ตอนที่ 4 เมื่อคืนที่ร้องตะโกนต้องการผม ไม่ใช่คุณหรอ

เพียงแบกความหวังครั้งสุดท้ายไว้ และโทรหาแม่ ยัง ไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากขอยืมเงิน แม่ก็เริ่มร้องไห้และ บอกเธอเกี่ยวกับความยากลำบากในการใช้ชีวิตใน ครอบครัวตอนนี้ ความยากลำบากของแม่เลี้ยง ทำให้ เธอไม่สามารถที่จะเอ่ยปากออกมาได้เลย จนกระทั่งจะ วางสาย เธอก็ไม่ได้พูดออกไป

เธอถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ในตอนนี้เธอมีหนทางเดียว ที่จะเดินต่อไป เพียงแค่คืนนี้ไปออกไปดื่มด้วยอีกครั้ง เธอก็จะได้เงินห้าหมื่นหยวน ถึงแม้ว่าจะเป็นเงินที่น้อย มากเมื่อเทียบกับค่ารักษาของยายแล้วนั้น แต่มันก็ยัง สามารถอยู่ได้ชั่วขณะหนึ่ง

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และพยายามคิดว่าจะก้าวขา ไหน เมื่อเธอนึกถึงสิ่งต่างๆข้างใน ที่ในความเป็นจริงทุก คนต่างก็สกปรก เธอก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่แม้แต่สักนาที เดียว

สิ่งที่สำคัญที่สุด คือซูฉิงกลัวที่จะได้เจอกับคนนั้น ถึง แม้ว่าเธอจะไม่เห็นรูปลักษณ์ของบุคคลนั้นตั้งแต่หัว จรดเท้า แต่เป็นเพราะการมีอยู่ของคนนั้น มันทำให้เธอ รู้สึกว่าสองขาของเธอนั้นหนักจนก้าวไม่ออก

ในตอนที่เธอลังเลอยู่นั้น ทันใดนั้นเธอก็เห็นเงาผ่านไป ภายในประตูโดยไม่ได้หยุด ซูฉิงรีบก้าวเท้าขึ้นและวิ่ง ตามเงาของคนนั้นไป
“ พี่ลี่ลี่ ” ddd

ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าพี่ลี่ลี่นั้นหยุดเดิน และตอนที่หัน กลับมามองที่ซูฉิงนั้น คิ้วที่แต่งมาอย่างสวยงามนั้นก็ ขมวดชิดติดกัน จากนั้นก็พูดขึ้นมาเบาๆว่า “ ที่ฉันพูด นั่นหมายถึงใครกัน จริงๆแล้วก็คือคุณซูฉิง เมื่อวานเธอ วิ่งออกจากห้องของแขกของฉันไป วันนี้ยังจะกลับมา ทำไมอีก ? ”

ตอนแรกซูฉิงต้องการที่จะอธิบาย เธออ้าปาก แต่กลับ ไม่ได้พูด เพียงแค่ถามออกไปว่า “ พี่ลี่ลี่ ถ้าฉันดื่มด้วย อีกคืนหนึ่ง ก็จะได้เงินห้าหมื่นใช่ไหม ? ”

“ ตอนแรกก็ใช่ แต่ว่าเมื่อวานเธอวิ่งหนีฉันไป ทำให้ฉัน เสียหายมาก อยากจะได้เงิน มันก็จะไม่ใช่แค่ไปนั่งดื่ม ด้วยง่ายๆแบบนี้แล้ว ” เธอหัวเราะขึ้นเบาๆ แล้วมองขึ้น ลงไปที่ซูฉิง “ เธอยอมไหม ? ”

ซูฉิงเข้าใจว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นหมายถึงอะไร คำพูดใน วันนี้สองคนนั้นได้บอกกับเธอต่อหน้าแล้ว เธอเพียงรู้สึก ว่าศักดิ์ศรีของตัวเองนั้นถูกเหยียบย่ำจนหมดสิ้น เธอ กัดริมฝีปากอย่างเงียบๆ

“ หึ ! นักศึกษาอย่างพวกเธอนี้ ดูภายนอกเหมือนว่า จะใสซื่อบริสุทธิ์อย่างนั้น คนไหนไม่คุ้มกับเงิน ฉันก็ไม่ ส่งไปบนเตียงของคนรวยหรอก พอแล้ว เธอก็ไม่ต้อง มาเสแสร้งต่อหน้าฉันอีก ถ้าเต็มใจล่ะ ก็รอตรงนี้ให้ฉัน จัดการ ไม่เต็มใจก็รีบไปซะ ไม่ต้องมาวุ่นวายกับกิจการ ของฉันอีก ! ”
พี่ลี่ลี่พูดขึ้นด้วยความเย็นชา มีของที่ดีอยู่กับตัวอย่าง นี้แล้วแท้ๆ แต่กลับไม่รู้จักใช้ประโยชน์จากมันให้ดีๆ สองวันมานี้ เมื่อแขกเห็นลักษณะของเธอแล้ว มีใครที่ ไม่หลงจนหัวปักหัวป่า เธอไม่ได้แย่ แต่ดื้อรั้น และไม่มี เทคนิค!

นี่คือเธอกำลังจะเอาผู้หญิงของฉันส่งไปที่เตียงใคร หรอ ? ” รู้สึกถึงแรงตบที่ไหล่ เสียงข้างหูเป็นเสียงของ ผู้ชาย ประกอบกับกลิ่นที่ชัดเจนของผู้ชายนั้นทำให้ซู ฉิงตัวแข็งทื่ออีกครั้ง

“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับ…… คุณ คุณชายเซียว ! ”

พี่ลี่ลี่มองดูความสนิทสนมใกล้ชิดของเชียวจิ่งเห้ากับ ซูฉิง เมื่อกี้ที่กำลังจะด่าออกมาก็เก็บกลืนไปในทันที เธอ คิดไม่ถึงจริงๆว่าผู้หญิงอย่างซูฉิงนั้น จะสามารถรับมือ กับคุณชายเซียวได้

เชียวจิ่งเห้ามองไปที่เขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้น อย่างเย็นชาว่า : “ ไปให้พ้น !”

พี่ลี่ลี่ไม่กล้าจะพูดมากอะไรอีก จากนั้นก็รีบเขยิบออก ไป ไม่กล้าที่จะหายใจเสียงดัง

ซูฉิงเริ่มรู้สึกไม่สงบแล้ว เธอรู้สึกว่าไหล่ของเธอนั้น หนักมาก กดหนักจนเกือบจะยืนไม่อยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะ ไม่ได้มองไปที่หน้าของเขา แต่เธอก็ได้ยินเสียงนี้อย่าง ชัดเจน มันเหมือนกับเสียงผู้ชายในคืนนั้นเลย
เพียงแต่เธอเห็นว่าพี่ลี่ลี่ก็เดินจากไปอย่างนี้แล้ว ซูฉิ งก็รู้สึกกังวลอยู่พักหนึ่ง ความหวังของยายทั้งหมดนั้น อยู่ที่นี่แล้ว ถ้าหากว่าไม่ได้เงินห้าหมื่นนั้น ยายก็อาจจะ

พี่ลี่ลี่ รอด้วย ‘ซูฉิงก้าวเท้าขึ้นเพื่อจะตามไป ยังไม่ทันจะถึงครึ่งทางกลับโดนดึงกลับอย่างแรง

เนื่องจากว่าเธอนั้นยังไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้หัวของ เธอนั้นชนเข้ากับหน้าอกกว้าง เธอเงยหน้าขึ้นมองเห็น ดวงตาที่ดำราวกับหยกคู่หนึ่ง ดวงตานั้นดำเข้ม ลึกไม่ อาจหยั่งรู้ได้ จ้องมาที่เธอ และยังมีรอยยิ้มชั่วร้ายที่มุม ปากอีกด้วย

ซูฉิงตัวหดกลับไปราวกับกวางตัวน้อย

ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้นั้นจะมีผิวพรรณที่ดี แต่เขาก็เป็น สัตว์ร้ายในคราบมนุษย์ ไม่ใช่คนดีแน่นอน

ทำไม ? ไม่อยากเจอผมหรอ ? เมื่อคืนที่ร้องตะโกน ต้องการผม ไม่ใช่คุณหรอ ? ” เชียวจิ่งเห้าเลิกคิ้วขึ้น คำ พูดที่ไม่แยแสนั้นไม่สามารถรู้สึกได้ถึงอารมณ์ใดๆเลย