บทที่ 12

ตกใจจนเลือดจับเป็นก้อน ผลักเหยียนอี้ฝางออก อย่างแรง เห็นสายตาปลิ้นปล้อนพออกพอใจของเหยีย น ฝาง

“แม่ ไม่……….ไม่ใช่แบบที่แม่คิดแบบนั้นนะ!” โมงเสว่ หานมองดูแม่ของที่อ้าวเดินเข้ามา เธอตกใจกลัวจน ขาสั่น

“ถ้าไม่ใช่แบบที่ฉันคิดแบบนั้น แล้วมันคือแบบ ไหน”แม่เสน่หานทิ้งขยะด้วยมือข้างเดียว มือนึงจับคน นึงส่วนอีกมือก็จับอีกคนลากทั้งสองคนขึ้นไปบนตึก

ที่ห้องรับแขก โม่เสว่หานอยากจะหารูมุดเข้าไป นี่มัน เรื่องอะไรกันเนี่ย!

พ่อเสบู่หานกับแม่เสว่หานใช้สายตาเฉียบคมมองทั้ง สองคน มีเพียงแต่โม่ฉิงที่ท่าทางรอคอยดูเรื่องสนุก ๆ เอะอะก็พูดประโยคที่ทำให้คนตกใจเป็นอย่างมาก

ไม่งั้นเอาแบบนี้ดีกว่า “แม่ แม่ก็ยอมพี่เขาไปเถอะ! ยัง ไงซะหนุ่มน้อยวัยละอ่อนก็ไม่ใช่ว่าจะหาง่าย ๆ!”

โม่เสว่หานใช้มือนึงตบไปที่บนหัวของโม่ฉิง “เธออย่า พูดมั่ว!”

“ฮึมฮึม เธอชื่ออะไร?” พ่อเสว่หานจู่ ๆ พูดขึ้น เห็นได้ ชัดว่าถามใครบางคน
โม่เสว่หานกังวลว่าเรื่องจะยิ่งอยู่ยิ่งซับซ้อนขึ้น จึงรีบ พูดขึ้น “พ่อ เขาเพียงแต่จะส่งหนูกลับบ้าน.………….

“ฉันพูดกับแกเหรอ?” พ่อเสบู่หานสายตาพิฆาตมองมา ทําให้ไม่เสว่หานตกใจจนปิดปากลงช้า ๆ

“คุณลุงครับ ผมชื่อเหยียนอี้ฝาง คุณลุงเรียกผมอี้ฝาง ก็ได้ครับ” เหยียนอี้ฝางนายคนนี้เสแสร้งแกล้งทำเป็น เด็กดี

จากนั้น เหยียนอี้ฝางก็ถูกคุณพ่อกอดไหลบอกว่าจะ ลงไปคุยกับเขาเกี่ยวกับอุดมคติชีวิต

เท้าของเหยียนอี้ฝางเพิ่งจะออกนอกประตูไป โม่เส ว่หานก็ถูกแม่จับมือเอาไว้ อบรมสั่งสอนเธอเกี่ยวกับ ความคิด ที่ว่าผู้หญิงแกกว่าสามปีอุ้มอิฐทอง….อะไร ทำนองนั้น!

สุดท้าย โม่เสว่หานทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงตะโกน ออกมา “เขาไม่ใช่แฟนของหนู! หนูกับเขาเป็นไปไม่ได้ ชาตินี้ก็ไม่สามารถเป็นไปได้!”

จากนั้นต่อหน้าแม่และน้องสาว โม่เสว่หานปิดประตู ห้องอย่างแรง แสดงความไม่พอใจ

โรงไวน์ เหยียนอี้ฝางคุยเรื่องเกี่ยวกับชีวิตกับพ่อเสน่ หานเสร็จก็กลับมาที่ร้าน

ติงหลังเก็บธนบัตรที่อยู่บนพื้นขึ้นมาเรียงซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบบนโต๊ะ เมื่อเห็นเขากลับมาก็ยิ้มร่าเริง “อ้าว ไหงกลับมาแล้ว ฉันนึกว่าคืนนี้สาวสวยอยู่ใน อ้อมอกนายแล้วจะไม่กลับมาแล้ว”

เหยียนอี้ฝางเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น “นี่คือเงินที่แม่ฉัน ให้เธอ นายเก็บให้ฉันไว้ดี ๆ ขาดหนึ่งใบจะถามหาจาก นาย”

“โอ้โห พี่สาวคนนี้เท่เกินไปแล้ว กล้ามากที่ใช้เงินแม่ ของนายฟาดใส่นาย ฉันชอบหวะ!” พูดจบ ติงหลังก็รับ รู้ได้ถึงสายตาพิฆาตของ เหยียนอี้ฝาง จึงหุบปากลง อย่างเฉลียวฉลาด

สายตาของเหยียนอี้ฝางมองไปที่บนธนบัตร มุมปาก ยกสูง

ไม่กี่วันนี้ โม่เสว่หานนอกจากจะถูกพ่อแม่ทิ้งระเบิด ถามเรื่องการแต่งงานแล้ว และยังร่อนประวัติย่อเพื่อหา งานทํา ที่น่าประหลาดใจก็คือ ไม่มีสักบริษัทแจ้งให้เธอ ไปสัมภาษณ์งาน

หรือว่า เธอจะยื่นในAPPปลอม?

ช่างเถอะ! ในเมื่อไม่ได้ข่าวคราวอะไรเลย งั้นก็ทำได้ เพียงพกประวัติย่อออกไปหางานด้วยตนเอง ประตู บริษัทเหยียนซื่อ ชีวิตนี้เธอไม่อยากจะเข้าไปเหยียบอีก แม้แต่ก้าวเดียว

ที่น่ากลุ้มใจก็คือ เธอไปสัมภาษณ์งานแต่กลับไม่มีสักบริษัทรับเธอเข้าทำงาน แม้กระทั่งหลังจากดูประวัติย่อ ของเธอเสร็จแล้ว ก็ให้เธอออกไปเลย

เวลาผ่านไปเต็ม ๆ ครึ่งเดือน ไม่มีสักบริษัทรับเธอเข้า ทำงาน นี่มันไม่ปรกติเกินไปแล้ว

โม่เสว่หานสำรวจตลาดสมัครงานอยู่ในห้อง โม่ฉิง เคาะประตูเรียกเธอให้ไปทานข้าว จู่ ๆ ก็มีความรู้สึกสะ อิดสะเทือนคลื่นไส้อาเจียนขึ้นมา

เธอปิดปากไว้แล้วพุ่งเข้าไปคลื่นไส้อยู่ในห้องน้ำ ทันใดนั้นก็นึกถึงช่วงประจำเดือน หัวใจจมลงสู่ก้นบึ้ง

ไม่น่าจะบังเอิญขนาดนี้หรอก?

ตลอดเวลาที่ทานข้าว โม่เสว่หานอดกลั้นต่ออาการ คลื่นไส้ที่กำลังจะพุ่งออกมาจากลำคอ เธอหน้าเขียว หน้า ฝืนทานข้าวให้หมด แต่ก็ทนไม่ไหวจึงเข้าไปอ้วก จนหมดไส้หมดพุงอยู่ในห้องน้ำ

ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว วันต่อมาโม่เสว่หานใส่ผ้าปิดปากใส่ แว่นตาดำไปโรงพยาบาล เจาะเลือดไปตรวจสอบ

ช่วงเวลาที่ผลการตรวจสอบออกมา โม่เสว่หานอยาก จะตาย

โปรเจสเตอโรน(ฮอร์โมนสำหรับการตั้งครรภ์)——60

ฮอร์โมนที่ผลิตจากเซลล์ของรก——701
ผลการวินิจฉัย : ตั้งครรภ์ระยะแรกหกสัปดาห์