บทที่ 9 เกินควบคุมได้

หลังจากจบการแถลงข่าวลง กลุ่มคนและเฉิงซีรีบกลับมาบริษัท อย่างรวดเร็ว

ในห้องทํางาน หลินเวยตบโต๊ะเสียงดังสนั่น “หนิงเฟย เธอ เห็นบริษัทอยู่ในสายตาบ้างไหม เธอทำแบบนี้ส่งผลกระทบต่อ บริษัทขนาดไหนเธอไม่รู้บ้างหรือไง?”

เฉิงที่อยู่ข้างๆร้องไห้เปียกปอนดั่งสายฝนอยู่นาน เรื่องที่เกิด ขึ้นในคืนนี้ ชื่อเสียงของเธอก็บ่นไปหมด รอยเปื้อนนี้จะลบยังไง ก็ลบไม่ออกแล้ว!

ในขณะเดียวกันเฉิงซีเช็ดน้ำตาออก สายตาเต็มไปด้วยความ รู้สึกผิด “หนิงเฟย ฉันรู้นะว่าเธอเกียจฉันที่แย่งพี่เวยมา แต่เธอ ทำแบบนี้ก็ต้องคิดถึงผลประโยชน์ของบริษัทมาก่อนเสมอ ทำไมเธอถึงรุนแรงขนาดนี้?!”

พูดจบก็ก้มหัวเช็ดน้ำตาต่อ มาพร้อมกับความรู้สึกไม่เต็มใจที่ จะพูดออกมา “เธอสบายใจได้เลยนะ ให้เวลาฉันอีก1วัน ฉันจะ ยกเลิกสัญญากับบริษัทเอง

หลินเวยมองดูเฉิงซีดูน่าสงสารแบบนั้น ในใจเต็มไปด้วย ความหงุดหงิด มามองดูหนิงเฟยเย็นชาแน็บนิ่ง ยิ่งเครียดเข้าไป ใหญ่

“หนิงเฟย เพื่อบริษัท เธอออกไปชี้แจงซะ” หลินเวยพูดอย่างจริงจัง

หนิงเฟยเอาขาไขว้กัน ถามอย่างสนใจ “ประธานหลินคุณจะ ให้ฉันชี้แจงว่าอะไร?” “เรื่องมันก็เกิดจากคุณ คุณไม่รู้เลยเหรอ ว่าจะต้องแก้ปัญหายังไง!

ให้ตายสิ เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หนิงเฟยเริ่มห่างจากการ ควบคุมของเขาไปทีละนิดๆ

“หึ” หนิงเฟยหัวเราะเย็นชาออกมา

จนเธอลุกขึ้นมา เดินไปยังตรงหน้าของทั้งสอง พูดประโยคที่ม แทงใจออกมา

“หากไม่ใช่เพราะคุณโกงฉันก่อน ฉันจะมีเวลาที่ไหนทำเรื่อง แบบนี้ให้คุณ?”

หันหน้าไปทางเฉิงซี “ส่วนเธอ ส่งคลิปเสียงเพื่อมาอวดฉัน เรื่องไม่มีสมองคิดแบบนี้ก็คงมีแต่เธอนั่นแหละที่ทำเรื่องแบบนี้ ออกมาได้

“พูดมาขนาดนี้แล้ว เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นจากฝีมือของพวก เธอเองแหละ ตอนนี้มาโทษฉันอีก ยังมียางอายอยู่ไหม?”

ทุกคำพูดของหนิงเฟย ทำให้หลินเวยและเฉิงซีมีสีหน้าไม่ดี จนถึงที่สุด สีหน้าของทั้งสองเกือบจะทำให้เจียงหลิงหัวเราะออก

มา

พูดถึงขนาดนี้มาแล้ว เฉิงซีที่ขี้เกียจเล่นละครอีก “เธอต้องการ จะเอาไงกันแน่ เธออย่าลืมนะว่าตอนนี้เธอเป็นคนของบริษัท มันพังไปแล้วเธอจะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาใหม

หลินเวยพูดต่ออีก “หนิงเฟย สัญญาของเธอกับ บริษัท HUIYAOยังเหลืออีกหนึ่งปี เธอคงไม่คิดว่าไม่ต้องการราย ได้ของปีนี้ใช่ไหม!”

พอได้ยิน หนิงเฟยหน้าประหลาดใจ เหมือนสิ่งที่เขาพูดเป็น เรื่องตลก

เจียงหลิงทนฟังไม่ได้อีกแล้วพูดต่อ “พวกคุณอย่าลืมนะว่า หนิงเฟยเคยได้รางวัลเหรียญทองมาก่อน พอพูดถึงนี้แล้ว ทาง บริษัทคงจะไม่ทําเป็นไม่สนใจหรอกนะ!”

พอฟังคำพูดนี้จบ เฉิงซีรีบลุกขึ้นยืน เสียงเก้าอี้ที่ถูกับพื้นเป็น เสียงที่ดังเจ็บหู

“นี่คิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ? ก็แค่คนบ้านนอกที่

ถูกทิ้ง! หนิงเฟย เธอสามารถทนได้ แต่แม่ที่นอนอยู่บนเตียงคง

ไม่สามารถทนไปกับเธอได้หรอกนะ!”

พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา สายตาของหนิงเฟยเต็มความเย็นชา “เพราะฉะนั้น พวกคุณอยากให้ฉันทำอะไร?”

เฉิงซีและหลินเวยมองตากันชั่วครู่ มีอะไรสนุกแล้ว!

“เธอก็แค่ออกไปชี้แจงว่า คลิปเสียงเป็นการเอามาจาก เว็บไซต์บนอินเทอร์เน็ต คนในคลิปเสียงระบุชัดเจนไม่ได้ว่าเป็น ใคร เรื่องนี้คงไม่ทำให้เธอลำบากไปใช่ไหม?”
หนังเฟยมองไปทางหลินเลย ไม่ลำบากไปสําหรับฉัน? กลับคำ ที่ตัวเองพูดก่อนหน้านั้น อย่างนี้ก็เท่ากับเธอต้องแบกรับคำด่า ทั้งหมด สินะ?

เมื่อก่อนตัวเองไปชอบอะไรในตัวผู้ชายแบบนี้กันแน่? เวรกร รมจริงๆ!

“พี่หลิง เราไปกันเถอะ” ไม่มีอารมณ์ที่จะคุยกับพวกเขา หนิงเฟยตะโกนขึ้นมา และเดินออกไป

ในขณะนี้เองเฉิงตะโกนขึ้น “แถลงการณ์เธอจะส่งให้เมื่อ

ไหร่?”

หนิงเฟยชะงักหนึ่งก้าว แอบยิ้มมุมปาก “สบายใจเถอะ พรุ่งนี้ พวกเธอก็จะเห็นเอง!”

ถึงเวลานั้น พวกเขาอย่าตกใจมากเกินไปละกัน

นอกบริษัท หนิงเฟยขึ้นรถกดล็อกประตู และกดหาเบอร์ใน โทรศัพท์

“ฮะโหล ตอนนี้นายว่างไหม? ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วยนิด หน่อย”