ตอนที่ 11 การเจอกันอีกครั้งโดยบังเอิญ

พิณเลิกงานก่อนครึ่งชั่วโมง เธอนั่งรถไฟฟ้าตรงไปที่ โรงแรมสายน้ำฟ้า

พอเข้าไปในโรงแรม สายตาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายที่ ไม่ได้เจอมาสักพักแล้วคนนั้น ปรเมษฐ

เขาในตอนนี้ ต่างจากปกติเล็กน้อย

ไม่ได้ใส่เสื้อคลุมยาวสีขาวที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา แต่กลับใส่ชุดสูทลายสก็อตสีเข้มที่ดูประณีตๆแทน

การตัดเย็บของชุดสูทดูก็รู้ว่าเป็นของดีไซน์เนอร์ต่าง ประเทศ รูปแบบของชุดปกคลุมร่างกายสูงโปร่งของ เขาได้อย่างพอเหมาะพอสม ดูแล้วสง่างาม พออยู่บนตัว ของเขาดูแล้วเรียบหรูมาก

เขานั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางสบายๆอยู่บนโซฟา สายตา ทอดยาวออกไปมองวิวของเมืองที่ผู้คนคึกคักข้างนอก นอกหน้าต่าง แววตานิ่งขรึม

ดูเหมือนเขาจะรอใครอยู่

นิ้วมือเรียวยาว เคาะโต๊ะเป็นจังหวะๆ แสดงให้เห็นว่า ความอดทนในการรอของเขาเริ่มจะหมดลงแล้ว

ในขณะที่พิณกำลังจะหันสายตากลับ จู่ๆเขาก็เหลือบ มามองทางเธอเข้าพอดี
สายตาสองคู่จ้องมองกัน ท่าทางตกใจของพิณทำให้ เขารีบหันสายตากลับไป ถึงกับปกปิดแทบไม่ทัน

พิณรีบหาที่นั่งข้างหลังเขานั่งลงอย่างลุกลี้ลุกลน เธอ สูดหายใจเข้าลึกๆ ให้อารมณ์ความรู้สึกตระหนกของตัว เองค่อยๆผ่อนคลายลง

แล้วค้นหาเอกสารข้อมูลในกระเป๋า กะที่จะโทรหา ลูกค้า แต่ไม่ทันได้หยิบเอกสาร จู่ๆมือถือในกระเป๋าก็ดัง ขึ้น

พิณคิดว่าลูกค้าโทรกลับมา ก็รีบหยิบมือถือขึ้นมา พอดูหน้าจอของมือถือ เธอก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง

หมายเลขที่ปรากฏบนมือถือเป็นหมายเลขที่ไม่รู้จัก ไม่ได้ถูกบันทึกไว้ในรายชื่อของเธอ แต่ว่าหมายเลข พวกนั้นมันกลับเป็นหมายเลขที่ฝังอยู่ในหัวของเธอ ตลอดมา แม้ว่าจะสี่ปีแล้ว ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนาน เท่าไร กลับทำให้เธอยิ่งจดจำมากขึ้น

นี่คือเบอร์ของปรเมษฐ สี่ปีก่อนจนถึงตอนนี้ เป็นเบอร์ นี้ไม่มีเปลี่ยน

แต่ว่า ทำไมเขาถึงมีเบอร์ที่ติดต่อของเธอล่ะ? ตั้งแต่ ออกมาจากเมือง Sเธอก็เปลี่ยนเบอร์ตั้งนานแล้ว

พิณหันหัวกลับไปมองที่เขา เขาก็ยังกำลังมองเธอ ด้วยสายตานิ่งสงบ มือถือยังคงแนบอยู่ที่หู
พิณกําลังสับสนว่าควรจะรับสายดีหรือเปล่า

“กะจะคุยงานกันโดยที่นั่งแบบนี้เหรอ?”

ปรเมษฐพูดเข้ามาในสายด้วยน้ำเสียงต่ำไม่หนักไม่

เบา

“เอ่อ?” พิณนิ่งไปนิดหน่อย

“หรือว่าจะคุยกันทางโทรศัพท์?”

พิณในเวลานั้นก็ได้สติกลับมา แล้วก็รีบเปิดเอกสาร ข้อมูลของลูกค้า ยิ่งทำให้เธออึ้งไปกว่าเดิม

เธอทุบเบาๆที่หัวของตัวเองด้วยความหงุดหงิด ใน ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกผิดที่ไม่ได้เช็คข้อมูลของลูกค้าก่อน

“คุณพิณ แม้แต่ข้อมูลของลูกค้าคุณก็ไม่ได้ทำความ เข้าใจมาก่อนเลยเหรอ?” แสดงให้เห็นว่าเขาไม่พอใจใน การทํางานของเธออย่างมาก

“ขออภัยด้วยค่ะ” พิณรีบขอโทษทันที

เพราะว่าต้องเลิกงานก่อนครึ่งชั่วโมง ดังนั้นงานใน มือก็เลยเร่งรัดมาก ตอนบ่ายหลังจากที่ได้รับเอกสาร ข้อมูลจากผู้อำนวยการก็ไม่ได้เปิดดูเลยสักนิด จากนั้น ก็รีบมาที่นี่ทันที

“คุณหมอเมษฐ ฉันจะรีบไปทันทีค่ะ”
หลังจากพิณพูดจบ ก็วางสายลง แล้วก็รีบหอบเอา เอกสารเดินไปยังโต๊ะของปรเมษฐอย่างช่วยไม่ได้

เธอยืนอยู่ที่ข้างหน้าโต๊ะของปรเมษฐ

“สวัสดีค่ะ คุณหมอเมษฐ

เธอทักทายปรเมษฐอย่างสำรวม “ขออภัยด้วยค่ะ ฉัน คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคุณ

ปรเมษฐที่นั่งไขว่ห้างนิ่งๆอยู่ตรงนั้น สายตามองมายัง ใบหน้าของพิณด้วยสีหน้านิ่งสงบ แล้วพูดขึ้น “ผมก็เพิ่ง จะทราบเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว”

พิณยิ้มเล็กน้อย แล้วเอาเอกสารที่อยู่ในมือยื่นไปที่ ข้างหน้าของปรเมษฐ แล้วเธอก็เข้าสู่คำถามทันที “คุณ หมอเมษฐต้องการอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะสำหรับ การออกแบบบ้านของคุณ? คุณดูสักหน่อย พวกนี้เป็น รูปแบบที่ได้ออกแบบไว้แล้วทั้งหมดค่ะ ถ้าเกิดคุณชอบ อะไรเป็นพิเศษก็บอกฉันได้ค่ะ”

ปรเมษฐหันสายตามองลง ไม่ได้มองข้อมูลที่เธอให้มา “ผมหิวแล้ว อยากกินข้าวก่อน

พิณอึ้งไปเสี้ยววินาที แล้วยิ้มขึ้น เก็บเอกสารในมือ กลับ “ขอโทษด้วยค่ะ ที่ฉันเสียมารยาท

ปกติแล้วเธอไม่ได้เป็นแบบนี้ เวลาเธอคุยงานกับ ลูกค้า ก็แค่ทักทายไม่กี่ประโยค พูดสิ่งที่ลูกค้าฟังแล้วชอบใจ แล้วค่อยเข้าสู่คำถาม แต่กับปรเมษฐไม่เหมือน กัน เธออยากที่จะรีบถามแล้วรีบจบการเจรจางานครั้งนี้

“waiter!”

ปรเมษฐเรียกพนักงาน “สั่งอาหาร”

ไม่นาน พนักงานก็หยิบเมนูอาหารมาให้ทั้งสอง พิณ รับเมนูมาแต่ไม่ได้สั่ง ปรเมษฐก็สั่งอย่างไม่เกรงใจ

“เนื้อหมักไวน์แดง บาร์บีคิว มันฝรั่งผัด ซุปดอก กะหล่ำสไตล์ฝรั่งเศส แล้วก็ของหวานแอปเปิ้ลต้มไวน์ แดง แค่นี้”

เขาสั่งอาหารเสร็จแล้วก็ให้พนักงานเก็บเมนูอาหารไป แต่ตั้งต้นจนสั่งเสร็จ ไม่ได้ถามความเห็นพิณแม้แต่น้อย

“คุณเมษฐ สั่งเยอะขนาดนี้ พวกเราสองคนจะกินหมด เหรอคะ?” ในที่สุด พิณก็พูดค้านขึ้น เนื่องด้วยนิสัย ประหยัดของเธอ

ปรเมษฐไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอพูด

พิณทำได้แค่เงียบไป

ไม่นาน อาหารมาเสิร์ฟ กลิ่นหอมที่อบอวลไปรอบๆ ทำให้พิณรู้สึกหิวไม่น้อย เธอหยิบตะเกียบไม้ขึ้นกำลัง จะเริ่มกิน แต่พอเห็นปรเมษฐที่นั่งอยู่ตรงข้ามมีท่าทาง นิ่งเฉยไม่ได้จะลงมือกิน เธออดไม่ได้ที่จะถามเขา “คุณไม่หิวแล้วเหรอ? ทำไมถึงไม่กินล่ะ?”

“ตอนนี้ไม่อยากกิน คุณกินเถอะ”

เขาตอบอย่างนิ่งๆมาหนึ่งประโยค สายตามองไปนอก หน้าต่าง แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร