บทที่ 15 เด็กสาวที่ไม่เห็นแก่เงิน

เคอยีชิงส่ายหัวเล็กน้อยจ้องมองที่มัน “ฉันไม่เคยใช้ คอมพิวเตอร์” เธอชอบคอมพิวเตอร์แต่เธอทำได้แค่มอง

“งั้นเดี๋ยวฉันซื้อให้อีกเครื่องทีหลัง แต่โต๊ะ คอมพิวเตอร์ต้องเล็กลงไม่งั้นจะไม่พอดีกับตำแหน่งที่ วาง”

“ให้ฉันใช้?” ฟันกระต่ายโผล่ออกมาทำให้เธอยิ่งดูเล็กลง

“ใช่ ให้เธอใช้ เคอยีซิง เธออายุสิบแปดจริงๆเหรอ?”

“ใช่สิ” เธออาจจะผอมไปนิดแต่ก็ไม่ได้เตี้ยมากมาย

“เธอคงกินอาหารที่ไม่ถูกโภชนาการ จากนี้ไปก็กิน ข้าวไปให้เยอะหน่อย”

“เข้าใจแล้ว” แต่ไหนแต่ไรไม่มีคนใส่ใจเธอแบบนี้ ขยับริมฝีปากเล็กน้อย “ขอบคุณมาก

“เธอว่าอะไรนะ?” เซี่ยเฟยหยู่ได้ยินคำสามคำไม่ชัด

“ไม่ได้ว่าอะไร จะพิมพ์ใช่ไหม จริงด้วย คืนนี้ฉันต้อง อ่านหนังสือแต่ตอนนี้ไม่มี ทำยังไงดีล่ะ?”

“พรุ่งนี้ฉันจะส่งคนไปเอาของเธอมาไว้ที่นี่ พรุ่งนี้เธอ

ก็ได้อ่านเอง”
“แบบนั้นไม่ได้ วันนี้ก็ส่วนของวันนี้ พรุ่งนี้ก็ส่วนของ พรุ่งนี้ ไม่งั้นตอนกลางคืนต้องทำเป็นสองเท่าสิ จะอ่าน จบได้ยังไง”

“เธออ่านเรื่องอะไรอยู่” เขารู้ว่าเธอนอนดึกมาก แต่ ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่

“หลักสูตรของมัธยมปลายปีสาม ฉันคิดจะเข้า มหาวิทยาลัยในปีนี้

“แล้วทำไมไม่ไปโรงเรียน?” เขาถามไปพลางพิมพ์ไป พลาง

เธอส่ายหัว “ฉันออกกลางคัน

เขาไม่ถามอะไรอีก แค่คิดเป็นห่วงอยากเอาใจใส่เธอ เท่านั้นเอง เรื่องส่วนตัวเขาไม่ได้อยากรู้มากมาย รอไล่ ฟางมู่ซีให้ออกห่างได้ เด็กคนนี้กับเขาก็จะไม่มีอะไร เกี่ยวข้องกันอีก ไม่ต้องพูดเรื่องข้อตกลงนี้กับเธอ เขา เองก็คิดอยู่

สิบนิ้วเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วบนแป้นพิมพ์ เคอยีชิง มองแล้วก็พูดอย่างอิจฉา “ประธานเชี่ยคุณพิมพ์เร็วจัง เลย”

“เธอเองก็ทำได้”

“ฉันทำไม่เป็นหรอก แต่ฉันจำวิธีการพิมพ์แบบใช้ ลำดับเส้นได้นะ” เธอชอบคอมพิวเตอร์มาก แต่เธอไม่เคยมีโอกาส

“ได้ พรุ่งนี้งานของเธอคือการเรียนวิธีการพิมพ์แบบ ลําดับเส้นจากนั้นก็ทบทวนบทเรียน

“ฉันต้องไปลาออกกับเถ้าแก่เนี้ยด้วย จริงด้วย ตอน กลางวันฉันขอไปช่วยได้ไหม? ที่ร้านขาดคน ถ้าฉันหา คนมาทําแทนไม่ได้ เถ้าแก่เนี้ยต้องงานล้นมือแน่เลย”

“เถ้าแก่เนี้ยใจร้ายกับเธอแล้วยังให้ค่าจ้างแค่นิด หน่อยเท่านั้น ทำไมเธอถึงยังอยากช่วยอยู่อีก?”

เธอก้มหัวลงเล็กน้อยแบบเขินอาย “ตอนที่ฉันออกมา สู่สังคมภายนอก ไม่มีเงินติดตัวสักหยวน มีเถ้าแก่เนี้ยที่ ให้ข้าวฉันกิน” ถึงแม้จะเป็นของเหลือแต่เธอก็จะจดจำ ไว้ในใจ คนบางคนบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องมีท่าทีอ่อน โยนเสมอไป แต่แค่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็สามารถทำให้ คนจดจำตื้นตันไปตลอดชีวิต ดังนั้นไม่ว่าตอนหลังเถ้า แก่เนี้ยจะทำไม่ดีใส่ยังไง เธอก็แค่โกรธและไม่พอใจ แต่หลังจากหายโกรธแล้วเธอก็จะไม่เปลี่ยนงานง่ายๆ

มือที่วางบนแป้นพิมพ์ช้าลง เขาไม่นึกเลยว่าเคอยีชิง จะรู้จักกับเถ้าแก่เนี้ยด้วยรูปแบบนี้ ไม่คิดว่าเธอจะเป็น คนรู้คุณคนเช่นนี้ เธอไม่ใช่คนที่โลภและเห็นแก่เงิน ไม่ งั้นเธอคงเปลี่ยนไปทำงานที่ได้เงินเยอะกว่าแล้ว แต่ดู เหมือนว่าเธออยากได้สองล้านหยวน

เขาไม่เข้าใจจิตใจของผู้หญิง ก็แค่เขาไม่จำเป็นต้อง เข้าใจ เธอเองก็ไม่ได้เป็นอะไรของเขา เขาพิมพ์อย่างรวดเร็วและปริ๊นท์ออกมาจากเครื่อง ส่งต่อให้เธอ เธอ ลองดู ถ้าไม่มีอะไรต้องแก้ก็เซ็นชื่อเลย”