บทที่ 2

โมเสน่หานถูกจ้องมองจนเหงื่อแตก ในใจระแวงถึงที่สุด ค่อย ๆ พูดขึ้น “หัวหัวหัวหน้าคะ คือคือคือ……ฉันกับเขาไม่สนิทกันค่ะ”

ผู้ควบคุมเปิดดูจดหมายลาออกที่เธอเตรียมมา หลังจากที่ดู ผ่าน ๆ แล้วก็พูดขึ้นว่า “บังเอิญจัง แม้กระทั่งจดหมายลาออกยัง เหมือนกันราวกับแกะ พวกเธอสองคน……

“ไม่ พวกพวกพวก……..พวกเราสองคนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้ง สิ้น จริง ๆ นะคะ!” โม่เสบู่หานลุกลี้ลุกลนจนพูดติดอ่าง รู้สึก เหมือนว่าหัวหน้าจะต้อนเธอให้จนมุม

“ฉันไม่ได้อนุมัติการลาออกของเหยียนฝาง ฉันให้วันหยุด ยาวเขาหนึ่งเดือน เธอก็เหมือนกัน ฉันก็ให้เธอหยุดยาวหนึ่ง เดือน ปรับเปลี่ยนอารมณ์ของตัวเองแล้วก็กลับมาทำงาน!” พูด จบ หัวหน้าก็โยนจดหมายลาออกทิ้งลงถังขยะ

โม่เสน่หานหน้ามุ่ยคอตกเดินออกมาจากห้องทำงาน ก็ถูก เพื่อนร่วมงานเสี่ยวดักไว้ทันที “เสบู่หาน เธอจะลาออกเหรอ?”

“ไม่ ไม่อนุมัติ!”

เสี่ยวยักคิ้วอย่างมีเลศนัย “เสบู่หาน เธอมีอะไรปิดบังฉันใช่ ไหม?”

“ฉันจะปิดบังอะไรเธอได้?” ตีให้ตาย โม่เสบู่หานก็ไม่มีทางพูด เรื่องที่ตัวเองมีอะไรกับเหยียนฝางออกมาแน่นอน ถึงแม้ว่าเสียวเป็นเพื่อนสนิทก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ เธอจะเก็บเรื่องนี้ไว้ เป็นความลับตลอดไป “แปลกมาก เหยียนฝางก็ลางาน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เห็นเงา

หล่อเลิศของเขาเลย พวกผู้หญิงในบริษัทไม่มีกำลังใจในการ ทำงานแล้ว แต่ละคนเฝ้ารอให้เหยียนฝางมาเติมพลังให้ เหมือนกับที่เขาว่ากันว่า ผู้ชายผู้หญิงจับคู่กันทำงานจะไม่เหนื่อย เห็นท่าจะจริงแฮะ”

เมื่อเห็นท่าทางที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักของเสียวแล้ว ไม่ เสว่หานเริ่มเป็นห่วงชีวิตของตัวเองเข้าไปอีก จึงดึงเธอเข้ามาใน ห้องน้ำ แล้วถามขึ้น “เธอบอกฉันที วันนั้นหลังจากที่ฉันดื่มจนเมา แล้วเกิดเรื่องอะไรน่ากลัวขึ้นไหม? ฉัน…..หมดสติไปแล้ว!!

เสี่ยวหัวเราะคิกคัก “เธอพูดถึงคืนนั้นเหรอ! เธอไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าตอนที่เหยียนฝางร้องเพลงนั้นหล่อที่สุดเลย ผู้หญิงในบริษัท แต่ละคนจะเป็นบ้าแล้ว! ถ้าได้มีอะไรกับเหยียนฝางสักคืนละ ถ้าต้องตายก็ยอม!”

ประโยคนี้ ดึงเอาแก้วตาดวงใจของโม่เสน่หานตกถึงระดับต่ำ สุด ถ้าหากรู้ว่ายัยป้าคนนี้ได้มีอะไรกับเหยียนฝางแล้ว เกรงว่า ผู้หญิงพวกนั้นจะต้องฆ่าตัวตายแน่ ๆ

ยังไงซะก็รีบหนีดีกว่า!

โม่เสน่หานเดินออกจากบริษัทไปด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ที่นี่อยู่ ไม่ได้แล้วแน่นอน แค่คิดถึงว่าเพื่อนร่วมงานผู้หญิงพวกนั้น ต้องการสายตาของเหยียนฝาง ก็จินตนาการได้ถึงจุดจบจะน่าเวทนาขนาดไหน!

เวลาหนึ่งเดือน พอที่เธอจะหาที่ทำงานใหม่ได้แล้ว

เมื่อออกจากบริษัท โม่เสน่หานเข้าไปนั่งในรถของตัวเอง กําลังจะติดเครื่องแต่กลับมีเสียงข้อความแชทดังมาจาก โทรศัพท์มือถือ เธอเหลือบตามอง ดูเหมือนจะเป็น…..เหยียน ฝางส่งมา?

ใจเต้นอยู่สักพักนึง เธอรีบเปิดดูโทรศัพท์ พบว่าเหยียนฝาง ส่งรูปภาพมาให้เธอรูปหนึ่ง

เมื่อเปิดดูรูปภาพ มันคือกางเกงในสีเทาที่มีลาย การ์ตูนPeppa Pig ด้านล่างคือตัวอักษรที่เหยียนฝางส่งมา : พี่สาว พี่ลืมของเอาไว้กระอักเลือดอยู่ที่หน้าอก โม่เสน่หานแก้ม ทั้งแดงทั้งร้อนผ่าว ทั้งโมโหทั้งกลัดกลุ้ม แถมยังยืนไม่ได้รู้สึก เหมือนฟันบนล่างต่อสู้กันโดยที่ไม่ฟังคำสั่ง

วันนั้นออกไปอย่างฉุกละหุก เนื่องจากหาไม่เจอกางเกงในที่

ถูกตัวเองไม่รู้โยนทิ้งไว้ที่ไหน จึงหนีออกจากโรงแรมไปทั้งโล่ง ๆ แบบนั้น คิดไม่ถึงว่าเหยียนฝางจะหาเจอได้ นึกอยู่นาน เธอกดพิมพ์ตอบกลับอย่างบอบบาง : ไม่ใช่ของ

ฉัน นายหาผิดคนแล้ว

ไม่นานนัก เหยียนฝางก็ส่งรูปภาพมาอีก ผู้หญิงในรูปภาพ ใบหน้าแดงผมเผ้ายุ่งเหยิงนอนคว่ำหน้าหันข้างอยู่บนหมอน ผ้าห่มปิดตำแหน่งตั้งแต่เอวลงไป รูปภาพความละเอียดสูงที่ สามารถมองเห็นบริเวณหัวไหล่ที่ใสสะอาดมีไฝเม็ดนึงได้อย่างชัดเจน

เหยียน ฝาง : อย่าบอกผมนะว่านี่ไม่ใช่พี่

กรอด ๆ ไม่เสว่หานโมโหจนกัดฟันกรอด มือกำลังสั่น ทั้งตัว กําลังสั่นไปหมด

เป็นเวลาอยู่นาน เธอระงับความโกรธที่จะขว้างโทรศัพท์มือ ถือทิ้ง พิมพ์ตอบกลับไป : ขอโทษนะ คืนนั้นฉันดื่มจนเมา ถ้า หากท่าเรื่องอะไรที่บ้าบินไป ขอความกรุณาให้นายลืมมันไป เถอะ!

เหยียนฝาง : ขอประทานโทษ ชีวิตนี้ผมคงลืมไม่ลง