ตอนที่5ระเหยไปจากโลกนี้

โทรหาเธอไม่ติดเขาวิ่งกลับไปยังบ้านพักอย่างบ้าคลั่งคนหายไป เหลือแต่ห้องที่ว่างเปล่าเธอได้นำร่องรอยทั้งหมดของเธอไปด้วย ราวกับว่าเธอไม่เคยปรากฏตัวในชีวิตของเขา

มีเพียงขวดแก้วขวดเดียวที่วางอยู่บนหัวเตียงข้างในเต็มไป ด้วยดาวนำโชคหลากหลายสีสามร้อยหกสิบห้าดวงทั้งหมดนี้ ไม่รู้ว่าเธอพับมันตอนไหนแต่ก็เป็นสักขีพยานว่าเขาและเธอเคย มีความสุขและความรักที่ยึดมั่น

และเธอก็ได้ระเหยไปจากโลกนี้

ในห้องนอนอันหรูหราเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นปลุกให้ชายหนุ่ม รูปงามที่นอนหลับบนเตียงใหญ่ตื่นขึ้นเหงื่อออกผุดขึ้นเต็มหน้า สายตาพร่ามัวมันซ่อนอยู่อย่างลึกลับจนยากที่จะแยกแยะได้

เป็นเวลาห้าปีแล้วภาพเหตุการ์เหล่านั้นยังคงอยู่ในความฝัน เสมอ

ผู้หญิงลึกลับทำให้เขาสับสนจนถึงทุกวันนี้

สาวน้อย…

สักพักหนึ่งเขาถึงจะรับสาย “มีอะไร?

เสียงที่อ่อนน้อมของผู้ช่วยเตือนเขากี่ยวกับตารางเวลามาจาก ปลายสาย ท่านประธานวันนี้เที่ยวบินไปเมืองโล่เฉิงคือเวลา7.45นตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงตรงรถกำลังรอคุณอยู่ที่ประตู เรียบร้อยแล้ว”

“ผมรู้แล้ว”ชายหนุ่มตอบอย่างราบเรียบแล้วยกผ้าห่มขึ้นแล้ว

ลุกจากเตียงไปยังห้องน้ำร่างกายที่มีมัดกล้ามอย่างเต็มเปี่ยม

เด็กๆล้วนมีคำถามว่าทำไมเป็นแสนข้อด้วยความอยากรู้ อยากเห็นเกี่ยวกับโลกใบนี้

“หน่วนหยางแม่หยิบหนูมาจากรในสะพานหรือเปล่าคะ? คุณแม่ยังสาวที่กำลังทำอาหารเช้าหันกลับไปมองที่ลูกสาวของ เธอแล้วพูดว่า”หนูได้ยินใครพูด?”

“จางเสี่ยพูดว่าแม่ของเขาบอกว่าเด็กทุกคนถูกหยิบมาจากรู ถ้ำค่ะเด็กที่ร้องไห้เสียงดังไม่เชื่อฟังในตอนกลางคืนจะถูกลมพัด กลับในถ้ำของสะพานค่ะแล้วสัตว์ประหลาดแม่น้ำตัวใหญ่ก็จะกิน เขา”

หน่วนหยางรู้สึกละอายสอนเด็กๆแบบนี้ได้ที่ไหนกันทำให้ จิตใจของเด็กๆหวาดกลัวเธอวางมือจากการทำงานแล้วก้มตัวลง ลูบหัวลูกสาวของเธอ

“จางเสี่ยจะถูกหยิบมาจากสะพานจริงหรือเปล่าแม่ก็ไม่รู้ หรอกจ้ะแต่ที่แม่มั่นใจก็คืออ่านอ่านลูกน้อยของแม่อยู่ในท้อง ของแม่เป็นเวลาสิบเดือนจากนั้นก็ต้องการออกมาดูโลกอัน สวยงามใบนี้แล้วก็ออกมาด้วยตัวเองอานอานเป็นเทวดาตัวน้อย ที่รักของแม่แล้วก็ยังเป็นสมบัติเล็กๆที่เชื่อฟังคุณตาคุณยาย ด้วย”
เจ้าตัวเล็กฟังแล้วคิ้วเล็กๆนั้นพันกันไม่คลายออกแต่กลับยิ่ง รัดมากขึ้นเหมือนตัวหนอนผีเสื้อที่ยับยู่ยี่

“ถ้าอย่างนั้นท้องของคุณแม่ไม่ถูกหนูเจาะเป็นรูใหญ่เลยเหรอ คะ?ต้องเจ็บมากๆเลยสินะหนูเป่าให้แม่นะเป๋าก็ไม่เจ็บแล้วค่ะ จากนี้ไปหนูจะเชื่อฟังคุณแม่ไม่กวนให้แม่โกรธนะคะ”

หน่วนหยางรู้สึกถึงความอบอุ่นไหลผ่านฤดูหนาวที่นาวเหน็บ ความยากลำบากในการเลี้ยงดูลูกเพียงคนเดียวเหมือนกับว่าจะ หายไปหมดเมื่อปากเล็กๆนี้เป่าเพียงครั้งเดียว

ลูกสาวเป็นเสื้อแจ็คเก็ตผ้าฝ้ายที่แนบชิดใจแม่อย่างแท้จริง

หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จหน่วนหยางทักทายพ่อแม่ของเธอ และส่งลูกสาวไปโรงเรียนอนุบาลจากนั้นก็รีบวิ่งไปขึ้นรถบัสเพื่อ รีบไปทํางาน

เมื่อลงจากรถอากาศเย็นลงและมีฝนโปรยปรายเธอไม่ได้เอา ร่มมาจึงทำได้เพียงยกกระเป๋าขึ้นคลุมเหนือหัวแล้ววิ่งเหยาะๆไป จนถึงอาคารสํานักงานแล้วเลี้ยวซ้ายเพื่อขึ้นลิฟต์

เป็นเพราะรีบเดินในตอนที่ก้มหน้าดูเวลาบนหน้าจอมือถือจึง เหยียบส้นเท้าคนอื่นโดยไม่ตั้งใจเธอกระเด้งถอยหลังไปหนึ่งก้าว และขอโทษอย่างรวดเร็ว “ขอโทษค่ะ”

เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอรู้สึกวิงเวียนเปลือกตาของเธอเลิกขึ้นอย่าง กระทันหัน ใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าเธอทำให้เธอนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้นไป ชั่วขณะ