EP : 8 เจอกันอีกครั้ง

“ข้าจะไปแล้ว เข้าให้เป็นของขวัญ” ช่วงเช้าชายชราเอ่ยบอก ก่อนจะเอากําไลสีฟ้าที่ทำจากแก้วในตัวของแก้วนั้นเหมือนมีน้ำ อยู่ในนั้นด้วย แถมมันยังเปลี่ยนสีไปมาได้ด้วย

“มันคือกําไลมิติ ใช่หรือไม่เจ้าคะ” นางเอ่ยถามมันเป็นของหา ยากมากเพราะมันใส่ของได้เยอะกว่าพวกแหวนมิติมากนัก

“ใช่” ชายชราเอ่ยตอบโดยไม่ได้บอกว่าด้านในนั้นมีอะไรอยู่

“ท่านตาข้า…” เว่ยเซียนกล่าวอะไรไม่ได้พลางส่งคืนให้กับ ชายชราเพราะมันมีค่ามากเกินไปอีกอย่างนางคิดว่าชายชราคง ให้เป็นการติดสินบนเรื่องหลานชายของเขาเป็นแน่

“รับไว้ๆ ข้าไม่ได้อยู่กับเจ้าอย่างน้อยก็ทิ้งตัวแทนต่างหน้าเอา ไว้ให้เจ้าดูเล่น” ชายชราเอ่ยบอกพลางสวมกำไลมิติใส่ข้อมือ ของอีกฝ่าย

“คงได้เวลาแล้วล่ะ นั้นไงๆ หลายชายข้ามาแล้ว” ชายชรา กล่าวก่อนจะร้องบอกเว่ยเซียนพลางชี้นิ้วไปด้านหลังเมื่อเห็น หลานชายตัวเองเดินเข้าโรงเตี๊ยมมาแล้ว

“เอ๊ะ ลู่เซียนนี่เอง ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งขอรับ ข้าไม่คิดเลย จริงๆ ว่าจะมาเจอเจ้าอีกครั้งแถมยังมาดูแลท่านตาของข้าอีก ด้วย” จ้าวเฟยเทียนเดินเข้ามาใกล้กับคนทั้งสองก็เอ่ยขึ้นเมื่อได้ เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่ยืนอยู่กับท่านตาของเขา
“ไม่คิดว่าจะมาเจอกันอีกครั้ง ขอบใจเรื่องครั้งก่อนมาก” เวีย เซียนอดไม่ได้ที่จะตกใจเช่นเดียวกันเมื่อเห็นอีกฝ่าย

“พวกเจ้ารู้จักกันหรือ” ชายชรากล่าวถามด้วยความสงสัย

“พอดีมีเรื่องนิดหน่อยนะเจ้าค่ะท่านตา” เวยลู่เซียนเอ่ยตอบ ก่อนจะคิดว่าอะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น

“ข้าต้องขอบใจเจ้ามากลู่เซียนที่ดูแลแล้วก็รักษาท่านตาเล็ก ของข้า” จ้าวเฟยเทียนเอ่ยบอกพลางมองท่านตาเล็กของเขาที่มา อยู่กับหญิงงามสองต่อสองอย่างมีเลศนัย

“ไม่เป็นไรๆ ถือว่าขาตอบแทนท่านเรื่องครั้งก่อนก็แล้วกัน เว ยลูเซียนเอ่ยบอก เพราะนางจะได้ถือว่านางตอบแทนอีกฝ่ายไป แล้ว

“กลับกันได้แล้ว” ชายชราเมื่อเห็นสายตาของหลานชายตัว

เองก็เอ่ยขึ้นมาทันที

“จริงขอรับท่านตาเล็กข้าลืมบอกท่านเรื่องหนึ่ง พอดีที่ทาง ตระกูลมีปัญหาท่านคงกลับไปที่ตระกูลตอนนี้ไม่ได้ ลู่เซียนยังไง ข้าก็ฝากดูแลท่านตาเล็กของข้าด้วยนะ อ๊ะ นี่ค่าดูแล” จ้าวเฟย เทียนเอ่ยบอกก่อนจะหันไปหาเว่ยเซียนที่ยืนอยู่ เขาก็ฉวย โอกาสนี้เอาทองคำแท่งใส่มือของนางอย่างรวดเร็ว โดยไม่ถาม ความเห็นของอีกฝ่าย

“เดี๋ยวนะ ข้าว่าไม่พอหรอก เจ้าเอาแหวนมิตินี้ไปเลยนะ” กล่าวจบก็ยัดแหวนมิติที่บรรจุด้วยหีบทองคำแท่งสิบหีบของมีค่า อีกมากมายที่อยู่ด้านใน
“ขอบคุณเจ้ามาก ช่วยดูแลท่านตาเล็กของข้า” กล่าวจบ หายตัวไปเลยเพราะถ้าอยู่ต่อเขาอาจถูกปฏิเสธได้ เมื่อครู่เขา เห็นกำไลที่อยู่ในข้อมือของหญิงสาวแล้วก็เลยคิดเปลี่ยนใจ เพ ราะนานๆ ที่ท่านตาเล็กของเขาจะถูกใจหญิงสาวสักคน

“ไหนท่านตาบอกว่าเขาจะมารับท่านตากลับไป” เว่ยลู่เซียน เอ่ยถามตอนนี้นางจะคงมึนงงอยู่นิดหน่อยเพราะอยู่ๆ อีกฝ่ายก็ เอาทองคําแท่งมายัดใส่มือของนางแถมยังเอาแหวนมิติมาให้ กับนางอีก

นี่มันอะไรกัน เขาคิดจะทิ้งชายชราผู้นี้ให้นางเลี้ยงดูอย่างนั้น หรือ เห็นว่านางว่างมากพอที่จะเลี้ยงใครหรือไงกัน

บ้าจริง พอเห็นหน้าของชายชราที่ถูกหลานชายตัวเองทิ้ง นาง ก็โมโหไม่ลงจริงๆ ถ้าเจอกันครั้งหน้าคงต้องมีสั่งสอนกันบ้างล่ะ

“เอ่อ เรื่องนี้ข้าก็งงเช่นกัน” ชายชราตอบ พลางคิดว่าหลาน

ชายของเขามันเล่นอะไรไม่ปรึกษาเขาเลย

“ยังดีที่บ้านพักข้าสั่งทำห้องไว้สามห้อง ยังไงวันนี้ข้าก็ต้องไป หาซื้อของเข้าบ้านอยู่แล้ว เราไปหาซื้อของกันเถอะเจ้าค่ะ” นาง เอ่ยบอกพลางจดจําเรื่องในวันนี้เอาไว้ เจอกันครั้งหน้าไม่รอดแน่

ทั้งสองเดินออกไปจากโรงเตี๊ยมไปเพื่อซื้อของ เมื่อซื้อของ เสร็จก็เดินไปยังโรงหมอของตัวเองที่เกือบจะสร้างเสร็จแล้ว จาก นั้นก็เดินเข้าร้านอาหารร้านหนึ่งที่ดูเหมือนจะน่าอร่อยเพราะมีคน เข้าไปทานเยอะมาก

“เชิญขอรับๆ ร้านอาหารของเรานั้นมีของอร่อยๆ ทั้งนั้น ตอนกาลังมีอาหารที่ทางร้านอยากจะแนะนำสองสามอย่างขอรับ เป็นอาหารใหม่ของทางร้านขอรับ ไม่ทราบว่าท่านทั้งสองสนใจ หรือไม่” ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาก่อนจะเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียง ตื่นเต้น

“อืม เอามาเลย แล้วก็ขอน้ำชากาหนึ่งด้วย เว่ยลู่เซียนเอ่ย บอกก่อนจะหันไปมองชายชราว่าจะสั่งอะไรหรือไม่ แต่พอเห็นอีก ฝ่ายส่ายหน้าก็เลยไม่ได้สั่งอะไรต่ออีก

“นี่! ข้าอยากจะนั่งตรงนี้” ไม่นานนักก็ไม่หญิงสาวนางหนึ่งเดิน เข้ามาในร้านก่อนจะมาชี้โต๊ะที่เว่ยเซียนนั่งอยู่

“เอ่อ คุณหนูขอรับ พอดีมีลูกค้านั่งแล้ว คุณหนูสนใจที่นั่ง มุมตรงนั้นหรือไม่ขอรับ ตรงนั้นเป็นมุมที่ดีมากเลยนะขอรับ พนักงานหนุ่มเอ่ยบอกด้วยความเกรงใจเพราะอีกฝ่ายเป็นคุณ หนูตระกูลใหญ่ของเมืองนภา

“ไม่ ข้าอยากได้ที่ตรงนี้ ข้าจะเอา” หญิงสาวตะโกนบอกอย่าง ไม่พอใจ

“ทำตัวเป็นเด็กไปได้” เว่ยลู่เซียนกล่าวลอยๆ พลางถอดหมวก สานออก แล้วเอาวางลงบนโต๊ะ ด้วยท่าทีสบายๆ

“เอ่อ คือต้องขออภัยจริงๆ นะขอรับคุณหนู

“ก็ขาบอกว่าอยากได้ พวกเจ้าอยากตกงานหรือ ข้าจะสั่งให้ ท่านพ่อของข้าปิดร้านของเจ้าก็ได้นะ” หญิงสาวตะโกนขึ้นอย่าง ไม่พอใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมจัดการให้
“เป็นเด็กจริงๆ ด้วยแฮะ เอะอะก็ฟ้องพ่อตัวเอง” เว่ยเซียน กล่าวพลางมองไปที่ชายพนักงานที่ก้มหน้าก้มตาอย่างทําอะไร ไม่ถูก

“ต้องขออภัยคุณหนูจริงๆ ขอรับ ที่ไม่อาจทำตามความ ต้องการคุณหนูได้ แต่ถ้าจะให้ดีคุณหนูลองถามคุณหนูผู้นี้ดูก่อน ดีหรือไม่ เพื่อนางอยากจะเปลี่ยนโต๊ะใหม่” ชายหนุ่มผู้เป็น เจ้าของร้านออกมาในที่สุด

“ข้า ให้เงินเจ้าสิบเหรียญทองออกไปจากโต๊ะเดี๋ยวนี้” หญิง สาวเดินมาก่อนจะร้องบอกทันที

“ไม่ล่ะ ข้าชอบโต๊ะตัวนี้” เว่ยเซียนเงยหน้าขึ้นไปสบตาของ อีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยขึ้น ไม่น่าเชื่อว่าอีกฝ่ายที่ถือว่าเป็นหญิงงาม แต่ทำตัวไม่ต่างจากแม่ค้าตามตลาด