บทที่ 7

โม่เสว่หานตกตะลึงจนขยับไม่ได้ เหยียนอี้ฝางโอบ ไหล่เธอเดินเข้าไป พูดอย่างเฉยชา “พ่อ นี่แฟนผมโม่เส ว่หาน”

“ลูกนอกคอก!” ไม่รอให้โม่เสว่หานได้สติกลับคืนมา แก้วชาแก้วหนึ่งก็แตกลงบริเวณเท้าแล้ว ตกใจจนไม่ เป็นท่า ร้อนรนถอยหลังไป

“พ่อ ถ้าหากพ่อไม่พอใจ ก็สามารถพูดกับผมได้ อย่า ทำให้แฟนผมตกใจ”

เมื่อรู้สึกได้ว่าโม่เสว่หานตกใจอย่างมาก เหยียนอี้ฝาง เป็นฝ่ายกุมมือเธอไว้ ฝ่ามือใหญ่ที่อบอุ่นกุมมือของเธอ ไว้แน่น

“แกลืมว่าฉันเคยพูดอะไรกับแกไปแล้วเหรอ?” เหยีย นถั่วเจิ้นตบโต๊ะแล้วยืนขึ้น ถลึงตามองอย่างโกรธจัด

“ผมยื่นจดหมายลาออกกับหัวหน้าเรียบร้อยแล้ว เรื่อง นี้พ่อสั่งประโยคเดียว ผมก็ไม่ใช่พนักงานของบริษัท แล้ว แบบนี้ก็ไม่เป็นการทำลายกฏของบริษัทพ่อ ได้ เปรียบด้วยกันทั้งคู่ไม่ดีเหรอครับ?”

“แก แกไอลูกบ้าทำไมต้องทำตัวเป็นศัตรูกับฉัน?” เหยี ยนกั่วเจิ้นถูกทำให้โมโหอยู่ไม่น้อย หน้าของเขาแดงก่ำ ท่าทางดุดัน
“พ่อ ผมไม่ได้เป็นศัตรูกับพ่อ เป็นพ่อที่ใช้ให้ผมไปที่ บริษัท พ่อไม่เคยถามความคิดเห็นของผม ตอนนี้ผมพา แฟนกลับมาที่บ้านพ่อก็ไม่โอเคอีก ตกลงว่าพ่อให้ผมทำ ยังไง?”

คำพูดของเหยียนอี้ฝางแต่ละค่ไม่มีท่าทีขี้ขลาดเลย แม้แต่นิด โม่เสว่หานเข้าใจทุกอย่างแล้ว ที่แท้เขาก็ให้ เธอเป็นไพ่ที่ใช้สำหรับต่อต้านพ่อของเขา

ทันใดนั้น โม่เสว่หานรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย ดึงมือที่เขา กําไว้แน่นออก

ส่วนเหยียนอี้ฝางกลับกำมือเธอไว้แน่นอีกครั้ง พูดข้าง หูเธอ “ห้าหมื่น ถ้าหากว่าเธอทำเสียเรื่อง ต้องชดใช้เป็น เท่าตัว!”

โม่เสว่หานไม่กล้าขัดขืน ก็แค่รู้สึกว่าอึดอัดใจ ไอ้คน เลวนี่นึกไม่ถึงว่าจะหลอกใช้ฉัน

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ เธอก็แค่ลูกไม้ที่แกไว้ใช้ต่อ ต้านฉัน” เหยียนกั่วเจิ้นเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าเหยีย นอี้ฝาง ประโยคนึงแทงใจดำเขา “แกตื่นซะเถอะ! ยอม แพ้อุดมคติส่วนตัวเหล่านั้น บริษัทเหยียนซื่อคือที่พึ่ง สุดท้ายของแก”

“ไม่ ครั้งนี้พ่อทายผิดแล้ว เธอไม่ใช่ลูกไม้ที่ไว้ใช้ รับมือกับพ่อ” พูดจบ ทันใดนั้นเหยียนอี้ฝางก็ดึงโม่เสว่ หานเข้ามาในอ้อมกอด จับใบหน้าของเธอไว้แล้วจูบลง ทันที
ริมฝีปากที่นุ่มและอบอุ่นแนบลง โม่เสบู่หานเหมือนถูก ไฟฟ้าช็อต ตะลึงจนถลึงตาโต ไม่รู้จะทำอย่างไร แม้ กระทั่งจะหายใจก็ยังไม่กล้า

มีเสียงหายใจเข้าดังขึ้นจากรอบ ๆ ตามติดด้วยเสียง กรีดร้องของผู้หญิง “ว้าย! คุณพี่ คุณพี่เป็นยังไงบ้างคะ ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”

เหยียนอี้ฝางปล่อยเธอออก ไม่เสว่หานถึงกล้าหายใจ ลึก ๆ คนทั้งคนยังอยู่ในภาวะมึนงง เป็นเวลาอยู่นาน ถึงจะได้สติกลับมา พบว่าเหยียนกั่วเจิ้นโมโหจนสีหน้า ซีดขาวนั่งอยู่บนโซฟา ให้แม่ของอี้ฝางลูบหน้าอกให้ ดู ท่าทางเหมือนหัวใจจะไม่ดี

“พ่อ พ่อไม่เป็นไรนะ? ให้ผมพาพ่อไปโรงพยาบาล ไหม?” เหยียนอี้ฝางอารมณ์ในสายตาซับซ้อนเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะไม่พอใจสักเท่าไหร่กับผลลัพท์ของแผนนี้

“ไสหัวไป แกไสหัวออกไปให้พ้น!” เหยียนกั่วเจิ้นโกรธ จนเขวี้ยงแก้วอีกใบ

โม่เสว่หานวันนี้ได้รับความตื่นตระหนกตกใจจนเกิน ไปแล้ว จึงออกแรงลากเหยียนอี้ฝางให้รีบออกไป

ถ้าหากวันนี้เหยียนกั่วเจิ้นถูกทำให้โมโหจนเสียชีวิต ตนเองก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ความผิดนี้ร้ายแรงเกินไป เธอรับมันไม่ไหว

เดินออกมาจากประตู โม่เสว่หานรีบสะบัดมือเขาออกถลึงตาใส่เขาด้วยความโกรธ แล้วจึงเดินออกไปทาง ถนน

ในใจนึกถึงบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของเขา วัยรุ่นสมัย นี้ทำไมถึงดีขนาดนี้นะ ไหนบอกว่าเป็นลูกหมาน้อยที่ อบอุ่นเอาใจใส่ดูแลหละ?

นี่มันลูกหมาน้อยที่ปลิ้นปล้อนเจ้าเล่ห์ชัด ๆ !

เหยียนอี้ฝางมือสอดในกระเป๋า มองดูผู้หญิงที่เดินอยู่ ข้างหน้าที่กำลังโมโหโวยวาย จู่ ๆ ก็รู้สึกขำนิดหน่อย อายุไม่น้อยอารมณ์โกรธก็ไม่น้อยเช่นกัน