บทที่ 2

โม่เสว่หานถูกจ้องมองจนเหงื่อแตก ในใจระแวงถึงที่ สุด ค่อย ๆ พูดขึ้น “หัวหัวหัวหน้าคะ คือคือคือ……ฉันกับ เขาไม่สนิทกันค่ะ”

ผู้ควบคุมเปิดดูจดหมายลาออกที่เธอเตรียมมา หลัง จากที่ดูผ่าน ๆ แล้วก็พูดขึ้นว่า “บังเอิญจัง แม้กระทั่ง จดหมายลาออกยังเหมือนกันราวกับแกะ พวกเธอสอง คน.………….”

“ไม่ พวกพวกพวก……พวกเราสองคนไม่มีเรื่องอะไร เกิดขึ้นทั้งสิ้น จริง ๆ นะคะ!” โม่เสว่หานลุกลี้ลุกลนจน พูดติดอ่าง รู้สึกเหมือนว่าหัวหน้าจะต้อนเธอให้จนมุม

“ฉันไม่ได้อนุมัติการลาออกของเหยียนอี้ฝาง ฉันให้วัน หยุดยาวเขาหนึ่งเดือน เธอก็เหมือนกัน ฉันก็ให้เธอหยุด ยาวหนึ่งเดือน ปรับเปลี่ยนอารมณ์ของตัวเองแล้วก็กลับ มาทำงาน!” พูดจบ หัวหน้าก็โยนจดหมายลาออกทิ้งลง ถังขยะ

โม่เสว่หานหน้ามุ่ยคอตกเดินออกมาจากห้องทำงาน ก็ ถูกเพื่อนร่วมงานเสี่ยวลี่ดักไว้ทันที “เสบู่หาน เธอจะลา ออกเหรอ?”

“ไม่ ไม่อนุมัติ!”

เสี่ยวลี่ยักคิ้วอย่างมีเลศนัย “เสว่หาน เธอมีอะไร ปิดบังฉันใช่ไหม?”
“ฉันจะปิดบังอะไรเธอได้?” ตีให้ตายไม่เสบู่หานก็ ไม่มีทางพูดเรื่องที่ตัวเองมีอะไรกับเหยียนอี้ฝางออกมา แน่นอน ถึงแม้ว่าเสี่ยวลี่เป็นเพื่อนสนิทก็ไม่สามารถพูด ออกมาได้ เธอจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับตลอดไป

“แปลกมาก เหยียนอี้ฝางก็ลางาน จนถึงตอนนี้ก็ยัง ไม่เห็นเงาหล่อเลิศของเขาเลย พวกผู้หญิงในบริษัท ไม่มีกำลังใจในการทำงานแล้ว แต่ละคนเฝ้ารอให้เหยีย นอี้ฝางมาเติมพลังให้ เหมือนกับที่เขาว่ากันว่า ผู้ชายผู้ หญิงจับคู่กันทำงานจะไม่เหนื่อย เห็นท่าจะจริงแฮะ”

เมื่อเห็นท่าทางที่เต็มเปี่ยนไปด้วยความรักของเสี่ยวลี่ แล้ว โม่เสว่หานเริ่มเป็นห่วงชีวิตของตัวเองเข้าไปอีก จึง ดึงเธอเข้ามาในห้องน้ำ แล้วถามขึ้น “เธอบอกฉันที วัน นั้นหลังจากที่ฉันดื่มจนเมาแล้วเกิดเรื่องอะไรน่ากลัวขึ้น ไหม? ฉัน……..หมดสติไปแล้ว!”

เสี่ยวลี่หัวเราะคิกคัก “เธอพูดถึงคืนนั้นเหรอ! เธอไม่รู้ ด้วยซ้ำ ว่าตอนที่เหยียนอี้ฝางร้องเพลงนั้นหล่อที่สุดเลย ผู้หญิงในบริษัทแต่ละคนจะเป็นบ้าแล้ว! ถ้าได้มีอะไรกับ เหยียนอี้ฝางสักคืนละก็ ถ้าต้องตายก็ยอม!

ประโยคนี้ ดึงเอาแก้วตาดวงใจของโม่เสว่หานตกถึง ระดับต่ำสุด ถ้าหากรู้ว่ายัยป้าคนนี้ได้มีอะไรกับเหยีย นอี้ฝางแล้ว เกรงว่าผู้หญิงพวกนั้นจะต้องฆ่าตัวตายแน่

ยังไงซะก็รีบหนีดีกว่า!
โม่เสว่หานเดินออกจากบริษัทไปด้วยใบหน้าได้ อารมณ์ ที่นี่อยู่ไม่ได้แล้วแน่นอน แค่คิดถึงว่าเพื่อนร่วม งานผู้หญิงพวกนั้นต้องการสายตาของเหยียนอี้ฝาง ก็ จินตนาการได้ถึงจุดจบจะน่าเวทนาขนาดไหน!

เวลาหนึ่งเดือน พอที่เธอจะหาที่ทำงานใหม่ได้แล้ว

เมื่อออกจากบริษัท โม่เสว่หานเข้าไปนั่งในรถของตัว เอง กำลังจะติดเครื่องแต่กลับมีเสียงข้อความวีแชทดัง มาจากโทรศัพท์มือถือ เธอเหลือบตามอง ดูเหมือนจะ เป็น…….เหยียนอี้ฝางส่งมา?

ใจเต้นอยู่สักพักนึง เธอรีบเปิดดูโทรศัพท์ พบว่าเหยีย นอี้ฝางส่งรูปภาพมาให้เธอรูปหนึ่ง

เมื่อเปิดดูรูปภาพ มันคือกางเกงในสีเทาที่มีลาย การ์ตูนPeppa Pig ด้านล่างคือตัวอักษรที่เหยียนอี้ฝาง ส่งมา : พี่สาว พี่ลืมของเอาไว้กระอักเลือดอยู่ที่หน้าอก โม่เสว่หานแก้มทั้งแดงทั้งร้อนผ่าว ทั้งโมโหทั้งกลัดกลุ้ม แถมยังวีนไม่ได้ รู้สึกเหมือนฟันบนล่างต่อสู้กันโดยที่ไม่ ฟังคำสั่ง

วันนั้นออกไปอย่างฉุกละหุก เนื่องจากหาไม่เจอ กางเกงในที่ถูกตัวเองไม่รู้โยนทิ้งไว้ที่ไหน จึงหนีออก จากโรงแรมไปทั้งโล่ง ๆ แบบนั้น คิดไม่ถึงว่าเหยียนอี้ ນ ໆ ฝางจะหาเจอได้

นึกอยู่นาน เธอกดพิมพ์ตอบกลับอย่างบอบบาง : ไม่ใช่ของฉัน นายหาผิดคนแล้ว
ไม่นานนัก เหยียนอี้ฝางก็ส่งรูปภาพมาอีก ผู้หญิง ในรูปภาพใบหน้าแดงก่ำผมเผ้ายุ่งเหยิงนอนคว่ำหน้า หันข้างอยู่บนหมอน ผ้าห่มปิดตำแหน่งตั้งแต่เอวลงไป รูปภาพความละเอียดสูงที่สามารถมองเห็นบริเวณหัว ไหล่ที่ใสสะอาดมีไฝเม็ดนึงได้อย่างชัดเจน

เหยียนอี้ฝาง : อย่าบอกผมนะ ว่านี่ไม่ใช่พี่

กรอด ๆ โม่เสว่หานโมโหจนกัดฟันกรอด มือกำลังสั่น ทั้งตัวกำลังสั่นไปหมด

เป็นเวลาอยู่นาน เธอระงับความโกรธที่จะขว้าง โทรศัพท์มือถือทิ้ง พิมพ์ตอบกลับไป : ขอโทษนะ คืน นั้นฉันดื่มจนเมา ถ้าหากทำเรื่องอะไรที่บ้าบิ่นไป ขอ ความกรุณาให้นายลืมมันไปเถอะ!

เหยียนฝาง : ขอประทานโทษ ชีวิตนี้ผมคงลืมไม่ลง