EP : 7 ซื้อที่ดิน

ร่างสูงมองหนังสือหย่าที่ถูกวางเอาไว้ในเรือนด้วยสายตาเรียบ นิ่ง อย่างอธิบายไม่ถูก เขาอยากให้นางหย่ากับเขา แต่พอนางไม่ อยู่แล้วเขากับรู้สึกแปลกๆ

ทั้งที่ตอนนางอยู่ที่นี่นั้นเขาออกจะรำคาญนางเนื่องจากเขามี คนรักอยู่แล้วเพียงแค่ยังไม่ได้แต่งนางเข้าตระกูล แต่พอจะแต่ง นางเข้าตระกูลก็มีเรื่องเสียก่อน ทำให้เขาแต่งกับนางไม่ได้

เขารอคอยถึงหนึ่งปีถึงได้ตัดสินใจแต่งนางเข้ามาเป็นอนของ เขาอีกคน แต่ไม่คิดว่าอีกคนที่เขาไม่สนใจใยดีอยู่ๆ ก็หนีหายไป พร้อมกับทิ้งหนังสือหย่าเอาไว้ให้กับเขาที่อยากให้นางยอมหย่า กับเขานักหนา แต่พอนางไปโดยไม่ร่ำลาก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะ ไม่พอใจ

เขามองไปรอบห้องของบางอย่างยังคงเหลืออยู่ แต่ของบาง อย่างก็หายไป ของที่หายไปนั้นก็เป็นของนางทั้งนั้น ส่วนของบาง อย่างที่นางได้จากเขานั้นยังคงอยู่ นั่นทำให้เห็นว่านางไม่ได้ สนใจเขาอีกต่อไปแล้ว หนึ่งปีที่ผ่านมานั้นเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับ นางเลย แต่พอหนีหายไปเช่นนี้นั้นทำให้เขาอดรู้สึกเหมือนขาด อะไรบางอย่างไป

“ทำไมข้าต้องรู้สึกเจ็บปวดด้วย” โม่ฉิงหลานเอ่ยพลางขมวด คิ้ว อย่างไม่ชอบใจเพราะขนาดเขายังไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร มาก่อนเลย
“ไปเสียได้ก็ดี” โม่ฉิงหลานเอ่ยแค่นั้นก่อนจะหันหลังเดินออก จากเรือนไปโดยไม่หันกลับมามองด้านในอีก

“คุณชายขอรับท่านประผู้นำสั่งให้คุณชายไปหาขอรับ” ชาย หนุ่มคนสนิทเอ่ยบอก ไม่ฉิงหลานพยักหน้าก่อนจะเดินจากไปคงหนีไม่พ้นเรื่องของ

เว่ยเซียนแน่ๆ เขาคงโดนบ่นหูชาเป็นแน่

“ท่านตาวันนี้ข้าจะเดินไปรอบๆ เมือง ท่านจะไปกับข้าด้วยหรือ ไม่” หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จแล้วเว่ยเซียนก็เอ่ยถาม ตอน เช้าตรู่นางติดต่อไปถามพี่ชายของนางก็ได้ทราบว่าออกเดินทาง กลับไปที่ตระกูลแล้ว นางก็ได้ติดต่อท่านพ่อกับท่านแม่ของนาง ได้คุยกันนิดหน่อยเพราะทางนั้นกำลังติดงาน

“เจ้าจะไปหาที่เปิดโรงหมอหรือ” ชายชราเอ่ยถามเพราะก่อน หน้านี้เหมือนจะได้ยินหญิงสาวบอกตนเช่นนั้น

“เจ้าค่ะ แต่ถ้าหาไม่ได้คงต้องหาซื้อที่ดินแล้วก็สร้างโรงหมอ เอง” เว่ยลู่เซียนกล่าวตอบก่อนจะหยิบหมวกสานมาสวมใส่ อันที่ จริงนางยังไม่ได้ถามชื่ออีกฝ่ายเลย แถมนางก็ยังไม่ได้บอกชื่อตัว เองด้วย ว่ากันง่ายๆ เลยก็คืออยู่ด้วยกันจนมานอนห้องด้วยกัน แต่ดันไม่รู้จักชื่อกันมันก็ตลกดีนะ

“ข้าไปด้วยดีกว่าเพื่อจะได้จดจำเส้นทางด้วย” ชายชราบอก จากนั้นทั้งสองก็พากันเดินออกไปจากโรงเตี๊ยมทันที ก่อนจะเดิน ไปดูรอบๆ ก็ยังไม่มีพื้นที่จะทำให้เป็นที่พึงพอใจ

“ในตลาดก็ไม่มี” เว่ยลู่เซียนเอ่ยพลางคิดว่าน่าจะไปที่ส่วนอื่นบ้าง นางเดินไปก็ถามทางชาวบ้านบางคนว่ามีใครสนใจ จะขาย ที่ดินให้หรือไม่ แต่ชาวบ้านคนหนึ่งบอกให้นางไปที่ศาลากลาง เมืองเพื่อติดต่อเจ้าหน้าที่ที่ขายที่ดินจะดีกว่า เพราะที่นั่นมีแผนที่ ให้ดูอยากได้ส่วนไหนก็บอกได้เลย พอได้ยินแบบนั้นเธอก็กล่าว ขอบคุณก่อนจะเดินยังศาลากลางเมืองที่เป็นที่ทำการขายที่ดิน

“ข้ามาติดต่อเรื่องซื้อที่ดิน” เมื่อเข้ามาด้านในเวียเซียนก็เอ่ย บอกแก่พนักงานชายหนุ่มที่นั่งอยู่ทันที

“นี่คือแผ่นที่เมืองจุดที่แดงนั้นมีเจ้าของแล้วจุดที่เขียวยังไม่มี ใกล้ตัวเมืองจะไร่จะสิบเหรียญทอง ไกลออกไปที่เขตนอกเมือง ติดป่านิดๆ ห้าสิบเหรียญเงิน” ชายหนุ่มอธิบายบอกช้าๆ มอง การแต่งตัวของหญิงสาวตรงหน้าแล้วแม้จะดูเหมือนสาวชาวบ้าน ธรรมดาแต่การวางตัวนั้นกลับเหมือนผู้ดี

เว่ยลู่เซียนที่เห็นแบบนั้นก็ว่าจะซื้อที่ดินด้านนอก แต่หากคิด ไปคิดมามันไม่คุ้มเท่าไรถ้าไปอยู่ด้านนอก แต่มันปลอดภัย สำหรับนางที่อาจจะเจอคนที่รู้จักนางหากอยู่ในตัวเมือง เวีย เซียนคิดหนักเพราะอยากได้ทั้งสองที่ หรือจะเอาที่ในเมืองเปิด โรงหมอส่วนด้านนอกนั้นเป็นที่พักดี

“ข้าเอาตรงนี้สองไร่ แล้วเอาตรงนี้สิบไร่” นางเอ่ยบอกเพราะ ตรงนั้นไม่มีใครอาศัยอยู่พอดี เลยทำให้นางซื้อเยอะหน่อย เพื่อ เอาไว้ปลูกสมุนไพร แล้วก็ของอย่างอื่น

“อืม รอครู่เดียวเดี๋ยวข้าจัดการเรื่องให้” ชายหนุ่มพนักงาน เอ่ยบอกก่อนจะลุกเดินหายไปเมื่อเห็นว่าหญิงสาวตัดสินใจได้แล้ว

เว่ยเซียนไม่นานชายหนุ่มพนักงานก็กลับมาพร้อมกับ กระดาษ

“เจ้าชื่อของเจ้าตรงก็จบแล้ว ทั้งหมดยี่สิบห้าเหรียญทอง ชายหนุ่มพนักงานเอ่ยบอก ในตอนที่หญิงสาวกำลังชื่อกับ

กระดาษ

“แล้วให้กับอีกฝ่ายทันที จากนั้นโฉนดที่ดินของตัวเอง ได้จากชายหนุ่มมาเก็บใส่ในแหวนมิติทันที แต่ก่อนออกไปนางเห็นดินอีกหนึ่งน่าสนใจ

“ข้าสนใจที่ตรงทั้งหมด” นางหันไปบอกชายหนุ่มพนักงานมองอย่างตกใจ

“ทั้งหมดนี้เลยหรือชายหนุ่มพนักงานถามเพื่อความแน่ใจ

ใช่นางตอบกลับไปเพราะติดกับป่าเลยไปจนตัวแถมยังใกล้แม่น้ำอีกด้วย มันจะทำให้นางง่ายต่อการหา แหล่งน้ำเพื่อมาน้ำสมุนไพรของนาง

“ทั้งหมดสี่สิบห้าเหรียญทองขอรับ” ชายหนุ่มพนักงานเอ่ย บอกพลางสงสัยว่านางหญิงคนนี้ซื้อห้าสิบทำไม

“นี่และของเว่ยลู่เซียนส่งเงินพนักงาน ก่อนจะส่งให้อีกเหรียญทองจากก็เดินจากไป

“เจ้ามาอะไรเยอะแยะทำอย่างกับว่าเจ้าจะรกรากนี่อย่างนั้นแหละ” ชายชราอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม นางซื้อเยอะเกิน ไปที่จะเอาไว้อยู่คนเดียว

“ก็ไม่แน่เจ้าค่ะ เพียงแต่ซื้อเอาไว้แล้วทำให้ข้ารู้สึกสบายใจ แปลกๆ เจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียนกล่าวบอกยิ้มๆ จากนั้นก็แวะไปที่โรง ไม้เพื่อจะให้ช่างไม้ไปสร้างโรงหมอและที่พักให้กับนาง นางวาด รูปแบบที่ต้องการให้กับช่างไม้พร้อมกับอธิบายไปด้วย

“ข้าจะทำให้เสร็จภายในสามวันขอรับ ส่วนที่พักนั้นแค่สองวัน ก็เสร็จแล้วขอรับ” นายช่างบอกก่อนจะรับเงินมาครึ่งหนึ่งเพื่อเอา ไปซื้ออุปกรณ์มาทำของเพิ่ม

“ท่านตาคงหิวแย่แล้ว” เว่ยลู่เซียนกล่าวบอกพลางยิ้มนิดๆ

“ก็นิดหน่อย จริงสีข้ามีเรื่องจะบอกพอดีหลานชายของข้าบอก ว่าอีกสองวันจะมารับข้ากลับแล้ว เลยอยากจะขอบคุณเจ้าเรื่องที่ รักษาข้าแล้วก็เรื่องที่ดูแลข้าด้วย” ชายชราบอกพลางทำหน้าคิด หนักไปด้วย

“ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ ข้าเป็นหมอมันคือหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว อีกอย่างท่านตาก็จ่ายเงินข้าด้วยท่านไม่ได้ให้ข้ารักษาฟรีๆ เสีย เมื่อไร” เว่ยลู่เซียนกล่าวบอกเพราะยังไงนางก็ไม่มีทางที่จะไปพบ กับหลานชายของชายชราผู้นี้แน่

เพราะเหตุการณ์บางอย่างมันชวนให้นางคิดว่าชายชราคนนี้ คิดจะแนะนำหลานชายของตัวเองเหมือนกับคนอื่นๆ ที่แนะนำลูก หลานของตัวเองให้นางรู้จัก