ตอนที่ 12 คนเลวกลับไปฟ้องก่อน

นัชชาสังเกตเห็นสีหน้าที่ไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆของเขา เมื่อกี้ ที่เห็นอาจเป็นเพราะเธอตาลายแล้วคิดไปเอง

เตชิตรู้สึกตกเข้าไปในบางความทรงจำของอดีต เขาไม่ตอบ แต่กลับเปลี่ยนเรื่องคุย “พรุ่งนี้ส่งประวัติส่วนตัวของเธอมาให้ ฉันทางอีเมลด้วย

นัชชา “คุณจะเอาไปทำไม

“ใช้ในการสมัครทำงาน”

“คุณหางานให้ฉันเจอแล้วหรอ ทำไมเร็วจัง” นัซซากลืนโจ๊ก ด้วยความเร็ว “งานอะไร ที่ไหน ประวัติทางบริษัทเป็นคนขอหรอ แต่ฉันไม่เคยมีประสบการณ์การทำงานมาก่อน……..

“ถ้าหากว่าเธอเคยมีประสบการณ์มาก่อน ฉันก็คงไม่ต้องออก หน้าเองแบบนี้หรอก”

ค่าพูดของเตชิตทำให้นัชชาหน้าเสีย เพราะนี่ก็เป็นหนึ่งใน เรื่องที่เธอขอร้องเขา เธอก็ไม่สบายใจที่ใช้อำนาจอภิสิทธิ์เหนือ คนอื่น

“เป็นงานที่เกี่ยวข้องกับกฎหมายรึเปล่า”

เตชิตเห็นแววตาที่เปล่งประกายด้วยความอยากรู้ของหญิง สาว ทําให้เขาไม่อยากตอบแบบง่ายๆ อยากแกล้งเธอ “อยากรู้หรอ”

นัชชาพยักหนาด้วยความตื่นเต้น “อยากรู้

“มานั่งนี่สิ”

ตบที่ต้นขาตัวเอง

ความตื่นเต้นกับสายตาที่อยากรู้เมื่อค่อยๆหายไป “อยู่ดีๆฉัน ก็ไม่ค่อยอยากรู้แล้ว เหอะๆ”

เขายกยิ้มมุมปาก เพราะนี่เป็นสิ่งที่เขาต้องการ

เตชิตก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ มองมาทางเธอแวบหนึ่ง แล้วหันหลัง เดินขึ้นบันไดไป

หลังจากที่กินเข้าเสร็จ นัชชาก็ทำการกรอกประวัติลงเอกสาร พร้อมกับแนบวิดีโอที่เธออัดเมื่อวาน ส่งให้กับเตชิต

พอคิดถึงงาน อารมณ์ที่ไม่ดีเมื่อสองสามวันก่อนก็ทำให้รู้สึก อารมณ์ดีขึ้นมา แต่แล้วอารมณ์ก็ดีได้ไม่นานเพราะมีสายเข้า

สายเข้าจากแม่

นัชชาหยิบโทรศัพท์แล้วเดินไปหยุดตรงหน้าต่าง สูดหายใจ เข้าแล้วจึงกดรับสาย “ฮัลโหล ว่าไงแม่ ทำไมอยู่ดีๆถึงโทรมา

ตามคาด ณัชชนม์ในสายตอบกลับด้วยเสียงเรียบ “นัช ตอนนี้

ลูกอยู่ไหน

ดวิษโทรมาบอกว่าลูกไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว เกิดอะไร ขึ้น”
ไม่นึกว่าดา จะเป็นคนแบบนี้ เขากลับกล้าฟ้องก่อนทั้งๆที่เขา เป็นคนผิด เขาคงคิดว่าเธอคงไม่บอกเรื่องนี้กับแม่แน่ๆ

หลังจากที่ใช้ชีวิตร่วมกันมาหลายปี ดาษรู้ดีว่าเธอเป็นคนยัง ไง ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยจริงใจก็ตาม “แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน เดี๋ยวพวกหนู

จัดการกันเอง”

“ลูกก็บอกมาว่ามีปัญหาอะไรกัน” ณัชชนม์ไม่รู้ว่าเกิดอะไร ขึ้นแต่คิดแค่ว่านัชชายังเด็กเกินไป “นัชลูก สามีภรรยาทะเลาะ ปากเสียกันเป็นเรื่องปกติ เดี๋ยวก็ดีกัน ดาษเขาอาจจะอยากคืนดี กับลูกแต่ไม่มีโอกาสเพราะลูกเล่นไม่กลับบ้านแบบนี้ ลูกทำไม่ ถูก”

นัชชาไม่ได้รู้สึกโกรธเพราะแม่ของเธอไม่รู้ความจริง แต่ก็อด ไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยใจ “แม่ไม่ต้องเป็นห่วง แม่กับพ่อดูแลตัวเอง ให้ดีแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”

“ตอนนี้รีบกลับบ้าน อย่ามัวเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอก ลูกแต่งงาน แล้ว ถ้าเกิดทางบ้านสามีรู้เรื่องมันจะไม่ดี” ณัชชนม์

นัชชารู้สึกแย่กว่าเดิม เพราะทุกครั้งที่มีปัญหากัน พวกเขามัก จะมองว่าปัญหาเกิดจากเธอ แต่คนในบ้านของฝั่งสามีกลับ เอาการที่ยอมง่ายๆมาเป็นจุดอ่อนในการทำร้ายเธอ

ยิ่งนึกถึงหน้าจรรยาก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเกลียด หลังจากที่พูดให้แม่สบายใจ เธอก็วางสายจึงกดหารายชื่อดวิษจากผู้ติดต่อที่ถูกบล็อกแล้วกดโทรออก ไม่นานปลายสาย ถูกรับ

นัชชาหัวเราะเยาะก่อนหน้านี้เธอโทรหาเขาตั้งหลายสายแต่ ไม่รับ พอมาตอนนี้เธอขอหย่า เขากลับรับสายอย่างรวดเร็ว

“กว่าจะโทรกลับมาได้ แต่พอคิดดีดีคนเดียวที่ทำให้เธอกลับ

มาได้ก็คือแม่ของเธอ

นัชชารู้สึกโมโห “ดาษ หน้าคุณด้านกว่าที่ฉันคิด เกิดเรื่องไม่ดี แบบนี้ขึ้นคุณยังกล้าแบกหน้าไปฟ้องแม่ ”

“แล้วไง เพราะฉันรู้ถึงยังไงคุณก็ไม่กล้าบอกแม่คุณ

“ใช่ ฉันไม่กล้า แต่รอวันที่เราอย่ากันคุณก็คอยดูว่าฉันจะกล้า หรือไม่กล้าที่เธอไม่บอกอะไรตอนนี้เป็นเพราะนัชชาไม่อยากให้ ที่บ้านเป็นกังวล

ดวิษฟังจากน้ำเสียงที่แน่วแน่ของเธอ ก็โมโหตบโต๊ะที่ห้อง ทำงาน “นัชชา ฉันจะพูดอีกรอบว่าฉันไม่มีทางหย่ากับเธอ แน่นอน ”

“นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณพูดเองเออเองได้” นัชชาไม่อยากพูดให้ มากความ “ตอนนี้คุณอยู่ไหน เรามีเรื่องต้องคุยกัน

ดวินมองไปรอบๆกำลังจะตอบว่า “บริษัท” แต่กลับเปลี่ยนใจ ตอบว่า “อยู่บ้าน” แทน

นัชชาจึงตัดสายทิ้ง ไม่อยากคุยกับเขาแม้แต่วินาทีเดียว
เธอเปลี่ยนชุดหยิบกระเป๋าแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องนอน แต่ทันทีที่ประตูห้องถูกเปิด ก็เห็นเตชิตเดินตรงมาทางนี้พอดี

เตชิตเห็นเธอเปลี่ยนเป็นชุดออกบ้าน ถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ ค่อยสบอารมณ์ “คุณจะออกไปไหน

“ออกไปพบแม่ แม่บอกว่าธุระด่วนจะคุยด้วย” นัชชาไม่กล้า พูดความจริง เพราะครั้งก่อนแค่คุยทางโทรศัพท์เขาก็ไม่ค่อย พอใจแล้ว ถ้าครั้งนี้เขารู้ว่าเธอออกไปเจอดวิษ เขาคงหาเรื่องรัง แกเธออีกแน่ๆ

เตชิตได้ยินดังนี้ ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ พูดแค่ว่า “แต่คุณยังไม่ หายดี”

“ไข้ก็ลดแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว มีเรื่องด่วนมากบอกให้ ไปหาตอนนี้เลย” นัชชารู้สึกร้อนใจ เพราะเธอรู้ดวิษเป็นคนยังไง

ถ้าเกิดเธอไปสายเขาอาจจะไปหาแม่เธอถึงที่บ้านเลยก็ได้

“คุณต้องกลับบ้านก่อน2ทุ่ม หวังว่าฉันจะเห็นเธออยู่ในบ้าน ตอน2ทุ่ม”

“โอเค รู้แล้วๆ ฉันไปก่อนนะ

เตชิตเห็นของเธอเดินลงบันไดอย่างเร่งรีบ หลังจากเปลี่ยน รองเท้าที่หน้าบ้านเสร็จก็รีบเปิดประตูแล้วเดินออกไปเลย

เขาเปิดประตูเดินเข้าห้องนอน ในห้องว่างเปล่า เขารู้สึก เหมือนขาดอะไรบางอย่างไป
นัชชาขึ้นรถแล้วเดินทางมาถึงนิเวศน์วิลล่า ในหัวคิดถึงแต่ เรื่องที่ดวิษพูดกับแม่ไปเรื่อย พอเปิดประตูก็เห็นคนนั่งอย่าง สบายใจอยู่บนโซฟา ทำให้เธออารมณ์ขึ้น

“ดวิษ คุณทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร” นัชชายืนอารมณ์เสียอยู่หน้า ห้องรับแขก

เขาเงยหน้ามองไปที่เธอ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมานัชชาเป็น ภรรยาที่เรียบร้อยเชื่อฟังมาโดยตลอดแต่พอมาวันนี้เธอกลับต้อง หน้าเขา ไม่เคยเห็นด้านนี้ของเธอมาก่อน ทำให้ดาษรู้สึกว่าเขา ไม่เคยรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเธอเลย

เขายกขาพาดขึ้นบนโต๊ะ พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง “ถ้าฉันไม่ทำ แบบนี้คุณจะกลับมาหรอ คุณไม่กลับบ้าน นัชชาคุณกล้าขึ้นเยอะ เลย”

นึกว่าตัวเองเป็นใคร นัชชาได้แต่คิดในใจเพราะไม่อยากหา เรื่องทะเลาะด้วย “ฉันขอเตือน อย่าไปยุ่งกับพ่อแม่ฉันอีก ถ้าเกิด ยังมีครั้งหน้า ฉันจะประกาศให้ทุกคนในบริษัทรู้ว่าคุณนอกใจ ฉัน”

“ก็ลองดูสิ” ดวิษลุกยืนอย่างรวดเร็ว เดินเข้ามาหาเธอด้วย ความโกรธ