ตอนที่ 2 จบกันโดยสิ้นเชิง

พิณญาโดนเขาจ้องจนราวกับมีมีดแทงอยู่ข้างหลัง เธอแอบสูบลมหายใจเข้า รวบรวมความกล้าแล้วเงย หน้าขึ้นมา สบตาที่เย็นยะเยือกถึงขีดสุดของเขา

“ใช่! ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันรักธนาธร! ปรเมษฐ ระหว่างเราจบกันแล้ว จบกันโดยสิ้นเชิง!”

“อื้อ…”

พิณญายังไม่ทันพูดจบ ลิปแดงนั้นก็โดนริมฝีปาก เรียวบางของปรเมษฐปิดเอาไว้

เขาบ้าคลั่งราวกับสัตว์ป่า ผลักตัวหลังติดกำแพงที่อยู่ ข้างหลัง จับคางเธอด้วยความกร้าวร้าว จู่โจมริมฝีปาก เธออย่างดุดัน แย่งความงดงามสำหรับเธอไว้ทั้งหมด คุกคามลมหายใจของเธอ

เขาไว้ใจเธอมากขนาดไหน ไม่ว่าจะมีคนบอกเรื่อง ระหว่างเธอและธนาธรมากแค่ไหน เขาไม่เคยถามเธอ แม้แต่คำเดียว แต่เธอกลับเฉยชากับการนอกใจของตัว เองซะอย่างงั้น

“อื้ออู้…” เห็นได้ว่าพิณไม่คิดว่าจู่ๆ เขาจะทำแบบนี้ ใช้ แรงทั้งหมดที่ตัวเองมีอยากผลักเขาออกไป “ปรเมษฐ คุณพอได้แล้ว!! ปล่อยฉัน!”

นัยน์ตาปรเมษฐเข้มขรึมคู่นั้นเต็มไปด้วยความคับแค้นที่ถูกซ่อนเอาไว้ “ตอนแรกที่คุณหาทุกหนทางเพื่อ จะมาเกาะผมก็น่าจะรู้ได้ว่า ระหว่างเราจะจบเมื่อไหร่ ไม่เคยเป็นสิทธิ์คุณอยู่แล้ว!”

พูดจบ มือใหญ่ได้ล้วงเข้าไปในเสื้อของเธออย่างไม่ ไยดี

เขาตั้งใจที่จะทําแบบนี้!

เขาโมโหเธอ เขาแค้นเธอ มากไปกว่านั้น มีความคิด ชั่ววูบที่อยากจะบี้เธอจนสลาย

“อย่า!!”

พิณโหวกเหวกเสียงดัง มือเล็กๆ คว้ามือใหญ่ของเขา ที่กำลังกระทำชำเราบนตัวเองผ่านเสื้อผ้าที่กั้นเอาไว้ น้ำตาลแห่งความขมขื่นแทบจะตกลงมาจากเบ้าตา “ปร เมษฐไอ้เลว!!”

“เลว?” ปรเมษฐแสยะยิ้มด้วยความเยือกเย็น “เมื่อ เทียบกับคุณแล้ว ผม ปรเมษฐละอายใจที่เท่าคุณหนะ”

มือใหญ่กำลังอาลวาดอยู่ ยิ่งทวีความรุนแรงมากยิ่ง ขึ้น ความแรงของมือหนักขึ้นเนื่องด้วยความโกรธ

พิณญาเหมือนเห็นภาพหลอนว่าตัวเองมีความเป็นไป ได้ที่จะระเบิดคามือเขาได้ทุกเมื่อ

เธออดทนไว้จนหน้าแดงก่ำ ผ่อนลมหายใจแล้วพูดขึ้น“ได้ ปรเมษฐถ้าคุณอยากจะนอนกับฉันมากขนาดนั้น หนึ่งล้าน! คุณให้ฉันหนึ่งล้าน กูให้นอนจนสบายใจเลย!

ปรเมษฐมือของ หยุดชะงักทันที

ปลายนิ้วมือเย็นยะเยือกราวน้ำแข็งในชั่วขณะ บนใบหน้าที่หล่อเหลาเช่นนั้น ยิ่งดูเย็นชาดุจหิมะ

พิณญาขนลุกซู่อย่างไม่สามารถควบคุมได้ หัวใจ ชะงักไปหนึ่งจังหวะ

เขาชักมือที่เกร็งแข็งของเขาออกมาจากเสื้อเธอ เสียง แหบกร้าน น้ำเสียงเย็นชาอย่างไร้อุณหภูมิ “พิณญา ระหว่างเรา…จบกันอย่างเด็ดขาด!

สิ้นคำพูด เขาผลักเธอออกด้วยความขยะแขยง หัน หลังไปอย่างยะเยือก แผ่นหลังนั้นเยือกเย็นและเด็ด ขาด!

พิณญาหน้าขาวซีดพิงกับกำแพง มองดูแผ่นหลังของ เขาหายไปในห้องน้ำ น้ำตาเอ่อล้น

วินาทีต่อมา เธอคว้ากระเป๋าบนเก้าอี้ขึ้นแล้ววิ่งออกไป จากประตูทันที

ฝนตกลงมาอย่างถาโถม ราวกับคลุมผ้าฝ้ายสีเทาไป ทั่วทั้งเมือง กดดันคนจนหายใจไม่ออก
บนลานกว้างมีรถธุรกิจสีดำจอดอยู่ ตรงด้านรถไม่ ไกลมีหญิงวัยกลางคนแลดูเย็นชาหรูหรากำลังยืนถือร่ม รออยู่ตรงนั้น ส่วนด้านหน้าของเขาเป็นหญิงสาววัยใส คนหนึ่ง

หญิงสาวไม่ได้ถือร่ม ได้แต่ยืนอยู่กลางฝน เงยหน้า สบตากับผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตามุ่งมั่น

“ฉันเลิกกับเมษฐแล้ว กรุณาทำตามคำสัญญาด้วยค่ะ ปล่อยครอบครัวฉันไป ไม่งั้นฉันจะบอกการกระทำทุก อย่างของคุณที่ทำต่อฉันให้เมษฐรู้หมด”

พิณญาทิ้งคำพูดหนักๆ ไว้แล้วจะหันหลังจากไป

“เดี๋ยวก่อน” อัมพรโยนผลการตรวจไว้ตรงหน้าเธอ เสียงเย็นชานั้นราวกับส่งมาจากนรก ไม่มีอารมณ์ เจือปนแม้แต่สักนิด “จะไปหนะได้ แต่ทิ้งเด็กเวรในท้อง แกไว้ซะ”

เขารู้ว่าเธอท้อง? พิณญาใจหายว๊าบ รู้สึกว่า สถานการณ์เริ่มจะแย่ หันหลังแล้วอยากจะวิ่งหนี แต่ กลับโดนผู้ชายสูงใหญ่สองคนขวางไว้ หนึ่งในนั้นยังถือ มีดเอาไว้ด้วย

“เด็กคนนี้เป็นเลือดเนื้อของ ตระกูลเดชาโชวาท เหมือนกัน คุณจะทำแบบนี้กับเขาไม่ได้!!” พิณญา สังเกตุเห็นถึงเจตนาของอัมพร หวาดระแวงสุดตัว แถม ยังพยายามที่จะเกลี้ยกล่อมเขา
มือทั้งสองข้างบังไว้บนท้องที่นูนขึ้นเล็กน้อย เธอไม่ เคยรู้สึกหนาวเหน็บไร้ความช่วยเหลือขนาดนี้ในชีวิตมา ก่อน

“ยุ้ย” ทำเสียงดูถูกดูแคลน “ผู้หญิงที่เป็นกะหรี่หนะ ใครจะไม่รู้ว่าเด็กเวรในท้องแกเป็นของใคร”

“ฉันไม่ใช่กะหรี่!”