บทที่ 10

“ฉันไม่ได้พูดว่าจะไปนะ เธอรีบไปบอกแม่เลย ถ้าหาก ไม่อยากให้คนอื่นไม่พอใจที่ไม่ไปตามนัด ก็อย่าให้แม่ ลําบากตัวเองเลย” พูดจบ โม่เสว่หานก็หยิบหมอนขึ้นมา ไล่ให้โม่ฉิงออกจากห้องไป

เธอที่นอนอยู่บนเตียง รู้สึกสับสนเกี่ยวกับอนาคต โดน การปล่อยเนื้อปล่อยตัวครั้งแรกทำลายจนย่อยยับป่นปี้ แล้ว

จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลก

โม่เสว่หานไม่ได้คิดเยอะ จึงรับสายทันที เสียงงดงาม มีสง่าของผู้หญิงดังขึ้นจากโทรศัพท์ “โม่เสว่หานใช่ ไหม? ฉันคือ……แม่ของเหยียนอี้ฝาง ฉันอยากจะนัด เจอเธอสักหน่อย

โม่เสน่หาน ……….…. ในเวลาอันสั้นและเงียบนี้ เธอ จินตนาการถึงภาพแม่สามีใจร้ายที่ต้องการจะแยกสามี ภรรยาให้ออกจากกัน แม้กระทั่งบทละครน้ำเน่าที่ให้ เงินเธอเพื่อให้เลิกยุ่งกับลูกชายของเธอ สุดท้ายก็มายัง สถานที่ที่นัดกันเอาไว้

ร้านกาแฟ

โม่เสว่หานอยู่ต่อหน้าแม่ของเหยียนอี้ฝางก็รู้สึกได้ถึง ความไม่สงบสุขนิดหน่อย ถอนหายใจด้วยความหดหู่ ความหน้าตาดีของเหยียนอี้ฝางนั้นได้กรรมพันธุ์มาจากแม่ทั้งหมด แน่นอนว่านิสัยเย็นชาของเขาก็ได้จาก กรรมพันธุ์มา

ไม่มีคนเปิดปากพูดก่อน หลังจากที่ต่างคนต่างเงียบ ได้สิบนาที ในที่สุดแม่อี้ฝางก็นำบัตรใบหนึ่งวางลงบน โต๊ะแล้วดันมาให้เธอ “ในนี้มีห้าแสน เลิกยุ่งกับลูกชาย ของฉัน”

โม่เสว่หานกระตุกมุมปาก แต่ไหนแต่ไรไม่เคยลอง เรื่องที่คิดสิ่งใดก็ได้สิ่งนั้น

แม่อี้ฝางเมื่อเห็นเธอไม่มีการตอบรับ สีหน้าเคร่งขรึม พูดขึ้น “ทำไม ไม่พอใจเหรอ?”

“ไม่ค่ะ พอใจ พอใจแล้ว!” โม่เสว่หานยิ้มจื่อ หยิบบัตร ทองยัดลงในกระเป๋า “คุณผู้หญิงวางใจได้ค่ะ ฉันจะไม่ ยุ่งกับเขาอีก”

“รู้ตัวเองก็ดี ดีมาก รหัสแปดหกตัว” แม่อี้ฝางมองโม่ เสบู่หานอย่างเหยียดหยาม ไม่อยากจะเสียเวลาไปกับ เธอ จึงถือกระเป๋าแล้วเดินออกไปเลย แม้แต่พูดลาก่อน ก็ไม่มี

โม่เสว่หานมองดูบัตรในมือ แล้วถอนหายใจ รู้สึก เหมือนโดนดูถูกนิดหน่อย เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออก มาเปิดวีแชทแล้วส่งข้อความหาเหยียนฝาง : อยู่ ไหน?

พอดีกับที่เหยียน ฝางกําลังอยู่ที่โรงไวน์ของเพื่อนที่รัก เมื่อเห็นข้อความในสายตาแสดงความงงงวย : คิดถึงฉันเหรอ?

ไม่เสน่หาน: นายอยากจะคิดแบบนั้นชั่วคราวก็ได้

ติงหลังเข้ามาใกล้ เห็นบทสนทนาของทั้งสองคน ยิ้ม อย่างประหลาดใจ “นี่คือพี่สาวคนนั้นที่ดื่มเหล้าเมาแล้ว มีอะไรกับนายเหรอ?”

เหยียนอี้ฝางไม่ได้พูดอะไร ส่งตำแหน่งที่ตั้งไปให้เธอ โดยตรง

โม่เสว่หานมาที่โรงไวน์ตามตำแหน่งที่ตั้ง แต่ก่อนที่ เธอจะมาถึงเธอแวะไปที่ธนาคารก่อนแล้ว

“เฮ้ พี่สาวคนสวยคนนี้คือโม่เสว่หานใช่ไหม?” ติงหลัง รอการปรากฏตัวของเธอมาโดยตลอด อยากจะดูว่า ตกลงเป็นคนยังไงถึงได้ทำให้เหยียนอี้ฝางต้องมากิน เหล้าที่เขาหลายวันติดต่อกัน

โม่เสว่หานถูกความเป็นมิตรของติงหลังทำให้ตกใจ หมด โชคดีที่เธอมีสติทำให้ใจเย็นลง พยักหน้าเบา ๆ ยิ้มน้อย ๆ แล้วเดินเข้าไปข้างใน มองเห็นเหยียนอี้ฝางที่ นั่งดื่มเหล้าไม่พูดไม่จาอยู่ที่ข้างหน้าต่าง

พูดจากใจ เขาในท่าทางแบบนี้ทำให้…..ดึงดูดใจ คนจริง ๆ!

โม่เสว่หานสติแตกตื่นในชั่วพริบตาเดียว ตะลึงจนขยับไม่ได้ ทันใดนั้นเหยียนอี้ฝางหันหลังกลับมา มอง ไปที่เธอด้วยสายตาที่เลือนลาง ยิ้มอย่างพออกพอใจ “มาหาฉันมีธุระอะไร?

ติงหลังยิ้มตาหยีนั่งลงใกล้ ๆ รอคอยเหตุการณ์ที่จะ เกิดขึ้นในข้างหน้าอย่างใจจดใจจ่อ ไม่คลาดเคลื่อน สายตาจับจ้องไปที่พวกเขา

โม่เสว่หานก็ยิ้มมุมปาก เดินเข้าไปหาเหยียนอี้ฝาง ทีละก้าว ๆ แล้วเปิดกระเป๋าออก หยิบเงินที่ถอนออก มาจากธนาคารออกมา “นี่คือเงินห้าแสน ค่าเสียตัว ของนาย ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปนายกับฉันไม่มีอะไร เกี่ยวข้องกันอีก”

พูดจบ ก็หยิบธนบัตรสีแดงชมพูโยนลงบนตัวเขา อย่างแรง ธนบัตรสีแดงลอยเต็มห้องระหว่างคนสองคน อย่างสวยงาม งดงามราวกับเพ้อฝัน

ติงหลังตกตะลึง อ้าปากกว้างจนสามารถยัดไข่ไก่ เข้าไปได้ ถลึงตายังกับขนมโดรายากิ ในตอนนี้กลับ รู้สึกว่าโม่เสว่หานเท่มากจนคาดไม่ถึง!

โม่เสว่หานก็รู้สึกว่าตนเองในเวลานี้เท่มาก ยิ้มมุมปาก อย่างภาคภูมิใจ แล้วพูดกับเขาด้วยท่าทางที่ตนเองคิด ว่าสง่างาม “สาวสวย เธอรู้ไหมว่าตัวเองทำอะไรอยู่?