ตอนที่ 11 เดนมนุษย์ ชาติชั่ว คนระยำ

การตบในครั้งนี้ของซูฉิงคล้ายว่าเธอจะต้องออกแรง อย่างมาก แรงตบท้าให้ฝ่ามือของตัวเองทั้งชาและร้อน ดวงตาฉ่ำน้ำทั้งคู่เหมือนจะยิ่งมีน้ำตาเอ่อคลอ จ้องเขม็ง ไปยังชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าโดยไม่กะพริบ

เขียวจิ่งเก้าโดนการตบครั้งนี้ทำให้ตะลึงงัน ไม่ นานหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยเมฆครึ้ม ดวงตาคมดุจ ตาเหยี่ยวของเขาก็ค่อยๆ หรี่ลงทำให้ดูอันตรายขึ้น บรรยากาศโดยรอบเยียบเย็นลงไปกว่าเดิม ทำให้ผู้คน ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

“รนหาที่ตาย!”

คล้ายมีเสียงลอดไรฟันออกมาสองคำ เซียวจิ่งเห้าบีบ คอที่บอบบางของซูฉิง แขนที่แข็งแรงเหมือนเหล็กกล้า แทบจะไม่ต้องออกแรง ก็สามารถทำให้ลำคอขาวนวล ของเธอหักได้แล้ว

“คุณมันคนระยำ! เชียวจิ่งเห้าคุณมันเดนมนุษย์ เป็น ขยะสังคม!” ซูฉิงตีแขนที่บีบคอเธอแน่น เป็นเพราะโดน เขารัดไว้ เธอรู้สึกตัวเองเริ่มที่จะหายใจไม่ออก แต่ก็ยัง ไม่ยอมแพ้ที่จะด่าเขา

สีหน้าของเชียวจิ่งเท้ายิ่งดูไม่ได้มากขึ้นไปอีก และมือ ที่บีบคอเธออยู่ก็บีบแน่นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ แม้ฝ่ายตรง ข้ามเป็นผู้หญิงแต่ก็ไม่แม้แต่จะขอร้องอ้อนวอนเลยสัก นิด ยิ่งเขาบีบเธอแน่นขึ้น เธอก็ยิ่งถลึงตาใส่และจ้องเขม็งมาที่เขาอย่างดุร้าย

กล้าดีนี่!

ผู้หญิงคนนี้จะกล้าเกินไปแล้ว!

ฟางเจียเดาะลิ้นในใจ เริ่มที่จะชื่นชมเธอขึ้นมา เล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกันก็ค่อนข้างกังวลกับ สถานการณ์ของเธอนิดหน่อย ใครบ้างไม่รู้ว่าเชียวจิ่ง เห้าถูกทุกคนเลี้ยงดูมาแบบมังกรแค่ไหน อย่าว่าแต่จะมี ใครตีเขาเลย แค่ดุด่าก็ยังไม่เคยโดนมาก่อน

ใครก็ตามที่เข้ามาประจบเขาล้วนแล้วแต่ไม่ใช่เป็น เพราะเคารพ เช่นเดียวกับที่สั่งหมิงทำไปเมื่อครู่นี้ แม้ว่า ภายในใจเกลียดชังมากสักแค่ไหน แต่ภายนอกก็ต้อง เห็นด้วยและแสดงออกต่อเขาอย่างสุภาพ สาวน้อยคนนี้ มีความกล้ามากเกินไปแล้ว

ฟางเจี๋ยที่นั่งชมการแสดงอยู่ข้างเงียบๆ ก็ได้ยกนิ้ว โป้งให้เธอ แต่เหมือนกลัวว่าเรื่องจะไม่วุ่นวายพอจึง เปิดปากพูดว่า “น้องสาว เธอนี่กล้าดีจริงๆ คุณหนูน้อย ฉันนับถือเลยที่คุณเข้มแข็งขนาดนี้ ”

คำพูดพวกนี้ยิ่งทำให้เชียวจิ่งเห้ามีสีหน้ามืดครึ้มลงไป อีกขั้น พูดขึ้นโดยที่ไม่หันกลับมา “ออกไป”

“ได้ได้ได้ ฉันจะไป ฉันจะไป พวกคุณคุยกันเลย พวก คุณคุยกันเลย” เมื่อเห็นลักษณะท่าทางของเชียวจิ่งเห้า ฟางเจี่ยรู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไรก็เดินออกไป เพราะกลัวว่าตัวเองจะเจอกับเหตุการณ์วิกฤต

เมื่อเดินไปถึงประตู ขณะที่กำลังจะออกไปจู่ๆ เขาก็ หยุดเท้าลง หันกลับมาเตือนสติเขียวจิ่งเห่า “คุณชาย เขียว มีเรื่องอะไรก็ค่อยๆ พูด ค่อยๆ คุยกัน อย่าไปขู่ น้องสาวคนนั้น เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่การขึ้นเตียงแก้ไขไม่ ได้ แต่ถึงแม้จะมี แต่มันก็ไม่มีครั้งที่สอง”

“ออกไป!”

ตามมาด้วยเสียงคำรามต่ำ และเสียง’ปัง’ของประตู ห้องที่ถูกปิด เหลือไว้เพียงชายหญิงที่ถกเถียงกันอยู่ ภายในห้อง

“คุณปล่อยฉันนะ!” ซูฉิงตีไปที่แขนของเขา เธอดิ้นรน และจ้องเขม็งไปที่เขาด้วยความโกรธทั้งหมด

“เมื่อกี้เธอด่าฉันว่าอะไร?”

ตาของเขาหรี่ลงฉายแววอันตรายขึ้นมา จ้องเธอตา ไม่กะพริบ อาจเป็นเพราะทั้งห้องเหลืออยู่เพียงแค่สอง คน อุณหภูมิจึงลดลงอย่างมาก

ถึงแม้ว่าภายในใจจะเต้นตุบตุบคล้ายมีคนตีกลอง ตลอดเวลา แต่ซูฉิงก็ยังคงจ้องเขม็งไปที่เขาอย่างไม่ ยอมอ่อนข้อ เน้นคำที่เพิ่งพูดไปทีละคำ “เดนมนุษย์ ชาติชั่ว ระยำ!”

“คุณยังจะกล้าพูดออกมาอีกนะ คุณไม่กลัวผมฆ่าคุณทิ้งตอนนี้อย่างนั้นสิ” เซียวจิ่งเห้ากัดฟันพูดออกมา มือก็ เพิ่มแรงมากขึ้นตามที่เขาพูด

“โดนคุณฆ่าตายก็ยังดีกว่าต้องกลายเป็นคนที่น่า สะอิดสะเอียนอย่างพวกคุณ!

เมื่อนึกถึงการกระทำเมื่อครู่ของสั่งหมิงที่มีต่อเธอ และเชียวจิ่งเห้าที่เพื่อจะบรรลุเป้าหมายถึงกับยอมใช้ ตัวเองเป็นหมาก เธอก็โกรธไม่ลง ฉับพลันก็แสดงสีหน้า ที่ไม่ดีนัก

“คุณ!” เป็นครั้งแรกที่เชียวจิ่งเห้าโดนคนอื่นทำให้พูด ไม่ออก เส้นเลือดปรากฏบนหน้าผากของเขา ทั่วทั้งร่าง เกิดการต่อต้านขึ้นอย่างน่าสะพรึงกลัว อาการของคน คล้ายกับมังกรที่กำลังโกรธเกรี้ยว