ตอนที่11 เธอทําเรื่องแย่เข้าแล้ว

หลี่ติ่งซึ่งรีบออกมาจากรถใบหน้าเต็มไปด้วยความ โมโห“กู้ฮอน! แค่ให้ดูแลผู้ชายคนเดียวแกยังทำไม่ได้ เลยหรือ โชคดีที่ฉันรออยู่ที่นี่ นึกว่าจะมีข่าวดี คนชั้นต่ำ อย่างแกสรุปแล้วไปทําเรื่องอะไรให้ประธานเป่หมิงโม่ โหอีกล่ะ แค่เขายกหูโทรศัพท์ก็สามารถยกเลิกอำนาจ การแข่งขันของบริษัทติ่งซึ่งได้แล้ว”

เธอหวาดกลัวเล็กน้อย

ไม่คิดเลยว่าการกระทําของเป่หมิงโม่จะทำให้ สถานการณ์เลวร้ายได้ขนาดนี้

และเธอก็ไม่เคยเห็นหลี่ติ่งซึ่งโมโหเดือดดาลขนาด นี้มาก่อนเพราะเสียงโกรธของเขา ทําให้เธอเข้าใจต้น สายปลายเหตุของเหตุการณ์คืนวันนี้อย่างถ่องแท้

ทันใดนั้น ความรู้สึกเย็นยะเยือกก็ได้แผ่ซ่านไปทั่ว ฝ่าเท้าของเธอ

เธอกัดฟันฟันกรอด ดวงตาประกายจ้องไปที่หลี่ติ่งซึ่ง กำหมัดแน่น

ที่แท้ ——คำที่เรียกว่าคบหา คือให้เธอไปทำหน้าที่ เป็นหญิงโสเภณีชั้นหนึ่งดีๆนี่เอง

“หลี่ติ่งซึ่ง ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับแกเลยนะ ถ้าแก เป็นคนชั่วก็เผยตัวมาแต่แรกเลยยังดีเสียกว่า”
หลี่ติ่งซึ่งรู้ดีว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด ความรู้สึกผิดขึ้นมาแวบหนึ่ง

สายตาเขาปรากฏ

แต่มันก็ไม่สามารถลบล้างไฟโกรธของเขาได้

“คิดบัญชีหรือ? กู้ฮอนฉันทำทุกวิถีทาง ต้องผ่านอะไร มาบ้าง กว่าจะมาถึงวันนี้ แค่ให้แกไปดูแลผู้ชายแสน เพียบพร้อมที่ไม่ว่า ผู้หญิงคนไหนต่างก็โกรธเกลียด ไม่ลง แกยังทำไม่ได้เรื่อง ไม่ใช่แค่ทำแผนการใหญ่ของ ฉันพัง ยังส่งผลกระทบไปถึงคนในบริษัท แล้วยังจะ มีหน้ามาคิดบัญชีกับฉันอีกหรือห้ะ”หลี่ติ่งซึ่งชี้ไปที่จมูก ของเธอแล้วด่าอย่างแรง “ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าตา ของแก และยังรูปร่างสัดส่วนที่จัดว่าพอไปวัดไปวาได้ ไม่งั้นฉันคงไม่ให้แกเป็นคนทำหรอก แกคงไม่คิดว่าฉัน มองเห็นความสามารถในตัวแกจริงๆหรอกนะ”

กู้ฮอนโกรธจนอยากยกมือขึ้นตบหน้าหลี่ติ่งซึ่ง

แต่กลับถูกเขายกมือขึ้นขวางไว้ ทำให้มือของเธอ หยุดอยู่กลางอากาศและยังจับข้อมือของเธอบีบจน เหมือนกระดูกแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“ทำไม อยากตีฉันหรือ กู้ฮอน ไม่รู้หรือว่าตัวแกมันเป็น พวกชั้นต่ำขนาดไหน”

หลี่ติ่งซึ่งสะบัดมือเธอออกอย่างแรง

ร่างของกู้ฮอนล้มลงบนพื้น
ผิวหนังตรงหัวเข่าถลอกทันทีเลือดสีแดงสดไหลออก

มา

เมื่อความจริงที่น่าสมเพชถูกเปิดเผย

ไม่เพียงแต่ร่างกายที่ได้รับเจ็บปวด จิตใจก็เจ็บปวด เช่นกัน

“กู้ฮอน อย่าคิดว่าทำลายธุรกิจของฉันแล้ว ไม่ต้องรับ ผิดชอบอะไรนะ พ่อเธอยังอยู่ในคุกใช่ไหม พรุ่งนี้ฉัน จะให้พี่น้องที่อยู่ในคุกไปปลอบขวัญพ่อเธอสักหน่อย ฮาฮา ไม่รู้ว่าร่างกายแม่ของเธอจะรับเรื่องนี้ไหวรึเปล่า นะ” หลี่ติ่งซึ่งหัวเราะลั่น เสียงนั้นเหมือนแทงเข้าไป ในใจที่กำลังสั่นระรัวของกู้ฮอน

น้ำเสียงในลําคอเธอแหบแห้ง “แก แกจะทำอะไร แก จะทําอะไรตามใจไม่ได้นะ

“ทําไมล่ะ กลัวหรือ”หลี่ติ่งซึ่งหัวเราะอย่างไม่เกรงกลัว “เรื่องหาบ้านกู้ไม่คณามือฉันหรอก กู้ฮอน เธอฟังไว้นะ เว้นแต่ว่าเธอจะสามารถทำให้ประธานเป่หมิงเปลี่ยน ความคิดได้ ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่ ฉันจะ ฝังเธอไปพร้อมกับครอบครัวของเธอซะเลย”พูดจบ เขา ก็ถ่มน้ำลายลงบนพื้นอย่างน่ากลัวหมุนตัวกลับเข้าไปใน รถ แล้วขับรถจากไปอย่างอวดดี

ทิ้งกู้ฮอนให้นั่งสั่นเทาอยู่ข้างถนน

ตัวคนเดียวในค่ำคืนที่หนาวเหน็บ กำลังร้องไห้อย่างเงียบๆ…..***เช้าวันรุ่งขึ้น

กู้ฮอนที่กำลังอยู่ในห้วงความฝัน ถูกมืออบอุ่นปลุกให้

ตื่น

“ฮอนฮอน ฮอนฮอน ”

กู้ฮอนค่อยๆลืมตาอย่างสะลึมสะลือ ใบหน้าอบอุ่นของ แม่สะท้อนอยู่ในดวงตา

ความอบอุ่นค่อยๆไหลเข้าไปในหัวใจที่ว่างเปล่าทันที

“อรุณสวัสดิ์ค่ะแม่”

เสียงเธอแหบเล็กน้อย

เมื่อคืนตอนกลับบ้าน ทุกคนในบ้านต่างพากันหลับ หมดแล้ว

พออาบน้ำเสร็จ เธอก็ทำความสะอาดแผลที่หัวเข่า

ไม่กล้าเข้าไปในห้องเพราะกลัวจะทำให้พวกเขาตื่น เธอจึงนอนหลับอยู่บนโซฟาแทนใบหน้าของหยูพื้น ดู กดดัน

“เมื่อเช้ามีสายจากเรือนจำโทรมาบอกว่าพ่อของหยูพื้นยังพูดไม่จบน้ำตาก็ไหลออกมา
กู้ฮอนตกใจรีบลุกขึ้นนั่ง

“แม่ เกิดอะไรขึ้น แม่อย่าเพิ่งร้องไห้ ค่อยๆพูดนะแม่”

หยูฟ่น พยักหน้า แล้วมองเด็กน้อยที่กำลังหลับสนิท

อยู่ในห้อง

“อืม แม่จะไม่ร้อง หยางหยางจะได้ไม่ตกใจ”

เธอรีบปาดน้ำตา แล้วพูดต่อ “พวกเขาบอกว่าตอนเช้า ที่พ่อไปเข้าห้องน้ำ พ่อหกล้มจนหัวฟาดพื้นจนเลือดไหล แต่มันดูไม่เหมือนอุบัติเหตุเลย….”ฮอนหน้าซีด

คำพูดแสนโหดร้ายเมื่อคืนของหลี่ติ่งซึ่งแวบผ่านขึ้น มาในหัว

รู้สึกเสียวสันหลังไม่หยุด”แม่ ไม่ต้องกังวลนะ ตอน

บ่ายถ้ามีเวลาหนูจะไปดูพ่อเอง”

“ไม่ต้องหรอก ลูกต้องทำงาน เดี๋ยวแม่ไปเองดีกว่า”

หยูพื้น น้ำตาคลอ “ไม่รู้ว่าพ่อไปทำอะไรให้ใครไม่ พอใจเข้าหรือเปล่า ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้”แม่ หนูไม่สบายใจ ร่างกายแม่แบกรับความเจ็บปวดไม่ไหว หรอก”

กู้ฮอนรู้สึกกลัวจนตัวสั่น เธอจะให้แม่ไปเองไม่ได้ อย่างเด็ดขาด
“ฮอนฮอน ให้แม่ไปเถอะนะ ถ้าไม่เห็นพ่อด้วยตา ของแม่เอง แม่ก็ไม่สบายใจ…….

และในตอนนี้ก็มีเสียงของเด็กน้อยลอยออกมาจาก ห้องนอน——”อรุณสวัสดิ์ครับคุณยาย อรุณสวัสดิ์ครับ แม่”

ร่างเล็กนุ่มนิ่มก็โผเข้าใส่อ้อมกอดของกู้ฮอนท่าทาง งอแง ดวงตาสะลึมสะลือ “แม่ ผมจะไปเยี่ยมคุณตากับ คุณยายด้วยได้ไหม”

ตั้งแต่หยางหยางอายุห้าขวบ มาถึงวันนี้ยังไม่เคยเห็น หน้าตาสักครั้งเลย

“ไม่ได้”

กู้ฮอนปฏิเสธลูกชายอย่างไม่ต้องคิดใบหน้าหล่อของ หยางหยาง มุ่ยเหมือนเหมือนขนมปัง จากนั้นเขารีบหัน ไปงอแงกับหยูฟืน ทันที

ดวงตากลมโตที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสา พูดขึ้นอย่าง น่าเอ็นดู

“คุณยาย คุณตาเลือดไหลใช่ไหม เลือดไหลอาจจะ ตายก็ได้ ยายไม่อยากให้ปู่ได้เห็นหน้าหยางหยางเป็น ครั้งสุดท้ายหรือ หยางหยางเป็นเด็กดีขนาดนี้ และยัง หล่ออีก ถ้าตาไม่เห็นหน้าหยางหยางต้องตายตาไม่ หลับแน่ๆ……
สอนกลอกตาขึ้นอย่างเอือมระอา แล้วเอื้อมมือไปถึง หูของเด็กตัวเล็ก เธอคว้าร่างเล็กเหมือนกับหนอนแก้ว ที่งอแงอยู่กับหยูฟ่น เข้ามาจับไว้แน่น “ลูกป่า พูด อะไรแบบนี้”