EP : 3 ถูกสัตว์อสูรโจมตี

เมื่อขึ้นรถม้ามาได้ก็ออกเดินทางทันที ก่อนที่จะเข้าไปในตัวเมือง ที่ต้องเข้าพักคืนนี้นั้นจะต้องผ่านป่าที่มีสัตว์อสูรและมันเป็นช่วง เย็นที่พวกสัตว์อสูรที่มันออกมาหาอาหาร ไม่รู้ว่าพวกนางจะโชค ดีหรือไม่ ถ้าโชคดีก็อาจจะไม่เจอสัตว์อสูร โจมตี แต่ถ้าเจอก็โชค ร้ายหน่อยเท่านั้นเอง

ตู้ม!!

โฮก!!!

ยังคิดไม่ทันไรพวกนางก็ถูกสัตว์อสูรโจมตีเสียแล้ว พวกที่นั่ง ในรถม้าต่างพากันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคำรามของสัตว์อสูร

“มันอยู่ในระดับไหนกัน” ชายคนหนึ่งตะโกนถามขึ้นอย่าง

ตกใจ

“โอ้ ไม่นะ นี่มันสัตว์อสูรระดับสวรรค์เลยนี่” เว่ยเซียนเมื่อ เห็นสัตว์อสูรก็ร้องขึ้นพลางมองตาโตแค่นี้ก็ดึงมือของชายหนุ่ม ขับรถม้าแล้ว

พวกสัตว์อสูรนั้นมีร่างกายที่แข็งแกร่งกว่าพวกนางมาก นาง คิดว่าถ้าเป็นระดับสวรรค์ขั้นปลายแล้วชายหนุ่มคนนี้เอาสัตว์ อสูรตัวนี้ไม่อยู่แน่

อีกอย่างเลยก็คือสัตว์อสูรระดับสูงแบบนี้มันไม่ออกมาด้าน นอกชายป่าแน่นอน มันต้องหนีอะไรสักอย่างมาเป็นแน่ถึงได้ทำให้มันออกมาที่ด้านนอกชายป่าเช่นนี้

หวังว่าคงไม่มีสัตว์อสูรระดับสูงอยู่ในป่าแห่งนี้หรอกนะ ถ้ามีก็ ซวยพวกหาของป่าแล้วละ

“อะไรนะ! เจ้านั้นเป็นสัตว์อสูรระดับสวรรค์เลยหรือ” ชายที่ ตะโกนก่อนหน้านี้ก็ตะโกนถามนางอีกครั้ง ไม่ต้องตะโกนก็ได้นะ

มันไม่จําเป็นเลยสักนิด

“เจ้าจะตะโกนทำไมกัน เอาเวลามาช่วยกันกำจัดมันไม่ดีกว่า หรือไง” ชายอีกคนตะโกนบอกก่อนจะออกไปขับรถม้าแทนชาย หนุ่มที่เป็นคนขับรถม้าที่กำลังสู้กับสัตว์อสูรระดับสวรรค์

“ข้าสู้ไม่ค่อยเก่งด้วยสิ” เว่ยเซียนกล่าวบอก แต่ขาก็ก้าวลง จากรถม้าไปเสียแล้ว

“ข้าจะลงมาทำไมเนี่ย” เว่ยเซียนบ่นกับตัวเองพลางเอาขลุ่ย

ออกมาใช้นางเคยได้เรียนวิชาดนตรีที่ใช้ในการโจมตีศัตรู

ตึง!!

ไม่นานหลังที่นางเป่าขลุ่ยสัตว์อสูรก็ล้มลงทันที นางไม่ได้ ทำให้มันตายแต่ทำให้มันหลับเท่านั้น

“มันตายแล้วหรือ” คนที่อยู่ในรถม้าตะโกนถามนางเมื่อเสียง การต่อสู้เงียบลงไป

“มันแค่หลับ รีบไปกันได้แล้ว ถ้าสัตว์อสูรได้กลิ่นเลือดมันจะ มาที่นี่” เว่ยลู่เซียนกล่าวบอกเมื่อมีบางคนทำท่าจะลงมาจัดการ มันโดยจะเอาชิ้นส่วนไปขาย
รีบไปกันเถอะ เสียเวลามากแล้ว” ชายหนุ่มคนขับรถม้าบอก ในใจแอบทิ้งความสามารถของหญิงสาว

ทั้งหมดกลับขึ้นรถมาตามเดิมไม่นานก็รีบขับรถม้าออกไป ทันที เว่ยเซียนเมื่อเห็นว่าขับรถม้ามาไกลเกินกว่าที่สัตว์อสูรตัว นั้นจะตามมาทัน นางก็เป่าขลุ่ยคลายมนต์สะกดให้ทันที

ตู้ม!!

เสียงดังสั่นสะเทือนด้านหน้าทำให้รถม้าเกิดการเสียการทรง ตัวนิดๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผู้โดยสารบาดเจ็บอะไร

“ด้านหน้ามีการต่อสู้กัน เราจะไปช่วยพวกเขาหรือไม่” ชาย หนุ่มคนขับรถม้าถามผู้โดยสารเพราะถ้าร่วมมือกันอาจจะ เอาชนะสัตว์อสูรได้ดีกว่าปล่อยให้อยู่คนเดียว

“ไปช่วยเขาเถอะ เพราะถ้าไม่ช่วยเราก็ไปไหนไม่ได้เหมือน

กัน”

ชายชราข้างกายนางกล่าวบอกซึ่งนางก็เห็นด้วยเพราะครั้งนี้ นางจะไม่ได้ออกไปสู้ให้เสียแรง

“ใช่ๆ เจ้าไปเถอะ” หญิงสาวคนหนึ่งร้องบอกเมื่อได้คิดตาม ชายชรากล่าวแล้ว มันอาจจะทำให้พวกนางกลับไปถึงตัวเมือง หลวงเร็วขึ้น

ตู้ม!!

โฮก!!
โครม!!

ไม่นานเสียงการต่อสู้ก็จบลง ได้ยินเสียงขอบคุณจากข้างนอก ดังขึ้นไม่หยุดไม่นานรถม้าของนางก็ออกเดินทางอีกครั้ง โดยไม่ เจอสัตว์อสูรบุกโจมตีอีกเลย

“เจ้าใช้วิชาดนตรีได้ยอดเยี่ยมทีเดียว” ชายชรากล่าวบอก

เสียงเบาๆ พลางมองหญิงสาวที่นั่งข้างกายตัวเอง

“ข้าเคยเรียนมานะเจ้าค่ะ พอดีขี้เกียจใช้กำลังเลยเลือกเรียน พวกนี้” เว่ยเซียนตอบกลับอย่างไม่คิดอะไรมาก

จากนั้นพวกนางก็มาถึงเมืองหลวงในตอนเย็นพวกนางเข้าพัก ที่โรงเตี๊ยมที่ทางชายหนุ่มคนขับรถม้าจัดการเรื่องที่พักให้กับ พวกนาง โดยไม่เสียเงินอะไรอีก

“ท่านตาไปเข้านอนได้แล้วเจ้าค่ะ” เว่ยเซียนบอกเมื่อชาย

ชรายังไม่ยอมลุกจากโต๊ะอาหารไปไหน

“ข้ายังไม่อยากนอน” ชายชราตอบพลางมองหญิงสาวที่กำลัง ทานอาหาร

“นอนดึกมันไม่ดีต่อร่างกายของท่านตาเท่าไรนะเจ้าคะ” เวยลู่ เซียนบอก ดูแล้วชายชราผู้นี้เป็นคนหัวรั้นและดื้อมากอย่าง แน่นอน

“ข้าไม่ปล่อยให้หญิงสาวอย่างเจ้าอยู่คนเดียวท่ามกลาง สายตาชายหนุ่มที่จ้องมองเจ้าหรอกนะ” ชายชราเอ่ยบอกเพราะ ตั้งแต่เข้ามาในโรงเตี๊ยมนางก็ถอดหมวกสานออกทำให้ได้เห็นใบหน้างานที่ถูกซ่อนเอาไว้ ดูก็รู้ว่าคงไม่ใช่หญิงสามัญชนทั่วไป เป็นแน่

“ข้ารับมือได้สบายมากเจ้าค่ะ” เว่ยเซียนบอกยิ้มๆ ก่อนจะนั่ง ทานต่ออีกนิดก็ลุกขึ้นแล้วแยกย้ายกับชายชรานางก็เดินเข้าห้อง ตัวเอง โชคดีก็คือชายชราอยู่ห้องข้างๆ กับนางพอดี

เว่ยเซียนเดินเข้าไปอาบน้ำก่อนจะเปลี่ยนชุดเป็นสีดำเนื้อผ้า ดีในระดับหนึ่งไม่มีลวดลายอะไรให้เป็นที่สนใจ ขลุ่ยของนางถูก เก็บเอาไว้ในแหวนมิติตามเดิม

เมื่อนางเดินมาที่เตียงก็พลันรู้สึกว่าห้องของนางนั้นถูกรมควัน ด้วยสมุนไพรชนิดหนึ่งที่สามารถทำให้คนที่สูดดมเข้าไปจะสลบ แต่เมื่อตื่นขึ้นมาจะมีความต้องการทางเพศ

พริบ!

เว่ยลู่เซียนกระโดดออกนอกหน้าต่างทันทีก่อนจะกระโดดขึ้น ไปยังระเบียงของชายชราที่อยู่ข้างห้องของนาง

“ใคร” เสียงแหบแห้งเอ่ยถามทันทีเมื่อรู้สึกว่ามีคนเข้ามาใน

ห้องของตัวเอง

“ข้าเองท่านตา พอดีมีคนบุกเข้าห้องข้านะ” เว่ยลู่เซียนกระซิบ บอกพลางเดินเข้าไปหาชายชราที่นอนอยู่บนเตียง

“ข้าว่าแล้วเจ้าต้องถูกพวกมันจับตัวไปขายให้กับพวกเศรษฐี เป็นแน่” ชายชรากล่าวขึ้นเพราะก่อนหน้านี้เขาได้ยินชายกลุ่ม หนึ่งปรึกษากันอยู่เรื่องจับตัวหญิงสาวไปขาย
“ข้าขอหลบที่นี่ก่อนนะเจ้าคะ” เว่ยเซียนเอ่ยบอกก่อนจะเดิน ไปนั่งที่เก้าอี้วางเอาไว้อยู่มุมห้อง

“เจ้ามานอนนี่ เดี๋ยวข้าไปนอนที่พื้นเอง” ชายชราเอ่ยบอกเมื่อ เห็นว่าหญิงสาวนั่งอยู่บนเก้าอี้

“ไม่รบกวนท่านตาเจ้าค่ะ แค่นี้ข้าสบายมาก” เว่ยลู่เซียนกล่าว บอกยิ้มๆ เมื่อเห็นชายชราทำท่าจะลงไปนอนลงกับพื้นจริงๆ ที่ จริงเตียงมันก็กว้างนอนได้ทั้งสามคน แต่จะให้นางนอนด้วยมันก็ แปลกๆ

“เจ้าแน่ใจนะ” ชายชราถามด้วยความไม่แน่ใจว่าหญิงสาว นอนได้ “เจ้าค่ะ ท่านตานอนได้แล้วเจ้าค่ะ” เว่ยเซียนกล่าวบอก ก่อน

จะนั่งหลับตาลง นางยังไม่ได้หลับหรอกนะ แต่แค่กำลังคิดบาง

อย่างอยู่

อย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน

เสียงดนตรีแผ่วเบา ในตอนกลางคืนดังขึ้นพร้อมกับเสียงการ ต่อสู้ที่เกิดขึ้น ชายทั้งสามต่อสู้กันเอง โดยที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ทําให้เกิดการนองเลือด