บทที่ 4 กวางน้อยที่ตกใจ

ลลิตาดีใจจนนอนไม่หลับ กลิ้งไปกลิ้งมา ดีใจและกังวล

เธอจะกลายเป็นลูกศิษย์ของชายในฝันแล้ว แต่เธอกากขนาด นี้ ถ้าถ่วงเขาจะทำยังไงล่ะ?

อ้าๆๆๆๆๆๆ ! จะบ้าตายอยู่แล้ว! จนกระทั่ง วันที่สองเธอมีขอบตาไปเรียน

ญาณิดา เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของเธอ ตอนที่เอากระจกเติมแป้ง ก็เห็นสีหน้าทรุดโทรมของเธอ พูดมาว่า “ลลิตาดูหน้าตาของเธอ ในตอนนี้ คงไม่ใช่ว่าทำอะไรกับรูปชายในฝันตอนกลางคืนจน เป็นแบบนี้นะ?”

วินาทีนั้น เพื่อนในห้องเรียน ใช้สายตาที่ “ฉันเข้าใจ” มองมา

ทางเธอ

บางทีลลิตาก็อยากจะบีบคอญาณิดา ให้ตาย ปากนางนี่พูด อะไรไม่เป็นเรื่อง คงจะอยากโดนตี!

ครูประจำชั้นเอาข้อสอบเข้ามาในห้อง สีหน้าดูเหมือนผู้สำเร็จ

โทษ

“เพื่อนบางคนในห้องเรา จากที่สามตกมาเป็นสามนับจาก ด้านหลัง อยากจะถามว่านักเรียนคนนี้คิดยังไง?”

สายตาของทุกคนมองมาอีกครั้ง
ลลิตาเอามือจับ จมูก อ่านหนังสือทำเป็นไม่ได้ยิน “ลลิตา 38คะแนน! ” ครูประจำชั้นไม่น่ารักเลยจริงๆ ที่เรียกชื่อเธอเป็นคนแรก

ลลิตาก็เลยรีบไปเอาข้อสอบและม้วนเก็บใส่ใต้โต๊ะเหมือน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอเป็นคนที่จิตใจแข็งแรง เรื่องปกติไม่กระทบโดนเธอหรอก หลังเลิกคาบเรียนไปที่โรงอาหาร

ลลิตาถือจานนั่งลงญาณิดา รีบมานั่งใกล้ “ลลิตาฉันอยากจะ

ถามว่าจากหน้าสามเธอกลายมาเป็นหลังสามได้ยังไง?” ข้าวนี้ไม่ต้องกินละ!

ลลิตารู้สึกว่าชาติที่แล้วเธอต้องไปทำอะไรให้เธอแน่ๆ ไม่งั้น

ทำไมเธอตามตัวไม่ปล่อยแบบนี้

“ที่นี่มีคนนั่งไหม?” รมณ เดินมาธาวินยืนอยู่ข้างๆ ลลิตาเงยหน้าขึ้นไปสบตากับธาวิน เหมือนได้พบกับท้องฟ้าที่ เต็มไปด้วยดวงดาว

ครั้งเดียวจำพันปีน่าจะเป็นแบบนี้

หัวใจของเธอเหมือนจะหยุดเต้นไป เหมือนเป็นกวางน้อยที่ ตกใจไปหมด!

ญาณิดา ยิ้มบานดึงตัวรมณ นั่งลง
และธาวินยืนดูเธอเหมือนเดิม

ลลิตาไม่ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย ทุกครั้งที่อยู่ใกล้กับชายในฝัน เธอเหมือนร่างไร้วิญญาณ แขนขามีตะปูติดไว้ขยับไม่ได้เลย

ญาณิดา ขมวดคิ้ว ดึงเสื้อเธอเบาๆ “เธอเหม่ออะไร รีบขยับไป หน่อย ”

ลลิตากําลังเหม่อลอยอยู่แต่ก็ขยับไปข้างๆ

ธาวินนั่งลงข้างๆ ของเธอ

เธอจะหายใจไม่ได้อยู่แล้ว มือไม่รู้จะไปไว้ที่ไหน ทั้งๆ ที่ดีใจจะ บ้าตายอยู่แล้ว แต่หน้าก็ยังนิ่งเหมือนเดิม

ญาณิดา พูดย่างไม่ค่อยพอใจว่า “โอ๊ย ลลิตานี่เธอทำสีหน้า อะไรเนี่ย? แนะนำให้เธอรู้จัก นี่คือแฟนของฉันรมณ์ คนที่นั่ง ข้างๆ เธอคือธาวินเดือนของคณะคอมพิวเตอร์นะ! ”

ลลิตาลุกขึ้นมากะทันหัน “ฉันกินอิ่มแล้ว

จากนั้นถือจานแล้ววิ่งจากที่นี่ไป

พระเจ้าเธอตั้งสติไม่ได้เลย!

กลัวว่าตัวเองจะทำเรื่องทั่วๆอะไรขึ้น เรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียใจ ทั้งชีวิต

ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุดก็คือหนี

และเพราะมีนิสัยขี้กลัวแบบนี้ของลลิตา ถึงแม้เธอจะแอบชอบ ธาวินมานาน แต่ก็ไม่เคยคุยกับเขาสักคำ
รมณ์ พูดเบาๆ ว่า “เหมือนเพื่อนของเธอจะไม่ค่อยชอบพวก เรานะ?”

ญาณิดา อธิบาย “เธอเป็นหน้าตาแบบนี้แหละไม่เป็นไร”

รมณ มองไปทางญาณิดา ด้วยสีหน้าที่หลงใหล เขาตกอยู่ใน ความรักจนหัวปักหัวป่า

สายตาของธาวินมองตามคนที่เดินออกไป ขมวดคิ้วและถาม ว่า “จะทำยังไงให้กวางน้อยกลายเป็นเสือ?”

“อะไรนะ?” รมณ งง ไม่เข้าใจเลย

ธาวินยิ้มที่มุมปากไม่ได้อธิบายอะไรและกินข้าวต่อ