บทที่ 19 จนใจ

เมื่อเข้าไปถึงด้านในของลิฟต์ จักรชัยก็รีบผลักมือของ เพลงพิณออกไป มองเธอด้วยความประหลาดใจ

เพียงแค่เห็นเธอยืนพิงลิฟต์อยู่อีกฝั่งหนึ่งโดยที่ศีรษะ ห้อยลง ไม่รู้ว่ากำลังคิดถึงเรื่องอะไรอยู่ ดูเหมือนว่าจะ โกรธเล็กน้อย

พวกเขาทั้งสองคนกล้าได้กล้าเสีย นี้ก็นับได้ว่าเป็นการ พบกันครั้งที่สาม ถ้าตัดชลธิชาออกไป พวกเขาทั้งสอง คนก็ยังไม่คุ้นเคยขนาดนั้นเสียจริงๆ

เพลงพิณกดปุ่มไปที่ชั้นห้า จักรชัยชำเลืองตามอง ไม่รู้ เธอตั้งใจหรือว่าไม่ตั้งใจ

“เพื่อนของฉันยังรอฉันอยู่ เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวก็ไม่ ต้องดื่มแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ!”

เพลงพิณเงยหน้ามองเขาด้วยความไม่อดทนแว่บหนึ่ง ดูว่าเขาอยากจะกดปุ่มไปที่ชั้นหนึ่ง รีบขัดขวางอย่าง รวดเร็ว

“งั้นที่คุณอยู่ที่ลานจอดรถ คุณลงไปทำอะไรเหรอ? คุณ ก็ไม่มีรถ ยิ่งไปกว่านั้นฉันก็ไม่ได้ให้คุณเลี้ยง ก็เหมือน ผู้ชาย ดื่มเหล้านิดหน่อยมีอะไรที่ไม่ดีเหรอ ?”

จักรชัยค่อนข้างที่มีความจนใจกับเด็กผู้หญิงคนนี้เสีย จริงๆแล้ว เพียงแค่สามารถพูดอย่างประนีประนอม : “มี ที่ที่สามารถดื่มเหล้าอีกเยอะแยะ ทำไมถึงต้องไปดื่มที่ชั้นห้า ?”

เพลงพิณกระพริบตามองด้วยดวงตาที่งดงามนั้นของ เธอ หัวเราะออกมา

“ฉันว่าคุณขี้ขลาดขนาดนั้นเลยเหรอ? แม้ว่าจำรัสพวก เขาจะไปดื่มเหล้าที่ชั้นห้า พวกเราก็ไม่จำเป็นว่าจะต้อง พบเจอพวกเขา สถานที่กว้างใหญ่ขนาดนั้น ยังจะจำเป็น ต้องไปที่เดียวกัน”

พูดเสร็จแล้ว ประตูลิฟต์สู่ชั้นห้าก็ได้เปิดออกแล้ว ไฟ แต่ละชนิดที่ส่องแสง เสียงเพลงที่ดังอึกทึก ทำให้จักร ชัยที่เดิมทีกำลังสับสนเพียงชั่วครู่หนึ่งก็ตื่นขึ้นมากเลยที เดียว

สถานที่แบบนี้ ฉันยังไม่เคยมาเลยสักครั้ง แค่ดู บรรยากาศแบบนี้ก็ไม่ได้รู้สึกสนใจอะไร

ผู้หญิงต่างชาติที่เกือบเปลือยกายกำลังบิดเอวเต้นรำ อยู่กลางฟลอร์ ผู้ชายที่อยู่ข้างๆส่งเสียงเชียร์อย่างไม่ หยุด

เพลงพิณกลับไม่ได้มองดูมากมายขนาดนั้น ลากจักร ชัยเดินไปทางด้านในสุด

“จริงๆแล้วในนี้ค่อนข้างที่จะเสียงดังสักหน่อย พวกเรา ไปห้องส่วนตัวกัน

เมื่อพูดแล้วนั้นก็ดีงจักรชัยที่กําลังตะลึงอยู่กับที่นั้นรีบ ย่างเท้าเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว
จักรชัยเดินไปพลางสังเกตในนี้ไปพลาง ผู้หญิงผู้ชาย หลากหลายมากมายกำลังเต้นพริ้วไหวอยู่กลางฟลอร์ แถมที่นี่ตกแต่งได้อลังการงานสร้างเช่นนี้เห็นได้ชัดว่า เป็นสถานที่ราคาแพงเลยทีเดียว

“คุณก็เป็นนักศึกษาที่เพิ่งจะจบมาใหม่ ทำไมถึงชอบ มาสถานที่แบบนี้?”

เพลงพิณทำหน้ามุ่ยอย่างไม่แยแส คนหนุ่มสาวสมัยนี้ ต่างก็ชอบมาปลดปล่อยตัวเองในสถานที่แบบนี้กันทั้งนั้น เพียงแค่ราคาอาจจะสูงนิดหน่อย คนทั่วไปแล้วนั้นก็จะมี สถานที่ที่เหมาะสมกับพวกเขาที่จะไปโดยปริยาย

แต่ว่า คำพูดนี้พูดออกมาจากคำพูดของจักรชัย กลับว่า

ทำให้คนค่อนข้างที่จะประหลาดใจหน่อยๆ พอเข้ามาในห้องที่เหมาเอาไว้ เพลงพิณก็สั่งเหล้าฝรั่งที่ ดูราคาแล้วเหมือนจะแพงมาสองสามขวด หลังจากนั้นก็

กดจักรชัยนั่งลงบนโซฟา

“ฉันออกไปสักหน่อย เหล้าต่างก็มาเสิร์ฟแล้ว คุณเอง ดื่มก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันรีบกลับมา”

เมื่อเพลงพิณพูดจบ ไม่ให้โอกาสจักรชัยได้ตอบสนอง อะไรก็วิ่งออกไปแล้ว

จักรชัยทำได้เพียงนั่งบนโซฟาเลื่อนดูวีดีโอเพียงคน เดียว เตรียมจะบอกกับน้ำทิพย์สักคำ คืนนี้เขาไม่กลับไป แล้ว
เฟื่องฟ้าก็ส่งข้อความมาหาเขาหลายประโยค บอกว่า สองวันนี้จะมาเที่ยวหาเขา ถามเขาว่าเขามีเวลาหรือเปล่า

จักรชัยตอบกลับไปแต่ละประโยค ประตูห้องที่เหมาเอา ไว้ก็ถูกผลักออกมาทันที

“คุณเข้าๆออกๆนี้ ตกลงจะทำอะไรกันแน่?

จักรชัยนึกว่าคนที่เข้ามาคือเพลงพิณ พอเงยหน้ามอง สองคนที่อยู่ตรงหน้าของตัวเอง เงียบไปชั่วครู่หนึ่ง ไม่ใช่ พูดว่าสถานที่นี่ใหญ่พอเหรอ ไม่พบเจอกับพวกเขาทั้ง สองหรอก ?

คนที่มานั้นเป็นอลินดาและจำรัสพอดี

“นายนี้เปลี่ยนอาชีพได้รวดเร็วเสียจริงน่ะเนี่ย ก่อนหน้า ก็ขโมยสร้อยข้อมือที่มูลค่ามหาศาล ตอนนี้ก็มาขโมย เหล้าแล้ว!”

อลินดาพูดจาเย้ยหยัน จักรชัยฟังแล้วก็รู้สึกแปลกใจ ขึ้ เกียจที่จะสนใจพวกเขาทั้งสอง เตรียมตัวที่จะเดินออกไป แต่ว่าเท้ายังไม่ทันได้ก้าวไปก็โดนอลินดาจับแขนเอาไว้ ซะแล้ว

เดิมทีคิดว่าเรื่องราวก่อนหน้านี้นั้นได้ขีดเส้นแบ่ง ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนอย่างชัดเจนแล้ว แต่ว่าเมื่อเห็น อลินดาเป็นอย่างนี้แล้ว เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ได้อยากที่จะ ปล่อยเขาไป

“ปล่อยมือออกเดี๋ยวนี้!
น้ำเสียงของจักรชัยมีความโกรธแฝงเป็นนัยๆ ดูแล้ว นัยน์ตาของอลินดาก็ค่อนข้างที่จะไม่มีอดทน

“ทำไมนายกลัวจะถูกเปิดโปงเรื่องที่ทำอย่างน่าอับอาย ลนลานเหรอ? อยากที่จะลงไม้ลงมือกับฉันใช่ไหม ? ดู แล้วเมื่อครั้งก่อนนั้นตอนที่อยู่สถานีตำรวจคงจะไม่สบาย พอ!”

“พวกคุณไม่ไปดื่มไวน์ของคุณล่ะ จะมาสร้างความ วุ่นวายกับพวกฉันตรงนี้ทำไม?”

เพลงพิณยืนอยู่ที่ประตูเป็นเวลานาน เพื่อที่จะดูว่า สุดท้ายแล้วจักรชัยจะแข็งแกร่งสักหน่อยไหม แต่เมื่อฟัง คำพูดเหล่านั้นที่ออกมาจากด้านใน สุดท้ายแล้วก็ทนไม่ ไหว ผลักประตูเข้าไปแล้ว

พร้อมทั้งจ้องมองไปที่จักรชัย ทำได้แค่นี้เอง

“เพลงพิณ! ”

จำรัสที่ไม่พูดไม่จามองไปที่คนที่เดินเข้ามา ทันใดนั้น แววตาก็สว่างขึ้น ถ้าหากไม่ใช่เพราะ อลินดาจับเอาไว้ เกรงว่าจะกระโจนเข้าไปที่ตัวของเพลงพิณแล้ว

อลินดารู้สึกไม่สบายใจอย่างมากกับปฏิกิริยาของ จำรัส เธอยังเคยได้ยินว่าจำรัส เคยตามจีบเพลงพิณ เพียงแต่ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เคยเห็นเขาในสายตา เขาจึงไป ตามจีบอลินดาแล้ว

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอแอบมองไปที่เพลงพิณอีกครั้งทั้งๆที่อายุก็สามสิบสองปีแล้ว แต่ว่าใบหน้านั้นกลับ เหมือนคนที่อายุสิบห้าสิบหกยังไงอย่างนั้น รูปร่างไม่ได้ แย่แม้แต่นิดเดียว

ถ้าหากทั้งคู่ยืนเปรียบเทียบกันจริงๆ เพลงพิณก็ยิ่งจะ ชนะอย่างแน่นอน “พวกเราจะทำอะไรแล้วไปเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?

หรือว่าคุณกับผู้ชายธรรมดาจนๆนี้คลุกคลีด้วยกันแล้ว ก็

ไม่กลัวที่จะลดคุณค่าของตัวเอง!

เพลงพิณกรอกตามองบนให้กับเธอ

“ฉันไม่ใช่คุณ ไม่ถึงขนาดกับเอาเข็มขัดของผู้ชายมา เลี้ยงตัวเองให้มีชีวิต แทนที่จะสนใจเรื่องของฉันและ เพื่อนของฉัน สนใจเรื่องตัวเองให้ดีก่อนซะดีกว่า !

ตั้งแต่ที่อลินดาอยู่ด้วยกันกับจำรัสนั้น จะเคยรองรับ อารมณ์โกรธอย่างนี้ได้ที่ไหนกัน โดนว่าด้วยใบหน้าที่ แดงก่ำไปชั่วขณะ ชี้ไปที่จักรชัยอย่างกระหืดหระหอบ

“คุณมาว่าฉัน แล้วคุณล่ะ เงินเดือนสองสามพันทุกเดือน มาใช้จ่ายที่นี้แค่ครั้งเดียวก็ยังไม่พอเลย! จักรชัยเขาจะ มีศีลธรรมอะไรฉันไม่รู้ เขาอยากจะร่ำรวย วันนี้ฉันก็จะ ดื่มเหล้าโต๊ะนี้ให้หมดเลย”

อลินดาพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น ครั้งนี้นั้นสายตามอง ไปที่เพลงพิณ

“ถ้าเปรียบเทียบขึ้นมาแล้วคุณน่าจะมีแนวโน้มที่จะจ่ายเงินนี้มากกว่า แต่ตามสภาพคุณแล้ว คงเป็นไปไม่ได้ที่จะ ไปนอนกับผู้คนไหนแล้วเอาเงินมาเลี้ยงดูผู้ชายธรรมดา จนๆหรอก!”

เพลงพิณเคยได้ยินถึงเกียรติศักดิ์ปากคอเราะร้ายขอ

งอลินดานานแล้ว ไม่เคยคิดที่จะใส่ใจเรื่องนี้มาก่อน แต่ ว่าครั้งนี้กลับเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้ว

จำรัสในตอนนั้นคิดถึงทุกครั้งที่เขาตามจีบเพลงพิณก็ ถูกปฏิเสธแบบนั้น แต่เห็นพวกเขาทั้งสองคนที่แสดงออก มาในตอนนี้ ในใจก็ยิ่งรู้สึกอิจฉามากยิ่งขึ้น

“ใช่ไง ฉันคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงสวยอย่างชลธิชาของพวก เราจะมีวันตกต่ำ ไม่รู้ว่าชีวิตของผู้ชายคนนั้นจะเป็น อย่างไรบ้าง แต่ก็ยังเป็นที่น่าพอใจ คำพูดก็วนกลับมา อีกแล้ว ถ้าหากว่าคุณพอใจแล้ว ก็คงจะไม่ออกมาเลี้ยง ผู้ชายหรอกมั้ง?”

เพลงพิณโกรธจนไม่พูดออกมาแม้แต่คำเดียว จับจักร ชัยอยากที่จะออกไป

ในช่วงเวลานี้ ประตูของห้องที่เหมาไว้ทันใดนั้นก็ถูก ผลักออก บริกรยืนอยู่ที่ประตู มองทั้งสี่คนอยู่ด้านใน อย่างตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

“ขอถามหน่อยคุณจักรชัยอยู่ที่นี่ไหม?”