ตอนที่ 8 ความหวังในการอยู่รอด

เมื่อคุณชอบใครสักคน บนตัวเขาจะมีกลิ่นพิเศษบาง อย่างที่ไม่สามารถอธิบายด้วยคำพูดได้

ซึ่งกลิ่นพิเศษที่วนเวียนอยู่รอบกายพิณนี้ ฟุ้งกระจาย ไปทั่วใจเธอ ไม่ยอมจางไปสักที

ในคฤหาสน์ของธนาธร ที่เมืองเขตใต้

พิณกอดหมอนขดตัวอยู่บนโซฟาห้องรับแขก เอาหน้า มุดเข้าไปในหมอน ถามธนาธรข้างๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อน แรง “คุณรู้ไหมว่าวันนี้ฉันเจอใคร”

“หืม?” ธนาธรยื่นน้ำมาให้แก้วหนึ่ง “กินน้ำก่อนสิ”

พิณเอาหัวตัวเองไปอยู่ใต้หมอนแล้วส่ายหัว “ไม่อยากกิน”

ธนาธรวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะ สะกิดเธอ “สรุปเจอใคร มาหละ เหมือนโดนขโมยวิญญาณไปอย่างงั้นแหละ”

“ปรเมษฐ” เสียงจ๋อยๆ ของพิณดังขึ้นจากใต้หมอน

ธนาธรที่กำลังกินน้ำชะงักไป

สักพักพูดขึ้น “สุดท้ายก็เจอสินะ” ธนาธร ไม่ได้ตกใจ มาก เขาวางแก้วในมือกลับไปบนโต๊ะ
“คุณรู้ว่าเขามาเมือง Aนานแล้วเหรอ” พิณเงยหน้าขึ้น มาถามธนาธร

“อื้ม วันที่เขามาพวกเราออกไปสังสรรค์กันนิดหน่อย อีกอย่าง ต่อให้พวกเราไม่ได้อยู่ในแผนกเดียวกัน แต่ ก็ยังอยู่ในโรงพยาบาลเดียวกัน บางครั้งก็จะเจอกันใน ห้องผ่าตัดบ้าง” ธนาธรตอบตามความจริง

“ไม่บอกฉันนี่กลัวฉันคิดมากหรอ?”

ธนาธรผายมือออก ตอบโดยปริยาย

พิณมุดหน้าตัวเองเข้าไปลึกมากขึ้น แลดูลนลานอย่าง ยิ่ง “ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่ามี กันตะอยู่”

“เธอกลัวแม่เขาจะรู้หรอ?”

“แม่เขาคงไม่ยอมปล่อยกันตะไปหรอก ไม่สิ นางโหด เหี้ยมขนาดนี้ คงจะเอากันตะถึงตายแน่” แทบไม่กล้า คิดเลยว่าถ้าอัมพรรู้ว่ามีหลานคนนี้อยู่จะมีจุดจบแบบ ไหน

“เธอไม่ต้องห่วง เขาไม่รู้หรอก” ธนาธรตอบกลับอย่าง แน่วแน่

พิณเงยหน้าขึ้นมามองเขา

“เขารู้ว่าเธอเคยแต่งงานแล้ว ต่อให้เขาเจอกันตะ ก็จะ

คิดว่ากันตะ เป็นลูกผม
พิณชะงักไป ก็จริงที่เธอเคยแต่งงาน ซึ่งก็คือผู้ชายที่ อยู่ข้างๆ คนนี้ ณ ตอนนี้นั่นเอง

แต่ พวกเขาก็หย่ากันแล้ว เพราะพวกเขาเป็นคู่ สามารถภรรยาชั่วคราวที่มีแต่เปลือกแค่นั้นเอง เหตุผล ในการแต่งงานเป็นเพียงให้กันตะมีทะเบียนบ้านอย่าง ถูกต้องแค่นั้นเอง

“จริงๆ คิดกลับกันแล้ว การปรากฏตัวของเขาอาจจะ นำพาความหวังใหม่ให้กันตะนะ”

“คุณหมายความว่า…” พิณตั้งตัวขึ้นมา สายตาเปล่ง ประกราย

“ใช่ เขาเป็นพ่อแท้ๆ ของ เปอร์เซ็นต์การจับคู่ ไขกระดูกของเขามีความเป็นไปได้มากกว่าคนแปลก หน้าอื่นๆ ซึ่งนั่นคือความหวังในการอยู่รอด”

พิณเผยแววตาแห่งความหวัง ตื่นเต้นจนลุกขึ้นจะไป เดี๋ยวนี้ “เดี๋ยวฉันไปหาเขาเดี๋ยวนี้เลย”

ธนาธรรีบดึงตัวเธอไว้ “พิณอย่าเพิ่งรีบ ฟังผมพูดจบ ก่อน”

“อีกสองสามวัน โรงพยาบาลเราจะทำการตรวจราย ปีทั้งหมด ถึงตอนนั้นแผนกโลหิตจะรับผิดชอบตรวจ เลือดให้หมอทุกคน เดี๋ยวผมจะเอาตัวอย่างเลือดเขา ออกมาเพื่อไปจับคู่กับ กันตะถ้าจับคู่ได้แล้วเธอค่อยไป หาเขาก็ไม่สายหนิ
“ใช่ๆๆ ดี งั้นจะดีมากเลย”

พิณ ตื่นเต้นจนเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก เขาจับมือธนา ธรไว้แสดงความขอบคุณ ขอบคุณนะ ขอบคุณที่คุณ ช่วยฉันไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า

เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ ซึ่งเป็นหมอที่ดูแลกัน ตะอีกด้วย

ถ้าไม่ได้เขาคอยช่วยเหลือเขาสองแม่ลูก เผลอๆ พวก เขาคงรอดมาถึงตอนนี้ไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นโรคของ กัน ตะหรือว่าสภาพจิตใจของเธอ

ธนาธรตบหลังมือเธอเบาๆ “คนกันเองไม่ต้องพูดเยอะ อีกอย่าง ผมแค่ทำในสิ่งที่เพื่อนคนหนึ่งควรทำแค่นั้น เอง

หลังน้องสาวเข้าโรงบาล พิณก็ยิ่งยุ่งมากขึ้น

พอถึงช่วงปลายสัปดาห์ก็ไม่มีเวลาไปทำพาร์ทไทม์ เป็นเซลล์ขายของ วิ่งขึ้นๆ ลงๆ อยู่ในโรงบาลทั้งวัน ตอนเช้าอยู่กับน้อง ตอนบ่ายอยู่กับลูกชาย

“เจ้ยังไม่บอกหนูเลยว่าคุณหมอเมษฐเป็นไงบ้าง” เพ็ญณีนอนกินส้มอยู่บนเตียงแล้วถามพิณญา

พิณมือที่กําลังปอกส้มอยู่ ชะงักไปครู่หนึ่ง
“อะไรเป็นยังไง” ท่าทางเธอค่อนข้างเย็นชา

“ก็เป็นน้องเขยเจ้หนะเป็นยังไง”

พิณเงยหน้าขึ้นมามองน้องสาวที่ดูไร้เดียงสา “ไม่ค่อย เท่าไหร่นะ”

“เจ้…” เพ็ญณีทำปากจู๋ขึ้นอย่างไม่พอใจ