บทที่ 9 บนดาดฟ้า

“แปลกจริงๆ” ภวิการู้สึกสงสัย ขมวดคิ้วแล้วเดินตาม ไป

ลลิตาเห็นธาวินเดินไปทางดาดฟ้า รู้สึกดีใจมากรีบ ตามไป แต่ไม่กล้าเข้าใกล้

เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นสงสัย ลลิตาตั้งใจเดินขึ้นจาก บันไดอีกทาง

บนดาดฟ้า เธอ ได้เห็นคนที่คิดถึงทุกวันทุกค่ำคืน

เขาอยู่ที่นั่นมีลมพัดผ่านเบาๆ ทำให้เส้นผมของเขา ปลิวขึ้นเล็กน้อย เขาเหมือนเป็นเจ้าชายที่สูงส่งทำให้ หัวใจของเธอเต้นเร็ว

เธอซ่อนอยู่ที่ข้างประตูมองไปทางที่เขายืนอยู่เหมือน แสงสว่างส่งมาทางเขาทั้งหมด

ทันใดนั้นธาวินหันหลังกะทันหัน ตาทั้งสองคู่สบกัน

ลลิตารู้สึกว่าเลือดทั้งร่างกายของเธอหยุดเดิน ทั้งหมดและหยุดหายใจ สายตามองไปทางเขาที่กำลัง เดินมาช้าๆ

ธาวินยิ้มที่มุมปากและยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ได้พูดอะไร ทั้งนั้น เหมือนกำลังรอให้เธอเป็นคนเริ่มต้นพูดก่อน
ลลิตาไม่รู้ควรจะทำยังไง อยากจะหนีจากที่นี่ทันที

เป็นอย่างนั้นจริงๆ ด้วย ในตอนที่คนมันขี้ขลาด การ ตัดสินใจในตอนนั้นเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ทั้งหมด

ภายใต้การจ้องมองของเขา วิธีที่ลลิตาคิดมานับไม่ ถ้วนก็ไม่กล้าใช้และขี้ขลาดเหมือนเดิม ตอนนี้เธอกำลัง จะวิ่งหนี

ธาวินตาไวไปจับที่ข้อมือเธอไว้ก่อน “เธอนัดฉันออก มา ไม่มีอะไรอยากจะพูดหรอ?”

ลลิตารู้สึกขนหัวลุกไปหมด เธออยากจะขุดดินและฝัง ตัวเองทันที

เมื่อกี้ยังจะบอกว่าจะสารภาพรัก แต่วินาทีที่เห็นธา วิน ลลิตาขี้ขลาดอีกแล้วพออ้าปากก็พูดตะกุกตะกัก “ฉัน….. ฉัน ฉันก็แค่เดินผ่านใช่เดินผ่าน……..

“เดินผ่าน?” ธาวินรีบเอาตัวเธอชิดกับกำแพงและยื่น มือสองข้างออกไป ให้เธออยู่ระหว่างเขากับกำแพง ดวงตาของเขากำลังยิ้มอยู่และพูดช้าๆ ว่า “เดินผ่าน ดาดฟ้า เธอจะขึ้นสวรรค์หรอลลิตา?”

หน้าของลลิตาแดงทันที เธออยากจะหาข้ออ้าง แต่พอ เงยหน้าก็ไปสบกับดวงตาคู่นั้น เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้ เธออยู่ระหว่างเขากับกำแพงงั้นหรอ?
“ลลิตา” ธาวินพูดกะทันหัน เสียงของเขาจะแหบนิดๆ และเหมือนกำลังจะเกี่ยววิญญาณของเธอออกจากร่าง “เธอมาที่ดาดฟ้าทำไม?”

เธอมาสารภาพรัก

แต่ตอนนี้ลลิตาพูดไม่ออก หัวใจของเธอเต้นเร็วมาก เธอกำลังคิดหาข้ออ้างอยู่ “ฉัน…… ฉันเองก็ไม่รู้……..ฉัน ควบคุมขาของตัวเองไม่ได้..………….

การพูดไปมั่วของเธอนั้นทำให้รู้สึกอยากจะหัวเราะ แต่ครั้งนี้ธาวินไม่ได้หัวเราะ

มือของเธอที่ติดกับร่างกายเริ่มกำแน่น เขาขยับ เข้าไปใกล้ลลิตาอีกนิด ทำให้ลมหายใจของทั้งสอง พัวพันกัน ทำให้ดูหวานขึ้นมาทันที

“ลลิตาฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้งเธอมาที่ดาดฟ้า ทำไม? ถ้าไม่ได้ยินคำตอบที่พอใจ ฉันจะลงโทษเธอ”

เสียงของเขาไพเราะเหมือนเชลโล ฟังดูอ่อนโยนและ มีเสน่ห์ บนใบหน้าของลลิตาเหมือนมีไฟมาเผา รวมไป ถึงหัวใจก็เต้นเร็วกว่าเดิม “ลงโทษ…….อะไร?”

“เธออยากจะรู้หรอ?” สายตาของธาวินเต็มไปด้วย สีหน้าที่อันตราย

ลลิตาตกใจ ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกเสียใจแล้ว! รีบเงยหน้า และกัดกรามพูดว่า “คือ…….ฉัน ฉันตอบคำถามดีกว่า! ที่ฉันมาดาดฟ้าเพราะ..…….. เพราะ…………

“ฮ่ม?” สายตาของธาวินดูหม่นหมองเหมือนเป็นนักล่า ที่จับจ้องเป้าหมายอยู่

ลลิตายิ่งพูดไม่ออกไปใหญ่ “ฉัน…..มาดูวิว ใช่ มา ดูวิว…………..ฉันมาดูวิว! ใช่! มาดูวิว….อูบส์! “