ตอนที่4ผู้ช่วย

ข่าวหยู่เชิงพับแขนเสื้อเชิ้ตของตนขึ้นแสดงแขนที่ ผอมขาวออก “คืนนี้เดี๋ยวผมทำเอง”ผ้ากันเปื้อน”ลู่หยาว เขย่งขาเพื่อไปหยิบผ้ากันเปื้อนที่อยู่บนตู้ลงมาแกะออก จะมัดให้เขา”เสื้อเชิ้ตของคุณมันเป็นสีขาวถ้าโดนน้ำมัน จะซักยาก”

ข่าวหยู่เชิงมองเธอไปแวบเดียวหันหลังกลับไปสู่ หยาวรีบมัดผ้ากันเปื้อนให้เขา

เพราะทั้งสองก็ต้องทำงานบ้านครั้งนั้นเธอจึงซื้อผ้ากัน เปื้อนที่ใหญ่กว่าหนึ่งเบอร์แม้ว่าเขาจะตัวสูงพอใส่ผ้านี้ก็ แลดูตลกดี

ลู่หยาวก็ไม่ได้ออกไปยืนพิงอยู่ริมประตูห้องครัวมอง เขาผู้ชายดูดีดูหรูแค่ไหนทำอะไรแบบนี้มันก็เป็นบุญตา มากเลย“เอิ่มมมมทำไมอยู่ๆวันนี้คุณถึงกลับมาละ

แม้ว่าตอนแต่งงานทั้งสองจะสัญญากันไว้นอกซะจาก ว่าซ่าวหยู่เชิงจะไปต่างจังหวัดทุกๆวันอาทิตย์เขาต้อง กลับบ้านแต่ลู่หยาวคิดว่าเมื่อวานเขากลับมาแล้ววันนี้ เลยไม่น่าจะกลับมา

ซ่าวหยู่เชิงหน้าก็ไม่หันมาเอาแต่ล้างผัก: “วันนี้วัน อาทิตย์”

“ออ”แววตาลู่หยาวจืดลงไป
เป็นไปอย่างที่คิดถ้าไม่ใช่เพราะใบสัญญาที่เซ็นกันไว้ แม้แต่เป็นบ้านของเขาเขาก็คงไม่กลับมาหรอก?

“ตอนเช้าที่คุณโทรมามีอะไรหรือเปล่า? “ซ่าวหยู่เชิง ถามแล้วพูต่อว่า: “ผู้ช่วยผมเป็นคนรับโทรศัทพ์บอกว่า มีคนโทรหาผมไปเปิดดูถึงจะรู้ว่าคุณโทรมา”

ผู้ช่วย?

มีผู้ช่วยคนไหนกันหรอที่เรียกเจ้านายตัวเองว่า “พี่หมู่ เชิง”เรียกซะสนิทสนมกันขนาดนี้?

“ก็แค่อยากถามคุณว่าจะกลับมาหรือเปล่า”คำที่บอก ว่า”ทำไมคุณไม่บันทึกชื่อฉันไว้”ลู่หยาวก็ยังคงไม่กล้า ถามออกปากแค่ได้ยินประโยคก่อนหน้านี้ที่เขาพูดเธอก็ ไม่สบายใจแล้วหันหลังเดินไปที่ห้องโถ่ง

ลู่หยาวเลื่อนเฟสบุ๊คไปมาด้วยความเบื่อหน่ายดูไปดู มาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอยู่ดีๆก็ไปเปิดกูลเกิ้ล

พอเธอรู้ตัวอีกทีพบว่าสิ่งที่ค้นหาในกูลเกิ้ลมีแต่คำ ว่า”ทำไมสามีไม่บันทึกเบอร์ฉันไว้”หรือ“ผู้ช่วยของสามี เรียกสามีอย่างสนิทสนม บลาๆ

เธอห้ามใจไม่ไหวที่จะเปิดดูคำตอบมากมายนั้น อะไรสามีแกจะนอกใจแล้วรีบไปเช็คมือถือของสามี หาหลักฐานเร็วๆแล้วหย่าเลยอย่างน้อยก็ได้มรดก มากกว่า……เธอหัวเราะแต่ในใจก็ปวดหน่อยๆ
ณเวลานี้ข่าวหยู่เชิงยกอาหารออกมาจากห้องครัว แล้วเรียกเธอ:“มาทานข้าวได้แล้ว”

“โอเคร”ลู่หยาวปิดมือถืออย่างว่องไว

ทั้งสองรับประทานอาหารด้วยความเงียบลู่หยาวแอบ มองข่าวหยู่เชิงอยู่บ่อยๆแววตาที่สับสนวุ่นวายแต่ไม่ได้ พูดอะไร

หลังจากที่ทานข้าวเสร็จซ่าวหยู่เชิงเป็นคนล้างจาน แล้วกลับไปในห้องนอน

ช่วงนี้เขาน่าจะงานยุ่งมากอาบน้ำเสร็จก็ขึ้นเตียงแล้ว พอลู่หยาวมาร์กหน้าเสร็จอีกทีซ่าวหยู่เชิงก็หลับซะแล้ว หันหลังให้เธอลู่หยาวรู้สึกเหมือนห่างกันภูเขาลูกหนึ่ง

ลู่หยาวมองไปที่มือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงของเขายืน นิ่งอยู่ตรงนั้นสักพักสุดท้ายก็ทนไม่ไหวแอบหยิบมา

ก่อนหน้านั้นเธอเคยใช้มือถือของซ่าวหยู่เชิงถ่ายรูป

จึงรู้รหัส

ใส่รหัสเสร็จลู่หยาวค้นหาไปมั่วก็ไม่ได้มีอะไรอีเมล ส่วนมากก็เกี่ยวกับเรื่องงานเธอก็ดูไม่ค่อยรู้เรื่องเท่า ไหร่ค้นไปถึงแชทเธอตะลึง

นั้นเป็นข้อความที่เขาอ่านแล้วข้อความไม่ยาวมาก (พี่ชายขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะคราวหน้ามีโอกาส เดี๋ยวเราไปทานข้าวกันนะคะ
ฟู่หซิ่วจือ?

เป็นชื่อของผู้ช่วยคนนั้นหรอ? หรือเป็นผู้หญิงคน อื่น?

ลู่หยาวก็ไม่รู้ว่าตอนที่เห็นข้อความนี้ในใจรู้สึกยังไงถ้า เป็นข้อความที่ไม่สำคัญเขาคงลบไปนานแล้วแหละเธอ ปิดมือถือลงแล้ววางกลับไปที่เดิม

ลู่หยาวมองหลังที่กว้างของเขาทนไม่ไหวที่จะเอามือ ไปโอบกอดเขา

วินาทีต่อไปแขนเธอกลับโดนเอาออกผู้ชายคนนี้ กระทั่งขยับตัวไปทางนู้นเหมือนตั้งใจออกห่างจากเธอ

ลู่หยาวรู้สึกปวดใจกับการกระทำเขามาก

เมื่อคืนเขายังมีอะไรกับเธออย่างรุนแรงเลยเอาแบบ ไม่พักวันนี้เธอแค่อยากกอดก็ไม่ได้งั้นหรอ?

ระหว่างเขาสองคนนอกจากกระดาษใบนั้นแล้วกับ ความต้องการทางเพศไม่มีอย่างอื่นแล้วหรอ?

ลู่หยาวคิดถ้าจัดการเรื่องของพ่อเสร็จเธอจะขอหย่า

สี่ปีมันนานไปเธอเหนื่อยมากรอไม่ไหวแล้ว