บทที่ 4

ข้างล่างตึก ร้านกาแฟที่อยู่ใกล้ ๆ

ทั้งสองคนนั่งจ้องตากัน ไม่เสน่หานยากที่จะยับยั้งความคิดที่ อยากจะหลบหนี จึงทําท่าทางถามขึ้นอย่างเฉยชา “นายรู้ได้ยังไง ว่าบ้านฉันอยู่ที่นี่?”

“ผมสืบค้นบัตรประชาชนที่ใช้ในการเปิดห้องที่โรงแรม” เหยี ยน ฝางพูดเปิดเผยตรงไปตรงมา สายตาที่ลึกซึ้งนั้นยังกับจะ มองเธอให้ทะลุปรุโปร่ง

โมเสน่หานเหงื่อแตกพลัก ตายแน่ แม้กระทั่งบัตรประชาชน ของตนเองเขายังรู้ทั้งหมด เวลานี้ไม่ได้กลัวว่าจะถูกตัดคอเลือด ไหลแล้ว แต่กลัวว่ามันยากที่จะเก็บกวาด

“คือว่า…ฉันมีความรู้สึกว่าจําเป็นอย่างมากที่จะต้องอธิบาย สักหน่อย คืนวันนั้นฉันดื่มเมามาก จากนั้น…….

“ดื่มเหล้าเมาไม่ใช่ข้ออ้างที่ผู้กระทำผิดจะใช้เพื่อเป็นการหลุด พ้นจากโทษ ผู้ที่เมาในอุบัติเหตุทางรถยนต์ยังต้องรับผิดชอบ เต็ม ๆ พี่ว่ายังไงหละ?” เหยียนฝางยกแก้วขึ้นดื่ม ด้วยท่าทาง เฉยชาสง่างาม อากัปกิริยาท่วงท่าทำให้คนรู้สึกใจสั่นได้

โม่เสบู่หานหันหน้าหนี ไม่กล้ามองอีก ใบหน้านี้ก็คือจุดเริ่มต้น ของอาชญากรรม

ที่หนักกว่านั้นก็เป็นเพราะว่าเธอดื่มเหล้าจนเมา จากนั้นก็ไม่อาจต้านทานความหล่อของเหยียนฝางได้ จึงควบคุมตัวเองไม่ ได้ชั่วขณะถึงได้ลากเขาไปเปิดห้อง

“งั้น………ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว นายเสนอราคามาเถอะ!” โม่เสน่หานมือสั่น แก้วกับที่รองแก้วกระทบกันจนส่งเสียงชนกัน ออกมาไม่หยุด จึงรีบวางแก้วลง

“เหอะ ห้าร้อยบนหัวเตียงเหรอ?” เหยียนฝางคิดถึงเงินที่ถูก กําจนยับเหล่านั้น แล้วหัวเราะกับตัวเอง

“ไม่ ไม่ใช่ ฉันฉันฉัน….ตอนนั้นทั้งตัวฉันไม่มีเงินสด นี่มันก็ เกิดขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ นอกจากนั้นจะสามารถชดเชยด้านนี้ให้ เธอแล้ว ฉันก็จนปัญญาแล้วจริง ๆ” ไม่เสว่านแทบอยากจะขุด หลุมแล้วมุดเข้าไป เคยคิดไว้ว่าชีวิตนี้จะสามารถใช้ชีวิตอย่าง เรียบง่ายไร้อุปสรรคขวากหนามจนตาย ถ้าหากถูกกักตัวจาก ความผิดข่มขืน มันยากที่จะรับได้จริง ๆ

“ได้ ในเมื่อพี่อยากจะชดใช้ งั้นก็ห้าแสน ขาดแม้แต่สลึงเดียว ก็ไม่ได้” เหยียนอี้ฝางจู่ ๆ ก็พูดประโยคนี้ขึ้น โม่เสน่หานตกใจจน แทบจะช็อกไป

เธอถลึงตาโต เวลาผ่านไปอยู่นานก็ยังพูดไม่ออก รู้สึกเพียง แต่ว่าเหมือนมีก้างปลาทิ่มแทงอยู่ที่หน้าอก สามารถพูดได้ว่าเจ็บ มากที่สุด

“ทำไม? ไม่ยินยอมเหรอ?” เหยียนฝางมองมาที่เธอ ในตา แฝงไปด้วยความหัวเราะเยาะ ผู้หญิงคนนี้ชื่อบอกว่าที่เขาคิดไว้ เยอะ
เธอคิดว่าเขาจะมาเรียกค่าเสียหายจากเธอจริง ๆ เหรอ? สงสัยจริง ๆ ว่าไอคิวของเธอระดับนี้มีชีวิตอยู่ได้อย่างไรจนถึง อายุเท่านี้?

“คือว่า ลดลงหน่อยได้ ห้าแสนมัน…..” โมเสน่หานยิ้มจนเจ็บ เนื้อ กำมือไว้แน่น ไม่สามารถระเบิดอารมณ์ได้ยิ่งกว่านั้นยังไม่ กล้ายั่วโมโหนายคนนี้

“ไม่ได้ ขาดแม้แต่สลึงเดียวไม่ได้ ไม่อย่างงั้นก็คุยกับทนาย ของผมเถอะ!” เหยียนฝางเดิมที่ไม่ได้จะมาเรียกค่าเสียหายจาก เธอ เมื่อเห็นท่าทางตื่นตระหนกหวาดกลัวอย่างมากของเธอ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเป็นแบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกัน

“อย่าง พ่อหนุ่มอย่าเอะอะก็จะหาทนาย แบบนี้ไม่ดีเลย” โม่เส ว่หาน ในใจทักทายบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ยัง ฝืนยิ้มให้เขา

“สามารถผ่อนจ่ายได้” ทันใดนั้นเหยียนฝางก็พูดประโยคนี้ ขึ้นลอย นลอย ๆ

“ผ่อน ผ่อนจ่าย?” โม่เสน่หาน ใช้สมาธิในการไตร่ตรอง รู้สึก เหมือนตนเองตกลงไปในหลุมที่ใหญ่และลึกประเภทที่หลุดออก มาไม่ได้

เหยียนฝางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาขณะที่เธอกำลังครุ่นค ริส เปิดรูปความละเอียดสูงที่ไม่เซ็นเซอร์รูปนั้นขึ้น ส่ายไปส่ายมา ตรงหน้าเธอ ” ให้เวลาพี่สิบนาทีในการพิจาณา ไม่เช่นนั้นพวกเรา ก็เจอกันที่ศาลเถอะ!”
“ตกลง แต่ฉันมีข้อแม้ ห้ามเปิดเผยเรื่องนี้กับคนอื่นเด็ดขาด นิดเดียวก็ไม่ได้!” เพื่อชื่อเสียงของตนเอง ไม่เสนานกัดฟันทุ่ม หมดหน้าตัก

“ยินดีที่ได้ร่วมมือกัน!” เหยียนฝางยืนขึ้นอย่างเฉยชา ยิ้ม เล็กน้อยแล้วยื่นมือออกมาที่เธอ

กิริยาท่าทางจิตใจดีนั้น ทำให้ใจของเธอสั่นไหวอย่างไม่รู้ตัว ไม่มีทางที่จะปฏิเสธได้ เธอระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่จึงยื่นมือออกไป ช้า ๆ

มือใหญ่หนาของเขา ใช้แรงจับฝ่ามือของเธอ

อุณหภูมิที่ร้อนแผดเผาคล้ายกับปลุกอารมณ์อันเร่าร้อนของ คืนนั้นขึ้น ใบหน้าของโมเสน่หานร้อนผ่าวขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อ รอให้เธอได้สติกลับคืนมา เหยียนฝางก็เดินออกไปจากร้าน กาแฟแล้ว