บทที่ 8 พรุ่งนี้เขาจะไปแน่นอน

ลลิตากลับไปที่หอพักแล้วนั่งอยู่บนเตียงเหมือนคนไร้ วิญญาณ

ไม่รู้ว่ารมณ เอาจดหมายให้ธาวินหรือยัง?

ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ธาวินจะไปที่ดาดฟ้าไหม? แต่ถ้าธาวินไม่ไปแล้วเธอจะทำยังไง?

ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ลลิตารู้สึกว่าครั้งนี้ตัวเองจะไม่ สมหวังแน่

เข้าสู่ระบบเกมและเห็นyamyamออนอยู่

ครั้งนี้เธอไม่อยากจะเล่นเกมก็แค่อยากจะคุย กับyamyam

ปฏิเสธการเชิญของyamyam yamyam:??? ทำไมไม่เล่น?

ลลิตา: อารมณ์ไม่ดีไม่อยากเล่นเกม

yamyam: ลองเล่ามาดู

ลลิตา: ฉันเขียนจดหมายไปให้เขาแล้ว แต่ฉันไม่รู้ว่า เขาจะมาไหม
yamyam:……

จดหมาย? ทำไมเขาไม่เห็นได้รับจดหมายเลย?

หรือชายในฝันที่เธอพูดจะเป็นคนอื่น?

yamyam: ที่จดหมายเธอเขียนอะไรไปบ้าง?

ลลิตา: ฉันเขียนว่าพรุ่งนี้ 6 โมงเย็นไปเจอกันที่ ดาดฟ้า!

yamyam:

ที่แท้เธอเป็นคนเขียนเอง อยากจะร้องไห้

yamyam: เธอไม่รู้สึกว่าเนื้อหาที่เธอเขียนเหมือนเป็น ศัตรูเลยหรอ?

ลลิตา: ใช่หรอ? ทำไมฉันไม่รู้สึกเลย!

ธาวินไม่รู้ควรจะพูดยังไงแล้ว ทําไมบนโลกใบนี้ยังมีผู้ หญิง โง่ขนาดนี้อีก?

yamyam:วางใจได้ วันพรุ่งนี้เขาไปแน่นอน

ลลิตา: จริงหรอ?

yamyam: จริงสิ
ลลิตา: ทำไมนายแน่ใจขนาดนี้?

ธาวินได้ตอบแต่เป็นการเชิญเธอเล่นเกมอีกครั้ง

ลลิตากดตกลง แต่ไม่มีกระจิดกะใจจะเล่นเลย แม้ กระทั่งตัวเองตายยังไงก็ไม่รู้ สุดท้ายก็ถูกรายงานและ เล่นต่อไม่ได้

วันต่อมา ช่วงเย็น

หลังจากเลิกเรียนญาณิดา ดึงลลิตาไปที่โรงอาหาร ในเวลานี้เธอฉวยโอกาสมองหาธาวิน

ตอนที่กินข้าวอยู่ ลลิตาก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมองซ้าย แลขวาตลอด

แต่ญาณิดา กลับพูดไม่หยุด ทุกครั้งที่พูดจบก็จะดึง

แขนของลลิตา “เธอคิดว่าที่ฉันพูดถูกไหม? ”

“ฮะ?” นอกจากทำหน้างงๆ บนไปหน้าลลิตาไม่มีความ รู้สึกอื่นแล้ว

“ชั่งเถอะ เธอไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย”

ญาณิดา เครียดกับนิสัยที่ไม่ชิงไม่แย่งของลลิตามาก เธอไปไหนมาไหนก็ชอบชวนลลิตาไปเล่นด้วย แต่ก็เป็น เพราะนิสัยแบบนี้ของลลิตาทำให้เธอรู้สึกน่าเบื่อมาก

ไม่มีใครเพอร์เฟคเต็ม100จริงๆ
ญาณิดา ยังไม่ทันทำอะไร ลลิตาก็เดินหายไปแล้ว

“เฮ้ย เธอจะไปที่ไหน?”

ลลิตาเห็นธาวินเดินออกจากโรงอาหาร แล้วเธอรีบ เดินตามไปดูว่าเขาจะไปที่ดาดฟ้าไหม?

แต่เสียดายสิ่งที่เธอเห็นคือภวิกาขวางทางไปของธา

วิน

ภวิกายิ้มหวานมากและเอากล่องข้าวที่อยู่ในมือเธอยืน ให้กับธาวิน

“นี่คือที่ฉันทำเองกับมือนะ”

บนใบหน้าของธาวินไม่มีสีหน้าใดๆ ทั้งสิ้นและรับของ ไว้ “ขอบคุณฉันยังมีธุระต่อ”

ภวิกาอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ธาวินเดินไปก่อนแล้ว

ลลิตากำลังจะวิ่งตามไป แต่ถูกภวิกาที่ยืนอยู่ตรง กลางดึงไว้ก่อน “ลลิตา เธอจะไปที่ไหน? ฉันมีเรื่องที่ ดีใจจะบอกกับเธอ……

“ขอโทษฉันยังมีธุระอยู่” ลลิตาสะบัดมือของเธอและ รีบตามไป