ตอนที่ 6 รถปอร์เช่!

จำรัสก็ไม่คิดว่าเธอจะตะโกนออกมาในที่สาธารณะ เหวี่ยงสายตาอย่างไม่ชอบใจไปหาเธอทันที

“ในเมื่อรู้ว่าเขาก็เป็นแค่ขี้แพ้คนหนึ่ง ยังจะพูดอะไรกับ เขาอีก ตะโกนลั่นที่นี่ เธอไม่อายแต่ฉันอายคนนะ!”

ทิ้งมือถือที่อยู่ในมือ แล้วก็ทิ้งอลินดาไว้ที่นั่น ส่วน ตนเองเดินออกไปเลย

อลินดาจ้องเขม็งไปที่จักรชัยกับน้ำทิพย์อย่างร้ายกาจ อยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็รีบตามไป

จักรชัยที่กำลังเตรียมตัวจะเดินออกไป ก็ได้ยินเสียงขอ งอลินดาอยู่ไกลๆ

“จำรัส ฉันผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่ตะโกนอย่างนี้แล้ว

เดี๋ยวกลับไปที่โรงแรมเค้าจะชดเชยให้ตัวเองอย่างเต็มที่

เลยนะ!”

เสียงบทสนทนาที่ลอยออกมาในเวลานี้ ทำให้จักรชัย ต้องหันไปมองอีกครั้ง อันที่จริงก็เลิกกันไปแล้ว ถึงเขา จะโมโหอีก แต่ก็คงไม่เดินตามไปด่าอย่างสาดเสียเทเสีย หรอก

ถึงอย่างไร เขาก็ยังต้องขอบคุณจำรัสสักหน่อย ถ้า ไม่ใช่เขาคนนี้ที่เป็นลูกคนรวยดึงดูดอลินดาเอาไว้ อีก ทั้งยังรอไม่ไหวที่จะเลิกกับเขา กลัวว่าตอนนี้ก็ยังคงให้ผู้ หญิงคนนี้เอาเปรียบอยู่จริงๆ
“ฉันอยากจะเดินเล่นข้างนอกคนเดียว แล้วถือโอกาส ไปบริษัทสักหน่อย อันที่จริงยังไม่ได้ลาออก ก็ควรจะ กลับไปขอลาพักก่อน!”

นํ้าทิพย์อยากจะบอกว่าเรื่องแค่นี้โทรไปจัดการก็ได้ แต่ เห็นจักรชัยที่ค่อนข้างวุ่นวายใจ เธอจึงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“อย่างนั้นฉันจะไปขับรถมา แล้วไปส่งคุณที่บริษัท หลัง จากนั้นพวกเราค่อยกลับโรงพยาบาล! ถ้าคุณผู้หญิงรู้ว่า ให้คุณอยู่ข้างนอกคนเดียว ฉัน….……….

“ได้ ฉันจะรอเธอตรงนี้!”

จักรชัยรู้ว่าต่อไปน้ำทิพย์ก็คงจะพูดว่านี่เป็นงานของ เธอ ในทางกลับกันถึงอย่างไรก็ต้องกลับโรงพยาบาลอยู่ แล้ว ให้เธอตามไปด้วยก็คงดีกว่า

เห็นน้ำทิพย์กำลังเดินออกไป จักรชัยจึงหยิบมือถือ เครื่องใหม่ขึ้นมากดเล่น ระหว่างนั้นก็มี รถแลนด์โรเวอร์ คันหนึ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าของเขา

“อุ๊ย มีเงินซื้อมือถือ แต่ไม่มีเงินกลับบ้านกินข้าวแล้วสิ! นั่งรถของฉันไหมล่ะจะถือโอกาสไปส่งเลย”

เสียงของจำรัสลอยออกมาจากในรถ จักรชัยก็ไม่เงย หน้า ทำเหมือนไม่ได้ยินอย่างสิ้นเชิง จากนั้นก็ได้ยินอลิน ดาที่นั่งอยู่ข้างๆเขาพูดขึ้น: “ไปส่งเขา เดี๋ยวก็ต้องไปล้าง รถอีก ช้าเลยนะกว่าพวกเราจะได้กลับกัน”

ได้ยินคำพูดของอลินดา จักรชัยเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมา
“ฉันรู้จักพวกคุณด้วยหรือ?”

บรรยากาศเงียบสงัดอย่างฉับพลัน ทำให้สองคนที่อยู่ บนรถหน้าเขียวปั๊ด เหยียบคันเร่งอย่างรุนแรงออกไป ทันที

เห็นสองคนนั้นจากไปอย่างอับอายขายหน้า จักรชัยก็ หัวเราะขึ้นมาอย่างไม่มีเสียง

รถของน้ำทิพย์ค่อยๆขับมาหยุดลงที่ด้านหน้าของจักร ชัย เป็นรถปอร์เช่ คาเยนน์คันหนึ่ง

เห็นสาวน้อยที่หน้าตาสวยบริสุทธิ์มาพร้อมกับรถอย่าง นี้ ช่าง………สบายตาจริงๆ

“เมื่อครู่เห็นคุณกับคนบนรถคันข้างหน้าเหมือนจะรู้จัก กัน” น้ำทิพย์ขับรถไปแล้วก็ถามไปด้วยเนื่องจากรถคัน นั้นจอดลงตรงด้านหน้าของจักรชัยพอดี เธอก็เลยไม่ได้ มารบกวน และยังรอให้รถคันนั้นไปก่อนเธอจึงค่อยขับมา รับ

“ไม่รู้จัก แค่ถามทาง!”

จักรชัยพูดไปเรื่อยเปื่อย

ถึงใกล้ๆละแวกบริษัท เขาไม่ได้เข้าไปในบริษัททันที แต่กลับไปที่หอพักก่อน แค่เข้าไปก็เห็นเพื่อนร่วมห้องอีก สามคนของเขานั่งอยู่ในนั้นด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง ตอนที่เห็นเขาเข้ามา ก็ส่งสายตาไปหา มีทั้งเสียใจ มีทั้งสับสน

“พวกพี่โดนไล่ออกแล้ว หรือว่าบริษัทล้มละลายแล้ว ล่ะ? ทำไมสีหน้าเป็นอย่างนี้กันหมด”

จักรชัยเดินมาถึงข้างๆโต๊ะของตนเอง เขียนใบลา แต่

เพื่อนร่วมห้องสามคนของเขาก็พร้อมใจกัน ยกมือขึ้นมา วางไว้บนไหล่ของเขา “พวกเรามีเรื่องบางอย่างอยากจะบอกนาย นายต้องยืน

หยัดเอาไว้ให้ได้นะ!”