ตอนที่ 1 เราเลิกกันเถอะ

ในยามกลางคืน

เสียงหอบหายใจดังขึ้นเป็นพักๆ บนเตียงใหญ่ ประสานกันเป็นเพลงบรรเลงกระชากวิญญาณ

เรือนร่างหนุ่มสาวแนบเนื้อแนบตัวอย่างใกล้ชิด เร่าร้อนจนเหงื่อบางๆ ปะทุขึ้นมาเป็นชั้นๆ “อุ้ย เมษฐ คุณเบาๆ หน่อย” หญิงสาวจ้องมองไปที่ใบหน้าหล่อ เหลาเหนือตัว มือบางกลับวางไว้บนกล้ามอกที่แน่นหนา แล้วดันไปเบาๆ

ถึงแม้เมื่อก่อนเธอจะขี้อายแต่ไม่เคยปฏิเสธเขา อีก อย่างไม่เจอกันเป็นเดือน ตามหลักแล้วการจากลาควร จะยิ่งกว่าข้าวใหม่ปลามันเสียอีก

แต่ค่ำคืนนี้

เธอแลดูต่อต้านอย่างเห็นได้ชัด

เขานึกถึงข่าวลือที่ผ่านหู ช่วงนี้พิณญาและธนาธรดู ใกล้ชิดกันมาก…….

แต่เขาไม่เชื่อว่าเธอจะเปลี่ยนใจหรือเหยียบเรือสอง แคม ไม่เชื่อว่าผู้หญิงที่ปรเมษฐอย่างเขารักจะไปรัก ผู้ชายคนอื่น อย่างไรก็ตาม คำพูดร่ำลือเหล่านั้นก็ทำให้ เขาไม่ค่อยพอใจเหมือนกัน

จูบนี้ทำให้เหม่อลอย พิณญาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น และตอบรับด้วยความเขินอายแต่กลับมั่นคง
ก็เป็นเพราะว่าเธอท้อง…

ส่วนร่างกายของเธอก็มีการเปลี่ยนแปลงเพราะ เหตุผลนี้เช่นกัน

เธออยากจะเป็นเหมือนเมื่อก่อนที่สามารถมอบตัวเอง ให้เขาทั้งหมด โดยเฉพาะวันนี้…

แต่….เธอกลัวจะทำร้ายลูก

ปากแดงหยดอ้าออกนิดๆ ริมฝีปากสั่นคอนเล็กน้อย ปรเมษฐคิดว่าเธอแค่ตื่นเต้น “เธอก็ขยับหน่อยสิ”

พิณญาหลับตาลงแล้วเริ่มขยับเอวเบา

จู่ๆ เธอลืมตาที่เต็มไปด้วยประกรายขึ้น มองผู้ชาย ที่ตกอยู่ในภวังค์แห่งความเร่าร้อนมองเธอจากมุมสูง ดวงตาไม่กระพริบแม้แต่สักนิด ราวกับจะสลักท่าทาง ของเขาไว้ในใจตลอดไป

พวกเขาทะยานขึ้นสวรรค์พร้อมกัน

เธอปกปิดความปวดร้าวและผิดหวังภายในใจอย่าง ลำพัง

โลกหยุดชะงักลง เธอผลักแขนแกร่งที่พาดอยู่บนเอว เธอ “อยากอาบน้ำหรอ เดี๋ยวผมไปเปิดน้ำให้ ปรเมษฐ พูดไปด้วยทำท่าจะลงจากเตียง แต่เห็นพิณญาเก็บเสื้อ บนพื้นค่อยๆ ใส่ทีละตัว
เขารีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ดึกขนาดนี้ แถม ข้างนอกยังฝนตกอยู่ เธอจะไปไหน?”

พิณญาหันหลังให้เขา รูดซิปที่อยู่ด้านข้างกระโปรง ขึ้นแล้วพูดขึ้น “ปรเมษฐ นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว

น้ำเสียงเธอเรียบนิ่งมาก ราวกับกำลังพูดเรื่องไร้สาระ เล็กๆ อยู่

ปรเมษฐยักคิ้วขึ้น “อะไรครั้งสุดท้าย?”

พิณญาแต่งตัวเรียบร้อยแล้วหันหน้ามาด้วยสีหน้าราบ เรียบ “ปรเมษฐ เราเลิกกันเถอะ”

“เธอพูดอีกที!”

ปรเมษฐตกตะลึง นัยน์ตาเย็นยะเยือก สายตาจ้องไป ทาง ราวกับกระสุนน้ำแข็งที่จะแทงทะลุเธอทั้งเป็น หรือ กลืนกินเธอลงไปทั้งตัว

วินาทีที่แล้วพวกเขายังนัวเนียพัวพันกันบนเตียงอยู่ เลย วินาทีต่อมาเธอขอเลิก? แล้วเมื่อกี้เป็นการเอาอำลา หรือ?

เสียงหายใจของพิณชะงักไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายเธอ ก็ยกคำพูดที่เธอเตรียมเอาไว้ตั้งนานออกมา “คุณมัก จะยุ่งอยู่ตลอด มักไม่อยู่ข้างๆ ฉันเหงาและอยู่ตัวลำพัง เลยไปรักคนอื่นแล้ว”
ปรเมษฐลงจากเตียงแล้วเดินไปทางพิณญา

พิณญากำมือที่อยู่ข้างตัวไว้แน่น ราวกับโดนเส้นเอ็น ขึงหัวใจเอาไว้ ทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ ยิ่งทำให้เส้นเอ็น เส้นนั้นดึงตึงเข้าไปอีก หัวใจของเธอโดนบีบเคล้นจน ปวดร้าวมากขึ้น

จนเงาดำใหญ่ของเขาครอบงำเธอจากบนลงล่าง ราวกับภูเขาลูกใหญ่

ทำให้พิณทบจะหายใจไม่ทั่วท้อง

สายตาลดระดับต่ำลง ไม่กล้ามองเขาตรงๆ

เธอไม่พูดอะไร ซึ่งผู้ชายตรงหน้าก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะ เอ่ยใดๆ

แต่สายตาแหลมคมและเย็นชาคู่นั้น จ้องตรงเข้ามาที่ เธอ ท่าทางของเขาราวกับจะมองเธอจนทะลุอย่างงั้น…..