บทที่ 8 พรุ่งนี้เขาจะไปแน่นอน

ลลิตากลับไปที่หอพักแล้วนั่งอยู่บนเตียงเหมือนคนไร้วิญญาณ

ไม่รู้ว่ารมณ์ เอาจดหมายให้ธาวินหรือยัง?

ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ธาวินจะไปที่ดาดฟ้าไหม?

แต่ถ้าธาวินไม่ไปแล้วเธอจะทำยังไง?

ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ลลิตารู้สึกว่าครั้งนี้ตัวเองจะไม่สมหวังแน่

เข้าสู่ระบบเกมและเห็นyamyamออนอยู่

ครั้งนี้เธอไม่อยากจะเล่นเกมก็แค่อยากจะคุยกับyamyam

ปฏิเสธการเชิญของyamyam

yamyam:??? ทำไมไม่เล่น

ลลิตา: อารมณ์ไม่ดีไม่อยากเล่นเกม

yamyam: ลองเล่ามาดู

ลลิตา: ฉันเขียนจดหมายไปให้เขาแล้ว แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาจะมา

ไหม

yamyam:……

จดหมาย? ทำไมเขาไม่เห็นได้รับจดหมายเลย?

หรือชายในฝันที่เธอพูดจะเป็นคนอื่น?
yamyam: ที่จดหมายเธอเขียนอะไรไปบ้าง?

ลลิตา: ฉันเขียนว่าพรุ่งนี้ 6 โมงเย็นไปเจอกันที่ดาดฟ้า yamyam: …….

ที่แท้เธอเป็นคนเขียนเอง อยากจะร้องไห้

yamyam: เธอไม่รู้สึกว่าเนื้อหาที่เธอเขียนเหมือนเป็นศัตรูเลย

หรอ?

ลลิตา: ใช่หรอ? ทำไมฉันไม่รู้สึกเลย

ธาวินไม่รู้ควรจะพูดยังไงแล้ว ทำไมบนโลกใบนี้ยังมีผู้หญิงที่ โง่ขนาดนี้อีก?

yamyamะวางใจได้ วันพรุ่งนี้เขาไปแน่นอน ธาวินได้ตอบแต่เป็นการเชิญเธอเล่นเกมอีกครั้ง

ลลิตา: จริงหรอ?

yamyam: จริงสิ

ลลิตา: ทําไมนายแน่ใจขนาดนี้?

ลลิตากดตกลง แต่ไม่มีกระจิดกะใจจะเล่นเลย แม้กระทั่งตัว เองตายยังไงก็ไม่รู้ สุดท้ายก็ถูกรายงานและเล่นต่อไม่ได้

วันต่อมา ช่วงเย็น

หลังจากเลิกเรียนญาณิดา ดึงลลิตาไปที่โรงอาหาร ในเวลานี้ เธอฉวยโอกาสมองหาธาวิน
ตอนที่กินข้าวอยู่ ลลิตาก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมองซ้ายแลขวา ตลอด

แต่ญาณิดา กลับพูดไม่หยุด ทุกครั้งที่พูดจบก็จะดึงแขนของ ลลิตา “เธอคิดว่าที่ฉันพูดถูกไหม? ” “ฮะ?” นอกจากทําหน้างงๆ บนไปหน้าลลิตาไม่มีความรู้สึกอื่น

แล้ว

“ชั่งเถอะ เธอไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย

ญาณิดา เครียดกับนิสัยที่ไม่ชิงไม่แย่งของลลิตามาก เธอไป ไหนมาไหนก็ชอบชวนลลิตาไปเล่นด้วย แต่ก็เป็นเพราะนิสัยแบบ นี้ของลลิตาทำให้เธอรู้สึกน่าเบื่อมาก

ไม่มีใครเพอร์เฟคเต็ม100จริงๆ

ญาณิดา ยังไม่ทันทำอะไร ลลิตาก็เดินหายไปแล้ว

“เฮ้ย เธอจะไปที่ไหน?”

ลลิตาเห็นธาวินเดินออกจากโรงอาหาร แล้วเธอรีบเดินตามไป ดูว่าเขาจะไปที่ดาดฟ้าไหม?

แต่เสียดายสิ่งที่เธอเห็นคือภวิกาขวางทางไปของธาวิน

ภวิกายิ้มหวานมากและเอากล่องข้าวที่อยู่ในมือเธอยืนให้กับ

ธาวิน

“นี่คือที่ฉันทำเองกับมือนะ”

บนใบหน้าของธาวินไม่มีสีหน้าใดๆ ทั้งสิ้นและรับของไว้”ขอบคุณฉันยังมีธุระต่อ

ภวิกาอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ธาวินเดินไปก่อนแล้ว

ลลิตากำลังจะวิ่งตามไป แต่ถูกภวิกาที่ยืนอยู่ตรงกลางดึงไว้ ก่อน “ลลิตา เธอจะไปที่ไหน? ฉันมีเรื่องที่ดีใจจะบอกกับ

“ขอโทษฉันยังมีธุระอยู่” ลลิตาสะบัดมือของเธอและรีบตามไป