บทที่ 11

“น้องชายคนนี้ นายไม่รู้เหรอว่าการเคารพผู้สูงอายุและการรัก เด็กนั้นคืออะไร? เรียกฉันว่าพี่สาว……………” คำพูดที่เหลือถูก เหยียน ฝางอุดอยู่ในปาก ไม่เสน่หานถลึงตาโตไม่อยากจะเชื่อ ถือ ไอ้จูบตนเอง ในขณะที่มีสติ

มีกลิ่นไวน์จาง ๆ ในปากของเขาซึ่งก็คือลมหายใจของเขา หน้าแดง ใจเต้นตึกตัก ไม่รู้จะทำยังไงดี แม้กระทั่งลืมที่จะต่อต้าน สมองว่างเปล่าไปหมด

เวลาหยุดอยู่ห้าวินาที โมเสบู่หานได้สติแล้วผลักเขาออก ยกมือขึ้นจะตบเขา

เหยียนฝางจับมือเธอไว้อย่างเร็ว ยิ้มมุกปาก “เคารพผู้สูง อายุรักเด็ก? ฉันรู้แค่ว่ามีพฤติกรรมอย่างหนึ่งที่เรียกว่า ทำผิด แล้ว แต่กลับรู้สึกว่ารสชาตินั่นก็ไม่เลว!”

พูดจบ เหยียนอี้ฝางอุ้มเธอขึ้นพาดบ่า ท่าทางคล่องแคล่ว ว่องไว

ติงหลังตกตะลึงพรึงเพริด ให้กำลังใจเขาอย่างบ้าคลั่ง! นี่มัน

หล่อเกินไปแล้ว!

“นาย นายจะทำอะไร? รีบวางฉันลงนะ” โม่เสน่หานเริ่มลุกลี้ ลุกลน ชั่วพริบตาเดียวกลายเป็นผู้อ่อนแอทันที จิตใจฮึกเหิมและ ห้าวหาญเมื่อสักครู่หายไปหมด แทนที่ด้วยความรู้สึกกลัว
เหยียน ฝางไม่สนใจว่าเธอจะขัดขืนยังไง แบกเธอออกไปจาก โรงไวน์ และผลัก โมเสทานเข้าไปในรถ

ตั้งหลังคามออกมา เหยียนฝางแล่นไปอย่างเร็ว มองเห็น ท้ายรถที่อยู่ไกล ๆ อุทานด้วยความทึ่ง “โอ้โห ไอ้นี่นึกไม่ถึงว่าจะ เท่ขนาดนี้!”

บนรถ โม่เสน่หานเป็นกังวล “นี่ นายจะพาฉันไปไหน?” เหยียนฝางไม่หันกลับมา แล้วพูดอย่างเฉยชา “เธอไม่ควร ใช้เงินดูถูกคนรวย”

โม่เสว่หาน “

มีเหตุผลมาก เธอไม่มีคำโต้แย้ง

แต่ว่าทําลงไปแล้ว ไม่มีทางย้อนกลับ ทำได้เพียงแต่เถียงคอ เป็นเอ็นพูดขึ้น “ฉันเอาเงินคืนให้นายแล้ว แต่นี้ต่อไปนายกับฉัน ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว นายเดินทางสว่างไสวของนาย ฉันเดินทาง……”

“แม่ฉันไปหาเธอแล้วสินะ!” เหยียนฝางขัดคำพูดของเธอ ไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่เป็นการแน่ชัด

โม่เสน่หานตะลึง ถอนหายใจ นายคนนี้ฉลาดดีนะ แต่คิดได้ว่า ถ้าหากยอมรับว่าเจอกันแล้ว มันจะไม่เป็นการตบหน้าตัวเองเห รอ?

ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นเงินของแม่เขา จากนั้นตนเองเอาเงินของ มามีคนอื่นไปฟาดใส่ลูกชายของเธอ ดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้าท่า เหยียนอี้ฝางพูดอีก “เธอนี่ไร้น้ำยาเกินไปแล้ว! เงินแค่นี้ก็สามารถทําอะไรเธอได้ รู้สึกผิดหวังจริง ๆ เลย!”

ฟู่!กระอักเลือด โม่เสบู่หานรู้สึกเหมือนได้รับบาดเจ็บเป็นหมื่น

จุด

“ยังยังยัง…….ยังไงซะฉันก็คืนเงินให้นายแล้ว ฉันจะลงจาก รถ!”

เหยียน ฝางไม่สนใจเธอ ขับรถอย่างเคร่งขรึม ยิ่งเคร่งขรึมไม่ พูด โม่เสน่หานยิ่งเป็นกังวลกลัว ในระยะเวลาสั้น ๆ ในสมองของ ๆ เธอฉายหนังฆาตกรรมสยองขวัญไปแล้วหลายเรื่อง เธอตกใจจน หน้าซีดขาวเหงื่อไหลเต็มหลัง

จนกระทั่งรถจอดลงที่ข้างทาง เหยียนฝางพูด “ถึงแล้ว ลง จากรถ!”

“ฉันไม่ ฉันไม่ลง!” โม่เสวทานไม่ได้ดูเลยสักนิด หลับหูหลับตา

พูด จับราวจับไว้แน่น จะตายยังไงก็ไม่ลงจากรถ

เหยียนฝางดับรถ จากนั้นก็ลงจากรถแล้วเปิดประตูรถให้เธอ “จะให้ฉันแบกเธอลงมา?”

โม่เสน่หานตกใจจนรีบลืมตาขึ้น งงงวยพบว่านี่มันข้างล่าง บ้านของตัวเองไม่ใช่เหรอ……..

ในที่สุดก็โล่งใจได้ โม่เสบู่หานลงจากรถช้า ๆ ความคิดชั่วร้าย ของตนเองเมื่อสักครู่ทำเอาเหงื่อออกเต็มไปหมด

หันหลังกลับก็สบตากับสายตาอันลึกซึ้งของเขา ใจเต้นแรงขึ้น โม่เสน่หานขี้ขลาดจนก้าวถอยหลังไป จนกระทั่งชนเข้ากับรถ
เหยียนอี้ฝางโอบเธอไว้ในอ้อมแขน หน้าตาของไอ้นี่ดึงดูด คนจริง ๆ ไม่เสวนานกลืนน้ำลายลงอย่างยากเย็น “นาย…….นาย จะทําอะไร?”

“ส่งเธอกลับบ้านเฉย ๆ เธอคิดอะไรอยู่? หน้าซีดขนาดนี้?” ไม่ เสบู่หานมุมปากรักษารอยยิ้มบาง ๆ ไว้ เมื่อเห็นว่าไม่เสวนาน หวาดกลัว ในใจก็รู้สึกอึดอัดใจ

“ไม่ ไม่ได้คิดอะไร!”

“จริงเหรอ?” พูดจบ เหยียนฝางก็ขยับใกล้เข้ามาอีก ปลาย จมูกของเขาเกือบจะแตะโดนกับปลายจมูกของเธอแล้ว

โม่เสน่หาน ใจเต้นตึกตัก ๆ รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของ เขา ปิดตาลงไม่ขัดขืน

“โมเสน่หาน! พวกเธอทำอะไรกัน!!!” แม่เสน่หานถือขยะออก

มาพอดี ยืนตกตะลึงตาค้างอยู่ไม่ไกล