ตอนที่3นักสู้ผู้ยิ่งใหญ่

“มองดูแล้วคุณก็มีใบหน้าที่สว่างสดใสแต่ทำไมหัวใจถึงได้ มืดมนจังเลยนะแค่มีคนทำร้ายคุณคุณก็คิดว่าบนโลกนี้มีแต่คน เลวเสียแล้วเหตุผลผิดๆอะไรอย่างนี้เสาต้นเดียวก็ฆ่าทุกคนได้ ความตั้งใจดีไม่ได้รับการตอนแทนที่ดีถ้ารู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก ปล่อยให้คุณอยู่บนเขาให้หมาป่ามาคาบไปซะก็ดี หญิงสาว ฮึดฮัดอย่างไม่พอใจน้ำเสียงใสซื่อทำให้หัวใจของเยวคนอ่อน ลงบนเขานั่นมีไก่ฟ้าและหมู่ป่าอยู่แต่ไม่มีหมาป่า

“คุณไม่กลัวที่จะเข้าสู่ปัญหายุ่งยากจริงๆผมไม่ได้ขมขู่คุณ หรอกนะแต่ว่ารอบตัวผมมันเต็มไปด้วยอันตราย”

“วันเวลาที่ราบเรียบเกินไปจะหาเรื่องผจญภัยเสียหน่อยมันก็

ไม่เลวหรอกนะ”เธอยิ้มร่าเหมือนกับไม่ได้ถือว่าค่าเตือนของเขา

เป็นเรื่องจริงจัง

เมื่อพูดว่าผจญภัยเธอจัดให้เขาที่อยู่ในสถานที่เหมาะสมที่ มีชื่อเรียกว่าสระบัวตามคำที่เธอพูดเป็นสระน้ำใสที่เต็มไปด้วย ทุ่งดอกบัวที่สวยงามมากแล้วก็อยู่มาเป็นเวลาหนึ่งปี

ในช่วงเย็นของฤดูร้อนเธอพาเขาไปล่องแพผ่านชั้นของใบบัว และหยุดลึกเข้าไปในสระบัวเธอพูดว่า “ใช้หูของคุณฟังเสียงใช้ จมูกของคุณดมกลิ่นรู้สึกด้วยหัวใจของคุณผ่อนคลายช้าๆ

เสียงของเธอราวกับมีเวทมนตร์ปลอบประโลมใจในขณะที่ กระแสเดียวกันไหลเข้าสู่จิตใจที่พลุ่งพล่านเพราะการตาบอดของเขาจิตใจค่อยๆสงบลงมีสายลมพัดเบาๆ กลิ่นหอมอ่อนๆบน ตัวเธอมาด้วย

ในใจเกิดความวิตกกังวลเมื่อรู้สึกตัวก็คว้ามือเธอไว้แล้ว

“สาวน้อย…เธอไม่เต็มใจที่จะบอกชื่อกับเขาเขาจึงเรียกเธอ แบบนี้อาการปากแข็ง ในช่วงแรกเมื่อผ่านไปครึ่งปีก็รู้สึกได้ถึง ความรู้สึกบางอย่าง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตาบอดและอยู่ด้วยกันมานานหรือเปล่าเขา รู้สึกว่าตัวเองรู้สึกชอบ ในช่วงเวลาที่ได้พึ่งพาผู้หญิงชอบเล่น สำนวนโวหารคนนี้เขารู้สึกลังเลอยู่เล็กน้อย

เขาเป็นคนตาบอดคนหนึ่งมีอนาคตที่อันตรายแล้วจะสามารถ ให้อะไรกับเธอได้ในอนาคตล่ะ?

ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องทำแผนงานการจบการศึกษาทํางาน หนักทุกวันและต้องทำงานพาร์ทไทม์ซักผ้าและทำอาหารให้เขา ทำให้เขามีความสุขพาเขาไปเดินเล่นอ่านหนังสือพิมพ์ให้เขาฟัง และบอกเขาเกี่ยวกับข่าวคราวของลี่ซื่อดูแลเขาเป็นอย่างดีและ ยังนัดหมายจักษุแพทย์ที่มีชื่อเสียงให้กับเขา

ในยุควัตถุนิยมเธอกลับเป็นเด็กสาวที่โง่เขลาแบกความรับผิด ชอบที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนทำ

“เพราะอะไรถึงดีกับผมขนาดนี้?”

มือของเธอขยับเล็กน้อยแต่ไม่ได้ดึงออกจากฝ่ามือของเขา ถ้า ฉันบอกคุณว่าฉันรักคุณตั้งแต่แรกพบคุณเชื่อฉันไหม?”
เขาตกตะลึงไปอย่างเห็นได้ชัด

แล้วก็มีเสียงหัวเราะคิกคักออกมาจากปากเธอและมีเสียงกบ ร้องอย่างตกใจดังขึ้น ไม่ต้องกังวลฉันแค่ล้อเล่น…

เธอยังพูดไม่ทันจบอย่างสมบูรณ์ทันใดนั้นเขาก็ดึงเธอเข้าไป ในอ้อมแขนและปิดผนึกด้วยการจูบและจูบจนกระทั่งหายใจหอบ

“คุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูดล้อเล่นได้และคุณเป็นแฟนของผม แล้ว”ศรีษะของเขาแนบกับหน้าผากของเธอทันใดนั้นก็เปลี่ยน เป็นความกล้าและพอพูดโพล่งออกมาตัวเขาเองก็นิ่งอึ้งไปและ กอดเธอไว้อย่างประหม่าเพราะกลัวว่าเมื่อเธอได้ยินแล้วจะหนี ไป”สาวน้อยผมรับปากกับคุณนะผมจะไม่ยอมให้ตัวเองตาบอด ไปตลอดชีวิตหรอก”

และเขาก็จะไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องซ่อนตัวแบบนี้ไปตลอดชีวิต เขาจะให้อนาคตที่สดใสแก่เธอ