บทที่ 9

เสี่ยวลี่ตะลึงจนสูดหายใจเข้า “เสบู่หาน พวกเธอ…..คบกันแล้ว เหรอ?”

“ไม่ ไม่ไ……..ไม่ใช่แบบนั้น เสียวฟังฉันอธิบายก่อน ฉันกับ เขาไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันสักนิด” ไม่เสว่หานร้อนรน โบกมือ ไม่หยุด

เหยียนฝางกระพริบตาเบา ๆ รอยยิ้มภายใต้สายตาเหมือน กับว่าพอใจเป็นอย่างมากที่ท่าทางของเธอตื่นตระหนกตกใจกลัว

“เหอะ เธอพูดติด ๆ ขัด ๆ แล้ว เธอจะให้ฉันเชื่อเธอได้ยังไง” รอยยิ้มบนใบหน้าของเสียวแข็งทื่อ กำมือแน่น ทำท่าทางสงบ นิ่งมาก “ฉันมีธุระ ไม่รบกวนพวกเธอทานอาหารแล้ว ลาก่อน!

เสี่ยวเดินออกจากร้าน โม่เสน่หานรู้สึกใจคอไม่ดี เปิด โทรศัพท์ดูแชทกลุ่มที่ทำงาน เป็นอย่างที่คิดเธอเห็นเสียวส่งรูป ออกไป ทันใดนั้นแชทกลุ่มก็ระเบิดทันที

ญิง : นี่มันโม่เสน่หานกับเหยียนฝางไม่ใช่เหรอ?

หยวนหยวน: พวกเขากำลัง…..ออกเดท

เสียว: ไม่ใช่ได้ไง ไร้ยางอายมาก ก่อนหน้านี้ยังเสแสร้งพูด กับฉันว่าไม่สนใจเหยียนฝาง แล้วเป็นไงหละแอบไปคบกันแล้ว

ญิง: ตายจริง! นี่มันคนประเภทไหนเนี่ย!
หยวนหยวน : ก็ไม่อายุตัวเองอะไรเลย เป็นคุณน้าแล้ว ยัง จะกินหญ้าอ่อนอีก?

โม่เสน่หานดูแล้วโมโห พวกผู้หญิง ในที่ทำงานทุกคนกำลังพูด ถึงเรื่องที่เธอไร้ยางอาย

ปิดวีแชทลง โม่เสน่หานมองไปที่เหยียนฝางอย่างโมโห “นายรับปากฉันแล้ว ว่าจะไม่เปิดเผยเรื่องของพวกเรา ตอนนี้ หมายความว่ายังไง?

“หมายความว่าฉันทำผิดกฎของสัญญา เงินค่าชดใช้ค่าเสีย หายเธอไม่ต้องใช้คืนแล้ว” เหยียนฝางหยิบตะเกียบขึ้น เลียน แบบท่าทางการกินบะหมี่ของเธอ กินคำใหญ่ ๆ แถมยังกินได้ หน้าตาดีขนาดนั้น

“นาย!” โมเสน่หานลุกขึ้นยืน สองมือแน่นไว้อยู่บนโต๊ะ “ความรู้สึกตั้งแต่ต้นจนจบ นายตุกติกกับฉันตลอด ใช้ฉันเพื่อ ต่อสู้กับพ่อของนายใช่ไหมใช่ไหม?

“ใช่ แต่เธอดื่มเหล้าจนเมาแล้วมีอะไรกับฉันนั้นก็เป็นเรื่อง จริง” เหยียนฝางหยิบกระดาษทิชชูเช็ดมุมปาก ประโยคเฉยชา ประโยคนึงทำให้เธอชะงักคาที

เป็นเวลาครู่หนึ่ง โม่เสว่หานหาคำพูดที่จะโต้แย้งเขาไม่ได้ โมโหจนหยิบเงินหนึ่งร้อยจากกระเป๋าออกมาวางไว้บนโต๊ะ แล้ว รีบเดินออกไป จากนั้นก็เรียกแท็กซี่กลับบ้าน

เหยียนฝางมองเงินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะตรงหน้า ยิ้มมากขึ้นกว่า เดิม พี่สาวคนนี้น่าสนใจดีแฮะ
ไม่กี่วันต่อมา ข่าวโคมลอยของโมเสว่หานกับเหยียนฝาง เป็นเรื่องซุบซิบนินทาทั้งเบื้องบนเบื้องล่างในบริษัทแล้ว เป็น เวลานานมากข่าวคราวก็ยังไม่จบลง

คนที่รู้เบื้องหน้าเบื้องหลังพูดขึ้นว่าเหยียนฝางคือผู้สืบทอด บริษัทเหยียนชื่อคนต่อไป จากนั้นก็ฮือฮาไม่อาจจบสิ้นยิ่งไปกว่า กว่าเดิม

ทุกคนคิดว่าไม่เสว่หานเป็นผู้หญิงร่าน รู้ตั้งนานแล้วว่าเหยีย น ฝางคือคุณชาย ดังนั้นจึงลงมือก่อนได้เปรียบ

ข่าวลือเชิงลบมากมาย ผลักดันให้เธอถึงจุดที่ลำบากที่สุดของ ประสบการณ์ชีวิต จนแทบจะตาย

โมเสน่หานพักนี้หลบอยู่ในบ้านไม่ออกไปไหน ทุก ๆ วันกินอิ่ม

แล้วก็ปิดประตูอยู่แต่ในห้อง

คนในบ้านพบว่ามีปัญหาแน่ จึงให้โม่นิ่งไปลองสืบดู “พี่เป็น อะไร? สองสามวันมานี้ดูท่าทางขวัญหนีดีฝ่อ ดูไม่ปกตินะ!”

โม่เสน่หานมุดหัวหลบอยู่ในผ้าห่ม แม้กระทั่งจะโผล่หัวออก มายังขี้เกียจ พูดอย่างไร้เรี่ยวแรง “ไม่เป็นไร แค่ตกงานหนะ อยากจะคิดทบทวนเกี่ยวกับชีวิตอยู่เงียบ ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน

โม่ฉิงแสดงความสงสัยต่อไป “อกหักเหรอ? เป็นเพราะพี่ชาย คนนั้นที่มาปรากฏตัวที่บ้านเหรอ?”

โมเสน่หานที่ไร้เรี่ยวแรงที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มเหลือบตามองบน ไม่ได้อธิบายอะไร
“พูดจริง ๆ นะพี่ชายคนนั้นดูแล้วไม่เลว หน้าตาหล่อมาก เสียดายจัง!”

“แต่ว่าพี่ไม่ต้องเสียใจไปหรอก แม่ของพวกเราจัดการนัดดูตัว ไว้ให้ แบบไม่ต้องหยุดพักเลย พี่เสียใจได้ไม่นานแน่

โม่เสว่หานถลึงตาโต มุดออกมาจากผ้าห่ม “เธอพูดว่าอะไรนะ?”

“พี่ พี่ลืมที่แม่พูดเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้วเหรอ จำเป็นจะต้องให้พี่ แต่งงานออกเรือนไปให้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นคนทั้งบ้านต้องกินเจ พร้อมกัน!” โม่ฉิงยิ้มอย่างมีเจ้าเล่ห์ ท่าทางเหมือนรอดูเรื่องสนุก ๆ อยู่