ฉันมาทำงาน ไม่ใช่มาทำเรื่องอะไรแบบนั้น! ขอร้องล่ะ ช่วยฉันเถอะนะ!” เสี่ยวซิง คุกเข่าขอร้องฉินจูน เธอมีลางสังหรณ์ว่าคนที่อยู่ตรงหน้า นี้ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป เขาต้องช่วยเธอได้แน่

สายตาที่เย็นชาของฉินจูนมองเด็กสาวใสซื่อบริสุทธิ์ที่ คุกเข่าอยู่ตรงหน้า แล้วมองไปที่กลุ่มเสื้อกั๊กดำพูดจาซ้ำๆ อึ้งๆ หลังจากนั้นก็เข้าใจเรื่องราวความเป็นมาแล้ว เสียง ปังเขาเตะประตูด้านหลังออก พร้อมตะโกนเสียงดังว่า: “โจวหยูน ออกมานะ!”

สักพัก โจวหยูนก็เดินกอดไหล่ออกมาช้าๆ สายตามอง ต่ำไม่กล้าสบตากับฉินจูนที่กำลังสำรวจมา

“ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้ว? นอกจากเขาจะเต็มใจเอง อย่า ไปทำลายอนาคตของเด็กอีก! คุณทำไมถึงไม่ฟังเลย?” สายตาคู่นั้นของฉินจูนมองโจวหยูนอย่างเย็นชาพร้อมขึ้น เสียงเล็กน้อย

“อาจูน ฉันรู้ตัวแล้วว่าผิด! ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว ต่อ หน้าคนเยอะแยะขนาดนี้ คุณไว้หน้าฉันหน่อยเถอะ?” โจ วหยุนยอมรับผิด เธอรู้ดีว่าฉินจูนเป็นคนที่ไม่ควรจะมีเรื่อง ด้วย ตอนนี้ทำได้แค่รีบยอมรับผิดไป

ฉินจุ้นชี้นิ้วไปที่โจวหยูนแล้วพูดว่า: “คนอื่นคือคนที่ไว้ หน้าให้ ไม่ใช่ตัวเองมาขอ! ครั้งนี้ก็แล้วไป หากครั้งหน้ายัง มีเรื่องแบบนี้อีก อย่าหาว่าผมไม่ให้โอกาสคุณ!

ฟังจากที่พวกเขาคุยกันแล้ว ในใจของเสี่ยวซิงค่อยมี ความสุขขึ้นมาบ้าง ลางสังหรณ์ของเธอไม่ผิดไปจริงๆ คนๆนี้ช่วยเธอไว้ได้จริงๆ
ในเวลานี้เอง เฮียหม่าที่โดนกัดหูก็เดินเข้ามาปิดหูไป โวยวายไป “โจวหยูน! ดูที่เธอหาคนดีๆมาให้ฉันสิ! ทำไม ถึงได้เหมือนกับลูกหมาที่กัดคน หูของฉันเกือบถูกเด็กนี่ กัดขาดแล้ว!”

โจวหยูนรีบเดินไปยิ้มรับ แล้วพูดว่า: “เฮียหม่าคะ ต้อง โทษฉันที่สอนไม่ดีเอง! ให้พวกเขาส่งคุณไปรักษาที่โรง พยาบาลก่อนนะคะ ไม่งั้นจะอักเสบได้ค่ะ!”

“คงไม่ได้ ฉันต้องสั่งสอนนังเด็กคน…….. เฮียหม่าเงย หน้าขึ้นมองเห็นใบหน้าที่เย็นชา ทันใดนั้นคำพูดที่พูด ได้ครึ่งหนึ่งกลับกลืนลงไป รีบยิ้มแล้วพูดขึ้นมาทันทีว่า: “ประธานฉิน! ท่านก็อยู่ที่นี่ด้วยหรอครับ? ผมจะรีบไปโรง พยาบาลแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ!” เฮียหม่าหันหลังเดินไป อย่างรวดเร็ว

เห็นความเจ็บปวดของเฮียหม่าแล้ว รอยยิ้มเย็นชาของ ฉินจูนก็ผุดขึ้นตรงมุมปาก คิดในใจ: เด็กคนนี้ถือว่ามี ความกล้ามาก!

“อาเจี๋ย! ส่งเธอไปขึ้นรถฉัน!” ฉินจูนพูดกับอาเจี๋ย เลขา พิเศษของเขา

โจวหยูนพูดขึ้นก่อนอย่างระมัดระวัง: “อาจูน! ถึงจะไม่ ให้เธออยู่ที่นี่ ฉันก็ต้องส่งกลับไปให้คนที่แนะนำมานะ ค่าตัวเธอตั้งล้านนึงเชียว! พวกเราอยู่ๆจะมาขาดทุนล้าน นึงเลยก็ไม่ได้หรอก? แน่นอนว่า ล้านนึงสำหรับคุณแล้ว ถือว่าเรื่องเล็ก แต่ว่าต้องอธิบายกับลูกน้องนะ วันนี้หนึ่ง คน! พรุ่งนี้อีกหนึ่งคน! คุณช่วยไม่หมดหรอก!”
พอเห็นฉินจูนลังเล เสี่ยวชิงรีบพูดขึ้นมาทันทีว่า : “คุณ ผู้ชาย ขอร้องนะคะ! ฉันจะขยันทำงานหาเงินล้านนึง มาคืนคุณให้ได้! ลำบากแค่ไหนฉันก็ทำได้ ขอแค่ไม่ส่ง ฉันกลับไปก็พอ คนนั้นเขาต้องขายฉันให้คนอื่นอีกแน่!” เสี่ยวชิงกระวนกระวายจนน้ำตาไหลออกมา

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรผู้ชายที่เย็นชาอย่างฉินกู้นพอเห็น สาวน้อยที่น่าสงสารอยู่ตรงหน้าก็เกิดความเมตตาสงสาร ขึ้นมา เขาเปลี่ยนสายตาไปมองที่โจวหยูนและอาเจี่ยแล้ว พูดว่า: “เงินล้านนี้ผมจะออกให้ก่อน ป้าจางกำลังหาสาว ใช้ที่บ้านอยู่พอดี อาเจี่ย พาเธอไปให้ป้าจาง! แล้วจำไว้ หักหนี้จากเงินเดือนของเธอ!”

“ครับ! ไปเถอะ” อาเจี๋ยเดินมารับเสี่ยวซิงไป โจวหยุนไม่ กล้าพูดอะไร เพราะเธอรู้ว่าคำพูดที่ฉินจู้นพูดออกมานั้น เปลี่ยนแปลงไม่ได้

เสี่ยวซิงมาเป็นสาวใช้ตระกูลฉินเป็นเดือนแล้ว ตระกูล ฉินมีบ้านพักตากอากาศใหญ่โตสร้างอยู่ที่ไหล่เขาหยิน หยาง บ้านพักหลังใหญ่นี้ใช้พื้นที่กว้างมาก นอกจากบ้าน พักที่ใหญ่เหมือนปราสาทแล้ว ในสวนดอกไม้ที่กว้างใหญ่ ยังมีสระว่ายน้ำ สนามเทนนิส ทุกด้านเต็มไปด้วยสนาม หญ้าที่เขียวขจี รู้สึกเข้ามาอยู่ในโลกที่สวยงามจริงๆ โดย เฉพาะบ้านพักฝั่งตะวันตกยังมีสวนมะพร้าวที่ใหญ่มาก ทำให้บ้านพักหลังใหญ่นี้มากับบรรยากาศแต่งกลอนชม วิวใต้แสงจันทร์

แน่นอน บ้านที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ต้องมีรปภ.และคนใช้ อยู่ไม่น้อย เสี่ยวซิงมองไปรอบๆบ้านมีหลายสิบคนล้วนใส่ ชุดเครื่องแบบเหมือนกับคอยลาดตระเวนอยู่ตลอดเวลามะพร้าวที่ใหญ่มาก ทำให้บ้านพักหลังใหญ่นี้มากับ บรรยากาศแต่งกลอนชมวิวใต้แสงจันทร์

แน่นอน บ้านที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ต้องมีรปภ.และคนใช้ อยู่ไม่น้อย เสี่ยวชิงมองไปรอบๆบ้านมีหลายสิบคนล้วน ใส่ชุดเครื่องแบบเหมือนกับคอยลาดตระเวนอยู่ตลอด เวลา

คนขับรถ คนสวน เชฟ สาวใช้รวมทั้งหมดเป็นยี่สิบ กว่าคน ป้าจางเป็นหัวหน้าแม่บ้านของที่นี่ อาเจียส่งเธอ มาในวันนั้น เสี่ยวซิงก็รู้ว่าจริงๆแล้วอาเจี่ยเป็นลูกชาย ของป้าจาง อาเจียเป็นหนุ่มน้อยที่กระตือรือร้นมาก ถึง แม้ปกติป้าจางจะเป็นแม่บ้านที่เข้มงวด แต่เสี่ยวซิงรู้สึก ได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เมตตามาก ตั้งแต่มาที่นี่ ได้รับค่า จ้างไปหนึ่งครั้ง เงินเดือนของเสี่ยวซิงได้เดือนละสี่หมื่น แต่ต้องชดใช้คืนคุณฉินล้านนึง ดังนั้นเงินเดือนที่ได้มา ก็จะถูกหักไป แต่ป้าจางหยิบเงินเดือนนี้ออกมาสองพัน ให้กับเธออย่างรอบคอบมาก บอกกับเธอว่าต่อไปจะ ให้ค่าใช้จ่ายเธอสองพันทุกเดือน เป็นผู้หญิงมักต้องซื้อ ของใช้ที่จำเป็น เสี่ยวซิงหยิบเงินไต้หวันสองพันไว้ในมือ อย่างซาบซึ้ง เธอต้องเก็บเงินสองพันนี้ฝากกลับไปให้ที่ บ้าน ต้องรู้ว่าเงินจำนวนนี้พอค่าใช้จ่ายของน้องชายแล้ว ยังต้องมีเก็บไว้ใช้ด้วย แต่ที่นี่มีอยู่มีกินพร้อม แทบจะไม่ ต้องใช้จ่ายอะไรเลย ดังนั้นเสี่ยวซิงอยู่ที่นี่ทำงานอย่าง เต็มที่

ผ่านไปเดือนกว่าแล้ว เสี่ยวซิงเห็นหน้าฉินจุ้นแค่ไม่ กี่ครั้งเท่านั้น เขาจะออกเช้ากลับดึกทุกวัน แต่ไม่เคย ค้างคืนนอกบ้านเลย ช่วงเวลานี้เสี่ยวซิงก็ได้รู้เรื่องราวของฉินจุ้นจากปากคนอื่นบ้าง ไม่รู้เพราะอะไรทุกครั้ง ที่เผชิญหน้ากับเขา ก็จะทำให้เสี่ยวซิงตื่นเต้นจนเหงื่อ ออกมือ แต่พอไม่ได้เห็นเขาหลายวันก็รู้สึกเหมือนขาด อะไรบางอย่าง เรื่องที่ทำให้เสี่ยวซิงดีใจที่สุดก็คือได้ มองเงาจากด้านหลังเขาอย่างเงียบๆ เพราะมีเพียงแบบ นี้ที่ไม่ทำให้เธอตื่นเต้น เสี่ยวซิงคิดในใจ: บางทีอาจเป็น เพราะเขาเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเธอไว้? ลึกๆแล้วใน ใจก็อยากพึ่งพาอาศัยอยู่บ้าง

นี้ก็ใกล้จะถึงเที่ยงคืนแล้ว เสี่ยวซิงเอาชุดทำงานที่ เปลี่ยนไปซักเสร็จก็เตรียมตัวเดินลงไปนอนห้องของตัว เอง ไม่คิดว่าป้าจางเดินมาเรียกเธอไว้

“เสี่ยวซิง เอาชุดนอนของคุณชายไปไว้ที่ห้องนอนเขา ด้วย!” ในมือป้าจางมีชุดนอนที่พับอย่างเรียบร้อยอยู่ หนึ่งชุด

เสี่ยวซิงเงยหน้ามองห้องนอนของฉินจุ้นที่อยู่ชั้นสาม ในห้องเปิดไฟสว่างอยู่ เสี่ยวซิงรับชุดนอนจากมือป้า จางด้วยความลังเล แต่เท้ายังอยู่กับที่ไม่ขยับ

“เสี่ยวซิง ไม่ต้องกลัว! ไปเถอะ ไม่เป็นไรหรอก!” ป้า จางพูดให้กำลังใจเสี่ยวซิง

“ค่ะ!” เสี่ยวซิงเดินไปที่บ้านพักใหญ่โตอย่างช้าๆ ค่อยๆขึ้นไปชั้นสอง ชั้นสองเป็นชั้นที่คุณปู่ กับคุณ ยายพักอยู่ เวลานี้พวกเขาต่างก็หลับกันแล้ว เสี่ยวซิง พยายามก้าวเท้าอย่างเบาๆ ค่อยๆเดินมาถึงชั้นสาม พอ เดินมาถึงหน้าห้องของฉินจูนแล้ว เสี่ยวซิงก็เริ่มตื่นเต้นขึ้นมา ใจเต้นตึกๆ เสี่ยวซิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆหนึ่ง ครั้ง แล้วเคาะประตูแบบพอดีๆ

“เข้ามา!” เสียงที่ต่ำของผู้ชายดังออกมาจากข้างใน

เสี่ยวชิงผลักประตูออกอย่างเบาๆ ห้องนอนโทนขาว ดำสลับกันใหญ่มากตอนนี้ได้อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว มีคนที่ พึ่งอาบน้ำเสร็จยืนอยู่ข้างหน้าเตียงที่กว้างใหญ่ มีเพียง ผ้าขนหนูพันร่างกายท่อนล่างของเขาไว้ ในมือของเขา หยิบผ้าเช็ดหัวกำลังเช็ดน้ำที่หยดลงมาจากเส้นผม

เห็นภาพนี้แล้วทำให้คนรู้สึกอึดอัด หน้าของเสี่ยวซิง แดงก่ำ รีบหันหน้าเอาชุดนอนที่อยู่ในมือไปวางไว้บน เตียงอีกฝั่งอย่างรวดเร็ว ก้มหน้าแล้วพูดว่า: “คุณชาย คะ นี่เป็นชุดนอนของท่านค่ะ!” พูดจบคล้ายกับจะหนี ออกไปตรงประตู

“ไปรินน้ำมาสักแก้วสิ!” ฉินจุ้นเช็ดผมไปพูดไป

เสี่ยวซิงรีบเดินกลับไปรินน้ำเปล่าตรงข้างๆตู้โถง ก้ม หน้าเดินเข้าไปค่อยๆวางน้ำไว้บนตู้หัวเตียง กำลังจะหัน หลังเดินออกไป คิดไม่ถึงว่าก็มีเสียงที่เหมือนมีแม่เหล็ก ดังขึ้นมาอีก

“เธอคือเด็กที่ลักลอบค้าคนนั้น?” นัยน์ตาคมชัดของ ฉินจุ้นจ้องมาที่ใบหน้าของเสี่ยวซิง วันนั้นเขาเห็นเพียง ดวงตาที่น่าสงสารคู่นั้นของเธอ วันนี้เธอรวบผมไปไว้ ข้างหลัง เธอมีใบหน้าที่ขาวสะอาดหมดจด พอเห็นร่าง ที่แบนเรียบของเธอ ก็รู้เลยว่าเป็นเด็กที่ยังเติบโตไม่เต็มที่ ฉินจุ้นขมวดคิ้ว เฮียหม่าไอเฒ่าหัวงู วิปริตจริงๆ ขนาดว่ายอมจ่ายไม่อั้นเพื่อที่จะได้ตัวเด็กน้อยคนนี้เนี่ย นะ