ตอนที่ 6 ไม่สามารถต้านทานได้เลย

พิณอยากจะตามไป แต่เพิ่งจะก้าวขาออกไปก็หยุด ชะงักลง

พิณญาแกทำอะไรอยู่? ผู้ชายคนนั้นจะมาอยู่นี่ได้ไง ที่นี่เป็นเมือง Aนะ จากเมือง Sที่เขาอยู่ไกลข้ามฟากเลย

อีกอย่าง ต่อให้เป็นเขาแล้วทำไงได้หละ แกจะตามไป โดยที่ไม่สนใจอะไรเลยหรือ? 4 ปีที่แล้วทำไม่ได้ 4 ต่อ มาก็ไม่ได้เช่นกัน

พิณญากรอกน้ำอย่างเหม่อลอย เดินเหม่อจากห้องน้ำ ชากลับมาถึงห้องผู้ป่วย อยู่ในสภาพสติไม่ค่อยเต็มเท่า ไหร่

“ไข้คุณลดลงไปเยอะแล้ว ตอนนี้ยังรู้สึกอยาก อาเจียนอยู่หรือเปล่าครับ?”

พิณญาเพิ่งจะก้าวเข้ามาในห้อง เสียงผู้ชายโทนต่ำที่ ไม่สมจริงดังขึ้น เข้าไปในหูเธอราวกับสายน้ำเบาๆ

โทนเสียงที่คุ้นเคย ราวกับเธอหูแว่วอย่างงั้น ทำให้ เธอรู้สึกแน่นอก เหมือนโดนอะไรกระแทกเข้า ทำให้เธอ หายใจไม่ทั่วท้อง

“ไม่อยากอาเจียนแล้วค่ะ” เพ็ญณียิ้มแย้มอยู่บนเตียง ตั้งใจตอบคำถามของหมอ สายตาเหลือบไปเห็นพิณ ญาตรงหน้าประตู “เจ้ยืนเหม่ออะไรอยู่ตรงนั้น ทำไมไม่เข้ามาหละ”

ปรเมษฐที่กำลังตรวจร่างกายเพ็ญณีอยู่ไม่ได้หันหน้า ไป โค้งตัวจ้องไปที่ลูกตาเธออย่างตั้งใจ “หัวหละครับ ยังเวียนหัวอยู่หรือเปล่า”

“นิดหน่อยค่ะ” เพ็ญญีพยักหน้า

เห็นพิณญาจ้องแผ่นหลังของปรเมษฐจนเหม่อลอย เพ็ญณีตะโกนขึ้นด้วยความหยอกเล่น “เจ้ทำอะไรอะ จ้องหมอเมษฐอยู่นั่นทำไมหละ”

ปรเมษฐยังคงไม่หันหลัง จนเสียงดังขึ้นจากข้างหลัง “เพ็ญแกหิวน้ำแล้วสินะ ฉันเทน้ำให้”

ปรเมษฐเหมือนจะชะงักไปครู่หนึ่ง หันหน้าไปมองเห็น พิณญาที่อยู่หน้าประตู

สายตาทั้งสองประจบเข้ากันอย่างไม่ทันตั้งตัว นัยน์ตาดำสนิทแหลมคมราวกับเหยี่ยวนั้นทำให้พิณ หยุดหายใจไปชั่วขณะ วินาทีนั้นราวกับเส้นเลือดใน ร่างกายแข็งเป็นหิน หัวใจเต้นรัวดั่งกลองชุด กระทบที่ หัวใจเธออย่างรุนแรง

เธอไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้เจอกับปรเมษฐอีก

ครั้ง

เมื่อเทียบกับแนวโน้มอารมณ์ของเธอ แลดูปรเมษฐ สงบนิ่งมากกว่า
ความลนลานผ่านดวงตาเข้มขรึมของเขาไปอย่าง รวดเร็ว แต่ไม่นานก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม

ราวกับการปรากฏตัวของเธอทำให้เขาต้านทานไม่

ไหว

หรือเพราะพิณญาใน 4 ปีต่อมา เป็นเพียงคนแปลก หน้าที่ไร้ความหมายใดๆ สำหรับเขาแค่นั้นเอง

“ญาติของผู้ป่วยเพ็ญณี หรอครับ?”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาราวกับเนื้อเสียงกลมกล่อมของ เชลโล่ ไพเราะเสนาะหู กระชากวิญญาณ

“ค่ะ” พิณพยักหน้า มือที่กำกระติกน้ำร้อนไว้ตื่นเต้น จนสั่นคอน “ฉันเป็นพี่สาวเธอ”

ปรเมษฐหันกลับมา โค้งตัวทำการตรวจพื้นฐานให้ เพ็ญณีต่อ “ผู้ป่วยอาจจะต้องเฝ้าดูอาการที่โรงพยาบาล อยู่สักพักนะครับ ปกติก็ขอให้คุณคอยดูแลด้วย ถ้ามี อาการอาเจียนก็รีบมาหาผมได้เลยครับ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

อารมณ์ของพิณยังคงไม่มั่นใจ เธอเดินเข้าใกล้โต๊ะ แล้วเทน้ำให้น้องสาว

“เจ้ เขาคือหมอเมษฐที่หนูบอกหนะ หมอรักษาคนหลัก ของหนู ปรเมษฐ!” เพ็ญณีขยิบตาให้พิณญาไม่หยุด
จู่ๆ มือพิณที่กำกระติกน้ำร้อนไว้เอนไปอีกข้างหนึ่ง น้ำ ร้อนเดือดสาดออกมากระเด็นไปโดนหลังมือเธอ ร้อน จนทําให้เธออุทานออกมาตามสัญชาตญาณ

จู่ๆ เธอรับรู้ถึงความแผ่วร้อนที่หลังมือ

เธอซ่อนมือซ้ายไว้ด้านหลังอย่างไม่ตั้งใจ ก้มหน้าเท ชาต่อไป แต่จู่ๆ รู้สึกว่าหลังมือเย็นวูบ มือขวาโดนใคร บางคนก๋เอาไว้

ซึ่งเป็นปรเมษฐ

พิณเกร็งไปทั้งตัว พยายามจะดิ้นหลุดจากเขา แต่พบ ว่าเธอไม่สามารถต้านทานแรงของเขาได้เลย

“แผลโดนลวกยังไม่รุนแรงมาก ตุ่มขึ้นนิดหน่อย ทายาหน่อยก็จะดีขึ้นครับ”

นี่คงจะเป็นปฏิกิริยาของหมอ เพราะว่าภายในนัยน์ตา เข้มคู่นั้น พิณไม่สามารถเห็นถึงความเป็นห่วงและกังวล แม้แต่สักนิด

เขายังคงท่าทางนิ่งเฉย ไม่รู้สึกรู้สาใดๆ

“สาลี่พาคุณพิณไปทายาหน่อย” ปล่อยมือเธอออก หันไปสั่งพยาบาลข้างๆ

เขาพูดจบก็เดินเข้าใกล้เพ็ญณีอีกครั้ง ก้มลงหยิบ ภาพ CT ส่วนอก ใต้ผ้าปูปลายเตียงออกมา ถือย้อนแสงตั้งใจมองดูสักพัก

แสงแดดสีทองที่รอดผ่านต้นไม้นอกหน้าต่างเข้ามาใน ห้อง ปรเมษฐยืนอยู่ในวงแสง ใบหน้าสะอาดเรียบเนียน แฝงไปด้วยความหล่อเหลาอย่างเย็นชา นัยน์ตาดำสนิท ประดับไปด้วยแสงแดดระยิบระยับ เปล่งประกราย อย่างน่าหลงใหล หัวคิ้วเข้มหนา สันจมูกสูงโด่ง ริม ฝีปากเฉียบบาง ล้วนสะท้อนความเป็นผู้ดีของเขาอย่าง เห็นได้ชัด

“คุณพิณ เราไปกันเถอะค่ะ”

พยาบาลสาลี่เร่งพิณ