ตอนที่ 13 เจ้าตัวน้อย

ช่วงบ่าย แสงอาทิตย์กำลังดี

ปรเมษฐนั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนของแผนกผู้ป่วยนอก เขานั่งไขว่ห้าง สายตาเหม่อลอย ภายใต้แสงอาทิตย์ที่ อบอุ่น

จู่ๆก็มีสิ่งของชนเข้ากับเท้าของเขา เขาปิดตาขึ้นอย่าง เบลอๆ

“คุณลุง ขอโทษครับ”

เสียงนุ่มๆเล็กๆดังขึ้นมาใกล้ๆกับขาของเขา

ปรเมษฐเอียงไปมอง ก็พบเด็กน้อยที่กำลังยืนกอดลูก ฟุตบอล แววตาไร้เดียงสา ยืนมองเขาด้วยแววตาขอ โทษ

เด็กน้อยดูร้ายกาจไม่น้อย แม้ว่าจะเห็นว่าเป็นแค่เด็ก ตัวเล็กๆ แต่ไม่ได้ส่งผลต่อความน่ารักและความหล่อ ของเขาเลย

สายตาค่อยๆมองขึ้นมา แววตาที่เป็นประกายนั่น ทำให้หญิงสาวที่เห็นใจเต้นตึกตักๆ

ด้านล่างดวงตา ปลายจมูกยกสูงดูแล้วไร้เดียงสา ด้านล่างก็คือริมฝีปากที่สวยจนแทบจะหาข้อบกพร่อง ไม่ได้
“ขอโทษครับ เป็นบอลของก้นตะเองที่ชนเข้ากับขา ของคุณลุง”

เจ้าตัวน้อยกล่าวขอโทษอย่างสุภาพ รีบยอมรับผิด อย่างเร็วไว

ปรเมษฐยิ้มๆ อดไม่ได้ที่จะเอามือไปลูบๆหัวเล็กๆของ เด็กน้อย “ไม่เป็นไร

“คุณลุงก็เป็นคุณหมอใช่ไหม?”

เด็กน้อยเงยหัวขึ้นมามอง มองเสื้อกาวน์สีขาวที่เขา สวมอยู่พรางถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“ใช่แล้ว”

ปรเมษฐพยักหน้า

“คุณลุง หล่อมากเลย!” เด็กน้อยอดไม่ไหวที่จะชมเขา “หล่อกว่ากันตะอีก! ถ้าเกิดพี่ใยบัวเห็นคุณลุง จะต้อง เปลี่ยนใจแน่ๆ”

เด็กน้อยพูดพรางกอดลูกบอล แล้วก็ค่อยๆปีนขึ้นมา บนม้านั่งที่ปรเมษฐนั่งอยู่

แต่เพราะว่าเตี้ยเกินไป ม้านั่งก็สูงเกินไป เขาใช้แรง ทั้งหมดแล้วก็ยังปืนไม่ขึ้น

พอเห็นท่าทางลื่นตกลงมาของเขา ปรเมษฐก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ หลังจากนั้นยื่นมือลงไปอุ้มเขาขึ้น มานั่งลงบนเก้าอี้

“ขอบคุณครับคุณลุง

เด็กน้อยหัวเราะอย่างดีใจ สองขาสั้นๆแกว่งไปมาไม่ หยุด

“เจ้าตัวน้อย เธอชื่อว่าอะไร?” ปรเมษฐลูบๆหัวของ

เขา

“ผมชื่อว่ากันตะ กันตะ! คุณลุงล่ะ? ชื่ออะไร?” เด็ก น้อยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพรางสองตาก็จ้องมาที่ เขา

“ฉันชื่อ ปรเมษฐ” เขาตอบอย่างจริงจัง

“คุณหมอเมษฐ?” เด็กน้อยมองคุณลุงหมอที่ทั้งหล่อ ทั้งสูงตรงหน้าของเขาท่านนี้ด้วยความตะลึง ตากลมๆ มองสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าหนึ่งรอบ “คุณลุงปรเมษ ฐไม่น่าจะใช่คุณหมอแผนกสมองใช่ไหม?”

“แย่จัง ฉันอยู่แผนกสมองซะด้วยสิ”

ปรเมษฐเอามือไปพาดที่พนักพิง สายตามองเด็กน้อย ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ศาสตราจารย์ที่มาใหม่?”
“ใช่” เขาพยักหน้า

“มีบ้านมีรถ มีบ้านทาวน์เฮ้าส์อยู่แถวย่านคนรวย?”

11 ก็ถูก

“มีเบื้องหลังด้านการเมืองแน่นหนา?”

“นี่ เจ้าตัวน้อย เธอเป็นนักสืบเหรอ?”

“แม้แต่เสียงก็ทำให้พี่สาวพยาบาลตั้งท้อง?”

ปรเมษฐแทบจะพ่นลมออกมาจากปาก เขาตอนนี้ไม่รู้ ว่าควรจะร้องหรือจะหัวเราะดี “อย่าพูดเหลวไหลแบบนี้

เพียงแค่เสียงของเขาก็ทำให้นางพยาบาลท้องแล้ว น่าอัศจรรย์จริงๆ!

“คุณลุง แล้วทำไมตอนนี้ยังโสดอยู่ล่ะ?” เขาจำได้ว่าพี่ สาวพยาบาลพูดแบบนี้

ปรเมษฐส่ายหัว “คุณลุงมีแฟนแล้วล่ะ”

“อา…..แบบนี้นี่เอง” เด็กน้อยสีหน้ารู้สึกเสียดาย ปรเมษฐแอบขำในใจ “ฉันมีแฟนแล้ว ทำไมเธอถึงมีท่าทางเสียดายขนาดนั้น ทำไม เธอแอบรักฉันอยู่เห รอ?”

เขาอดไม่ได้ที่จะแกล้งกันตะ

“ไม่ใช่สักหน่อย” กันตะก้มหัว เอามือลูบๆลูกฟุตบอล ที่อยู่ในอ้อมกอด “ผมอยากจะบอกว่า ถ้าเกิดคุณลุงปร เมษฐยังไม่มีแฟนล่ะก็ ผมก็จะแนะนำหม่ามี้ให้เป็นแฟน กับคุณลุง”

ปรเมษฐอึ้งไปสักพัก “กันตะไม่มีคุณพ่อเหรอ?”

“กันตะมีคุณพ่อ แต่ว่าคุณพ่อแยกทางกันกับหม่ามี้ แล้ว”

“แบบนี้นี้เอง….….….

“คุณลุงปรเมษฐ แม้ว่าหม่ามี้จะมีกันตะเป็นภาระ แต่ ว่าหม่ามี้ก็เยี่ยมมากๆเลย ทั้งสวย ทั้งจิตใจดี ทั้งเอาใจ ใส่กันตะ แถมยังแข็งแรงด้วย! หม่ามี้ดีขนาดนี้ แต่ทุก ครั้งที่คุณยายให้หม่ามี้ไปนัดดูตัว หม่ามี้ก็ไม่ยอมไป จริงๆแล้วผมเข้าใจ หม่ามี้กลัวว่าอาการป่วยของผมจะ ทำให้คนอื่นลำบาก ถ้าเกิดหาแฟนให้กับหม่ามี้ได้ยอด เยี่ยมเหมือนกับคุณลุงแบบนี้ หม่ามี้ก็จะไม่ต้องลำบาก แบบนั้นอีกแล้ว คุณลุงปรเมษฐว่าไหม?”

หลังจากฟังเด็กน้อยพูดจบ ปรเมษฐก็อึ้งไปสักพักกับ เรื่องราวของเขา
“คุณลุงปรเมษฐ คุณลุงว่าโรคของกันตะจะหาย ไหม?” จู่ๆ เด็กน้อยก็ถามขึ้น น้ำเสียงหงอยๆ

“หายสิ”

เขาตอบอย่างมั่นใจ

ปรเมษฐไม่ได้รู้เลยว่าจริงๆแล้ว เด็กน้อยเป็นโรคอะไร แต่เขารู้ว่าโรคของเด็กน้อยจะต้องหนักแน่ๆ ไม่อย่างนั้น ไม่มีทางที่จะทำเคมีบำบัดได้

เด็กน้อยถอนหายใจ “ถ้าเกิดวันไหนผมเหมือนกันกับ ญาญ่า ตอนนอนอยู่แล้วไม่ตื่นล่ะก็ หม่ามี้ของผมจะต้อง ร้องไห้แน่ๆเลย ผมไม่อยากเห็นหม่ามี้น้ำตาไหล ผมก็ เลยหวังว่าโรคของผมจะหายเร็วๆ”

ญาญ่าเป็นผู้ป่วยคนหนึ่งที่อยู่ห้องเดียวกับเขาก่อน หน้านี้ เสียไปตั้งแต่หนึ่งเดือนก่อนแล้ว

ปรเมษฐรู้สึกแห้งที่ลำคอ เจอกับผู้ป่วยตัวน้อยคนนี้ เขาถึงกับพูดคำปลอบใจไม่ออก

เพราะว่า เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี

“อา ใช่แล้ว…….…….ๆเด็กน้อยก็ดูเหมือนจะคิดอะไรขึ้น มาได้ มือเล็กๆล้วงลงไปในกระเป๋าของชุดผู้ป่วย แล้ว หยิบขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ระวัง หลังจากนั้น…….

“คุณลุงปรเมษฐ ใช้สิ่งนี้ได้ใช่ไหม?”
ปรเมษฐรู้สึกเหมือนมีอีกากำลังบินผ่านหัวเขาไป

ใช่แล้ว! ของที่เด็กน้อยคนนี้หยิบออกมาไม่ใช่ของอื่น ใด แต่เป็น……ถุงยาง ! แถมยังเป็นสินค้าที่ผลิตภายใน ประเทศ ถึงกับเป็นแบรนด์ที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน